- De Kleine Ongeschifte Verniete Gazet -

Vorige week werden we thuis opgeschrikt door meerdere sirenes. De oorzaak? Een oververhitte mobilhome die dan nog eens met opzet gebotst was op een ambulance. De ravage was niet te overzien. De brandweer rukte massaal uit. In het brandende voertuig: twee ontsnapte boeven die de politie had proberen vatten. Zonder succes.

Crime scene van dit alles? Ons tapijt. Regisseur van deze aflevering van CSI Deinze? Mijn vierjarige zoon. Geweldig om hem zijn fantasie te zien beleven, al ben ik iets minder fan van het gewelddadige karakter van zijn scènes. Hoewel hij dat vlot bedenken van meerdere rampscenario’s in het leven zeker van zijn moeder heeft en ik dat stuk dus herken, vind ik het soms moeilijk me echt in zijn fantasiewereld in te leven. En het speelgoed dat voorhanden is, maakt het er niet makkelijker op. Een snelle blik rond mij en ik zie auto’s, treinen, een politiekantoor, een brandweerkazerne, een handvol vintage GI Joes van de papa, handboeien (niet van de papa) en een kepie.

Where did we go wrong? Joost (Zwegers, niet Klein) mag het weten.

Misschien denk je: “Eva, komaan, wat is daar nu verkeerd aan? Boys will be boys with their toys. Of zoiets”. Maar nee, hé. We zijn nu 2024 en dan zijn er een aantal duidelijke streefdoelen als ouder: emoties reguleren (eerst de jouwe, dan die van je kind), mild én responsief ouderschap, suiker/vlees/schermtijd beperken (van het kind), een uitpuilende agenda vol hobby’s (van het kind), en nog meer, veel meer dingen die we onszelf opleggen. Ook in dat rijtje: genderneutraal opvoeden.

