- Het Selectief Productief Collectief -

Oh, de bomen die mijn ouders vroeger in huis haalden voor kerst!

Prachtige sparren waren dat. Echte kerstbomen die, ook al stonden ze te sterven in onze living, zoals Swaane dat vorige week zo treffend verwoordde, tot aan het bittere einde bleven geuren naar Zweedse bossen en Noorse sprookjes.

Het versieren van deze boom was elk jaar weer een oefening in esthetiek en evenwicht: elke soort versiering moest evenredig over de boom verspreid worden. Er waren kerstballen, waarvan er jaarlijks een aantal sneuvelden; er waren de ronde chocolaatjes met suikerbolletjes die we tijdens de herfstvakantie uit Denemarken hadden meegebracht en die met rode linten in de boom werden gehangen; er waren slingers en lichtkransen; er waren hangertjes van teddybeertjes op schommelpaardjes en met kerstmutsjes op.

De taak van het versieren namen wij zeer serieus, want onze beloning was een pracht van een boom die reikte tot aan het plafond en die wekenlang een gevoel van warmte en gezelligheid uitstraalde dat sindsdien geen enkel decoratief element in mijn leven heeft weten te evenaren. En dan heb ik het nog niet gehad over alle cadeautjes die onder de boom te wachten lagen. Ja, onze kerstvakanties leken recht uit een film te komen.

Ik heb die traditie niet kunnen verderzetten. Ten eerste wegens gewetensproblemen omwille van de stervende boom - zodra je The Secret Life Of Trees gelezen hebt, is er geen weg terug. Ten tweede uit praktische overwegingen, want ik woon in Spanje en dat is niet bepaald een sparrenland. Zolang dochter nog een baby was, wendden mijn ex en ik ons tot creatieve oplossingen: lichtslingers om een kamerplant bijvoorbeeld. Het zotste en minst aantrekkelijke dat we ooit geprobeerd hebben, was een kerstboom maken uit een kartonnen doos en wat ballonnen. Dat was geen succes.

Een andere oplossing was het hele boomgebeuren gewoon overslaan, maar dat was erg sneu voor dochterlief, dus uiteindelijk gaf ik mij gewonnen (zie ook: ‘koelkast’) en nu zet ik elk jaar een plastic kerstboom in elkaar.

En eigenlijk is dat allemaal niet zo erg, want om eerlijk te zijn: ik zet graag dingen in elkaar. Lego-bouwdozen, IKEA-meubels: bring it on. Wel merk ik elk jaar dat er iets cruciaals ontbreekt, want dat kerstgevoel van vroeger zit niet mee in het boombouwpakket. Al ligt dat niet enkel aan de namaakspar - als je half december bij twintig graden in je T-shirt buiten zit te eten (2024 is het warmste jaar sinds de metingen), dan weet je dat het kerstgevoel uit je kindertijd dezelfde weg opgaat als het ijs aan de noordpool.

Maar toch, we zetten de boom en we hangen de lichtjes, en gelukkig wordt het nog steeds vroeg donker, daar kan geen klimaatopwarming iets aan veranderen. Dus zitten we ’s avonds knus bij elkaar, en we moeten kerstballen redden van aanvallen van de kat, die voor het eerst van haar leven kerstballen ziet, en dan denk ik plots aan de katten die we vroeger thuis hadden en herinner ik me weer waarom die kerstballen sneuvelden, en dan besef ik: er is toch nog een beetje kerst over.


KV

Het is mijn week niet. Ik ben veelal verward. Denk ik. Vermoed ik.

Het begint bij de dierenarts waar ik zo fier als een pauw mijn kitten met de twee halve voorpootjes uit haar mandje haal en ter controle in de handen van de dierenarts leg. Als trotse moeder wil ik horen dat ze er goed uit ziet. Zo levendig. Wel gevoed. Verzorgd. Sterk en levenslustig.

Maar de dierenarts kijkt verontrust naar haar stompjes. Zegt iets over inteelt en genetische afwijkingen en ‘de natuur zijn gang laten gaan’. Ze kijkt me nog net niet boos aan. Ze vervolgt: ‘Nu heeft ze daar geen last van maar als ze groter en zwaarder wordt kan dit’, en ze trekt hard aan de misvormde pootjes van Belle, ‘haar veel pijn en ellende bezorgen. Dan moeten we toch overwegen haar te laten inslapen. We willen uiteraard het beste voor haar, n’est pas Madame?’

Het is alsof iemand met een mes door mijn hart steekt. Tuurlijk wil je dat beestje niet laten lijden, maar waarom werd er enkele weken voordien door een collega beslist om haar, net gevonden, onderkoeld en zo klein, niet te laten inslapen omdat het zo’n vechtertje is?

