- Het Selectief Productief Collectief -

Vrieeend,

Michelle stuurde me een bericht. Dat ze haar tuin in orde hadden gezet, dat ze bomen hadden gesnoeid, dat ze struiken hadden getrimd, dat ze het onkruid rond haar huis hadden gemaaid, dat het er nu vanop haar terras zo fris en mooi uitzag. Ook hadden de tuinmannen vijf wespennesten opgeruimd. Vijf! En hoe het verder nog ging met mij en dat ik maar eens moest komen kijken als ik in de buurt was en dat er altijd koffie klaarstond.

Ik antwoordde dat ik een hele week binnen had gezeten maar dat ik nu van plan was om de nieuwe tentoonstelling “Jardins et Palais d’Orient” in het Hôtel Départemental des Expositions du Var in Draguignan te bezoeken. Of ze zin had om mee te gaan?

Ze had zin. Maar wanneer en om hoe laat? Want op haar leeftijd rijdt ze niet graag te ver met de wagen en al zeker niet als de zon laag staat en al zéker zéker niet in het donker.

Ik pik je op, beantwoordde ik haar bericht. Zondag om dertien uur bij jou. Zo hebben we tijd genoeg en zijn we voor donker weer thuis.

Michelle zat er mee in dat ik dan speciaal voor haar eerst naar Carcès moest rijden om dan helemaal de andere kant uit te moeten, terug over Lorgues naar Draguignan. En dan de rit nog eens opnieuw in omgekeerde richting om haar naar huis te brengen. Ik antwoordde haar dat ik het niet erg vond, dat mijn wagen soms tien dagen stilstaat en dat ik er af en toe eens wat kilometers mee moet rijden al was het maar om de batterij in optima forma te houden.

En toen beëindigde ik de chat en belde haar gewoon op omdat dat eenvoudiger was dan al die berichten op en af te sturen en we spraken af.

Altijd goed voor een grijze dag, een bezoek aan het Hôtel Départemental des Expositions. Michelle was er nog nooit geweest en had niet verwacht om zo’n verzorgd cultuurhuis te treffen waar je zelfs leenstukken uit het Louvre kon zien. Ze dacht dat ze dat enkel in Aix of Marseille kon vinden maar niet in een provinciestadje als Draguignan. Zo zie je maar.

Ik verklapte haar dat ik deze plek ook maar per toeval had ontdekt omdat mijn oog vorig jaar per ongeluk eens op een advertentie voor een tentoonstelling met stukken uit de schatkamer van Karel de Grote was gevallen en ik dat wel eens wilde zien.

Karel de Grote… Charlemagne, geboren op 2 april 748 en gestorven op 28 januari 814 zegde Michelle. Wat? zei ik, weet je dat zomaar? Ja, zegde ze, ik heb iets met namen en datums. Filips de Schone, testte ik haar. Philippe le Bel, geboren in 1268 en gestorven op 29 november 1314, vervloekt door Jaques de Molay, de laatste grootmeester van de tempeliers die op de brandstapel werd gezet op 18 maart 1314 op het Île de la Cité te Parijs zegde Michelle.

Ik werd er zowaar een beetje sprakeloos van. Michelle heeft zo ettelijke honderden feitjes in haar hoofd. Ze weet ook niet hoe dat komt maar als ze één keer zoiets leest of hoort, blijft dat hangen. Maar vraag me niks over wiskunde of perspectieven of meetkunde of architectuur want daar begrijp ik geen snars van, zei ze. Ik heb zelfs ooit mijn pianolessen opgegeven omdat ik niets begreep van maatverdelingen, toonschalen of tempi.

Ik raadde haar aan om te gaan quizzen, ze kon er stinkend rijk mee worden. Haha, zei ze, bedankt, maar het enige wat ik nog wil, is in mijn afgelegen tuin zitten en met rust gelaten worden. Tenzij ik er zelf voor kies om niet met rust gelaten te worden. Bezoek is leuk, maar niet teveel.

Dosering is belangrijk, zei ik. Maar ook koffie is belangrijk, doen we hier een terrasje? Het is nog vroeg. Neen, dat zou zot zijn, antwoordde ze, ik kan ook koffie maken en ik moet je voor donker mijn opgefriste tuin nog laten zien.