Vanaf de zwangerschap (of zelfs voordien) stippel je die weg uit, vol principes en mijlpalen, het einddoel in zicht (een mondig, gelukkig, respectvol, empathisch, veilig gehecht kind), je stopt je rugzak vol met (al dan niet gewenste) informatie (al dan niet vergaard via professionele of minder professionele Instagramaccounts en blogs), je zwaait je kinderloze zelf uit en lacht naar je eventuele compagnon de route. You got this. En dan krijg je weeën en met elke contractie begint het je voor de eerste keer te dagen dat het moederschap misschien wel niet zo voorspelbaar is, als je dacht, die resem bevallingsapps en cursus zwangerschapsyoga ten spijt.
Niet of heel veel later hou je dat kleine zootje ongeregeld liefdevol in je armen, gevolgd door een zalige berichtenstroom met boodschappen als “geniet van je schattig wonder” (hoezo, “schattig”, vind je mijn baby lelijk misschien?) en nog een klassieker, “welkom op de rollercoaster van het moederschap”. Dat hoor je wel vaker, hé. Die vergelijking met een achtbaan. En ok, ik snap het, het is een metafoor voor de ups-and-downs. Maar sorry, een rollercoaster geeft je hoogstens wat kriebels in de buik of, als je zo stom was vlak voordien nog die verdachte hotdog te eten van het kraampje waar een 16-jarige jobstudent met een even vettige huid als de brij waarin de worst gaart, hoogstens een maag die een paar toertjes extra maakt. Over de hele rit beschouwd is het leuk: je roept, je lacht, klampt je vast aan je gezelschap, je voelt een mengeling van angst, geluk en adrenaline… En vooral: je doet alsof er niets aan de hand is en je alles onder controle hebt en tovert je breedste glimlach te voorschijn als je beseft dat het fotomoment er is.
Ok, misschien is die rollercoaster toch niet zo’n slechte metafoor. Al zou ik het moederschap eerder vergelijken met een pletwals die vrijwel meteen korte metten maakt met al je goede voornemens. Of zo’n monstertruck als die Blaze waar mijn zoon zo graag naar kijkt. Overigens tof van Nickelodeon om het geweten van ouders te sussen door bij de start te zeggen dat als je kind naar dit programma kijkt, hij alles zal leren over wiskunde, wetenschap, techniek en samenwerken. Nickelodeon en jij weten immers heel goed dat blitse auto’s, felle kleuren, hyperactief rijgedrag en schreeuwerige muziek kinderen echt doen concentreren en de leerstof tot zich laten nemen.
Nu wil ik wel even gezegd dat ik mijn best gedaan heb voor een genderneutrale opvoeding. Het pakte gewoon niet. Ik kocht een pop. De pop werd meermaals van de trap gegooid. Ik haalde mijn vintage Barbies boven, maar hij toonde enkel interesse in wat er zich onder die suggestieve kledij bevond. Zowel bij Barbie als bij Ken trouwens, de nieuwsgierigheid van een vierjarige overstijgt gender. Dat dan weer wel. Dichter bij genderneutraal ben ik niet gekomen. Op één kleine overwinning na: mijn zoon mocht een nieuwe drinkfles kiezen en uiteraard wou hij een van Paw Patrol (nog zo’n principe dat ik overboord heb mogen gooien). Mijn geluk kon niet op, toen ik zag dat hij een paarse had gekozen met de twee bitc… euh … girlpowerpups van de crew: Skye en Everest. Ik besef trouwens goed dat ik niet genderneutraal ben, door zelf het gender te benadrukken in de vorige zin, maar je snapt wel dat dit in het licht van dit stuk wel belangrijk is om even uit te vergroten. Ik ben dus verre van perfect, maar was wel heel trots op die paarse drinkbeker die vanaf dan dagelijks mee naar school ging. Kers op de taart? Mijn zoon deelde mee dat een meisje in zijn klas dezelfde had. En het mooie was: hij stelde zich er terecht helemaal geen vragen bij. Ik zag het echt als een klein succesje.
Of toch niet? Een paar dagen later in het nieuws: het bericht dat micro-plastics en PFAS nu wijd verspreid zijn en dat ook plastieken drinkbekers een grote boosdoener zijn voor kinderen. Plots kreeg die paarse beker die stond voor geslaagd moederschap (of toch een beetje) een gitzwarte schijn. En ik ontplofte vanbinnen.
Anno 2024 ligt er zoveel druk op de schouders van ouders. Van de overheid, de experten, de school, de omgeving, … Het voelt alsof jij er hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor bent dat je kind mentaal en fysiek gezond is, dat het zindelijk is, genoeg beweegt, voldoende leest en ontwikkelt qua taal, dat hij motorisch sterk is, dat hij creatief gestimuleerd wordt, gezond eet (zie dat nieuws over die ongezonde brooddozen), leert zwemmen, sociaal is (je gaat hem toch niet thuis houden van de kinderopvang?! Hij gaat niet samen leren spelen… euh… wacht, welke kinderopvang, is er dan ergens toch plaats misschien),… En dat bovenop al die verwachtingen die we onszelf ook nog eens opleggen, omdat we het niet kunnen laten om (sociale) media, boeken, podcasts, … te lezen of beluisteren. Als je de impact op het welzijn van je kind in een taartdiagram zou stoppen, dan nemen wij als ouder inderdaad met plezier en liefde een grote hap uit die taart. Maar niet de grootste: het zijn de overheid, de politiek en de industrie die een verpletterende verantwoordelijkheid dragen. Maar zij schuiven dat stuk van de taart gewoon door naar ons (ondanks alle suiker en vet die erin zit, want ja, alsof zij daar werkelijk een moer om geven). Als je je kind een brooddoos met daarin een liefdevol gesmeerde, witte boterham met kaas geeft, moet je je waarschijnlijk meer zorgen maken over de brooddoos zelf dan wat erin zit.
Maar goed voorlopig blijft die criminele nalatigheid ongestraft. Over terug naar CSI Deinze, waar mijn zoon bij het regisseren van de volgende aflevering plots een kleine driftbui krijgt, omdat er iets niet meteen lukt. Ik sta er altijd van te kijken hoeveel woede er in dat kleine lijfje kan zitten. Ik weet wat volgt, in dat scenario neem ik even de regie over. Ik blijf nabij, vraag of we samen even zullen proberen, ik fluister dat ik ook niet altijd alles kan, ik strek mijn arm als uitnodiging om even rust te komen tanken.

