- Het Selectief Productief Collectief -

Het is het soort avond waarop vrienden zullen aanwaaien. Er staat verse lasagne in de oven. De vijfsterrenrosé is gekoeld. De tapas chambreren. Wie wil kan een glas prosecco krijgen, want ook die ligt koud. In de diepvriezer zit ambachtelijk ijs, gedraaid door Lucrèce met de meest verse melk van haar eigen koeien. Zeg nooit zomaar boerin tegen een boerin. Lucrèce is een parel. Niet alleen maakt ze – randje crimineel – exquis ijs, ze serveert mijn zoonmans ook het soort kost die hem toelaat dagen van 10, soms 12 uur te kloppen op de boerderij.

(Even tussen haakjes: heerlijk toch, hoe het leven je geheid verrast? Mijn Cas – zoon van een bijzonder talige moeder die bij Klara de microfoon beroert én van een dichter-vader die van schrijven en taal zijn beroep heeft gemaakt – hij, dus, kiest resoluut voor de boerenstiel, voor hard (handen)labeur, voor de geur van koemest, voor kniediepe modder, voor opstaan voor dag en dauw en de bedstee opzoeken wanneer de zon lang alweer te rusten is gegaan.)

Maar terug naar nu, naar deze hier nu avond.

Het soort avond waarop vrienden aanwaaien en wij samen geesten uit flessen jagen, de wereld haarscherp analyseren en indien niet de wereld dan toch wel de kleine en grote zonden van de mens in het algemeen en al wie wij rondom ons dagelijks zien aanklooien in het bijzonder.

Terwijl de geur van verse oregano mijn neusvleugels beroert en de deurbel al haast zwanger is van de vingers die haar straks, weldra, dadelijk zullen beroeren, bedenk ik me dat één iemand hier danig ontbreekt. Het is Bro, meer bepaald, die hier ontbreekt. U kent hem als Hans. Ik doe niet aan Hans. Ik doe alleen aan Bro. Broeder. Bloed. Touche pas à mon pote. Of ge bekoopt het met uw leven. Dat soort band.

Ja. Bro zou hier moeten zijn. Hij ként alle aangelanden. Mijn vrienden zijn soms ook zijn vrienden, en omgekeerd.

Bij gebrek aan Bro, die in zijn zuiderse Lorgues de platanen keurt, heb ik alvast treintickets geboekt van Lille naar Aix-en-Provence, alwaar ik op maandag 4 augustus zal arriveren om 15.49 uur na de noen. En Bro zal mij daar staan opwachten. En wij zullen elkaar in de armen vallen. En de kans is groot dat hij perfect gekoelde rosé bij de hand heeft, zodat wij in het heetst van de Provençaalse zon al gelijk kunnen klinken op alles wat ons bindt én op elkaars karaktersmoel.

Ja. Zo zal het gaan.
Vanavond zal goed zijn.
Maar vanavond zal in de avond van 4 augustus zijn meerdere moeten erkennen.

Toch, Bro?


JV

Wie een account heeft op Mastodon kan me daar vinden via een klik op onderstaand logo.

Vrieeend,

Mijn buurvrouw van het eerste belde. ‘Coucou’, hoorde ik haar zeggen, ‘zijt ge thuis? Want ik heb un p’tit problème’. ‘Alsjemenou’, antwoordde ik, ‘dat is lang geleden. Ik dacht al dat je was verhuisd naar Parijs of zo’. ‘Neen, neen’, ging ze verder, ‘we zijn een weekje naar Italië geweest, mijn lief en ik, maar ik kwam thuis en nu heb ik ineens geen internet meer, geen muziek, geen tv, niks. Orange had mij een tijd geleden gevraagd om documenten op te sturen, maar ja zeg, pfffft, ik was dat vergeten en nu hebben ze alles afgesloten en nu moet ik een nieuwe aansluiting aanvragen en dat moet via internet maar ik heb geen internet meer, geen muziek, geen tv, niks’.

‘We zijn té afhankelijk geworden van het internet’, trad ik haar bij, ‘Waarmee kan ik je helpen?’.
‘Awel, ja’, antwoordde mijn buurvrouw van het eerste, ‘Ik vroeg mij af of jij geen kabel hebt waarmee ik mijn tv kan aansluiten op die stekker die hier in mijn muur zit. Je weet wel, zo’n witte kabel met een rond gat en een pinnetje in het midden, zodat ik vanavond tenminste naar TF1 kan kijken via een antenne’.

