- Het Selectief Productief Collectief -

Vrieeend,

Om de zoveel tijd moeten de lenzen van mijn bril een beetje worden aangepast want de ogen gaan, zoals de rest van lijf en leden, met de jaren stilaan achteruit. Bij het vorig bezoek aan de oogarts, twee jaar geleden, werd me gezegd dat ik aan beginnende cataract leed. Deze keer werd me gezegd dat ik een beschadigde oogzenuw heb aan één kant. ‘En neen, je hebt helemaal geen cataract meneer’. ‘Glaucoom misschien?’, vroeg ik, ‘want mijn vader had dat en dat is iets genetisch’. Neen, ook geen glaucoom.

Ik herinnerde me dat ik tijdens de eerste coronagolf met een compleet verstopte sinus rondliep. Weken heeft dat geduurd. Ik probeerde die vrij te krijgen middels spoelen met fysiologisch serum en hard snuiten. ‘Je hebt daarbij waarschijnlijk veel te veel geweld gebruikt’, zei de oogarts, ‘zoek maar niet verder, het hangt allemaal samen’.

Het zal wel kloppen want sindsdien heb ik in de rechterbovenkant van mijn gezichtsveld een progressief verlopend dubbelzicht. Dat klinkt ingewikkeld maar het is niet meer dan loensen op verticale wijze. Dat heeft voor- en nadelen. Als ik bijvoorbeeld vanuit mijn raam naar de verre bergen kijk, zie ik ze vanuit een bepaalde hoek twee keer boven mekaar. Dat kan heel mooi zijn in de winter als er sneeuw ligt. Maar een mens houdt toch graag de focus op de wereld en dan is het een nadeel.

‘Kom volgende week nog eens terug’, raadde de oogarts me aan, ‘we zullen proberen te bepalen hoeveel afwijking je hebt en waar ze zich precies situeert’. Ik rekende af en maakte meteen een nieuwe afspraak.

Die keer werd ik geholpen door een charmante assistente. Gedurende een dik uur onderging ik tests tot ik scheel zag van vermoeidheid. Maar het loonde want men kon een vrij accurate analyse van het probleem maken. Men stelde me voor om niet langer bifocale lenzen te gebruiken maar om vanaf nu een bril te dragen met eenvoudige lenzen voor veraf en een andere met lenzen voor dichtbij. ‘Middels het integreren van een corrigerend prisma op de lens ben je van dat dubbelzicht verlost’, verklaarde de assistente, ‘dat is nogal kostelijk en het wordt niet terugbetaald, maar het is de enige oplossing die ik kan bedenken’. ‘De wetenschap staat voor niets’, antwoordde ik, ‘laten we dat dan maar doen’. ‘Prima’, zegde ze, ‘probeer het een paar weken uit en kom dan nog eens terug. En best niet teveel met de wagen rijden in het begin, je moet eerst je ogen laten wennen’.

Ik rekende af en begaf me met mijn recept naar de brillenwinkel van Lorgues.

De optieker, qua voorkomen een kloon van onze eigenste Charles Michel, bestudeerde de formule die ik had meegekregen van de oogarts en herhaalde dat een lens met corrigerend prisma nogal kostelijk is en niet wordt terugbetaald. ‘Wat stel je voor?’, vroeg ik. ‘Niks’, antwoordde hij, ‘je hebt geen keus. Maar het goede nieuws is dat je huidige bril van bij ons komt, je moet maar één nieuw montuur kiezen’. ‘Ik heb nog wat oude monturen liggen’, stelde ik voor. ‘Neen, neen’, antwoordde hij geschrokken, ‘dat doen we eigenlijk niet, we kunnen daar geen garantie op geven en zo, kies een nieuwe. We zullen bellen als alles klaar is, waarschijnlijk morgen of begin volgende week’.

Er gingen vijf dagen voorbij zonder bericht en toen liep ik zelf maar even aan. ‘Neen, nog geen tijd gehad’, verklaarde Charles Michel, ‘waarschijnlijk morgen’.

Er gingen opnieuw drie dagen voorbij zonder bericht en ik liep nogmaals aan. ‘Ja’, sprak een glunderende optieker, ‘er is al één bril klaar. De andere is waarschijnlijk voor morgen of begin volgende week’.

Twee dagen later kreeg ik telefoon en ik stapte meteen naar de winkel. Alles paste op neus en ogen en ik rekende af. Toen ik mijn bankkaart in de betaalautomaat stak, moest ik een heel klein beetje wenen maar ik hield me flink.

