- Het Selectief Productief Collectief -

Een paar weken geleden kreeg ik van David een telefoontje, hij nodigde ons uit op een wijnsafari.
Een zakelijk event voor zijn klanten, waaronder ook onze vriendin Jeanine, fijn dat zij er ook bij is.
Wij namen de uitnodig gretig aan.
Samenkomst aan het kantoor waar een bus ingelegd was om met ons naar het Hageland af te reizen en wat belangrijker is dan vertrekken op een wijnsafari is de zorgeloze terugreis, top, ik ga er ook eentje kunnen drinken.
De focus is gelegd op genieten en zich even te ontspannen met de vrienden, zonder zorgen.
In de vroege namiddag bereikten we de “Petrushoeve” in Bekkevoort, bekend van de Feniks Wijn uit de serie Thuis.

Hier werden we verwelkomd door de eigenaar met een klein overzicht over het verloop van de dag en een unieke wijze om de wijnstreek te ontdekken.
Het geheim achter Belgische wijn.

Tweeduizend jaar geleden plantten de Romeinen hier hun eerste wijnstokken en ontdekten ze unieke eigenschappen van deze vruchtbare bodem.
We starten de wijnsafari in een eco-wagentje dat te vergelijken is met een golfkarretje maar dan met plaats voor 6 personen en inplaats van een dashboard waar je golfballetjes kan in leggen, een support waar de wijnglazen worden in vervoerd.
We zitten in goed gezelschap en gaan van start om de Big Five onder de Belgische wijnsoorten te ontdekken.
Bij de eerste stop krijgen we er uitleg over de verschillende soorten wijndruiven die zich in ons klimaat het best gedragen.
Chardonnay, pinot gris en pinot meunier. Dan hebben we ook de hybride soorten de Johanniter en Solaris, deze zijn gekruiste soorten met als doel schimmelresistentie te bereiken en iets vlugger rijper te worden met minder zon.
Dus populair vanwege hun vermogen goed te gedijen in vochtige en minder warme streken zoals hier in het Hageland.

Alvorens ons glas de eerste maal wordt gevuld, krijgen we nog een kleine uitleg over hoe wijn te degusteren.
Eerst kijken we naar de kleur van de wijn in het glas, en die heeft een licht groen gele kleur.
Groene wijn ?
Dit is typisch voor Belgische wijnen omdat ze minder zon hebben gehad.
Wijn ruiken: dit is wat geur vertelt.
Fruitig: perziken, appel.
Aardse tonen: hier proeft men een lichte ijzersmaak eigen aan de steengrond van het Hageland,
De ijzerzandsteen (Diestiaan) is een roestbruine soort die in de volle middeleeuwen
tot de 19^e eeuw gebruikt wordt voor de bouw van kerken.

Ziezo, nu heeft iedereen al een beetje dorst gekregen en de glazen worden gevuld en gedegusteerd.
Die typische groene kleur en de ijzersmaak wordt door iedereen waargenomen, en ja, Belgische wijnen hebben nu geen geheimen meer voor ons.
We rijden verder langs schilderachtige dorpjes, historische panden en adembenemende landschappen.

De Vlooybergtoren in Tielt-Winge, is de derde stop waar gedegusteerd kan worden, zelfs twee wijntjes.
Maar de toeristische attractie wordt gretig door de helft van ons groepje beklommen met de nodige schrik daar deze trap uit ijzer is en beweegt.
Het weer was helder, zo konden we de koeltorens van Electrabel in Vilvoorde en de schachten van de Limburgse koolmijnen zien.
Uniek en onverwacht, een meevaller die zwevende toren!

Daarna nemen we het eco wagentje, waar het na een paar glazen Belgische wijn, het wel heel plezant aan toe ging, naar de voorlaatste stop .
De wijnmaker zelf geeft uitleg over de 8 fasen in de ontwikkeling van de wijndruif, hier kunnen we de 3de fase, de bloemknoppen gaan bekijken in zijn wijngaard.

Alleen in de Champangestreek mag je Bubbels die gemaakt worden in die streek en
op de Méthode champenoise gebotteld zijn Champange noemen.
De Italianen hebben Spumante en prosecco afkomstig uit Noord- Italië, de Spanjaarden cava
en wij, de Belgen, Bel Bul.

Op dit domein worden er 2 Bel Bul soorten geproefd.
Bel Bul is het officiële keurmerk van Belgische mousserende wijnen vervaardigd volgens de Méthode traditionele.
Het label staat garant voor superieure kwaliteit en lokale vakmanschap, dat proef je in elke bubbel.
Een naturel zonder toevoeging van suiker (extra Brut) en een brut met een kleine toevoeging van suiker.
De Brut geniet mijn voorkeur, iets meer alcoholgehalte waardoor de bubbels intenser zijn en dat bevalt me wel.

