- Het Selectief Productief Collectief -

Als westerling behoor ik tot een bevolkingsgroep die zichzelf heeft wijsgemaakt dat meubels zoals stoelen en bedden nodig zijn, terwijl dat eigenlijk helemaal niet waar is.

Dat bedden overbodig zijn, leerde ik van mijn Japanse schoonzus: op familievakanties sleept zij steevast de matrassen van de bedden, zodat ze met haar kroost op de grond kan slapen. Ik hoefde maar na te gaan hoe vaak ik als kind ooit uit een bed gedonderd was - vooral op vakantie, want dan sliep ik in een ‘onbekend’ bed - om te beseffen dat ze een punt had. Mijn eigen matras ligt trouwens ook op de grond, want je raadt het al: de ex nam het bed mee. Niet dat ik daar rouwig om ben; na een scheiding staat de band met je huwelijksbed toch wat op losse schroeven. Zeker als het om een IKEA-bed gaat waarvan de schroeven even snel loskomen als die in het brein van (hier de naam van iemand die jij een beetje geschift vindt).

Dat stoelen even overbodig zijn als bedden, leerde ik dan weer van de Palestijn: op zijn appartement staat welgeteld één stoel, die zelden of nooit gebruikt wordt. Wanneer er bezoek blijft eten, spreidt hij een tafellaken over het tapijt en zet daar de borden met eten op. Daarna knielt iedereen neer op de grond en wordt er gegeten. Volgens de Palestijn gaat dat het makkelijkste als je je benen naar dezelfde kant plooit, in een soort van zeemeermin-houding, maar ik houd het meestal bij kleermakerszit.

Zelf heb ik na het vertrek van de ex ook nog anderhalf jaar zonder stoelen in de eet-slash-zitkamer geleefd - onze gezamenlijke IKEA-stoelen, waar de vijzen uit vielen als rijp fruit uit een boom, had ik met plezier de deur uitgedragen. Ik zag het echter niet zitten om op de grond te eten, en mijn dochter al helemaal niet (die had trouwens al genoeg moeten verdragen, zie ‘koelkast’). Bovendien had ik voor een zacht prijsje een prachtige, handgemaakte eettafel op de kop getikt. Zo één uit echt hout, met sierlijke initialen ingebrand op de tafelhoeken, en een voorgeschiedenis waarvan de verkoper de details regelmatig door elkaar haalde. Nu eens was de maker zijn grootvader, dan weer zijn overgrootvader, deze week was de tafel 100 jaar oud, een week later was daar 20 jaar bijkomen. Soit, ik had een prachtige tafel, maar geen stoelen. Dus sleepte ik de tuinstoelen naar binnen, daar kon je ook op zitten.

Toen ook de tuinstoelen aan vijs-uitval begonnen te lijden, werd het tijd om naar echte stoelen op zoek te gaan, maar dat was moeilijker dan voorzien. Elke stoel die ik tegenkwam, leek me lelijk, ongemakkelijk of veel te duur. En dat gold zowel voor nieuwe als voor tweedehands stoelen. Even speelde ik met het idee om me in te schrijven voor een opleiding tot meubelmaker (dan kon ik meteen ook een bed maken), maar gelukkig zag ik net op tijd in dat die oplossing veel meer tijd en geld zou kosten dan nog een paar weken koppig verder zoeken.

Uiteindelijk ontdekte ik waarom er maar geen stoelen te vinden waren die bij die bijzondere tafel pasten. Stoelen worden immers meestal in dezelfde stijl gemaakt als de eettafel waar ze bij horen. En mijn eettafel was uniek. Eender welke houten stoel vloekte bij die karaktervolle tafel. Ik had een stoel nodig die niet van hout was en liefst in een retrostijl. Zodra ik die parameters duidelijk voor ogen had, werd al snel een regel bevestigd die ik ook wel eens in verband met daten gehoord heb: als je precies weet wat je zoekt, vind je het veel sneller. Binnen de tien minuten had ik een leuke retrostoel in ijzer en groen leer gevonden, waarvan ik vermoedde dat ze niet al te hard zou vloeken bij het allegaartje dat voor mijn interieur moet doorgaan. De prijs was bovendien acceptabel, dus ik besloot de sprong te wagen en bestelde vier exemplaren.