En ja, natuurlijk hoop ik dat hij veilig gehecht zal opgroeien, dat hij zijn emoties zal kunnen reguleren, zijn grenzen respectvol zal kunnen aangeven en zal kunnen omgaan met falen. Zijn eigen falen, welteverstaan. Voor al dat verdomde falen van de overheid/politiek en de industrie hoop ik op een generatie relschoppers die hun woede NIET kunnen controleren, die hun frustraties massaal tot uitbarsting laten komen, als één groot publiekelijk tantrum die de wereldorde door elkaar schudt. Blijkbaar noemen ze de generatie van mijn zoon, geboren van 2010 tot 2030, de Gen-Alfa. Alfa voelt als een nieuw begin én er schuilt ook een kracht in. En dan bedoel ik niet de kracht van die typisch mannelijke alfa-energie. Nee, deze generatie, genderfluïde, mild, empathisch, wordt de sterkste ooit.
Alfa. Ik had geen betere naam kunnen bedenken.

EV

Ik schreef het vorige week reeds, het seizoen is begonnen en ik zal het geweten hebben. Op vrijdag hadden Café De France, bistrot Chez Ludo en restaurant La Casa del Gusto samengelegd om wat meer volk naar het begin van de boulevard te lokken. De concurrentie tussen de verschillende bars en restaurants is wegens een iets te ruim aanbod in het dorp dan ook meedogenloos. De drie etablissementen die zich aan het stille deel van de boulevard bevinden, moeten net dat beetje harder knokken om te overleven.

Café De France is begonnen met een PMU. Het is een oord des verderfs. Je kan er gokken en ter plaatse je winst omzetten in een hoeveelheid alcohol. Als je verliest - wat meestal het geval is - kan je ook ter plaatse je verdriet verdrinken. Voor de baas is het win-win maar in het dorp heeft het café een slechte reputatie.

De buren van Café De France hebben sinds kort het Italiaans restaurant, La Casa del Gusto, geopend. Het pand stond een paar jaar leeg maar kent nu een nieuwe start. Die beginnen van nul en moeten nog een cliënteel zien op te bouwen. Ze moeten echter opboksen tegen het meer gereputeerde Italiaanse restaurant La Main à la Pâte, hogerop in het dorp. Moeilijk.

Aan de overkant bevindt zich dan Bistrot Chez Ludo, dé grote concurrent van restaurant La Table de Pôl. Ludo doet zijn best maar haalt niet het niveau van Pôl. Dit, in combinatie met een chaotische bediening, maakt dat ze klanten hebben die er meestal maar één keer komen eten en het de volgende keer ergens anders gaan zoeken. Moeilijk.

Om kort te gaan, het is een beetje een kwalijke hoek daar beneden. Om het tij te doen keren hadden ze dus de handen in mekaar geslagen en een zangeres ingehuurd om op vrijdagavond de boel wat op te vrolijken. Vanaf een uur of zeven sloeg zij de vlam in de pijp en trachtte het schaarse publiek op te jutten met een repertoire dat elk weldenkend mens inmiddels kot-se, maar dan ook kot-se-beu is, met name de platte en voorspelbare mainstream hits uit de jaren tachtig. Ik vermoed dat elk karaoketoestel dat wordt verkocht in het zuiden standaard wordt geleverd met dezelfde playlist. Dat zou veel verklaren.

Mijn raam aan de straatkant stond open en ik slaakte een diepe zucht. Even dacht ik dat men ons plaatselijk karaoke-fenomeen, Kimberley Spears, had ingehuurd maar daarvoor klonk het dan weer iets te toonvast. Ik ging er deshalve van uit dat het haar aartsvijandin, Sylvie Mélody, was die de microfoon mocht hanteren.

Het moet in elk geval dolle pret zijn geweest, daar aan het begin van de boulevard, want telkens ik een blik uit mijn raam wierp, zag ik murw geslagen mensen wegvluchten richting de terrassen op de Boulevard de la République, honderd meter hogerop. Het plannetje om volk te lokken had blijkbaar een omgekeerd effect. Verbazend.

Uit mijn kindertijd herinner ik mij het credo “zwijgen en eten”. Als elk gesprek wordt overstemd door een te luid zingende artieste heb je dan ook geen andere keuze dan te zwijgen en zo snel mogelijk je hap naar binnen te werken. Voor koppeltjes die al heel lang samen zijn en mekaar niks meer te vertellen hebben, is dit dan weer een prachtige formule.