‘Wat ik nog wilde vragen’, zei ik, ‘ik had ook een zonnebril volgens recept. Die is niet langer geschikt. Betekent dat dat ik nog een keer een nieuw paar zonnelenzen nodig heb?’. ‘In principe wel’, antwoordde Charles Michel, ‘Daar moet dan ook een corrigerend prisma in worden geïntegreerd maar dat is nogal kostelijk en dat wordt niet terugbetaald’. ‘Heb je niet zoiets als een clip-on?’, vroeg ik, ‘Dat verkoopt men zelfs op de markt voor vijf euro, al is dat waarschijnlijk van zo’n zielige kwaliteit dat het na een week alweer kapot is’. ‘Ik zal eens informeren’, zegde de optieker, ‘ik stuur je een bericht van zodra ik meer weet. Waarschijnlijk morgen of begin volgende week’.

Er gingen drie dagen voorbij en toen belde de optieker om te zeggen dat hij was vergeten dat er drie dozen clip-ons in de winkel lagen en dat we dat eigenlijk meteen hadden kunnen regelen, maar ja, met dat vele werk altijd…

Ik begaf me naar de brillenwinkel en koos voor een donkerblauwe clip-on. ‘Prima’, zei ik, ‘we zijn eindelijk rond zeker?’. ‘Alleen de clip-on nog afrekenen’, zei de optieker.

Zo, nu dat van de baan is, kan ik me eens terdege bezighouden met het vervangen van mijn kapotte ijskast. Een mens heeft dat soms nodig in het zuiden.

Een ijskast wordt wel niet terugbetaald…


HL

Het is vrijdag en de werkdag is voorbij. Evenzo de werkweek. Schrijven voor Au Parleur? Nog niet aan toegekomen, terwijl dat eigenlijk het liefste is wat ik doe. Maar: het glas is altijd halfvol! Ik kan mijn weekend nu toch maar mooi beginnen met – ik citeer – ‘het liefste wat ik doe’: woorden eerst laten dwarrelen in de winderige winterlucht en ze vervolgens selectief strooien op (virtueel) papier. Hier.

Ik trok vandaag arbeidshalve naar Oostende. Het fijne communicatiebureau waarvoor ik werk, zet geregeld de tanden in scenografische projecten (dat is schoon Vlaams voor expo’s). In de koningin der badsteden zijn we heden de Venetiaanse Gaanderijen – na maanden hard labeur in de coulissen - aan het prepareren voor de expo ‘Testerep en het verzonken Oostende’.

Dat zit zo: waar nu Oostende ligt, strekte zich ooit het mysterieuze eiland Testerep uit. Een eiland dat in 1394 grotendeels door de golven werd verzwolgen. Dát Testerep wordt nu opnieuw tot leven gewekt, met behulp van de nieuwste wetenschappelijke technieken. De reconstructie van Testerep is het resultaat van grensverleggend wetenschappelijk onderzoek. Een team van archeologen (Vrije Universiteit Brussel), mariene wetenschappers (Vlaams Instituut voor de Zee), kustingenieurs (KU Leuven) en game-ontwikkelaars (Howest) sloegen de handen in elkaar om dat lang vergane eerste Oostende in kaart te brengen. Aan mij en mijn collega’s werd gevraagd om dat alles visueel en narratief te vertalen voor een breder publiek.

Uitdagend? Zeer zeker. Maar wat een feest ook. Luisteren naar archeologen Soetkin en Nathalie. Historische context krijgen van autoriteit terzake Dries. In bodemstalen duiken van maritiem biologe Ruth en haar collega’s van het Vlaams Instituut voor de Zee. (Ik heb turf aangeraakt die 8.000 jaar oud is. Acht. Duizend. Jaar. Oud. Laat dat even insijpelen!)

Los van alle duidende teksten voor de expo schreef ik ook narratieven voor luisterfragmenten. Die zijn fictief en niet fictief. Historisch kloppen ze als een bus. Maar ik heb natuurlijk wel personages gecreëerd, om die historisch correcte inkijk in te kleden. Centraal staan Willem en Isabella. De jonge Willem, een visserszoon, dwaalde aan het einde van de 14^e eeuw vaak langs de kusten van Testerep, net als Isabella.

“Ach, Isabella, het mooie herdersmeisje dat haar schapen met zachte hand over het land leidt, haar blik onderwijl ook in de verte gericht. Elke keer wanneer onze paden kruisen, veranker ik mijn ogen in de hare en zij de hare in de mijne. Dan ga ik gloeien als het opgestookte vuur in een smidse. Woorden wisselen we niet. Nooit. Wij houden het op een voorzichtige glimlach en een knikje, onze ogen dorstig.”