Okee, zei ik, dan rijden we naar jou thuis en dan draai ik als soundtrack bij het landschap een stukje Vivaldi.
Antonio Vivaldi, geboren op 4 maart 1678 en overleden op 28 juli 1741 zei ze.

Ik noemde haar een gestoorde ouwe doos en zei erbij dat ik dat als een compliment bedoelde.

Ze zei dat ze dat had begrepen.


HL

Iemand in een bistro verkondigde luid dat hij àlles wist van voetbal. Een schaar mannen bewoog zich niet aan de toog. Ze was nog niet gesmeerd genoeg.
‘Vraag mij gelijk wat over voetbal en ik zal u antwoorden!’.
Ik kwam net binnen en vond die uitspraak interessant. Ik wees met mijn wijsvinger naar hem zoals Matthew McConaughey als godsdienstgeleerde Palmer Joss deed toen hij binnenkwam op de vergadering met de president en Jodie Foster als dr Ellie Arroway in de prachtige film “Contact” naar een boek van de vermaarde Amerikaanse fysicus Carl Sagan.
Ik keek de man in de ogen, had geen bijbel bij me, wel een biertje en plaatste dat op een geschikte plek op de toog waar ik dan kon plaatsnemen op een barkruk. De man wreef wat over zijn kaak om voeling te hebben met zijn baardstoppels en liet zijn kin tussen zijn vingers en duim glijden. Hij wachtte mijn pas af.
‘Stel: je hebt een normale voetbal in leer. Hij ligt hier op mijn hand. Zie je hem?’.
“Ja.”.
Hij werd wat ongemakkelijk want hij wist niet waar de bal nu heen ging.
‘De vraag is: hoeveel vlakjes heeft die bal en welke vorm hebben ze?’.
‘Wat een vraag,’ riep hij ‘wie wéét dat nu?’.

De mannen aan de toog schaarden zich bijeen met weer een nieuwe volle pint in de hand. Zij schaterden het uit achterover leunend en breed wiegend met hun bovenlichaam. Zo gebeurde er nog eens iets in hun avondcafé.

Deze vraag stond in de nieuwjaarsbrief van Geert voor 2024.
Ik wou op het einde nog wel een antwoord geven maar we zaten al zo lang aan die tekst bezig. Ik wou nog de CPU uitleggen of de µ-processor die leidde tot de uitvinding van de home computer maar vrienden kwamen me halen allee eigenlijk sms’ten ze me en ik trok naar het café t’ Folk. Ik hou helemaal niet van folkmuziek maar dat verzwijg ik in alle talen. Ik zal je antwoord geven op de vraag.

Een wiskundige bol is een rond object en volmaakt perfect. Het heeft een centrum c en alle punten op de bol liggen op een afstand r van het centrum c. Een bol namaken in de praktijk is moeilijk. We beginnen met een gelijkzijdige platte driehoek. Als we nu aan elke zijde nog een gelijkzijdige driehoek aanbrengen en die laatste omhoog klappen dan verkrijgen we een regelmatig 4-vlak of een tetraëder. Dit is verre van een bol. Een kubus bestaat uit 6 vierkante vlakken en is een hexaëder maar ook geen bol. Zulke regelmatige vormen worden naar Plato platonische lichamen genoemd. De volgende is de 8-vlakker ook wel 8-vlak of octaëder. Dan is er het 12-vlak of dodecaëder en vervolgens het 20-vlak of icosaëder. Er zijn vijf platonische lichamen. Het regelmatige 20-vlak lijkt al beter op een bol maar heeft nog altijd ribben en hoekpunten. Als je nu met een zaag de hoeken ervan verwijdert dus het geheel afknot verkrijg je een afgeknotte 20-vlakker.

