- Het Selectief Productief Collectief -

- Zesenveertigste editie - 17 augustus 2024 - 2^e Jaargang -

EDITORIAAL

Garnalen

'Hey Bro, de prijs voor een kilo ongepelde garnalen is gehalveerd ten opzichte van vorig jaar’.
‘Je meent het!’
‘Ja ja, vijfentwintig euro de kilo’.
‘Dat is geweldig. Dus kan je voor vijfentwintig euro een paar uur pelplezier kopen?’
‘Inderdaad. Een leerzame bezigheid voor jong en oud: garnalen pellen’.
‘Maar je krijgt die geur zo moeilijk van je vingers, dat is wel een nadeel’.
‘Niks voor niks in het leven, Bro, alles heeft een prijs’.
‘Ik ben allergisch aan garnalen, zo erg dat ik in shock kan gaan en mijn pijp aan Maarten moet geven’.
‘Je moet ze niet eten, Bro, je moet ze enkel pellen. Deuh’.

Hans Lengeler, Lorgues
Jeroen Vermeiren, Gent

Ode aan de bekende Vlaming

MANNEN EN VROUWEN

Plicht

Zelfs als het lege blad mij aanstaart, zoals nu, vind ik het een voorrecht te kunnen schrijven. Wat een wonderlijke uitvinding is dat toch, het schrift als verlengstuk van de taal. Een doorgeefluik, dat ons mensen over de tijd heen tilt en weer terug. Wat een vreemde paradox ook, dat je woorden kan geven aan het zonder-woorden-zitten, aan het vastgereden zijn, aan het bij-god-niet-weten-wat-nu-weer-eens-uit-te-smeren-over- geduldig-papier. En er is nóg een paradox: schrijven is meestal een daad die je stelt in allenigheid – zo werkt het in ieder geval het best voor mij – maar tegelijk word je er in wezen minder allenig van. In de woorden vind je niet alleen weer aansluiting en verbinding met jezelf, maar straks ook met een lezer. Of twee. Of drie.

Ik hou van paradoxen. Een beetje tegenstelling op zijn tijd maakt het leven én menige medemens aanzienlijk boeiender. Toegegeven: soms ook beduidend irritanter. Kijk, wéér een paradox. Houd me tegen, of mijn betoog ontspoort alras in een filosofisch traktaat op metaniveau, waarin een veelheid aan elkaar opheffende tegengestelde gedachten de boventoon voeren, net zo lang tot minstens jij er knetter van wordt. En laten we wel wezen: dát is niet bepaald wat je op een lome zaterdagochtend zoekt in je geile lijfblad Au Parleur. Liever lees je hier over zij wier naam begint met een letter van het alfabet, ik weet het. Ik ken je maar al te goed. Edoch, deze week laat ik je maar ’s op je honger zitten. Haar borsten zijn nog altijd even bolrond en fraai, haar geschriften immer consistent foutloos, haar schoot een vrijgeleide. Als klap op de hele vuurpijl bestrijkt het textiel waarmee zij zich bedekt nog steeds het hele spectrum aan paarstinten. Zo. Daar zal je het mee moeten doen. Al wil ik er wel nog aan toevoegen dat haar zus haar pas nog ten stelligste aanvuurde een sexy lingeriesletje in te slaan. Excuus. Een lingeriesetje, geen sletje. Een advies dat zij wier naam begint met een letter van het alfabet prompt ter harte nam. Over de geslaagdheid van die aankoop moet ik je voorlopig in het ongewisse laten, want ik heb het kanten – er ís toch kant mee gemoeid, mag ik hopen, mijn lief? – kleinood nog niet kunnen of mogen aanschouwen.

