- Het Selectief Productief Collectief -

Ik spoor weer heel even. Doorgaans spoor ik niet helemaal, maar een oudercontact in Torhout noopt mij tot treinen. Voorlopig gaat alles goed. Er is geen vertraging. De kans is groot dat ik mijn aansluiting in Brugge haal. Ik kan, terwijl ik glijd over blikkerende rails, gewoon wat gedachten neerpennen. De luxe! Gedachten als:

• Daarbuiten flirt een lage maar briljante zon met nu eens schoorstenen, dan eens kruinen van bomen. Als zij haar licht op grasvelden werpt, is alles van een indringend groen. Het groen dat kinderen gebruiken als je hen vraagt gras te tekenen. Dát groen dus, dat op papier iets onnatuurlijks lijkt te hebben, maar ik zie nu – nu pas, 50 winters ver – dat het écht bestaat.
• Ik spoor weer heel even, in een week waarin niets of bitter weinig spoorde. De zoon was goed ziek en wij lieten samen te veel slaap. Het werk hamerde op mij in en liet mij beurs achter met een kleine bloeduitstorting op mijn kern. De weegschaal brandde dan weer een harde werkelijkheid op mijn netvlies: een getal bestaand uit drie cijfers, voor het eerst. Er viel – als klap op de vuurpijl – nog eens een deurwaardersbrief op de deurmat. Van waar dat soort post blijft komen, ik heb waarlijk geen idee. Het moet dus wel zo zijn dat deurwaarders en hun brieven kweken als konijnen op vloeibare viagra. Je vervolgens vergasten op een ongewenste vinger in je poep. Zonder glijmiddel. Te plastisch, zeker? Je m’en fous.
• Er was eens een vrijdagavond, nog maar pas geleden, waarop ik werd meegenomen in de wereld van Tom McRae. Dat was… onwezenlijk. En tegelijk zo dichtbij. Hij zong ‘For the restless’, moederziel alleen met enkel een gitaar erbij. En ik kon alleen maar denken: kom hier dat ik u kus.
• Er was eens een vrijdagavond, nog maar pas geleden, waarop ik werd meegenomen voor een date met mijn diepste zelf.
• Er was eens heel veel niet, maar je moet niet treuren om wat ontbreekt, je moet vieren wat leeft. Durven zien: dát wat er is, is duizelingwekkend veel. De kleine gelukjes die fermenteren onder je huid op flessen trekken. Er vervolgens dorstig van drinken.
• Skip de vorige gedachte. Ik lijk wel een pastoor.
• Spoel door naar de volgende gedachte.
• Deze dus: iemand zei mij de voorbije weken bij herhaling ‘Jij bent zoveel hoofd, zoveel hoofd.’ Dat triggerde mij. Want ik voel het niet zo. Maar blijkbaar voel ik niet, want ben ik alleen maar hoofd. Ik vind dat verwarrend.

Ik heb u verder weinig te vertellen.

Behalve dat ik u min. Dat ik op de koffie met u wil. Of beter nog: dat ik met de hele bende van Au Parleur met u allen op de koffie wil. Neen, niet u allen. Alleen de lezers van goede wil. Gelukkig zijn al onze lezers van goede wil.

Toch?

Tot volgende week.
Tot alle weken die nog volgen zullen.



JV

Ergens tussen ‘chillen’ en ‘de vensterbanken inoliëen voor winter’ ben ik mezelf helemaal voorbijgeschoten. Met als gevolg een huis dat op z’n kop staat en slapeloze nachten van de spierpijn.

Het plan was nochtans simpel: rustig wat lezen, studeren, wandelen en yoga. En eventueel de vensterbanken insmeren met lijnolie. Bert zou het tussenverdiep dichtmaken want dat is een stofmagneet en spinnenparadijs. Heel overzichtelijk allemaal. Voor het eerst in jaren komen de drie zonen én de hond mee. Dus veel werkmateriaal kan er niet meer bij. Het niets doen lijkt ineens heel dichtbij. Voor even toch.