Dus éénmaal buiten bel ik huilend naar Bert en zeg hikkend en met een vleugje drama, dat ze Belle willen euthanaseren. Bert aanhoort de uitleg en antwoordt: ‘F*ck that sh*t! Volgende keer ga je maar naar een andere dierenarts!’. En thuis zegt de zoon: ‘Waaat? Omdat ze twee halve voorpootjes heeft willen ze haar helemaal afslachten? F*ck that sh*t!’ En ik fluister in haar oortje: ‘je mag vooral niet te veel eten, je moet keihard je achterpoten trainen en ik ga mijn huis vol tapijten leggen zodat je zonder pijn door het huis kan springen.’

Die avond op televisie zegt Navo voorzitter Rutte dat we ons geestelijk moeten voorbereiden op een oorlog. En dat we best 50 euro cash in huis halen. Mij lijkt het logischer om voor algehele vrede in de wereld te pleiten maar hij doet ook maar zijn job en wilt eigenlijk dat wij ons geestelijk voorbereiden op grote defensiebudgetten. Maar die 50 euro cash, daar breek ik nu al enkele dagen mijn hoofd over.

En als het al niet erg genoeg is zegt Rudi Vranckx in zijn afscheidsinterview dat hij geen goede hoop heeft op de huidige ontwikkelingen in de wereld. Terwijl ik wil horen dat hij in zijn carrière als oorlogsjournalist een draadje hoop ontwaard heeft. Dat het toch, hoe traag en gestaag dan ook, in de goede richting evolueert met de wereld. Niet dus.

Ik word er moedeloos van. En schrijven lijkt me ineens zo’n hedonistische bezigheid. Een uitgeverij wilt mijn teksten en beelden bundelen en uitgeven maar bij het struinen doorheen mijn archief voel ik me plots een ‘imposter’, zo iemand die wat doet alsof. En alles verliest zijn waarde en kleur.

Heel even lijkt het me logischer om mijn Belle weer naar de vuilbak te brengen waar ze gevonden is ‘om de natuur zijn gang te laten gaan’, om bij de bank 50 euro af te halen voor als de oorlog uitbreekt en me volledig verlamd op de zetel te leggen want alles is toch naar de klote en het gaat helemaal nergens naartoe, dit leven.

Gelukkig heb ik altijd wat Berts wijsheid achter de hand die me in zijn armen sluit, samen met mij even diep in- en uitademt en me voorzichtig aanraadt om misschien nog eens op mijn yogamatje te kruipen. ‘Want daar wordt het hele huis heel rustig van.’ Zo gezegd, zo gedaan. En Belle valt onmiddellijk op de yogamat in slaap. Oooooommmmmm.



SL

Om acht uur ’s ochtends werd er zacht op de deur van de grote suite van het Hôtel Dieu Continental geklopt. Claude en Natasha die nog in bed lagen, grepen instinctief naar de revolvers onder hun hoofdkussens, een gewoonte die hen al meermaals het leven had gered. Claude liep met zijn Beretta 80X Cheetah in de hand naar de deur. ‘Wie is daar?’, vroeg hij met een nonchalant klinkende stem. ‘Vrees niets’, antwoordde de persoon aan de andere kant, ‘Ik ben Juliette Jaquard, een jongere zus van Jacky, ‘Ik breng jullie ontbijt en een boodschap van Jacky’. ‘Momentje’, zei Claude en hij bedekte zijn naakte lichaam met een badjas.

Claude en Natasha hadden elkaar een jaar niet gezien en ze hadden veel in te halen. Het was dus een korte nacht geweest. Ook Natasha kleedde zich snel aan en verstopte voor de veiligheid haar pistool in een van de grote zakken van haar kamerjas. Claude en Natasha knikten mekaar toe en Claude opende de deur. Een mooi meisje duwde een roltafeltje binnen en opende de gordijnen van de hoge ramen. Pas nu hadden onze vrienden zicht op een zonovergoten Vieux Port en op de Notre Dame de la Garde die boven op de heuvel aan de overkant de wacht hield. Boven op de kerk stond een reusachtig gouden standbeeld van een gekroonde moeder Maria met kind.

Juliette zag hen naar buiten kijken en zegde, ‘Dat is la Bonne Mère, ze zorgt voor de vissers die de zee trotseren en voor alle inwoners van Marseille, van welk geloof ook. Zie je hoe het kindeke zijn armpjes omhoog houdt en zijn handjes naar de haven richt? Dat is om zijn goddelijke stralen te laten nederdalen op onze hoofden’. Claude en Natasha wisselden een blik en wisten niet goed wat ze ervan moesten denken. Meende Juliette wat ze vertelde of was het een grap? Ze zwegen en gaven geen commentaar.