Zo zie je maar weer: het lege blad dat mij zo genadeloos spottend – néén, wat zeg ik: minachtend! - aangaapte, is al lang geen leeg blad meer. Leedvermaak is lelijk, zeker als leegte haar ware naam is. Leegte trekt altijd aan het kortste eind. Ik stel me zo voor dat die vaststelling een heel eigen leven gaat leiden als citaat. En als mensen binnen pakweg 237 jaar opzoeken wie die wijsheid ooit de wereld inwierp, dan zal Google (versie drieduizend punt nul elf) mijn naam opdiepen en mij omschrijven als een lang vergeten dichter. En dat zou goed zijn, om niet te zeggen mooi zelfs, want in tegenstelling tot wat velen denken, is het helemaal niet zo erg om vergeten te worden. Integendeel. Het vergeten is het ultieme niet-bestaan en wie niet bestaat, heeft geen zorgen of stress, laat staan schulden die maar traagzaam raken ingelost. En zo eindigen we alweer met een paradox. Denk ik. Wat doet het er ook toe. Er wordt een stel bolronde borsten in mijn gezicht geduwd, gehuld in kant. ‘Genoeg gevochten met het lege blad’, zegt een lynx. ‘Deze meisjes manifesteren zich puntig en hebben dringend wat tedere liefde nodig.’

Tja. Wat kan ik nog zeggen?
Als de plicht roept, dan roept ze.

JV

DE GEDACHTEN VAN JEROEN

Plicht

Hot flashes

‘Heb je daar echt zoveel last van, van die menopauze?’ vroeg mijn broer enkele jaren terug. Ik moet daar regelmatig aan terugdenken. Wat is ‘veel’? Dat is heel persoonlijk en verschilt blijkbaar ook per generatie. En per cultuur. Mijn moeder zei dat ze daar totaal geen last van had gehad, van ‘de overgang’. Maar ja, mijn moeder vond bevallen ook niet zo pijnlijk terwijl ik drie keer door een hel ben gegaan.

En net als je denkt dat je een goed natuurlijk product hebt gevonden om de humeurschommelingen wat af te vlakken; je door te sporten die zwemband wat onder controle krijgt; je collageen neemt in de hoop dat je de zwaartekracht wat kan afweren en je extra proteïne neemt om je botten te beschermen; wordt er nog een schepje bovenop gedaan.

Ik lig languit op de zetel, armen en benen gespreid want ik kan geen aanraking, ook niet met mezelf verdragen, met naast me een ventilator die iets weg heeft van een vliegtuigmotor. ‘Vind jij het deze zomer ook zo warm?’ vraag ik aan Bert, terwijl ik het zweet van mijn voorhoofd veeg. ‘Ik vind het eigenlijk wel meevallen dit jaar’ antwoordt hij. Stilaan begint het me te dagen dat die koortsachtige zweetaanvallen niet veroorzaakt worden door de hittegolf maar door mijn eigen lijf.

Ik google en leer dat door de daling van je oestrogenen, de thermostaat in je lijf ontregeld raakt en je dus geregeld met kortstondige koortsaanvallen bestookt wordt die werkelijk door vanalles en nog wat getriggerd worden.

‘Dat ze daar nog niets tegen gevonden hebben’ schudt Bert het hoofd, want ook hij lijdt mee als ik ’s nachts ettelijke keren de airco aanzet omdat ik het gevoel heb dat ik opbrand, en hij bibberend wakker wordt omdat ik, éénmaal terug in slaap, me helemaal in de zomerdons draai omdat ik dan minder ‘plak’.

Die ochtend breng ik Fons naar het treinstation in Marseille. Naar mijn gevoel is het veel te vroeg want ik heb weer zo’n vreselijke gebroken nacht gehad en voel me gevangen in een brain fog. Een stevige koffie helpt tegen de vermoeidheid maar zet meteen de zweetmachine weer in gang. In de auto ontdekken we dat de trein een uur vroeger vertrok en wij dus grenzeloos te laat zijn. Mijn hart slaat een paar keren over en ik voel het zweet parelen op mijn bovenlip. Ik stop aan de kant van de weg want ik kan het ticket gratis omboeken tot 30 minuten voor vertrek, ik heb dus welgeteld nog 7 minuten. Maar geen ontvangst. Mijn hart begint te racen en het zweet loopt langs mijn rug naar beneden. Ik draai de wagen om en rijd in een volle vaart terug naar huis alwaar ik de trap opstorm en net op tijd de tickets weet om te boeken op mijn computer. Ondertussen voelt het alsof ik 40 graden koorts hebt en ik gris snel een nieuw jurkje uit de kast want wat ik aan heb kan ik ondertussen uitwringen.