Aan het woord is Willem. Hij en Isabella durven nimmer een woord te wisselen. Tot het noodlot toeslaat:

“De storm komt met een woede die ik nog nooit eerder heb gezien. Mensen rennen en schreeuwen. Er is alleen maar chaos en hysterie. En in die chaos en hysterie: Isabella, die opgeslokt wordt door woeste, kolkende golven. Ik twijfel geen seconde en spring haar achterna, de toornige zee in. 'Hou vol, Isabella!' roep ik, hoewel mijn stem verloren gaat in het gebrul van de wind en de wild beukende golven. De zee is ontketend als nooit tevoren, maar ik vecht terug, slag voor slag, tot ik eindelijk haar hand vind. Het lijkt een eeuwigheid te duren voor we weer aan land raken, waar we uitgeput neerzijgen in het natte zand. Onze ogen in elkaar verankerd. Geen adem meer om een woord uit te brengen. Andermaal zwijgen we. Maar Isabella en ik, wij weten met elke vezel van ons lijf dat we elkaar nooit meer zullen loslaten. Dat wij samen horen. Voor eeuwig en drie dagen.”

Hoe het verhaal verdergaat? Dat moet je zelf maar gaan ontdekken. (Grijns.)
Ik kan je wél verklappen dat ik tal van nazaten van Willem en Isabella hun verhaal laat doen, telkens in een ander tijdsbestek. Het is een reis, van het eerste en inmiddels verzonken Oostende van de 14^e eeuw, tot het Oostende dat we vandaag kennen. Het is bovenal ook een wake-up call. Want wat wij doen met onze kust heeft natuurlijk niets met natuur te maken, maar alles met toerisme. En dat heeft zijn prijs… ‘Testerep en het verzonken Oostende’, ga dat zien (én horen, want ondergetekende leende zijn stem aan onder andere Willem), vanaf 23 december.

https://www.oostende.be/over-de-expo-testerep-en-het-verzonken-oostende


JV

BIO
Geboren te: onbekend
Leeftijd: onbekend
Status: single
Studies: onbekend
Beroep: Geheim Agent
Adres: Justitiepaleis Brussel
Hobby’s: onbekend
Sterrenbeeld: onbekend
Speciale kenmerken: houdt zijn kousen aan in bed

Claude stapte om 15:36 u van de trein in station Saint-Charles te Marseille. Hij nam de Boulevard d’Athènes en sloeg op de beroemde laan, La Cannebière, rechtsaf waar hij meteen de McDonalds binnenstapte. Claude had een klein hongertje en wilde beslagen zijn opwachting maken op het Belgisch consulaat waar hij verdere instructies zou ontvangen.

Claude scande instinctief de ruimte, zocht naar de verborgen camera’s en draaide bewust zijn gezicht naar de lens. Elke Europese geheim agent weet dat zich achter de façades van deze superieure hamburgerketen kantoren van de geheime dienst bevinden. Hij voelde zich hier dan ook volkomen op zijn gemak en hij was er zeker van dat men hem reeds had opgemerkt. Zonder twijfel zou nu op het Brussels kantoor van Martine Lambroux, zijn contact voor deze missie, een berichtje binnenlopen. Zo was Brussel meteen op de hoogte dat hij veilig was aangekomen in de Zuid-Franse havenstad.

Claude bestelde via het grote aanraakscherm een BigMac Menu en een grote Cola. Hij tikte bij het afrekenen een speciale code in zodat hij niks moest betalen. Geheim agent zijn had nu eenmaal zo zijn voordelen. Gesterkt stapte hij buiten en hield een taxi aan. ‘Boulevard des Dames’, instrueerde hij de chauffeur en tien minuten later bevond hij zich op de vierde etage van een statig gebouw met uitzicht op de nieuwe haven.

Er waren twee loketten in een soort kleine wachtzaal. Claude was de enige aanwezige en richtte zich tot een vriendelijke dame achter het eerste loket. ‘Het mooiste wat ik ooit zag toen ik Berlijn bezocht, was de McDonalds’, zei hij. De dame keek hem doordringend aan en antwoordde, ‘Het mooiste wat ik ooit zag toen ik Wenen bezocht, was de McDonalds’. ‘Het beste restaurant in Parijs is de McDonalds’, repliceerde Claude. ‘Het beste restaurant in Brussel is La Moule d’Or op de Grasmarkt’, sprak de dame op haar beurt.

Het wachtwoord klopte en Claude werd binnengelaten in een half verlicht kantoor waar hem een comfortabele fauteuil werd gewezen. ‘Hallo darling’, sprak een zachte vrouwenstem. Claudes nekharen gingen rechtop staan. ‘Natasha’, fluisterde hij hees.

Hoe was het mogelijk? Na alle avonturen die ze samen hadden beleefd, waren ze mekaar uit het oog verloren. Het was nog maar een jaar geleden dat Claude met haar hulp Noord-Korea op de knieën had gekregen terwijl Natasha de oorlogskas van Poetin voor een half miljard dollar lichter had gemaakt. Ze hadden samen aanslagen van de Chinezen overleefd en toen wilde Natasha uit het wereldje stappen en zich samen met haar mannetje terugtrekken op een tropisch eiland. Maar Claudes trouw aan zijn vaderland was groter dan zijn liefde voor Natasha en ze waren elk hun eigen weg gegaan.