De oudste zoon heeft zaterdag nog een examen dus ik krijg regelmatig een berichtje van één van de ongeduldige kinderen uit het dorp:
‘Wanneer komen jullie aan?’
‘Zaterdag rond 18u.’
‘Oh, dan pas? Zal ik de houtkachel voor jullie aansteken?’

Ik denk elke keer: goh dat worden wel veel vuurtjes, maar ‘oui, volontier’. Want wie van die ondertussen pubers en jongvolwassenen zal zich hieraan houden? Fout gedacht.

Als het zo lang geleden is dat je nog eens de berg op reed staat er een heel feestcomité op het terras ons op te wachten. Dat houtvuur aansteken is, ondanks dat elk kind hier in de Ardèche al heel vroeg leert om vuur te maken, niet echt gelukt. Niet alleen door de spanning maar ook omdat de houtopslag ingezakt blijkt en ons brandhout nat is. Een eerste extra punt op het to-do-lijstje is een feit.

Het halve dorp kent de code van ons sleutelkluisje. Ons huis is dan ook een soort buurthuis. Als het niet verhuurd is wordt het wel eens gebruikt als repetitieruimte door de lokale zanggroep. Als het regent komen de kinderen er een gezelschapsspel uitlenen. Er komt wel eens iemand in alle rust tekenen of schrijven. Soms wordt er een verjaardagsfeestje gehouden als een ouder wanhopig op zoek is naar een plek met wat ruimte en orde om andere mensen te ontvangen. De oude kunstenaar uit het dorp rookt er graag zijn joint in de zetel met zicht op de bergen, want: ‘jullie hebben het mooiste uitzicht’ maar ook: niemand die hier zegt dat hij aan zijn gezondheid moet denken.

De zetel mankeert een plastiek beschermhoesje onderaan zijn poot waardoor hij krassen achterlaat op de vloer. Dat willen we natuurlijk niet dus hup, nog een klusje erbij.

Zoals altijd zit ons huis in een mum van tijd tjokvol met vrienden van de jongens. Na zo’n lange tijd van afwezigheid bestaat het opnieuw verbroederen uit het voor elkaar gaan staan en kijken wie het meest gegroeid is. Er wordt wat valsgespeeld, gecorrigeerd maar vooral veel gelachen en als dat herintroductie ritueel voorbij is wordt boven de slaapzetel uitgeklapt en zullen er de hele week een hele bende tieners samen onder één dak leven. Gezelligheid troef in dit plots zeer kroostrijk gezin.

Die eerste avond beginnen we goed. Bert en ik genieten van een glas wijn naast de houtkachel. En daar voelen we een vlaag van TLC (Tender Love and Care) opborrelen.

‘Misschien moeten we de voorste raamkozijnen aan de buitenkant zwart lakken. Dat beschermt beter en dan krijg je een mooi geheel met het zwarte metaal’.

‘Zullen we het binnenframewerk wit lakken, dan komt de natuur nog meer naar binnen?’
‘Ik heb nog ergens een douchestang liggen want zo’n stuk plakband omheen de draaiknop, dat is toch geen zicht?’
‘En nu ik bezig ben zal ik ook ineens de badkraan vervangen want die draait door.’
‘Heb je nog wat voegsel want ik zou nog wat gaten willen dichten.’
‘Is deze beits nog goed? Dan schuur ik de buitenmeubels op en geef ze een beschermlaagje.’

Dat al die tieners eten als een kolonie termieten zorgt er tenminste voor dat ik af en toe uit mijn dadendrang teruggefloten wordt en in de grootste kookpot een paar kilo rijst of pasta aan de kook breng. Maar dat valt in het niets met de ontdekking van enkele houten balken die bewoond worden door echte termieten. Dé nachtmerrie van elk houten huis. Dus daar moeten meteen actie tegen gevoerd worden. En zo hol ik van klus naar klus met alle meubels aan de kant of op zijn kop, kwasten op stukjes karton en afplaktape die in mijn haar verstrikt raakt en verf tot tussen mijn tenen.

