- Het Selectief Productief Collectief -

Toen mijn dochter nog klein was, kreeg ik wel eens te horen: wacht maar tot ze begint te puberen, dán ga je pas afzien. Ondertussen is ze dertien, en als de mensen die me toen bang hebben gemaakt zitten te wachten op een huilerig telefoontje waarin ik hen gelijk geef, dan mogen ze nog lang wachten, want ik heb niets te klagen: dochterlief maakt haar huiswerk, komt op tijd thuis en ruimt haar slaapkamer beter op dan ik de mijne. Hoe heerlijk is dat?

Er valt niet alleen weinig gedrag bij te sturen, ook die andere oudertaak, het wereldwijs maken van je kind, is lichter dan ik ingeschat had. En volgens mij heeft dat te maken met dat ene object dat haar jeugd lichtjaren verwijderd heeft van de mijne: het internet. Mijn generatie is de eerste die zelden van hun kinderen de vraag krijgt hoe ze iets moeten doen, want het internet heeft het hen al in drie video’s uitgelegd voor jij er nog maar achterkomt dat ze een vraag hadden.

Ik noem het internet een object, een ding, want ik heb vroeger die aflevering van de IT Crowd gezien waarin de twee mannen van de IT afdeling hun bazin wijsmaken dat het internet een doos is met een rood lampje erop (typ op Youtube ‘The Internet Speech The IT Crowd’ in als je dit stukje comedy geschiedenis misgelopen bent) (en ja, hoe cool is het dat ik je in een stukje over het internet naar het internet verwijs). Uiteraard is het internet geen doos met een rood lampje erop, maar aangezien ik eigenlijk niet precies weet wat het internet dan wél is, kan het in mijn belevingswereld perfect een doos met een rood lampje zijn.

Als ik zie hoe handig mijn dochter met al die technologie omgaat, voel ik me
een soort dinosaurus die uit een ander tijdperk komt, en dat had ik eerlijk gezegd niet zien aankomen. Ik was er altijd van overtuigd geweest dat de laatste dinosaurussen de mensen waren die de komst van de tv nog hadden meegemaakt. Ik dacht oprecht dat mijn generatie de meest geavanceerde was en zou blijven. Maar toen deed de computer zijn intrede. En voor zover die nieuwkomer nog niet alles op zijn kop had gezet, deed een paar jaar later het internet daar nog een dikke, vette schep bovenop.

Mijn eerste contact met een computer was toen ik in het derde leerjaar zat, en het was dan nog onrechtstreeks. De vader van een klasgenootje had een computer - dat was toen een unicum, een vader hebben met een computer - en daarmee had hij de uitnodigingen voor haar verjaardagsfeestje afgedrukt. In pixels zo groot als kiezelstenen. Wij achtjarigen waren zwaar onder de indruk. Pas jaren later, toen ik al op de middelbare school zat, deed bij ons thuis de eerste computer zijn intrede. Mijn grootmoeder waarschuwde ons dat we niet teveel heisa mochten maken in de buurt van het toestel, want dat het door de trillingen kapot kon gaan.

Op mijn vijftiende gebruikte ik voor het eerst onze computer thuis om een huistaak voor school te maken: een boekbespreking van ‘De komst van Joachim Stiller’ van Hubert Lampo. Ik had spaties zowel vóór als achter de komma’s gezet. Ondertussen kregen we al wel technologische opvoeding op school, maar hoewel we de basis leerden van programmeren, kwam daar geen computer aan te pas (iets wat je niet krijgt uitgelegd aan iemand die de nineties niet heeft meegemaakt, en zelfs wie erbij was, kan het zich nu niet meer goed voorstellen).

Pas in het vijfde middelbaar kregen we een workshop over internet, waarbij ik voor het eerst in mijn leven plaatsnam achter een computer met een internetverbinding. De juf legde uit hoe een zoekbalk werkte, en dat we mochten opzoeken wat we wilden. Ik keek mijn vriendinnetje Christina aan, met wie ik de computer deelde, en zij haalde haar schouders op. Tja, wat moesten we opzoeken? Ik typte dan maar het eerste wat me te binnen schoot: border collie. Daarmee kwamen we op een website over border collies. Oké, dacht ik. En nu? Ik zag er eigenlijk het nut niet van in. Wist ik veel dat ik mijn grote teen in een rivier gedoopt had die ons in een stroomversnelling van jewelste zou meesleuren tot waar we nu zijn: met een laptop op schoot en de hele wereld in de palm van onze hand. Het is zo snel gegaan dat ik niet altijd weet waar we precies zijn, en nog minder waar we naartoe gaan.

Dus hoe kan ik mijn dochter wereldwijs maken in een wereld waarin ik zelf amper de weg weet? Meer nog: zij vindt die weg sneller dan ik. Zij weet welke app ze waarvoor moet gebruiken. Zij weet hoe je op Skype de achtergrond moet veranderen en hoe je opnames kan maken - dat wist ze uit te vissen nadat ze één keer op Skype geweest was. Ik wist niet eens dat dat allemaal kon en moest haar hulp vragen om die achtergrond weer weg te halen. Ze kan zelfs beter overweg met de parental control dan ik.

Ik zal haar maar niet vertellen dat ik denk dat het internet een doos met een rood lampje is, want dan schiet er van mijn ouderlijk gezag helemaal niets meer over.