Toen rond elf uur een zattekloot uit Café de France de microfoon kaapte en zijn momentje in de schijnwerpers opeiste zaten er haast geen klanten meer op de terrasjes. De man brulde en bralde onverstaanbare klanken op de tonen van “Alexandrie” van Clo-Clo zaliger. Zijn eveneens beschonken maten vuurden hem aan om door te gaan en hij deed er nog een schepje bovenop. Waarschijnlijk had hij gewonnen met de PMU en had hij iets te vieren…

Zoals gezegd, het is een beetje een kwalijke hoek daar beneden.

Een paar dagen later kwam ik mijn buurvrouw van het eerste tegen. ‘Heb je het optreden gehoord?’, vroeg ze, ‘Het was mijn vriendin Brigitte, je weet wel, ze lijkt als twee druppels water op Brigitte Bardot en ze verdient haar boterham met het nadoen van de echte Brigitte. Eigenlijk heet ze Pascale, maar zeg het niet voort’. ‘Ik zwijg als het graf’, antwoordde ik, ‘en ja, ik heb het gehoord. Ik vond het héél goed. Ontroerend. Gevoelig. Ik kon er niet van slapen’.

Ik ben een echte lafaard als het erop aankomt, want ik loog dat ik zwart zag. Maar soms is de waarheid onnodig kwetsend en kan je beter beleefd blijven.

‘Volgende vrijdag treedt ze opnieuw op’, zegde mijn buurvrouw, ‘als je wil, gaan we samen, Brigitte heeft me gratis champagne beloofd…’. ‘Ai, jammer’, zegde ik, ‘Ik ga een paar dagen naar Brussel bij mijn kinderen, ik ben dus niet hier. Heel spijtig’.

Echt héél spijtig.


HL

Welgemanierde reiziger,
Beste opvarende,

Het is met behoorlijk wat heimwee naar lang vervlogen tijden, dat ik dit schrijf. Grasduinend doorheen mijn rijk archief botste ik op zwart-witfoto’s van de zomer van 1964. Ik had toen de bijzondere eer een vooraanstaande Lord te dienen en mocht deze gentleman pur sang bijstaan tijdens zijn reis naar New York. De goede man – een marinekapitein op rust – had een hekel aan vliegen en verkoos voor de oversteek van de oceaan een suite aan boord van de RMS Queen Mary I, een prachtig schip dat de koningin waarnaar het werd voornoemd alle recht deed.

Op een enkele stormdag na bleven wij gespaard van al te ruwe golven. Aldus genoten wij met volle teugen van een hoogst aangename oversteek naar Amerika. Teneinde alles in goede en vooral bovenmaats hoffelijke wijze had ik mij voorafgaandelijk bijkomend verdiept in de omgangs- en welvoeglijkheidsregels ter zee. Nu was ik ter zake natuurlijk al lang geen leek meer, maar ik wilde niets aan het toeval overlaten. Zijn Lordship verdiende mijn meest uitmuntende zorgen en een voorbereid man is er twee waard, dat weet zelfs een kind. Bij het aanschouwen van al die prachtige foto’s van weleer, kon ik niet anders dan met enige melancholie terugdenken aan dat fantastisch avontuur. Ik wil dan ook gepast hulde brengen aan mijn avontuur van die bijzondere zomer en hoe kan dat beter dan u, goedertieren medemens, de etiquette aan boord van een cruiseschip diets te maken? Want jawel: er gelden aldaar specifieke regels om ervoor te zorgen dat alle gasten een aangename en comfortabele ervaring hebben. Ik duik graag met u in het zilt schuimende water van die ongemeen boeiende materie!

Kledingvoorschriften
De meeste cruiseschepen hebben specifieke kledingvoorschriften voor verschillende gelegenheden, zoals formele avonden, informele diners en overdag aan boord. Het is belangrijk om deze voorschriften te respecteren en gepaste kleding mee te nemen voor elke gelegenheid. Dat betekent concreet dat u naast enige deugdzame zomerstukken en een casual chic outfit ook minstens één en liever nog twee galaoutfits voorziet. Voor de heren is een smoking simpelweg onmisbaar. Voor de dames is een statige haute couture jurk zónder al te nadrukkelijke inkijk een vanzelfsprekendheid. Een stijlvolle zwemcombinatie mag evenmin ontbreken en hoewel cruiseschepen standaard badjassen voorzien voor elke opvarende, raad ik elke heer en vrouw van stand toch aan de eigen, meer verfijnde kamerjas een plaats in de reiskoffer te geven.