Ik moest haar teleurstellen. Analoge tv heb ik reeds dik twee decennia geleden buitengegooid. ‘Je zal even naar de Brico moeten rijden’, raadde ik haar aan.

Ze ging eerst eens rondhoren bij haar vrienden, misschien had iemand dat nog ergens liggen, in een doos op zolder of zo. Dan kon ze, in afwachting dat een technieker haar internet opnieuw kwam aansluiten, ’s avonds tenminste naar een Franse praatshow kijken. Pfffft.

Ik betwijfel eerlijk gezegd of die stekker bij mijn buurvrouw van het eerste nog steeds in gebruik is en of er op het dak van ons gebouw überhaupt nog wel een antenne staat. Het is een beetje zoals met de telefoonstekkers uit de jaren stillekes die in oude huizen vaak nog wel aanwezig zijn maar allang zijn afgesloten. Ik heb er zo een in mijn keuken. Het is decor, veel leven zit er niet meer in. Maar ik wilde haar de hoop niet ontnemen en wenste haar succes.

Een paar uur later ging de deurbel. Het was mijn buurvrouw van het tweede. ‘Bonjour buurman van het vierde’, zegde ze, ‘ik sta aan de voordeur maar ik geraak niet binnen’. ‘Probeer eerst eens flink aan de klink te trekken’, raadde ik haar aan, ‘van zodra je een klik hoort, zou het moeten lukken. Sinds we die voorjaarsbuien hebben gehad, heeft het hout gewerkt en heeft onze oude deur beslist om ruzie te maken met het elektronisch slot’.

Neen. Het lukte niet. ‘Ik kom eraan’, zei ik en ik daalde de trap af. Ik trachtte de deur van binnenuit te openen maar er was inderdaad geen beweging in te krijgen. ‘Putaing, het gaat niet’, sprak ik door de deur, ‘Jij bent buitengesloten en ik ben binnengesloten. We moeten de huisbaas inschakelen want dit krijg ik niet opgelost. Heb je zijn nummer?’.

Mijn buurvrouw van het tweede had zijn nummer en ik liet haar.

‘Er zijn van die dagen’, sprak ik tegen mezelf. Ik zette muziek op, ik zette tegelijk mijn tv aan, ik schonk me een glas rode wijn uit en sneed een blokje kaas af. Terwijl ík internet had en lekker binnenzat met voldoende mondvoorraad voor de komende vier dagen stond mijn buurvrouw van het tweede op straat en was mijn buurvrouw van het eerste wanhopig op zoek naar een antennekabel waardoor zij de stilte in haar bestaan kon verdrijven.

Toch wel gek, bedacht ik, dat ogenschijnlijk idiote voorvallen een metafoor kunnen zijn voor wat er zich afspeelt in de wereld. Terwijl het ene continent hoog en droog ontspannen kan genieten van een muziekje en een blokje kaas, geraken de mensen van een ander continent niet binnen omdat de deur dicht zit en moeten de bewoners van een nog ander continent gaan schooien voor een kabel waarmee ze toegang krijgen tot informatie en verstrooiing.

Puur uit nieuwsgierigheid ging ik een dag later kijken hoe het was gesteld met de voordeur. Iemand had het elektronisch slot brutaal in frut geslagen waardoor de oude eikenhouten deur niet meer in het slot kon vallen. Heel het dorp kan hier vanaf nu binnen en buiten.

Van mij mag die deur openblijven. Al geef ik toe dat je enkel in een ideale samenleving sloten en sleutels kan afschaffen.

Jammer, maar zo is het.



HL

Wie een account heeft op Mastodon kan me daar vinden via een klik op onderstaand logo.

Naar mijn mening moet eens iemand een kloon maken van de planeet Aarde, een soort back up zou je kunnen zeggen. We laten de bevolking dan kiezen op welke van de twee ze wil wonen.

Ik denk dan spontaan aan een versie met nadruk op respect voor de natuur en sociale rechtvaardigheid en een andere versie waar het recht van de sterkste geldt en waar men mekaar kan verscheuren.

En dan afwachten welke van de twee planeten het het langst volhoudt. Zou dat geen interessant wetenschappelijk experiment zijn?


Amedé