Alsook de hapjes, het zou iets nieuws zijn dat binnenkort ook te koop zal zijn in verschillende winkelketens.
Namelijk gedroogde paddestoelen op hun geheel of in schijfjes met of zonder kruiden, heel apart!
Zo de wijn degustatie zit erop.
We rijden door naar de Petrushoeve waar ons een gastronomisch diner wacht met aangepaste Belgische wijn.
Op de binnenkoer van de hoeve zijn 7 tafels gedekt waar we kunnen plaats nemen.
De rode wijn gemaakt van de pinot meunier kunnen we dan aan tafel degusteren.
Gezellig sfeertje, fijn weertje, lekker eten, uitgelezen wijntjes. Bourgondisch Belgisch.

Nadien was er voor de personen die dit wilden nog een rondleiding in de mooi gerestoreerde hoeve, om de opslagruimte en het wijnwinkeltje te bezoeken.
De wijnen zijn schappelijk van prijs tussen de 12,5€ en 28€ voor de Bel Bul en zoals altijd heb ik dan achteraf spijt dat ik er geen gekocht heb.
Het zal dan online moeten gebeuren.
Een uitgelezen wijnsafari om niet te vergeten, met dank aan David dat we erbij mochten zijn.



RV

Vrieeend,

In de traphal hoorde ik de stem van mijn buurvrouw van het eerste, afgewisseld met een schorre mannenstem. ‘Aha’, dacht ik blijgezind, ‘mijn buurvrouw van het eerste is terug in Lorgues en ze heeft haar lief uit Parijs meegebracht. Goed zo, dan kan híj́ vanaf nu kapotte lampen vervangen en deurklinken herstellen’. Ik daalde af en was nog net op tijd op de overloop van het eerste om mijn buurvrouw door haar voordeur te zien verdwijnen. Haar lief uit Parijs tilde zijn koffers van de vloer en wilde haar volgen. ‘Bonjour’, zei ik in het voorbijgaan. ‘Bonjour’, antwoordde hij enigszins verrast. Hij keek me vaag aan en verdween zonder verder nog iets te zeggen door de deur.

Dat was een goed gesprek, dacht ik en ik stapte de voordeur uit, mijn boulevard in.

Het was donderdag, Ons Heer Hemelvaart, en ik kwam terecht in de jaarlijkse Vide Grenier. Een Vide Grenier is een rommelmarkt in de meest pure betekenis van het woord. Je vindt er enkel rommel. Maar het is leuk want iedereen die in het dorp woont, mag meedoen. Indien ik mijn oude versleten onderbroeken zou hebben bijgehouden in plaats van ze weg te gooien, ik zou ze mogen verkopen tijdens de Vide Grenier. Indien ik wat kromme verroeste nagels uit een plank zou hebben getrokken, ik zou ze mogen verkopen als zijnde vintage knutselmateriaal tijdens de Vide Grenier. Indien ik het vals gebit van mijn vader zaliger zou hebben bijgehouden, ik zou het mogen verkopen tijdens de Vide Grenier. Alles is toegelaten op deze heilige dag.

Net zoals op de dinsdagmarkt loopt een meute treuzelende mensen elkaar voor de voeten en blokkeren sommigen de smalste delen van de boulevard om een rustpauze in te lassen zodat ze het verhaal van hun lange moeilijke leven nog eens een keertje kunnen delen met mekaar. Dat je een hoop negatieve aandacht krijgt van de mensen wiens weg je belemmert, is mooi meegenomen. Aandacht is aandacht.

Terwijl ik de overkant van de straat trachtte te bereiken - ik moest naar de bakker, meteen de reden waarom ik me in de drukte begaf - probeerde ik me te herinneren hoe Ons Heer Hemelvaart in het Frans ook alweer heet.

Notre Seigneur Élévateur au Ciel zal het wel niet zijn. Verdorie, ik zou dat moeten weten… Élévateur… Ascenseur… Ascension! Oef, via vrije associatie was ik bij het correcte woord geraakt en zou ik bij de bakkersvrouw niet afgaan als ze me zometeen een goede feestdag zou wensen. Maar ik maakte me zorgen om niks.

‘Bonjour, ça va?’, begroette de bakkersvrouw me met een stralende glimlach. ‘Il fait soleil’, antwoordde ik, ‘Ça va très bien. Et vous-même?’.