We vertrekken opnieuw richting Marseille en er wordt bitter weinig gezegd maar deze keer is het geen tiener met een rothumeur, maar de moeder. Als Fons uitstapt zie ik in de achteruitkijkspiegel dat mijn eyeliner niet meer op mijn ooglid zit maar naar de kringen onder mijn ogen is verhuisd. En dat ‘waterproof’ spul krijg ik er met geen stokslagen af. Op de ‘kiss and ride’ strook heeft niemand geduld dus net als ik dacht dat mijn hartslag weer bij de oude is schiet hij opnieuw de hoogte in omdat iemand achter mij maar blijft toeteren en gesticuleren dat ik moet oprotten. Omdat ik iets venijnigs in mezelf voel opkomen druk ik snel op een podcast, want de ervaring heeft me geleerd dat ik rustig word van pratende mensen.

Maar deze podcast gaat over bevallen en het prille moederschap en ineens huil ik tranen met tuiten want het lijkt zolang geleden dat ik nog een prille moeder was en ik voel me oud, versleten en nutteloos. En door die tranen gaat mijn hartslag weer de hoogte in en huilt heel mijn lijf mee. Plots moet ik een ruk geven aan het stuur en komt er iemand met gillende banden tot stilstand, net niet tegen mijn flank. Ik ben in shock en wil terug foeteren tegen deze zeer boze man tot ik besef dat ik in een enkelrichting straat ben gereden. Met een rood hoofd en veel gepuf kan ik de auto voor het oog van ondertussen tientallen toeschouwers weer in de goede richting draaien. Maar door het plotse remmen is mijn telefoon uit zijn houder geschoten en heb ik geen gps meer en dus rijd ik een uur doorheen Marseille op zoek naar een richtingsbord voor de autostrade. Ik ben volledig gedesoriënteerd en herken niets meer maar net als ik huilend naar Bert wil bellen dat hij me moet komen halen, zie ik een pijl naar de A8. Oef!

In de auto zet ik de airco op maximum in de hoop dat ik mijn zeiknat jurkje wat kan drogen want ik moet nog even stoppen bij de supermarkt. Maar als ik de massa op de parkeerplaats zie rijd ik er meteen weer af. Iets in mij zegt me dat ik vandaag beter niet probeer in een smalle parkeerplaats te rijden. Naar het dorp dan maar. En jawel, als je smeekt om niemand bekend tegen te komen, loop ik meteen een gezin met kinderen tegen het lijf dat ik herken van op ons vorige werk. Tegenwoordig zeggen mensen me vaak dat ik er goed en ontspannen uitzie sinds wij veranderd zijn van werk. Maar dit gezin en de kinderen kijkt me enkel met grote ogen aan en zeggen iets als ‘hey…jij ziet er anders uit’. En terug in de auto wordt mijn angst bevestigd, mijn eyeliner bevindt zich nu ergens halverwege mijn knalrode wangen.

Bij thuiskomst laat Bert gelukkig zijn flauwe grapjes achterwege want ik had me al schrap gezet voor iets in de trend van: ‘amai zijn we net terug van een reisje in de rimboe?!’. Als hij me ziet zegt hij enkel ‘oei’ en stelt vervolgens voor de boodschappen naar binnen te dragen. En ik trek de derde jurk van de dag aan.