‘Wat doe je hier?’, vroeg Claude, ‘Ik dacht dat je lag te zonnen op een palmenstrand’. ‘Ach darling’, antwoordde Natasha, ‘Ik verveelde me en ik miste jou. Ik nam contact op met Brussel en het was Martine Lambroux die met het voorstel kwam om ons samen op missie te sturen. Ik ben reeds een week hier en heb al heel wat verkenningswerk gedaan. Maar kom, voor we ons daarmee bezighouden wil ik een hete kus van jou’. Claude gromde, ‘Je krijgt er één uit Tongeren’, zei hij schalks. ‘Mmmmm’, dan zal ik jou straks doen Beveren’, antwoordde Natasha en ze vloog in zijn armen.

Een half uur later hadden ze een persoonlijk onderhoud met de Belgische consul. ‘Zoals jullie weten gaat over drie dagen een internationale top van de zeven belangrijkste zeepproducerende landen door’, sprak hij ernstig, ‘Frankrijk heeft grote belangen in deze industrie en heeft onze hulp ingeroepen nadat de Sécurité verontrustend nieuws vanuit Beijing kon onderscheppen’. ‘Altijd weer die Chinezen’, vloekte Claude. ‘Inderdaad’, ging de consul verder, ‘we staan op de rand van een wereldoorlog als we niet ingrijpen. De top wordt voorgezeten door Frankrijk, met afvaardigingen van de Savon de Marseille en de cederzeep uit Nanterre. Verdere deelnemers zijn Syrië met hun wereldberoemde Zeep uit Aleppo, Turkije met hun Zeep Rebul uit Istanboel, Italië komt de Florentijnse Nesti Dante verdedigen, Egypte is er voor de ateliers van Maktaba-Ahloulhadith en Nederland stuurt een afvaardiging van de Leerdammerzeep. Jullie beiden, Claude en Natasha, nemen onder een dekmantel deel voor het Belgische Savonneries Bruxelloises. Op zich is zo’n top ongevaarlijk ware het niet dat een hoogbegaafd twaalfjarig meisje uit Marseille, wiens familie reeds generaties lang in de zeepfabrieken werkt, een nieuwe formule heeft ontwikkeld waarmee men hoogwaardige zeep kan produceren aan een flard van de kostprijs. De Chinese sweatshops die nu een groot deel van de productie in handen hebben en dankzij het uitbuiten van kleine kindjes kunnen leveren aan echte dumpingprijzen voelen zich bedreigd. Ook al gaat deze manier van werken niet in tegen de principes van het kapitalisme en de vrije handel zou het Vrije Westen nu een deel van de monsterwinsten kunnen terughalen. Achter de schermen zou ook Indië de kant van China hebben gekozen. Het is een geopolitiek spelletje op hoog niveau. We menen dat het leven van het hoogbegaafde meisje op het spel staat en we willen dan ook zo snel mogelijk de formule in veiligheid brengen’.

‘Laat dat maar aan ons over’, sprak Natasha, ‘Waar beginnen we?’. ‘Je kan beschikken over mijn persoonlijke chauffeur’, antwoordde de consul, ‘Hij stamt uit een oude familie van smokkelaars en piraten, zijn grootvader leidde het verzet tegen de nazi’s, hij kent de stad als zijn binnenzak en hij heeft overal contacten, zijn netwerk strekt zich uit over de hele Middellandse zee. Hij is corrupt maar een echte patriot, hij zou zijn leven geven voor de Republiek’. ‘Een man naar mijn hart’, sprak Claude, ‘ik ben zeker dat we het goed zullen kunnen vinden samen’.

De consul drukte op een knop onder zijn bureau en een man met zuiderse trekken en littekens in het gezicht trad het kantoor binnen. ‘Ik stel jullie Jacky Jaquard voor’, zei de consul, ‘Hij zal jullie naar jullie hotel brengen en morgen oppikken om jullie te voorzien van wapens en uitrusting. Veel succes met de missie’.


Wordt vervolgd




HL

Rana’s

Ken je de vissoort de rana’s?
De rana’s? Nog nooit van gehoord.
Er zijn wel 2000 soorten van. Een van die soorten blijkt nu wiskundig te werk te gaan.
Ze noemen ze de Pi-rana’s.
Ah ja tiens. Die zwemmen zeker altijd in groepjes van 3,14?
(org)

Heks bij de dokter

Dokter elke keer als ik hocus pocus zeg verdwijnt er iemand…
Dokter? Dokter?


GDB