Ik word steeds een beetje blij van dit soort aansprekingen. Men zegt goeiendag en informeert even naar het geestelijke en fysieke welzijn van zijn gesprekspartner. Die antwoordt met een soortgelijke formule en gaat dan over naar de bestelling van bijvoorbeeld een “grand pain aux céréales et un croissant s’il vous plaît”. Wat eigenlijk telt, is dat je mekaar eerst even in de ogen kijkt en contact maakt van mens tot mens vooraleer over te gaan tot de transactie. Ik vind dat zeer aangenaam.

Ik liep uit nieuwsgierigheid de rommelmarkt een keer op en af maar ik had er al snel genoeg van. Het was tijd voor mijn croissant en een verse espresso. En daarbij, morgen is er in de Boulevard Clemenceau alweer de zomerbrocante die elke vrijdagvoormiddag wordt georganiseerd. En daarop aansluitend is er in de Boulevard de la République Le Marché des Producteurs Locaux, met groenten en fruit uit de eigen tuinen en velden.

En vorige zaterdag was er het lenteconcert van de Philharmonie de Lorgues. En straks is er elke vrijdagavond naast het terras van Bistro Le Parc een live optreden van een coverband. En weldra is er de sterk afgezwakte Transhumance waarbij de herders hun kudden naar de hoger gelegen weiden brengen. Ooit passeerden er duizenden schapen door de dorpen, vandaag is het vooral folklore en een goede gelegenheid om eens flink in de rosé te vliegen.

En dan is er nog de processie van de patroonheilige van Lorgues. Ik ben zijn naam vergeten, maar dat is niet erg want daar komt meestal geen hond meer naar kijken. En laten we ook de twee- à driewekelijkse kunstmarktjes niet vergeten. Voor vijfhonderd euro heb je een originele niet-Rothko en voor acht euro heb je een slecht gedraaide keramieken pot waarop een ingebakken katje staat geschilderd. Kunst is kunst, dat voelt voor iedereen anders.

Het seizoen is begonnen.


HL

Waarde Au Parleurder,
Beste adept van exemplarisch gedrag en tot voorbeeld strekkende zeden,

Het komt mij zelden toe om oprecht dankbaar te zijn voor een beslissing van Elon Musk, tenzij het betreft het uitzetten van zichzelf uit het publieke discours, het internet of de dampkring. Helaas: zover zijn we nog niet. Maar de aankondiging dat de heer Musk de hofhouding van de heer Trump verlaat, laat mijn snorharen trillen, net als ’s mans vertrek uit DOGE – een grotesk acroniem dat slechts met moeite de inhoudelijke leegte van zijn activiteiten wist te maskeren. Onder Musks zelfverklaarde ‘leiding’ werd DOGE een beerput waarin algoritmisch ressentiment en politiek misprijzen elkaar in de haren vlogen onder het goedkeurend gekwetter van zijn X-volgelingen. (De X staat, voor de goede verstaander, niet voor ‘excellente visie’, maar voor ‘expliciete zelfverheerlijking’.)

Dat deze man, deze souteneur van de presidentiële campagne van een verontrustende oranje idioot, nu plots ‘afstand’ neemt, getuigt niet van inzicht maar van strategische zelfredzaamheid. Het schip zinkt, en Musk – half zeeziek van zijn eigen tweets – verkiest de reddingsboei van zijn aandelen boven het vaandel van zijn ideologische schijnprincipes.

Laat het ons helder stellen: Musk is geen visionair. Hij is een protofascistische showman met een kinderachtige fascinatie voor raketten, vrijheid van meningsuiting zonder verantwoordelijkheid en crypto-muntjes met honden erop. Een man die de aarde wil redden door haar te verlaten en die het publieke debat degradeert tot een eindeloze thread vol semantisch losgeslagen emojis. Zijn aftocht is dan ook niet zozeer een verlies voor de wereld, als wel een bescheiden zuivering. Een ontgeuring van het publieke domein, alsof er eindelijk een raam werd opengezet in een kamer met een rottend lijk.

Ik eindig graag met een beleefde doch resolute oproep aan de heer Musk: als u dan toch uw bemoeienissen met het wereldtoneel wil staken, overweeg dan een definitiever pad. Ga in retraite, ergens ver weg, op Mars idealiter, en neem uw eindeloze stroom ongein mee. De mensheid heeft recht op rust.

Hoogachtend tevens doordrongen van diepe walging,

Jean-Pierre Hoofs
Raadgever in zeden en zinnigheid, etiquettenist en erfvijand van de technocratische smakeloosheid

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19^de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.