Een afgeknotte icosaëder is een archimedisch lichaam. Het heeft 32 vlakken.
Hiervan zijn er 20 een zeshoek en 12 een vijfhoek. Deze ruimtevorm benadert dichter een bol, maar hij is nog altijd niet rond. Een voetbal komt dus van een afgeknotte icosaëder. Hij bestaat dus uit 20 zeshoekjes en 12 vijfhoekjes. Die vlakjes met omgevouwde flapjes aan worden uit leer gesneden en aan elkaar genaaid aan de binnenzijde. Dan wordt het geheel binnenste buiten gedraaid. Binnenin brengt men een rubberen ronde bal aan die later opgepompt wordt. Eerst worden nu de laatste stiksels aangebracht aan het vlak dat nog niet volledig genaaid was. Dit is een kunststukje apart. Zo komen ook de platte vlakjes bol te staan en lijkt de 32-vlakker op een echte bal.

Hoe meer vlakjes er dicht naast elkaar liggen hoe meer het geheel lijkt op een bol. Dus een bol zou kunnen nagemaakt worden in leer als we gebruik maken van slechts één soort vlakjes: cirkeltjes. Die cirkeltjes worden verbonden met het centrum c door de straal r. Zo verkrijgen we kegeltjes die in het centrum c eindigen. Tussen de cirkeltjes blijft er altijd wat plaats over en we maken zo altijd een fout bij de berekeningen van de oppervlakte.
Teken eens twee even grote cirkeltjes naast elkaar en ook onder elkaar. Nu heb je 4 cirkeltjes met in het midden een soort ruit die niet meegerekend kan worden. Die lege plaatsen moeten ook opgevuld geraken.

We kunnen nu de straal van de cirkeltjes kleiner maken zodat het verloren centrale deel steeds kleiner wordt. Er blijft een nieuw deel staan dat veel kleiner is. Hierop is de infenitesimaalberekening van Newton en Leibniz gebaseerd maar die gebruikten rechthoekjes wat vlotter gaat. Hoe klein we de cirkeltjes ook maken we bedekken nooit met cirkeltjes de hele oppervlakte. Ook zitten we met pi = 3,14... Dat is een transcendaal getal dat nooit repeterend of rep is na de komma. Een getal als 1/3 is rep en is gelijk aan 0,333.333.333. En 8/7 = 1,142 857 142 9 op je RM of rekenmachine op je GSM. Dat is een afgerond getal. Eigenlijk moet je dit zien als:
8/7 = 1,142 857 142 857 142 857 … Dit is een rep getal.

Ik kwam zo eens een hoop getallen tegen langs de kant van de weg. Het waren 62, 1, 433, 9, 72, 7, 8, 26, 2, 32, 7, 8, 4, 5, en 3. Het waren grote en kleine getallen. Ze hadden pech met hun talmion. Ze hadden muziekinstrumenten bij zich en maakten muziek. ‘Dat klinkt goed.’ zei ik.
‘Ja, dat komt niet zomaar. Wij repeteren veel als wij ons delen .’ zei een getal tegen mij.
De oppervlakte berekenen met cirkelvormige kegeltjes zal dus moeilijk worden want er zit altijd wat verloren plaats tussen. De paneeltjes van de voetbal moeten altijd voldoende groot zijn om ze te kunnen aaneen naaien.

Adidas maakt kleding en voetballen. De naam Adidas komt van de Duitse stichter Adolf Adi Dassler die de firma oprichtte in 1940. Adidas werkt aan een voetbal met verschillende panelen waaronder driehoekjes. Die driehoekjes worden door het oppompen kromme paneeltjes. De vlakke meetkunde ook wel de Euclidische meetkunde genaamd bestudeert vlakke driehoekjes en meer in een niet gekromde ruimte. De kromme meetkunde is de niet-Euclidische meetkunde. Daarin zijn nog twee soorten: de bolle en de holle meetkunde.
Mijn broer Jelle kreeg zo ooit een reprimande in het middelbaar van een wiskundelerares omdat hij vroeg of er zoiets als niet-Euclidische meetkunde bestond. Dat was wel een lerares die zich dan dwaas opstelde.
Is er dan eens een leerling die wat nadenkt dan vliegt die gewoon buiten. Hij heeft nadien een octrooi genomen op die nieuwe manier van vliegen en werd stinkend rijk. We hebben ook nog de analytische meetkunde en de projectieve. Maar we houden het zo.