Ik denk weer aan de vraag van mijn broer; ‘of je daar nu echt zoveel last van hebt, van die menopauze?’ Naast de dagelijkse gruwelijkheid in Gaza is de (pre)menopauze natuurlijk iets van niets. Maar is er iets dat erger is dan wat daar gebeurt? Als ik de wereld weer klein maak en bij mezelf kom dan durf ik toch te stellen dat die menopauze ook wat voelt als een soort van slagveld, van een emotioneel, zweterige orde weliswaar, maar toch ook één waar geen einde aan lijkt te komen en elke keer als je denkt: kan het nog erger? Wel, ja dus.

SL

DE WERELD VAN SWAANE

Hot flashes

Belastingbrief

Op het spectrum van administratieve vaardigheden, dat varieert van “ik vind belastingbrieven invullen zo leuk, mag ik de jouwe ook doen” tot “ik raak in paniek als ik een formulier zie”, leun ik zeer dicht tegen dat laatste aan.

Desondanks heb ik doorheen de jaren toch een béétje initiatief getoond om die weerstand te overwinnen. Zo was ik vastbesloten mijn eerste belastingbrief zelf in te vullen. Ik was een twintiger die als interimleerkracht in het Vlaams secundair onderwijs werd ingezet waar nodig, de belastingbrief was een heel groot vel papier dat er in mijn ogen om smeekte, eerder dan ingevuld, tot vliegtuig te worden gevouwen. Maar ik was nu zogezegd volwassen, dus de buren bestoken met overmaatse papieren vliegers was van de bucket list gehaald. Als volwaardig lid van de maatschappij moest ik dat blad leren invullen, hoe moeilijk kon het zijn, zoveel geld had ik niet eens verdiend.

Mijn ouders raadden me aan bij hun boekhouder langs te gaan, die man zou me daar wel even bij helpen. Dus ik daar naartoe met mijn immens papier. Het principe ‘helpen is hulp overbodig maken’ indachtig vroeg ik hem of hij me kon tonen hoe ik die belastingbrief moest invullen, zodat ik het de volgende keer zelf kon doen. Maar de brave boekhouder werd zo enthousiast bij het zien van dit (voor hem) uiterst simpel administratief akkefietje dat hij aan het tweede deel van mijn verzoek geen aandacht schonk. Hij nam mij de belastingbrief uit handen, zei: “Oh, het is heel eenvoudig hoor” en vulde in een wip het formulier in. De glimlach waarmee hij mij de belastingbrief weer overhandigde was zo vriendelijk en breed, dat ik het niet over mijn hart kreeg hem te vragen wat hij nu eigenlijk precies gedaan had. Alsof ik een kind was dat wilde leren haar veters te strikken, en niet aan de vriendelijke voorbijganger die net haar schoen had vastgemaakt dierf vragen de knoop weer los te maken en het nog eens langzaam opnieuw te doen.

Toen ik in Spanje ging wonen en trouwde, kwam ik in een even comfortabele / afhankelijke situatie terecht: mijn schoonvader had zijn hele leven bij een bank gewerkt en zag er geen graten in jaarlijks het belastinggedoe van zijn kinderen en schoonkinderen over te nemen. Eén keer kwam het idee in me op hem te vragen om mij daar wat in bij te scholen, maar toen herinnerde ik me die keer dat we geprobeerd hadden samen een Ikea-kast in elkaar te zetten, en was ik verstandig genoeg dat idee te laten varen.

Na twaalf jaar huwelijk kwamen de echtscheidingspapieren niet helemaal toevallig gelijktijdig aanwaaien met het zelfstandigenstatuut. Nu stond ik er voor het eerst echt helemaal alleen voor. Even dacht ik nog het deze keer echt op mijn eentje te klaren, die administratie. Ik kocht het boek ‘El ABC del autónomo’. Ik las het door, onderlijnde erin, las het nog eens door, maakte samenvattingen, en toen ik er voor de derde keer in begon, zag ik in dat ik er nog steeds niets van begreep en dat er dus maar één optie overbleef: een boekhouder zoeken.