De week vloog voorbij, mijn yogamat ving heel veel stof en de boeken bleven dicht.

Na het laatste avondmaal open ik wat dozen met oude spullen en verkleurde fotoalbums waarvan de plastieken doorschijnende bladzijden bijna tot stof zijn vergaan.

De jongens zijn de draad kwijt:
‘Is dit jouw jongste zus Maaike? Neen, dat is mijn oudste zus Geertrui.’
‘Is dat Oma? Neen dat is mijn andere zus, Anneke.’
‘Amai wat was jouw oudste zus jong toen ze haar eerste baby kreeg. Yep, 19.’
‘En dat interieur! Die kleding! Helemaal Stranger Things!’

En op de achtergrond hoor ik mezelf denken: nog een leuk klusje! Alle foto’s alsook de archiefdozen vol tekeningen en knutselwerkjes uitsorteren. Maar daar is nu geen tijd meer voor. En de vermoeidheid neemt het over van mijn manische klusperiode. Ik prop alles weer in de kast, deurtje toe en niemand die het nog ziet. Morgen gaan we naar huis en dan gaan we die tweede week ECHT vakantie nemen. Of op z’n minst een serieuze poging ondernemen. Al denk ik eraan om twee sets oogkleppen te bestellen.



SL

Vrieeend,

Lefgozer die ik ben, durf ik al eens een handje geraspte Gruyère op mijn spaghetti te strooien. Bijgevolg moet ik er voor zorgen dat ik dat in huis heb wanneer ik als avondmaal een bordje pasta wil eten. Dit keer was ik echter vergeten om mijn voorraad aan te vullen en dus liep ik snel even aan bij de kruidenier naast de deur want die is open tot half acht. Ik botste er op mijn buurman van het derde die er zijn avondeten kwam scoren. Hij stond daar wat schaapachtig in een gangpad met twee blikken choucroute alsacienne, centwafertjes en een karton rosé d’Anjou van drie liter in zijn boodschappenmandje. Ik denk dat mijn dieet gezonder is dan het zijne maar die man heeft het dan ook altijd zo druk druk druk en komt waarschijnlijk niet meer aan koken toe na zijn lange werkdag.

We maakten een praatje terwijl we aanschoven bij de kassa. Nu ja, aanschuiven is een groot woord want het is nooit druk bij de kruidenier naast de deur. Maar soms wil een klant al eens zijn leven vertellen aan de winkelier en dan duurt het wat langer. Zo ook deze keer waarbij een al iets oudere dame acute nood had aan het opsommen van haar kwaaltjes en zich hierbij niet van de wijs liet brengen door drie hongerigen achter haar die graag wilden afrekenen en stilaan wat zenuwachtig begonnen schuifelen, een voorzichtig kuchje kuchend om hun aanwezigheid kenbaar te maken.

Omdat we voorlopig toch niks anders te doen hadden, vroeg mijn buurman van het derde: ‘Hoe zit het nu eigenlijk met die apéro die we met de buren gingen houden?’. Ik had dit onderwerp liever vermeden vermits ik altijd zeg dat we dat ab-so-luut eens moeten organiseren, om er dan verder geen aandacht meer aan te besteden. Mijn buurvrouw van het eerste was er onlangs ook weer over begonnen en ik had haar toen min of meer beloofd dat ik het op mij zou nemen, dat ik een uitnodiging zou ineen flansen en die in de brievenbussen van de bewoners zou steken. Maar ik was er zoveel weken later nog steeds niet aan begonnen.