De ballen die gebruikt worden voor de wereldbeker krijgen al sinds enige jaren een eigen naam. Zo is er Al Rihla of de “reis” in het Arabisch de bal van 2022 in Qatar en die is gemaakt door Adidas. Het is al de 14^de editie die de fabrikant uitbracht. De vlakjes worden panelen genoemd. Het uitwendige oppervlak is van polyurethaan of PU, een polymeer. Polyurethaan wordt in de bouw en kleding gebruikt en heeft nagenoeg geen schadelijke stoffen. De stof voor kleding heeft een nadeel, zij “ademt” niet. In de zomer kan zo een stof heel warm zijn. PU is buigzaam en slijtvast. Het wordt gemaakt van Di-isocyanaat en de alcohol C2H4-(OH)2. Het is een kunstmatig alternatief voor leder.
De vorm van de panelen van een voetbal bepaalt de CRT-score of de snelheid van de bal. Er is gebruikt gemaakt van inkt en lijm op waterbasis om de methode duurzaam te maken. De bal kost circa 150 Euro. Foto’s van de Al Rihla vind je op de site van Adidas. Daar ben ik niet op geweest. Mijn info vond ik op https://www.qatarwk2022.com/bal en https://www.adidas.nl/rihla-pro/H57783.html
De bal voor het WK 1970 met 20 zes en 12 vijf panelen was de Telstar. Dit type bal is te koop voor zowat 8,27 Euro. De bal voor WK 2010 in Duitsland was een niet kloppende bal: de Teamgeist. De kloppende bal WK 2010 was de Poltergeist. De natuur streeft naar minimale energie. Als je dus met wat detergent in water een bel blaast met een pijpje en laat vliegen dan is die perfect rond zonder paneeltjes. De bol heeft dus de grootste inhoud en de kleinste oppervlakte van alle driedimensionale vormen. Dit is wat Adidas nog steeds zoekt…

GRAY BODES
(Foto: Carl Sagan)


GDB

In korte dagen ligt lang denken te rapen. En in het denken laat ik me lopen, ook al is het verloren. Verloren lopen als op de baan en onderweg. Wanneer het doel nog voor het werd behaald, slechts een doel is en blijft - is onderweg het leven - het doel de dood.

Mijn hals en schouders breken onder de last van het zoeken naar oplossingen en bestemming. Mijn kaken verbreden elk jaar een beetje. Mijn tanden slijten van al dat nachtelijke bijten. De laatste bit is bijna doorgebeten. In mijn mond lijk ik mezelf te eten. En het brand alsof een wolfachtige zich in mijn volle wangen heeft genesteld en mijn glimlach verpest. Ik laat het huilen voor gezien.

Waar is de tijd dat ik het woord ‘Probleem’ overbodig vond. Het maakte me opstandig dat een situatie die in het licht van het bestaan, vluchtig is, een naam heeft. Hoe kan je zeggen dat je iets hebt dat zo bewegelijk is dat het zodra je het benoemt al niet meer is wat het is. Elk probleem lost zichzelf op, dacht ik 12 jarige.

Vandaag begrijp ik dat er problemen zijn die zich vastzuigen als bloedzuigers, je infecteren als teken. Hoe vaak je dat vreselijke rommelhok ook leegt en schoonmaakt, zodra je de rug draait ligt de rotzooi weer tot boven. Er zijn van die jaren die verjaren in nieuwe jaren die keuzes mee laten jaren in meren van zorgen. Wat eerst een druppel was, ging uitdeinen, uitdijen- als dijen met het verstrijken van tijd ook doen. Het verbreden van het landschap, verruimt gek genoeg het uit- en inzicht.

Ik sla mijn kamp op bij de oever van vele oplossingen maken. Als sommen vroeger in de klas me deden fronsen, kan ik me bij het zorgenmeer met andere puzzels inlaten. Het kreukelt, plooit en glanst in ribbelingen die soms van ver komen aanwaaien. Het is zo deel geworden van gelaat, vorm en gaan dat ik daar mijn potje kook en eet. Ik kan het niet leegdrinken, niet delen, niet weggeven of overhevelen. Ik kan er wel mijmeren en bootje varen. Of hang ik er als een zak in mezelf. En als ik de sluiting openrist om in me te kijken, zeg ik: “Ja, zo ben ik.” Maar, wanneer ik de rits weer dichttrek, heb ik me bewogen – want zo doen mensen - en weet ik weer niet wie ik ben. Dan, open ik de zak weer snel en weer toe - en open en toe en open en toe. En ga ik het op den duur echt prettig vinden hoe ik beweeg.