Sindsdien doet boekhouder Amparo mijn belastingen, en ik kan u niet zeggen of ze dat goed of slecht doet, en of ze me daarvoor teveel of te weinig aanrekent, want de enige uitdrukking die mijn kennis op dat vlak adequaat beschrijft is ‘administratief ongeletterd’. Om de drie maanden vraagt ze mij om mijn facturen (die opmaken kan ik gelukkig wel, want da’s vooral copy paste) en onkosten, en een paar dagen later krijg ik dan een telefoontje van haar waarin ze me een hele hoop dingen vertelt waarvan ik niets begrijp, maar ik heb ondertussen geleerd dat dat niet erg is, en dat ik daar enkel “oké” op moet antwoorden.

Ik heb nog een kleine administratieve oprisping gehad toen bleek dat ik mijn gemeentebelastingen wel zelf moest betalen. De eerste keer ging dat een beetje fout en moest ik een boete betalen voor laattijdigheid, maar vorige week heb ik het redelijk vlotjes en helemaal zelf gedaan. Daarover wou ik vandaag eigenlijk schrijven: uitleggen hoe ik naar de juiste website gesurft had, en welke codes ik moest invullen enzo. Maar ik heb die brief ondertussen geklasseerd en ik weet niet meer waar (wat mijn trots het tot een goed einde te brengen niet heeft aangetast), dus dat verhaal wordt u hierbij bespaard. Ik wens u een heel mooie, belastingvrije dag toe.

KV

ATLAS DER ALLEDAAGSE DINGEN

Belastingbrief

Helden

Vrieeend,

Vanuit den vreemde probeert een mens nog wat contact te houden met het oude vaderland. Ik blader dan ook dagelijks even door een aantal nieuwssites zodat ik mee ben met wat er leeft in de samenleving die ik al een dikke vijf jaar geleden achterliet.

Blablablablabla de regeringsvorming blablabla vierendertig graden, een hitterecord (ik moet daarmee lachen) blablabla auto tegen paal te Boom blablabla te weinig winkelkarren bij Colruyt blablabla er wordt opnieuw regen verwacht …. Ha, eindelijk. “Onze Olympische atleten tonen hun medailles vanop het balkon van het Brusselse stadhuis”.

Ik keek naar het filmpje en ik werd er zowaar een beetje warm van vanbinnen. En het is al zo warm. Maar ik vind dat schoon, onze Olympische atleten die hun dikverdiende medailles tonen aan de supporters.

Ik zat te wachten tot ook Nick Van Den Langenbergh zijn opwachting zou maken maar ik wachtte tevergeefs. ‘Hoe is dat nu in ’s hemelsnaam mogelijk?’, dacht ik. Die mens heeft zopas een wereldrecord verbroken en die mag nog niet eens zijn kop laten zien op het balkon van het Brussels stadhuis?

Nick Van Den Langenbergh is de man die zomaar eventjes honderdzevenentwintig uur en vijftien minuten frietjes heeft gebakken in zijn friteuse. De vorige recordhouder, Luc Driesen van de Toffe Frituur Estrella uit Oostmalle werd verslagen met maar liefst een half uur! Maar mag Nick de fans begroeten in Brussel? Neen dus.

Moest er hier in Lorgues iemand honderdzevenentwintig uur en vijftien minuten lang aïoli hebben gemaakt, of verse pesto basilic hebben gedraaid, mijn dorp zou ontploffen. De dansmariekes zouden hun mooie kostuum hebben aangetrokken en pirouettegewijs door de straten hebben gevlinderd. Pierre, mijn ex-buurman van het tweede, zou de filharmonie hebben samengeroepen om musicerend de Boulevard de la République op en af te marcheren. En die aïoli of pesto zou gratis worden gedeeld met alle dorpelingen tijdens een groot feest met lange tafels en lampionnen. En iedereen zou zich in Provençaalse klederdracht hebben gestoken en er zouden oude traditionele liedjes worden gezongen zoals “Chez les cons de Paris” en “Nique le Nord”.