Een week later ontving ik vier enorme kartonnen dozen, zo groot dat je er makkelijk een stel buurkinderen in kwijt kon. In de context van Sinterklaas leek ik een kind dat extreem braaf geweest was dat jaar. Met een bang hartje sleepte ik de eerste stoel uit de doos, knipte het plastic weg, zette de stoel naast de tafel en nam een stap achteruit. Hmmm, lang niet slecht… Het toeval wil dat die middag net de Palestijn op bezoek was, maar zoals te verwachten was van iemand die evenveel heeft met stoelen als een goudvis met fietsen, was hij vooral enthousiast over die grote dozen die van pas konden komen bij een toekomstige verhuis.

Einde van het verhaal: de tuinstoelen verkasten naar de tuin en de eettafel verwelkomde haar nieuwe entourage. Daarna gingen de Palestijn en ik middageten maken. Ik had net de tafel gedekt - glazen, bestek, twee borden met zalm - toen de Palestijn zei: “Zullen we op het tapijt eten?”
Ik keek hem recht in de ogen aan.
“Of nee,” corrigeerde hij meteen, “laten we aan tafel eten om je nieuwe stoelen in te wijden!”
En dat deden we.

Nu heb ik alleen nog een bed nodig.

Of niet.

KV

ADM

BIO
Geboren te: onbekend
Leeftijd: onbekend
Status: single
Studies: onbekend
Beroep: Geheim Agent
Adres: Justitiepaleis Brussel
Hobby’s: onbekend
Sterrenbeeld: onbekend
Speciale kenmerken: houdt zijn kousen aan in bed

Claude lag op zijn bed naar het plafond te staren. Hij werd gered van een beginnende depressie doordat het scherm van zijn gsm oplichtte en hij de volgende boodschap te lezen kreeg: "RDV 20u, le Marseillais”. Het bericht kwam van Martine Lambroux. Claude glimlachte opgelucht en keek op zijn uurwerk. Het was nu 19:30 uur, hij had dus nog een kwartier de tijd om zich voor te bereiden. Voor de zekerheid stak hij zijn vertrouwde Beretta 80X Cheetah in zijn kalfslederen holster en deed zijn schoenen met versterkte stalen punt aan. Je wist tenslotte maar nooit.

Het Brusselse justietiepaleis is een wirwar van dubbele wanden en geheime gangen. Geen wonder dat het zo lang duurt om het gebouw te restaureren. De werklui die alle nieuwste technologieën moesten installeren in het verborgen hart van het gebouw werden dan ook uitgebreid doorgelicht op hun trouw aan de koning en het Belgische volk. Van hen werd strikte geheimhouding geëist want niemand mocht weten dat een afdeling van de Belgische geheime dienst kantoor hield in de vele verborgen kamers.

Claude had in het afgelopen jaar zelfs een aantal arbeiders moeten uitschakelen omdat ze hun mond dreigden voorbij te praten. Als er iets was waar hij niet tegen kon dan was het wel verraad tegen zijn vaderland. Hij had de verraders zonder enige emotie een kogel door het hoofd gejaagd en was nadien met veel smaak een BigMac gaan eten. Zijn eetlust leed nooit onder een missie, opdracht was opdracht.

Hij begaf zich nu naar de diepe kelders van het justietiepaleis en opende een klein deurtje dat hem helemaal onderaan naar de Rue des Minimes bracht. Hij sloeg linksaf naar de Rue du Faucon, stak de Rue Haute over en dook de Rue des Renards in. Op de hoek van de Rue Blaes en het Vossenplein bleef hij even staan en monsterde onopvallend de omgeving. Vanuit de schaduw van een boom keek hij binnen bij Le Marseillais, de kleine bar waar men zestig soorten pastis kon drinken. Aan de toog zag hij Martine zitten die schijnbaar een geanimeerd gesprek met de patron voerde. Verder was er op dit uur niemand aanwezig in de kleine schaars verlichte bar.

Claude stapte binnen en gleed op een kruk naast Martine. ‘Stipt zoals steeds’, begroette ze hem, ‘Wat drink je?’. ‘Doe mij maar een Ricard’, antwoordde Claude. De baas van Le Marseillais, die overigens echt uit Marseille afkomstig was, keek hem nors aan. ‘Plus de Ricard’, sprak hij kortaf, ‘Sinds Ricard de voetbalploeg van Paris Saint Germain sponsort, drinkt geen enkele Provençaal nog dat bocht. Je kan kiezen tussen een Janot, een Duval of een Pernod’. Claude hield van een man met principes en bestelde glimlachend een Duval.