Met 1 hand laat ik een kei stuiteren ver over het water tot die zinkt. Ik heb een sterke arm om zoveel kracht te kunnen zetten op die ene steen. Dat kwam met de jaren en al dat pootje baden. En dan bedenk ik dat al wat me te beurt valt niet meer is dan vakantie. Tot ik weer ga.

Moraal: Vakantie kan je dooddenken, maar elk leven lost zichzelf op.



KS

Jacky stuurde zijn Citroën DS 7 SUV naar de Canebière en sloeg ter hoogte van huisnummer 47 de wagen naar rechts om dan even verder links af te slaan naar de Rue Vincent Scotto. Op de passagiersstoel zat de opvallende opblaaspop die als lokaas diende, op de achterbank lagen Claude en Natasha verborgen, hun wapens in de aanslag. Ze hadden zwarte kleren aangetrokken en Natasha had Claude nog snel een pet op het hoofd gezet. Achterstevoren, want ze vond dat jongensachtig en sexy. Ze reden nu recht naar de Rue des Récolletes waar de familie Munier woonde.

‘Hierboven, op het derde, is het’, sprak Jacky, ‘nu maar hopen dat de Chinese spionnen die het appartement in het oog houden, bijten’. Traag reden ze de straat door. Er gebeurde niets. Jacky reed een blokje om en passeerde opnieuw het appartement waar de geniale uitvindster van de revolutionaire zeepformule woonde. Deze keer maakten zich twee donkerblauwe elektrische wagens van het Chinese merk Nio EL7 los uit de rij geparkeerde auto’s en zetten traag de achtervolging in. ‘We hebben beet’, sprak Jacky terwijl hij gas gaf, ‘ik lok ze naar de nieuwe haven’.

Op dat moment trad Arsène Putin uit de schaduw van het portiek waarin hij zich had schuil gehouden en belde aan bij het appartement van de familie Munier. De parlofoon kraakte en Arsène hoorde een schelle vrouwenstem met een zwaar Marseillaans accent zeggen dat hij naar boven mocht komen.

Het appartement zag er goor en rommelig uit. In een fauteuil zat een man sigaretten te roken terwijl hij hevig vloekend naar de match Olympique - Paris Saint-Germain keek op een grote flatscreen die aan de muur hing. In de sofa zat een dommelende grijsaard en een tweetal snotneuzen die mekaar stompen in de zij gaven terwijl ze met een half oog naar het voetbal keken. Aan de salontafel zat een mollige dame met een keffende Maltezer op de schoot en in de keuken zat nog een viertal vrouwen door mekaar heen te babbelen. De mollige dame keek Arsène vragend aan terwijl ze haar liet aflikken door haar schoothondje.

Arsène zette, als was het een offer, een fles Ricard en een fles limoncello voor de neus van de dame neer. ‘Bonsoir madame’, sprak hij minzaam, ‘U weet waarom ik hier ben? Ik kom Marie in veiligheid brengen. Als alles normaal verloopt, krijgt u haar over een paar dagen terug’. ‘Als ge wilt, moogt ge haar houden’, antwoordde de dame zuur. Arsène herkende de schelle stem van de parlofoon en ging ervan uit dat dit de moeder van het geniale meisje moest zijn. ‘Dat kind is niet normaal’, ratelde ze in hoog tempo voort, ‘Soms denk ik dat ze haar na de geboorte hebben verwisseld met mijn echte dochter. Dat zit hele dagen op haar kamer te studeren en op te ruimen. Ze denkt zeker dat ze beter is dan haar mama en haar tantes?’. Arsène antwoordde niet en de moeder vervolgde: ‘Ik hoop dat het nu eindelijk zal gedaan zijn met die vuile Chintoeks die me overal achtervolgen van zodra ik een voet buiten zet. Dat is echt geen leven. Bref, tweede deur links in de gang’. ‘Maak u geen zorgen’, antwoordde Arsène beleefd, ‘Mijn vrienden zijn op dit eigenste ogenblijk aan het afrekenen met die goddeloze honden’. De moeder sloeg een kruis en gebaarde met een hoofdknik dat het gesprek was afgelopen en dat hij haar dochter kon meenemen.