Juliette dekte de ontbijttafel en toverde tot vreugde van Claude een Big Macmenu met frietjes en een grote cola tevoorschijn. Hij zuchtte tevreden, eindelijk weer een echt ontbijt! Claude was een man van de actie, hij had alle energie en vitamientjes nodig die hij kon krijgen. Een BigMac is één van de meest voedzame gerechten die je kan krijgen, dat weet iedereen. ‘Met de complimenten van Jacky’, knipoogde Juliette, ‘Hij komt jullie straks na het ontbijt halen. Verder kan ik jullie verklappen dat de delegaties van de top van de Zeepproducerende landen allemaal logeren in dit hotel. Wij hebben camera’s en microfoons geïnstalleerd in hun kamers, behalve in die van de Franse delegatie, dat spreekt vanzelf en kunnen hun doen en laten dus volgen. Maar volgens onze intel komt er van die kant geen enkele dreiging. Het zijn de Chinezen die ons zorgen baren, maar die zitten ergens verstopt in één of ander Chinees restaurant in de banlieue. Eet nu en wacht dan op mijn broer’.

Om negen uur diende Jacky zich aan. ‘Groot nieuws’, viel hij met de deur in huis, ‘De Syrische delegatie van de befaamde Aleppo zeep heeft zich teruggetrokken. Sommigen hebben zelfs asiel aangevraagd in Frankrijk. Iets met Assad of zo… Maar dat gaat ons verder niks aan, het is een concurrent minder moet je maar denken’. ‘Zolang het onze vrije Westerse economie niet schaadt, maakt het me niks uit’, bromde Claude en Natasha keek hem teder aan. Haar mannetje had het hart op de juiste plaats, alles voor de winst. Ze vond hem onweerstaanbaar als hij zijn visie zo helder formuleerde. Natasha hield nu eenmaal van sterke en intelligente mannen en zoals Claude waren er niet veel. Hij was dan ook niet voor niets de beste geheim agent ter wereld.

Even later stapten ze in de Citroën C5 Aircross die Jacky in de parking onder het stadhuis had staan. Jacky had wagens in elke belangrijke parking van Marseille. Zijn familie had een belangrijk aandeel in Indigo, de grootste uitbater van betaalparkings in Frankrijk, en zodoende was hij steeds verzekerd van gratis vervoer in heel de stad en bij uitbreiding in heel het land.

Jacky stuurde de wagen via de Quai des Belges en de Rue Breteuil de Rue Vauban in en reed de heuvel op. Hij parkeerde op een gereserveerde plek vlak bij de ingang van de Notre Dame de la Garde. ‘We zijn er’, sprak hij, ‘ten eerste moét je de mooiste kerk ter wereld hebben bezocht als je in onze stad bent en ten tweede gaan we ons bevoorraden’. Claude en Natasha volgden Jacky die hen rechtstreeks de sacristie binnenleidde. Hij stapte af op een priester die zich net aan het omkleden was en kuste hem op beide wangen. ‘Mag ik jullie eerwaarde Dupont voorstellen?’, zegde hij tegen onze vrienden, ‘Hij is een broer van een aangetrouwde neef en dus familie, je kan hem blindelings vertrouwen. Tenzij je een misdienaar bent, nietwaar Pierre?’, zegde Jacky brutaal tegen de priester. Beide mannen schaterden het uit.

‘Kunnen we in de kluis’, vroeg Jacky, nu ernstig. ‘Volg me’, sprak de priester en hij stak het kruisje van zijn paternoster in een goed gecamoufleerd gat in de muur. Een verborgen deur schoof open en onthulde een lift. ‘Je kent de weg’, zei de priester, ‘ik laat jullie nu want ik moet de mis gaan opdragen. Moge la Bonne Mère jullie beschermen’.

‘Je hebt je zaakjes goed voor mekaar’, sprak Claude terwijl zij afdaalden naar het hart van de heuvel. ‘Ach’, antwoordde Jacky, ‘We zijn er dan ook al eeuwen mee bezig. Zelfs de nazi’s zijn er niet in geslaagd om ons ondergronds netwerk van gangen en geheime bergplaatsen te vernietigen. En ze hebben nochtans hun best gedaan, geloof me’. Er verscheen een grimmige trek rond Jacky’s mond. ‘Mijn grootvaders waren beiden leiders van het verzet en hun grootvaders waren op hun beurt belangrijke smokkelaars en piraten. Onze bloedlijn loopt terug tot de Romeinen en zelfs de Grieken. Ik heb familie in ongeveer alle landen rond de Middellandse Zee, dat helpt. Alleen met die van Sardinië hebben we al generaties ruzie. Een kwestie van een fout gelopen handel waarbij zo’n laffe Sard een kreupele ezel heeft verkocht aan mijn betovergrootvader langs moeders kant en dat beest niet wilde terugnemen. Wij vertrouwen ze voor geen haar’.