‘Wat heb je voor me?’, richtte hij zich tot Martine. ‘Claude’, zegde ze, ‘Ik stel je voor aan Marc Dupont’, en ze keek de beide mannen aan. ‘Marc is niet zomaar de uitbater van Le Marseillais, hij is in werkelijkheid een geheim agent van de Sécurité Française en werkt reeds vele jaren samen met onze dienst. Vertel het ons maar Marc’. Marc knikte en stak van wal. ‘Over drie dagen gaat in Marseille de top door van de zeven grootste zeep-producerende landen’, zei hij, ‘Frankrijk behoort met de wereldberoemde cederzeep uit Nanterre en de savon de Marseille tot de absolute mondiale topspelers. Nu hebben we vernomen dat de Amerikaanse zeeplobby, aangestuurd door Johnson & Johnson, tijdens de top stennis wil schoppen om zodoende het monopoly weg te halen uit Europa en te verleggen naar de VS. Voor je het weet, poetst iedereen zijn tanden met Dettol, zoiets wil je niet. Achter de schermen zijn ook de Chinezen zich aan het roeren om de markt over te nemen. Frankrijk en België hebben besloten om hun beste krachten in te zetten om dit te beletten. Aangezien jij de beste Belgische geheim agent bent, wordt je uitgestuurd naar Marseille waar je ter plaatse zal samenwerken met iemand die wij hebben gerecruteerd’.

Claude was verward. ‘Ik dacht dat de Amerikanen onze vrienden waren’, zei hij, ‘Werken we niet al decennialang samen om de vrije markteconomie te beschermen? Staan wij dan niet langer ten dienste van de vrijheid en de ondersteuning van de consumptiemaatschappij?’. Martine kwam tussenbeide. ‘Onze principes zijn nog steeds dezelfde’, sprak ze sussend, ‘het Vrije Westen gaat nog steeds voor de grootst mogelijke economische winst. Alleen kunnen we niet langer blindelings rekenen op onze Amerikaanse vrienden en moet Europa aan zichzelf beginnen denken. We moeten ons deel van de koek opeisen zodat we bijvoorbeeld kunnen volgen met onze eigen Europese bewapening. De zeepindustrie heeft ondergrondse banden met de wapenindustrie. Bescherm onze zeep en je beschermt de wapenproductie. Het gaat echt om onze nationale veiligheid, Claude. En dan zwijg ik nog over de veiligheid van ons koningspaar…’.

‘Ik begrijp het’, antwoordde Claude, ‘ik hou erg veel van koning Filip en koningin Mathilde, zeg maar wat ik moet doen’.

‘We bezorgen je een nieuwe identiteit’, sprak Marc, ‘Je doet je voor als een handelsattaché van het Belgisch consulaat en houdt de boel in de gaten. Ons contact ter plaatse zal je verder briefen, jullie zullen nauw samenwerken voor deze missie’. Marc haalde een aktentas vanachter de toog. ’Hierin zit heel je dossier met aanwijzingen en treintickets eerste klasse voor de TGV naar Marseille’, zei hij, ‘Je vertrekt morgenvroeg. Nog vragen?’. Claude schudde zijn hoofd, hij was het gewend om te improviseren. Zolang hij wist wie de vijand was, was alles duidelijk en zou hij zijn gang gaan. Eindelijk actie!

‘Dat is dan geregeld’, sprak Marc, ‘Kom, we drinken er nog eentje. Martine? Un p’tit Janot? En Claude nog een Duval? Of liever eens een Henri Bardouin? Dat is een specialleke… Santé, mes amis’. En ze hieven het glas en klonken op het Westen, de vrijhandel en het ongebreideld winstbejag.


Wordt vervolgd




HL

Fruitcocktailbar

Een banaan komt een western saloon binnen met lange boots met sporen aan en een beige lange regenjas. Twee onnozele tomaten in de rechterhoek giechelen wat en roepen: ‘Banaan!’.
De banaan aarzelt niet. Ze pivoteert naar rechts en schiet: tomatenpuree is alles wat er rest van de twee.
De banaan kijkt naar links waar twee peren naar haar wijzen en mompelen: ‘Ziet die doen die banaan’.
Baf! Baf! Perensiroop.
Twee appels roepen verschrikt: ‘Die banaan schoot!’.
Weer haalt ze uit. Baf! Baf! Baf!: Lap zeg, appelmoes.
Een perzik vraagt haar tenslotte aarzelend: ‘Waarom schoot je?’.
Ze blaast de rook van haar revolver en zegt: ‘Zeg niet zomaar banaan tegen een Chiquita.’.

De laatste zin kwam voor in een reclameboodschap indertijd.


Soort noot

Hoe noem je een incontinent nootje?
Een piestache.


GDB