Arsène klopte op de hem aangewezen deur en trad binnen in de kraaknette en perfect opgeruimde slaapkamer van het meisje. Hij stelde zich voor en vroeg of men haar had uitgelegd wat er ging gebeuren. ‘Ja meneer’, antwoordde Marie schuchter, ‘mijn valiesje staat klaar. Ik heb vernomen dat u mij in een tapijt wil rollen, zoals het de gewoonte is in de stad? Ik mag hopen dat u ze eerst grondig hebt gestofzuigd en gereinigd want ik kan niet tegen vuil’. Arsène fronste even de wenkbrauwen en stelde haar gerust. ‘Ja hoor’, zei hij, ‘kom nu, we moeten weg zijn vooraleer de Chinese spionnen doorhebben dat ze werden gefopt’, en hij rolde de tapijt uit op de vloer. ‘Indien je zo vriendelijk wil zijn?, sprak hij het meisje toe, ‘dan gooi ik je over mijn schouder en gaan we naar mij thuis. Het is niet ver’.

Inmiddels had Jacky de Chinezen naar de haven gelokt. Handig stuurde hij de wagen door de poort die naar het containerpark bij de dokken leidde. In zijn achteruitkijkspiegels zag hij de twee Nio’s met gedoofde lichten ook het terrein oprijden. ‘Prima’, sprak Jacky, ‘we hebben ze waar we ze hebben willen. Mijn oom controleert de vakbond van de dokwerkers, ik contacteerde hem eerder op de avond en hij zit mee in het spel. Kijk maar’. En inderdaad werd de poort meteen nadat de Chinezen het terrein waren opgereden achter hen gesloten. Uit de schaduwen verschenen plots gewapende mannen die de twee Nio’s onder schot hielden. De wagens kwamen tot stilstand en de deuren zwierden open. Met knikkende knieën stapten een zestal spionnen uit en staken hun handen in de lucht. ‘Niet schieten, niet schieten’, riepen ze, ‘we geven ons over. De batterijen van onze wagens waren toch al zo goed als leeg. Ook al laten onze reclameboodschappen de consument geloven dat deze wagens een actieradius van meer dan duizend kilometer hebben, na honderdvijftig kilometer is het spel meestal al uit. Liegen en bedriegen zit nu eenmaal in onze cultuur. Vergeef ons!’.

Claude was hevig gefrustreerd. Na twee dagen had hij nog steeds geen actie gezien. ‘Is dit nu echt alles?’, vroeg hij, ‘Niet eens een wilde achtervolging waarbij wagens over de kop gaan? Niet eens schieten, granaten, ontploffingen? Laat mij dan tenminste één of twee van die honden afknallen of laat mij hen ondervragen terwijl ik hen een beetje folter’. ‘Geduld darling’, sprak Natasha hem sussend toe en ze gaf hem een hete kus op de lippen wat hem terstond kalmeerde. ‘Ik weet dat je hevig staat maar hou er rekening mee dat China nog maar recent in haar geschiedenis kennis maakte met ons superieure westers kapitalistisch systeem. Onze beschaving ligt duizenden jaren voor op de hunne, ze kenden tot voor kort enkel barbarij. Laat ons proberen om hen aan onze kant te krijgen, ik ben er zeker van dat we hen kunnen corrumperen met enkele euro’s. We kunnen die slapjanussen dan inzetten als mollen in het Chinese consulaat en hen Yichén Wang laten verraden op het moment dat het ons het beste uitkomt’.