Soit. Omgekeerd probeert een mens zich in den vreemde ook te integreren natuurlijk. Ik blader dus eveneens dagelijks even door een aantal Provençaalse nieuwssites zodat ik mee ben met wat er leeft in de samenleving die ik al een dikke vijf jaar beschouw als mijn nieuwe thuisland.

Ik snuffel even door de nieuwssites van Le Var Matin en La Provence. Blablablablabla concours petanque blablablabla quatre blessées par une voiture blablablabla Brad Pitt à Le Val blablablabla Saint-Tropez en chaleur blablablabla … Ha, hier: “Herdenking van de landing en de bevrijding van de Provence”.

In de nacht van 14 op 15 augustus, een goeie twee maanden na D-Day in Normandië, vond er een landing plaats vanuit de Middellandse zee en dat wordt in de Var met veel tamtam herdacht. Het Franse leger en het lokale verzet speelden een immens grote rol in de bevrijding van het zuiden. Frankrijk rekruteerde vanuit haar Noord-Afrikaanse kolonies een hoop soldaten, arme jongens uit Senegal en Algerije mochten hun leven komen geven voor het land dat hún land bezette. Maar kom, dat was toen. De Provence werd vooral bevrijd door “Fransen” en niet door Amerikanen en Britten en Polen en Canadezen, en daar is men hier best fier op.

De Noord-Afrikaanse kolonies zijn er gelukkig niet meer en het werd tachtig jaar na datum hoog tijd om de soldaten van weleer eens flink in de bloemetjes te zetten.

Als het weer het toelaat - er ligt inmiddels een onstabiele onweerszone boven het zuiden - zullen er terwijl u dit leest drie oude oorlogsvliegtuigen boven Lorgues vliegen. Mannen en vrouwen gaan verkleed als soldaat, of lid van het verzet, in stoet door de dorpsstraten. Oude legerjeeps, vintage twee-PK’tjes en vooroorlogse moto’s zullen een hoop lawaai maken en een jaarvolume CO₂ de lucht inblazen. De dansmariekes zijn van de partij, de fanfares marcheren door de straten, op het grote plein staan lange tafels waar men samen eet en drinkt onder het licht van lampionnen. Oude strijdliederen uit het Franse verzet, zoals “Il est cinq heures, Marseille s’éveille”, “La ballade des gens saoulés” en “Nu au soleil”, zullen met van trots gezwollen borst luidkeels worden gezongen.

Zo eert de Provence haar helden.

Ze hebben daarvoor geen balkon op het Brusselse stadhuis nodig.

Met een paar liter rosé en pastis komen we er ook wel.

HL

BRIEVEN UIT DE PROVENCE

Helden

OPVOEDING

De plichtplegingen bij een onverwachte opstanding

Goedertieren beleefderik!
Onvolprezen welopgevoede!

Ik weet dat ik u beloofde deze week verder te borduren op het standaardwerk Wilfried of Het Beleefde Kind, uitgegeven door Boekhandel O.L.V. van Lourdes te Oostakker en oorspronkelijk verschenen in 1904, zij het dat ik mijn handen kon leggen op de zevende, verbeterde editie van 27 oktober 1911.

Nadat ik u vorige week inwijdde in de edele kunst van het brieven schrijven op voorname wijze, zoude ik u heden verblijden met een bijdrage over het juiste gebruik van aansprekingen en titels. Helaas zie ik mij genoodzaakt deze verdieping van hetzelfde onderwerp met een week te verdagen, aangezien mijn jeugdige vriend J.V. mij een dringende etiquettevraag toespeelde, dit naar aanleiding van zijn kersverse romance met een deerne die in weinig verhullende paarsgekleurde lingerie door zijn leven paradeert en aldus zijn focus én bloedsomloop ernstig troebleert.