KV

Vrieeend,

Ik zou willen beginnen met het slaken van een diepe zucht. Pffffffft!

Die dwaze uursverandering heeft mijn systeem in de war gestuurd. Afgelopen week moest heel mijn bioritme zich aanpassen aan de wintertijd en moest ik weer eens doorheen die halfjaarlijkse sociale jetlag. Ik krijg honger en wil gaan middagmalen maar de klok zegt me dat het nog maar elf uur is. Zelfde scenario voor het avondmaal en de slaaptijd. Verwarrend.

Ik dwing mijn lichaam om de nieuwe dagindeling te volgen maar mijn lijf stribbelt tegen door me midden in de nacht te wekken, waarna ik een paar uur lig te koekeloeren, opnieuw in slaap val en wakker wordt op een ongoddelijk laat uur. Het gaat al beter hoor, maar echt bevorderlijk voor hoofd en leden is het allemaal niet. Laten we stoppen met die onzin en vanaf nu gewoon verdergaan met de standaardtijd.

Maar genoeg gezeurd. Laat het me liever hebben over de dingen die me blij maken.

De basilicum die ik ergens begin augustus kocht bij Sandrine doet het nog steeds fantastisch. Ik verpotte hem en zette hem in het zonnetje op de vensterbank. Om de twee dagen geef ik hem water en één keer per week krijgt hij extra voedingsstoffen. Zelfs nadat ik er dagelijks wat blaadjes afknijp voor bij de middagtomaat is mijn plantje verdubbeld in volume. Ik had nooit gedacht dat ik nog eens groene vingers zou krijgen. Mijn rijkelijk te late goede voornemen voor het jaar 2024 is mijn plant laten overwinteren. Benieuwd.

Vers gemaakte preisoep met zwarte peper, kurkuma en een zoete aardappel maakt me ook blij. Dat hoort bij het seizoen en ik drink een bol ter bestrijding van het klein hongerke rond elf uur. Pompoensoep kan ook natuurlijk. Elke verse soep eigenlijk. Hoe simpel kan het zijn?

Iemand stuurde een foto van haar nieuwe kleindochter in de whatsapp-groep van Au Parleur. Is er iets wonderlijker dan een pasgeboren kind? Dat heeft tien vingers en tien tenen, is eigenlijk al helemaal af maar moet enkel nog groeien. Eens waren we zelf ook zo klein en pietepeuterig en zie nu. Al zijn al die cocksuckers die er momenteel rondlopen ook ooit schattige baby’s geweest. Het kan dus alle kanten uitgaan, al heb ik er in dit geval wel vertrouwen in dat het goed komt met Rudina (zo heet ze).

Nog een gelukkige evolutie is dat de kerkklokken sinds kort niet langer minutenlang luiden om kwart voor negen ’s ochtends en om twaalf uur ’s middags. Ik weet niet wat er aan de hand is want zolang ik hier woon moest ik dat dagelijks ondergaan en geloof me, je krijgt er geen woord tussen. Ik heb nooit begrepen waarvoor dit storende lawaai nodig was. Ooit diende het waarschijnlijk om de mensen naar de dagelijkse mis te roepen maar die tijd ligt vér achter ons. Van de twintig kerkgangers die nog de moeite doen om één keer per week, op zondag, wat te komen dommelen in de kerk zijn er de afgelopen zomer alweer een drietal jammerlijk overleden wegens hoogbejaard en helemaal op. Mijn medeleven aan de familie en de vrienden maar voor mij gaat het de goede kant uit. Beste kerkklokken, less is more, sla gewoon het uur, dat is voldoende.

Het kijken naar de pirouetten van een vlucht kauwen maakt me ook blij. Ze maken wilde vogelwolken in de lucht om dan plots te landen in de kruinen van de bomen verderop. Onverwachts zetten ze zich terug in beweging om weer nieuwe figuren te draaien. Wat bezielt die vliegbeesten eigenlijk, vraag ik me dan af? Misschien doen ze dat gewoon voor het plezier. Dat zou mooi zijn.

Rond kwart voor zes stop ik met werken en duik ik mijn keuken in voor de avondhap. Ik zet dan de iPad effe op VRT Max en pik vaak nog een paar minuten Witse mee. Hij lost telkens de meest complexe moorden op binnen de tijd van ongeveer één uur en dat maakt me ook altijd blij. Je weet dat het eindigt in tranen maar het is wél steeds net gedaan vóór het nieuws van zes uur. Respect voor je perfecte timing Witse, ik zou het niet kunnen.

Dat is het voorlopig zo ongeveer. Ik heb nog een verlanglijstje met dingen die me ook nog heel heel blij zouden maken maar ik ben er nog niet aan toe gekomen. Zo zou ik graag eens een aantal mensen een dikke stamp tegen hun kont geven. Ik zal geen namen noemen maar ik ben zeker dat er ook bij jou spontaan een paar gezichten opduiken als je er even over nadenkt. Sla de krant open en je hebt ze zo voor het kiezen, de kleine dictators waartegen je wil schoppen. Speciaal voor hen heb ik een paar werkschoenen met een stalen neus klaarstaan…

Maar dat zal vrees ik voor altijd op mijn lijstje blijven staan.

HL

Paula Stulemeijer verblijdt ons met een heerlijk stukje muziek vanuit de Zoete Moederstraat.

van Randy Newman (vertaling Rik Moens)