‘Okee’, zuchtte Claude gelaten, ‘jij kent dat uitschot beter dan ik. Je hebt jaren gewerkt als vierdubbele spionne in China. Mijn god, wat moet je hebben geleden… Maar je staat bij me in het krijt. Ik keer na deze missie niet terug naar Brussel zonder bloed aan mijn handen’.

Natasha stapte op de mannen toe en sprak hen aan in perfect Chinees, wat hen in hoge mate intimideerde. ‘Indien jullie voor ons komen werken, krijgen jullie elk vijfhonderd euro’, sprak ze, ‘jullie kunnen er even over nadenken maar niet te lang. Het is dit of ik geef jullie aan Claude’. De spionnen begonnen opgewonden te praten onder mekaar en al na een minuutje antwoordde één van hen, ‘vijfhonderd en tien euro elk en we zijn akkoord’. ‘Vijfhonderd en vijf’, antwoordde Natasha ijzig. ‘Deal’, riep de spion opgetogen, ‘We hadden het ook voor driehonderd gedaan. Vijfhonderd en vijf is een fortuin, daarmee kunnen we een nieuw leven opbouwen op het Chinese platteland. Beveel, meesteres, wij zijn vanaf nu jouw bereidwillige slaven’.

Natasha betaalde hen ter plekke een voorschot van vijftig euro en beloofde hen de rest nadat ze Yichén Wang in handen had. Ze gaf elk een wegwerp gsm en beval hen te wachten op verdere instructies. ‘Vraag aan één van de dokwerkers of jullie je wagens mogen opladen en keer terug naar de Rue des Récolletes alsof er niets is gebeurd’, zei ze en ze draaide hen de rug toe.

Jacky floot bewonderend tussen zijn tanden. ‘Dat heb je snel opgelost’, zei hij, ‘Ik wist niet dat die mannen zo snel zouden draaien’. Ach’, zei Natasha droog, ‘ik heb gewoon gebruik gemaakt van hun aangeboren lafheid en trouweloosheid. Het is een zeer individualistisch en materialistisch volk. Bedreig hen een beetje, geef hen een aalmoes en ze verraden hun eigen moeder. Er zijn op aarde maar een paar landen en volkeren die moreel hoogstaand en volledig te vertrouwen zijn: de Belgen, de Amerikanen en sommige Fransen. Maar dat weet iedereen. Kom’, vervolgde ze, ‘we hebben hier niets meer te zoeken. Het is laat, we zoeken onze bedden op. Morgen wordt een belangrijke dag. We moeten de formule in de kluis van de Société Générale bewaken en na de middag gaat de Z7, de top van de zeven belangrijkste zeepproducerende landen, van start. Yichén Wang zal alles op alles zetten om zijn zin te krijgen…’.

‘Is er nog nieuws van Arsène?’, vroeg Claude. ‘Ik had ‘m zonet aan de lijn’, antwoordde Jacky, ‘hij heeft Marie opgepikt en ze zitten knus op zijn geheim appartement boven La Maison Empereur. Marie schijnt over een eigenaardigheid te beschikken. Arsène wist me te melden dat het kind blij is dat ze thuis weg is en dat ze al heel zijn appartement heeft gekuist met zeep en water. Blijkbaar heeft ze smetvrees…’. ‘Dat verklaart haar passie voor zeepverbetering’, antwoordde Natasha nuchter’. ‘Ja’, zei Jacky, ‘Arsène wil haar houden. Haar ouders willen haar toch niet meer terug. Ze kan volgende week al beginnen in de drogisterij-afdeling van Maison Empereur’.

‘Het kind is nog maar twaalf, moet die niet naar school?’, vroeg Claude. ‘Geen probleem’, lachte Jacky, ‘een neef van mijn moeder werkt bij de arbeidsinspectie en zijn dochter is een kei in het vervalsen van documenten. We bezorgen Marie een vals paspoort waarop ze achttien is. Dat komt allemaal in orde’.

‘Wat een heerlijke stad’, dacht Claude, ‘hoe de mensen hier voor elkaar zorgen, dat vind je niet veel meer. Misschien blijf ik hier wel wonen. Alhoewel, aan de andere kant zijn ze me toch nogal naïef en een beetje té vredelievend…’.


Wordt vervolgd




HL