Op zich vind ik een apéro onder buren wel een leuk idee. Het haalt de banden aan. We zijn allen alleenwonend en van ons vier is er maar één die een soort sociaal leven heeft: mijn buurvrouw van het eerste. Ik weet dat ze regelmatig met haar vriendin naar Saint-Tropez gaat om er ik weet niet welke ketterse rituelen te gaan uitvoeren en selfiekes te verkopen aan wildvreemde mannen die in hun verdwazing denken dat ze met de echte Brigitte Bardot en haar nicht te maken hebben. U weet inmiddels dat ik het heb over Pascale, de BB-kloon en beste vriendin van mijn buurvrouw van het eerste. Die veertig of vijftig euro die ze daarmee verdienen wordt meestal meteen ter plekke opgebrast in bar tabac Chez Léo. Maar bon, zij heeft tenminste een vorm van contact met de buitenwereld, iets waar mijn buurvrouw van het tweede, mijn buurman van het derde en ikzelf om onduidelijke redenen minder mee bezig zijn.

Mijn weerstand om nu eindelijk eens echt werk te maken van dat apéroke heeft te maken met het feit dat ik het gevoel had dat ik in de val was gelopen en dat het feestje dus bij mij, op het vierde, zou doorgaan. Dat maakt dat ik niet al na een uur kan vluchten middels een doorzichtige smoes en dat ik de hele sessie tot op het einde moet uitzitten. Mijn buurvrouw van het eerste kennende, durft zij zich al eens goed te laten gaan als er wijn op tafel staat en dan riskeer ik haar niet meer buiten te krijgen. Of erger, dat ik haar in het holst van de nacht de trappen moet afdragen en haar in haar bed moet zien te manoeuvreren. Ze heeft me dat al eens een keertje gelapt, de sloerie, en ik zit tot op vandaag rond dit voorval nog steeds in een soort verwerkingsproces.

Maar belofte, zelfs een vage, maakt schuld en ik zette me aan het denken. Wanneer? Hoe laat? Waarvoor moet ik dan allemaal zorgen en brengen de gasten zelf ook iets mee? Je moet weten dat een apéro in het zuiden wel iets meer betekent dan “wat drinkt ge, een portoke of een sherry’ke?”. Een apéro houdt men in de aanloop naar het diner en in het zuiden begint men aan het diner rond acht, negen of zelfs tien uur ’s avonds. Een apéro vangt dus ten laatste aan rond zes uur en naast drank komen er ook versnaperingen bij kijken.

Tot overmaat zag ik op de socials van onze eigenste Swaane een foto verschijnen van een wulpse “planche de l’apéro” die overvloedig was gevuld met allerlei lekkers: geraspte wortels, komkommer, tapenade, sausjes, kerstomaatjes, vijgen, verschillende kazen, brood, toastjes, Italiaanse gedroogde ham, magret de canard, …. Swaane, die kijkt gewoon even in haar ijskast en tien minuten later staat er een feestmaal op tafel, maar ik? De moed zonk me een beetje in de schoenen.

Toen had ik een inval. Ik zou een uitnodiging uitprinten met een Qr-code erop die naar een doodle leidt. Daar kan je dan online wat datums en uren kiezen en op het einde komen we dan uit op een soort grootst gemene deler van dag en tijdstip die voor iedereen werkt. Met een beetje geluk begrijpt mijn buurvrouw van het eerste niet hoe zij een Qr-code moet gebruiken en indien wél loopt ze alsnog misschien vast op die ingewikkelde doodle. Zo koop ik me opnieuw wat uitstel en tegen dan is het al bijna kerstmis en dan ben ik het land uit.

Stel dat het toch nog zou doorgaan in het jaar 2024, wat moet ik dan qua hapjes? Laten we maar niet te moeilijk doen, er is bij mijn weten nog nooit iemand doodgegaan van een zakje chips, wat pringles en een blikje tv-worstjes. Als mijn buurman van het derde overleeft op choucroute alsacienne uit blik zal alvast hij hierover niet klagen.

Komt goed.

HL

Paula Stulemeijer verblijdt ons met een heerlijk stukje muziek vanuit de Zoete Moederstraat.

Door die kleine ruitjes schijnt er af en toe een liedje.
Mijn ruitjes zijn klein, mijn liedjes ook.
Wandelend over de dijk met Wannes, mijn hond, valt er telkens wel iets te horen of te zien, te voelen of te ontdekken, in het bos of in mijn hoofd.

Spijtig.