JV

Ik leerde in Spanje een vriend kennen, Walter. We hadden niet afgesproken dat we het volgende jaar terug daar gingen zijn. Het jaar nadien liep ik daar weer in zwembroek op de steentjes achter een staand bord voor het zwembad en enkel een stuk van mijn onderbenen en voeten staken uit onder dat bord. Ik hoorde iemand vanuit het zwembad mijn naam roepen; dat was Walter. Het bleek dat hij mij herkend had aan mijn blijkbaar typische manier om mijn voeten neer te zetten; wat uit elkaar. Dat was heel opmerkzaam van hem.

Sommigen zweren bij een ligfiets, al blijven het uitzonderingen. Je zwaartepunt ligt dan wel lager dus zou het een stabiele manier van rijden kunnen zijn. Enkel zijn we niet gewoon ons lichaam liggend in evenwicht te houden, op twee wielen dan nog wel. En omdat je zo laag ligt heb je geen overzicht op het verkeer zoals je gewoonlijk hebt.
Ik heb zo een fiets geprobeerd maar dat lag me niet, om bij dat liggen te blijven. Ik stip hier even aan dat als je wil naar links keren met een fiets je eerst ongemerkt even naar rechts stuurt en omgekeerd, anders kun je je evenwicht niet bewaren. Dat is fysisch bewezen.

Hier maakt ook een deel van ons soms een fout door fysisch te gebruiken als ze fysiek bedoelen. “Daarom zet ik me ook fysisch in om onze doelstellingen te behalen” hoorde ik iemand zeggen die een firma leidde. Dat wil zo veel zeggen als dat je je elektronen extra snel gaat laten draaien rond hun kern, om dan zo fysiek meer effect te kunnen hebben. Einstein zou het bewonderen en: ‘Ei, ei’ lachen, omdat dat nu eenmaal in zijn naam staat.

Ik stoor me wel eens aan nieuwvormen zoals een “film kijken” of “sturen” in plaats van “een boodschap sturen”. Moet het weer zo snel gaan? Jij gaat een film “kijken” en ik ga mijn huis “waken”…
Je kunt wel zeggen ik heb gisteren een film gezien en hij was mooi. Kan ook: ik heb hem vanavond herbekeken. We kijken naar een film: kijken + naar, dat werkt. Kijk jij straks naar die film? Of wat met: ik heb radio “geluisterd”? Wat is er mis met: ik heb een programma op de radio beluisterd? Ik heb gisteren naar de radio geluisterd. Luister jij naar de radio? Ja ik luister iedere dag naar de radio. Stuur je mij een berichtje? Ja ik heb je net een berichtje gestuurd. Al de rest is taalluiheid.

Zo hoorde ik een waard op een dag “alstu” tegen me zeggen. Ik was ongeveer de enige die kwam eten, had hij dan zoveel haast? In Spanje hebben ze het dan over porfa in plaats van por favor. Duurt het zo lang om “alstublieft” wat komt van “als het u blieft” te zeggen dat dan weer komt van: als het u belieft? Of por favor? Voor de gunst. Do me a favor.
Zeg dan gewoon als je in tijdnood zit: “hier hebt u het” of “hier is ‘t”. Dat klinkt minder stroef dan “alstu” en gaat dan hoop ik sneller dan “alstublieft” of als het u belieft.
Toen dat nog gezegd werd hadden de mensen nog tijd voor elkaar.

Maar ze hebben het wel in Spanje over een descafeinado in plaats van een “deca” maar dat verkorte kan ook niet want daar moet het dan “un desca” zijn…
Om me wat te verlichten luister ik nu naar Zero Gravity van Jean-Michel Jarre. Ik ken het niet en ik vind het fijn iets voor mij nieuw van deze knappe compositeur te horen.
Ik heb me voor 16 Euro draadloze Blue Tooth oortelefoontjes gekocht van het merk Isy die 16 uur lang aan een stuk kunnen spelen.
Wat zegt u? Oortjes? Mijn oortjes die dienen om die oortelefoontjes of foontjes in te steken en ik steek geen oortjes in mijn oortjes.

Terwijl Tangerine Dreams nu zijn kop opsteekt op Spotify. Joetjoep, YouTube kan ook maar als ik blader in mijn gsm dan stopt hij met spelen, weer die hij, maar Spotify doet dat niet. Op Spotify vind ik dan minder gemakkelijk Klaus Schulze alsof ze zich gedragen als Q-music ten opzichte van Radio 1.

De oren of beter de oorschelpen zijn het enige lichaamsdeel dat blijft groeien na de neus van Pinoccio. Je hoort minder goed bij het ouder worden en om dat te compenseren worden de schelpen die het geluid opvangen groter. Let op de grote oorschelpen bij ex minister Claes bijvoorbeeld.
Blue tooth, ik hoor dat sommigen dat uitspreken als “bloe toet” maar tooth is dat niet met de th van think? Wat denk je?

Einde deel 11

Fren Soop