De liftdeur schoof open en onze vrienden betraden een ruime kamer waar de meest moderne wapens en uitrustingen lagen uitgestald. Claude floot bewonderen tussen zijn tanden. ‘Een arsenaal onder een kerk, wie had dat gedacht’, zei hij. ’Elke grote kerk, waar ook ter wereld, is tegelijk ook een spionagenest van de geheime dienst van het Vaticaan’, zei Jacky, ‘Of hoe dacht je dat honderden SS-ers naar Zuid-Amerika zijn kunnen vluchten na de val van het Derde Rijk… Soit, dat was vroeger. Voor nu, neem wat je nodig hebt’.

Claude liet zich dat geen twee keer zeggen en gooide een zwarte trui met rolkraag, enkele paren zwarte sokken en een zwarte bivakmuts in een kleine draagtas. In een grote rugzak stak hij een paar staven dynamiet met tijdsontsteker, een vijftal handgranaten, rookbommen, een UZI, twee Manurhin MR 73 handpistolen, een kijker met nightvision en een doos Imodium omdat hij het Franse eten niet helemaal vertrouwde. Over zijn schouder gooide hij een Famas G2 geweer. ‘Hiermee kan ik beginnen’, zei hij.

Natasha koos voor een set werpmessen, een Chinees Jianzwaard, twee Nunchaku-stokken, een Shuangdao dubbele sabel en een waaier van het type Shanzi. ‘Je hebt enkel Chinese wapens gekozen’, sprak Claude met enige verbazing. ‘Je moet de vijand verslaan met zijn eigen wapens’, antwoordde Natasha koeltjes, ‘Vergeet niet dat ik als mol heb gewerkt voor de Chinese geheime dienst, deze wapens hebben voor mij geen geheimen. Ik kijk nu al uit naar het moment waarop ik met het zwaaien van mijn waaier Yichén Wangs ogen zal doen knipperen. Daarna mag jij de klus afwerken darling’. Natasha was duidelijk in haar element en ze drukte lichtelijk opgewonden haar lippen op Claudes mond en gaf hem een hete kus.

Ze namen een zijdeur en kwamen via een lange gang uit in de kelders van Carosserie La Bonne Mère, een garage in de Rue Pascal. ‘Geen nood’, sprak Jacky, ‘Jules, de eigenaar, is een aangetrouwde oom langs grootmoeders kant. Er staat hier een wagen voor ons, een Citroën DS 7 SUV. Kom we gaan mijn oom begroeten en een glas rosé drinken, c’est l’heure de l’apéro’.

Jules bleek een hartelijke rondborstige man te zijn. ‘Jacky, jij ouwe rufter’, riep hij opgewekt toen ons gezelschap vanuit de kelder het atelier betraden, ‘Simone’, riep hij naar boven, ‘stuur snel iemand naar Boulangerie La Bonne Mère om vers brood en dek de tafel. We hebben gasten!’. En dan richtte hij zich opnieuw naar onze vrienden. ‘Kom hier dat ik je kus’, riep hij naar Jacky en de mannen gaven mekaar twee kussen op de wangen. ‘Kom mee naar het terras, het is middag en de zon geeft nog net genoeg warmte om buiten te eten’.

Jules was verstandig genoeg om niet te vragen met welke zaakjes Jacky bezig was. Familie is familie en die vertrouwt men zonder vragen te stellen.

Op dat moment lichtte de gsm van Claude op.


Wordt vervolgd




HL

BIO CLAUDE VANDENBOSSCHE
Geboren te: onbekend
Leeftijd: onbekend
Status: single
Studies: onbekend
Beroep: Geheim Agent
Adres: Justitiepaleis Brussel
Hobby’s: onbekend
Sterrenbeeld: onbekend
Speciale kenmerken: houdt zijn kousen aan in bed

Naar mijn mening zou men de prijzen van het levend slachtvee opnieuw moeten afroepen op de openbare radio. Dat zou veel misverstanden uit de wereld helpen.

Vroeger deed men dat en zodoende wist iedereen waaraan zich te houden. Zeker nu de tarieven van de elektriciteit alweer flink naar omhoog gaan, wil een mens toch graag weten waar hij aan toe is.


Amedé