Respect voor andere gasten
Toon respect voor andere gasten aan boord door rekening te houden met hun ruimte, geluidsniveaus te beperken in de late uren en beleefdheid te tonen in alle interacties. Een minzame begroeting voor wie uw pad of dek kruist, is het absolute minimum minimorum. Mocht u als heer een zomerse hoed dragen als bescherming tegen de zon, dan past het uiteraard het hoofddeksel even op te lichten, zeker vis-à-vis dames.

Hygiëne en netheid
Handhaaf goede hygiënepraktijken aan boord, zoals regelmatig de handen wassen. Maak ook gebruik van de beschikbare desinfecterende middelen. Vergeet niet dat een cruiseschip een kleine stad op golven is, waar net zo goed een epidemie kan uitbreken als aan land. Maakt u bij voorkeur zoveel mogelijk gebruik van uw eigen, persoonlijk sanitair en laat de voor iedereen toegankelijke toiletten links liggen. Natuurlijk worden zij kraaknet gehouden door het boordpersoneel, maar een buikvirus heeft de onhebbelijke gewoonte nogal makkelijk door de mazen van het net of het zeemvel te glippen.

Respect voor het personeel
Behandel het personeel aan boord met respect en vriendelijkheid. Zij doen hun best om uw verblijf zo aangenaam mogelijk te maken, dus het is belangrijk om hun inspanningen te waarderen en beleefdheid te tonen in alle interacties. U mag nog zó van stand zijn, de ware gentleman en lady zullen zich altijd van hun beste, meest hoffelijke kant tonen. Zelfs jegens bedienend personeel.

Gebruik van faciliteiten
Maak op een respectvolle manier gebruik van alle faciliteiten aan boord, zoals zwembaden, fitnessruimtes, theaters en restaurants. Respecteer de regels en richtlijnen voor elke zone en geef anderen de ruimte om te genieten van de voorzieningen.

Eetgewoonten
Idealiter beschikt u over een suite met privé-balkon, waar u dankzij de hardwerkende mensen van room service in alle intimiteit uw meergangenmenu kunt degusteren. Bezoekt u toch de meer publieke eetgelegenheden aan boord, houd rekening met de eetgewoonten van andere gasten, vooral tijdens buffetten en gemeenschappelijke maaltijden. Laat de mensen achter u niet lang wachten in de rij. Neemt u ook slechts die portie waarvan u weet dat u ze opkrijgt. Verspilling is nooit een goede zaak en al zeker niet op een schip, waar de voorraad voedsel natuurlijk niet onbeperkt is.

Captain’s table
Misschien valt u wel de exceptionele eer te beurt te mogen aanschuiven aan de tafel van de kapitein. Besef dat zulks een groot privilege is, dat menige reisgenoot afgunstig kan maken. Het past daarom niet te koketteren met dit voorrecht, maar het discreet en met een zekere nederigheid te ondergaan.

Veiligheid aan boord
Volg altijd de veiligheidsinstructies en -procedures, inclusief het dragen van reddingsvesten tijdens reddingsoefeningen en het opvolgen van de instructies van het personeel in geval van noodsituaties. Flatterend zijn die reddingsvesten niet, maar ze kunnen bij een calamiteit wél uw leven redden. U wil liefst niet in ware Titanic-stijl ten onder gaan en dus goed voorbereid zijn op het onverwachte, wat zeg ik: hoogst onwaarschijnlijke. U weet dat hoogmoed komt voor de val. Of in deze context: voor een duik in ijskoud water.

Welaan dan. Als u deze etiquetteregels volgt, draagt u voorzeker bij aan een positieve en gastvrije sfeer aan boord, waardoor iedereen een plezierige en onvergetelijke reis heeft.

Ik wens u bon voyage!

JP Hoofs

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19^de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.



JV