‘Lieve vriend Jean-Pierre, het onwaarschijnlijke is gebeurd!’, zo opende mijn jeugdige vriend zijn in gezwollen taal gedrenkte brief (wat ik hem overigens royaal wil vergeven, gelet op zijn acute waanzin). ‘Het onwaarschijnlijke is gebeurd, mijn vriend, zijnde dit: een vrouwmens, een jonge courtisane met rode haren, bracht mijn hoofd op hol. En nu stuurt zij mij gedurig bliksemhete berichten, waardoor ik op tram en bus, te fiets en te paard, te voet en te rolschaats op de meest onverwachte en vooral ongepaste momenten af te rekenen krijg met een plotse opstanding van een welbepaald, specifiek lichaamsdeel, een gebeurtenis die wij kennen als een woord dat begint met de letter ‘e’ en rijmt op deductie.’

Hulde aan mijn jeugdige vriend, om zijn woorden zo voorzichtig te kiezen, maar weet, goede lezer, dat in bepaalde omstandigheden een to the point taalgebruik niet getuigt van een gebrek aan manieren, maar integendeel een broodnodig verhelderend effect kan hebben. Aldus mag het gezegd dat mijn jeugdige vriend het hier inderdaad heeft over het fenomeen dat wij gemeenzaam kennen als ‘de erectie’ en jazeker bestaan er ter zake richtlijnen voor wellevendheid en etiquette. Ik zal ze ten behoeve van de gemoedsrust van menig viriele jongeling duiden.

Men blijve kalm en rustig
Het is belangrijk om rustig te blijven en niet in paniek te raken. Onverwachte erecties zijn een normaal fysiek verschijnsel en kunnen bij iedereen voorkomen. (Het is een eer die mij persoonlijk al enkele decennia niet meer te beurt is gevallen, doch dit geheel in de kantlijn.)

Men probere te gebaren van ‘krommenaas’
Als u zich in een openbare situatie bevindt, probeer dan discreet te blijven en geen aandacht te vestigen op uw weerbarstig lichaamsdeel. Vermijd bijvoorbeeld opvallende handelingen die erop wijzen dat u zich ongemakkelijk voelt.

Zit of verander uw houding
Als u zit, kunt u uw houding subtiel veranderen om de erectie zodoende minder opvallend te maken. Soms kan het helpen uw handen op de schoot te leggen of een object (zoals een tas of jas) te poneren in het getroffen gebied.

Vermijd oogcontact en blijf gefocust
Probeer de situatie te ontmijnen door u te concentreren op iets anders. Dit helpt niet alleen om de erectie sneller te laten verdwijnen, maar voorkomt ook ongemakkelijke situaties met anderen.

Wacht tot het vanzelf overgaat
Erecties verdwijnen vaak vanzelf binnen enkele minuten. Probeer dus geduldig te zijn en geeft u uzelf, uw roede en uw bloed de tijd de kalmte ter hervinden.

Verlaat discreet de situatie als dat nodig is
Als de erectie niet weggaat en de situatie echt ongemakkelijk wordt, kunt u overwegen om u discreet te verwijderen, bijvoorbeeld door naar de badkamer te gaan. Het is weliswaar niet de bedoeling dat u middels het bedrijven van onanie een oplossing biedt aan het probleem. Beter is het de getroffen zone te besprenkelen met ijskoud water, om aldus de zaak te bekoelen.

Ik hoop dat ik met deze wenken niet enkel mijn goede vriend J.V. maar menige andere seksegenoot kan inspireren tot voorbeeldig gedrag in minder evidente omstandigheden. Hoe dan ook is het zaak om een erectiele situatie met discretie en respect te behandelen, niet enkel voor uzelf, maar ook voor de omstaanders of anderszins aanwezigen.

Door de kalmte te bewaren, kan een potentieel gênante situatie alsnog onopgemerkt voorbijgaan!

Met staande groet,
JP Hoofs

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19^de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.

JV