- Het Selectief Productief Collectief -

- Negenenzestigste editie - 25 januari 2025 - 2^e Jaargang -

EDITORIAAL

$ocials

'Hey Bro, alles okee met de cold turkey? Geen spijt dat je FB en Insta hebt verlaten?’.
‘Het heeft twee dagen geduurd. Dat je op elk vrij moment de app wil openen om even te kijken of je niks hebt gemist. Maar daarna denk je er nog nauwelijks aan’.
‘Dito. Enerzijds heb je een fijne community verlaten, anderzijds wrong het dat je je ergens medeplichtig voelde’.
‘Ja natuurlijk, het blijft dubbel’.
‘Ik zag via Youtube een interessante docu die ooit werd uitgezonden door VPRO. Verhelderend én verbijsterend om te zien wat men doet met je data. Klik gewoon op “VPRO” en je kan ‘m bekijken’.

Hans Lengeler, Lorgues, Provence
Jeroen Vermeiren, Gent, België

We nemen uitzonderlijk een opiniestuk van twee medewerkers van het communicatiebureau Karakters (Gent) op. Het verscheen eerder op Apache, één van de auteurs is onze eigenste Jeroen Vermeiren. Het sluit aan bij een aantal vragen waar Au Parleur en menig weldenkend mens momenteel mee bezig is.
Gewoon om er eens over na te denken…

Ode aan het meest gave gebit in de geschiedenis van de Verenigde Staten van Amerika en van de planeet Mars.

MANNEN EN VROUWEN

Waskot

Vrieeend,

Er was een tijd dat Provençaalse vrouwen hun was deden in de gemeenschappelijke wasplaats. Wie ooit het zuiden bezocht, kent ze wel, de grote stenen bassins aan de rand van het dorp. Altijd onder een afdak zodat het water niet te snel verdampte en steeds in de buurt van een fontein of bij de rivier.

In een tijd waarin de maatschappij op een heel andere manier was georganiseerd, was de was doen een sociaal gebeuren. Mannen en vrouwen waren onderworpen aan labeur en handenarbeid, anders haalde je het niet. In de streek waar ik woon, had je de bauxietmijnen en de keramieken tegelindustrie, wie land had, teelde olijven of groenten. Ik beeld me in dat de mijnwerkers ’s avonds doodop thuiskwamen met kleren die onder het roestrode stof zaten en dat hun vrouwen gelaten zuchtten. ‘Gooi je hemd maar bij de was, morgen is het woensdag en woensdag is wasdag’.

Op wasdag wist iedereen min of meer hoe laat je aan de “laverie” werd verwacht want er werden afspraken gemaakt rond wie wanneer over een plaats kon beschikken. Vijftien personen van acht tot tien uur, vijftien anderen van tien tot twaalf uur en in namiddag een gelijkaardige regeling. Ik mag hopen dat er tijdens het schrobben van het vuile linnen toch wat tijd was om te lachen en te babbelen, of om een probleem te bespreken en troost te vinden bij mekaar.

Maar dat was toen. Vandaag zijn de gemeenschappelijke wasplaatsen vervangen door automaten op de parkings van grootwarenhuizen. Ze worden gebruikt door mensen zoals ik die thuis geen wasmachine en droogkast hebben. Je gaat er heen in de hoop dat er een toestel vrij is want je kan het niet op voorhand reserveren. Zo kan het gebeuren dat ik eerst te voet naar de parking van de Casino stap om vast te stellen dat beide machines in gebruik zijn, dan maar de wagen neem en naar de Intermarché rijd om vast te stellen dat ook daar beide machines in gebruik zijn en dan maar doorrijd naar Carcès waar de laverie in een container zit die beschikt over vier kleine, één middelgrote en één grote wasmachine plus twee droogkasten.

Om één of andere reden blijft het ook vandaag nog een sociaal gebeuren. Je geraakt makkelijk al eens aan de praat met een paar andere gebruikers. Of je deelt je wasproduct met iemand die zonder zit. Of je helpt iemand bij het opvouwen van het beddengoed.

Zo haalde ik laatst de was uit mijn machine en wilde alles in de droogkast gooien toen een aanwezige dame me aansprak. ‘Amai, uw onderbroeken, zijn die niet wat aan de grote kant?’. Ik dacht dat ik haar niet goed had begrepen en vroeg, ‘Pardon?’. ‘Uw onderbroeken, die zijn toch te groot voor u?’, herhaalde ze haar ietwat indiscrete opmerking. ‘Ne man alleen zeker?’, vroeg ze door, ‘uw jeansbroek is ook een maat te groot, die zwabbert aan uw gat. Moest ge een vrouw hebben, die zou dat niet laten passeren. Dus, ne man alleen zeker?’.

‘Ja’, zei ik, een beetje uit het lood geslagen, ‘ik geef toe dat ik die laatste set onderbroeken wat op de groei heb gekocht. Maar die krimpen na een tijdje in de was en zéker in de droogkast. Dat komt wel goed’. ‘Deze niet’, antwoordde zij beslist, ‘Onderbroeken van het merk Jules krimpen niet. Ik herken dat want mijn man heeft die ook. Bonne marchandise’. ‘Oei! Ja, dan zal ik nog een beetje moeten groeien zeker?’, grapte ik.

Ik duwde alles in de droogkast en ging, om verdere indiscreties te vermijden, in mijn wagen zitten wachten. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat de dame in kwestie alweer een ander slachtoffer had gevonden. Een man die bij een wasmachine wachtte tot zijn programma was afgedraaid, keek haar met grote ogen aan terwijl zij druk gesticuleerde. Soms schudde hij even van neen en soms knikte hij van ja, maar zelf praten deed hij niet.

De was gaan doen in de (inmiddels geautomatiseerde) gemeenschappelijke wasplaats houdt risico’s in. Je weet nooit wie je er tegenkomt. Meestal valt het mee, soms is het een beetje raar, maar je maakt nog eens iets mee.

Moeiallerij, nieuwsgierigheid en betweterigheid is van alle tijden. Wellicht was het honderd jaar geleden rond de wasplaats niet anders en is enkel de vorm veranderd.

Of misschien had ik hier te maken met een als Provençaalse dame vermomd ruimtewezen dat werd uitgestuurd om de planeet aarde te verkennen in afwachting van een invasie.

Na het spektakel, vorige maandag in de VS, verbaast niets me meer.

HL

BRIEVEN UIT DE PROVENCE

Waskot

Zweefteef

Het ziet eruit als een scène van een film met Louis de Funès. Een politieagent die zich achter het bordje met onze dorpsnaam probeert te verschansen en door een verrekijker piert en drie collega’s die aan de overkant achter het bushokje staan. Pas als de ene ‘soixante douze’ roept naar zijn collega’s en die drie samen op de weg springen om de aankomende wagen aan de kant te zetten, begrijp ik dat ze snelheidscontroles uitvoeren met zo’n ouderwetse snelheidsmeter.

De vier politieagenten die ons dorp rijk is moeten natuurlijk ook wat om handen hebben. Hun hoofdbezigheid is met de armen gespreid plaatsnemen op het zebrapad tijdens de open- en sluitingstijd van de dorpsschool en dat is af te lezen aan de ronde buiken die ze met ingehouden adem moeten intrekken om zich te verstoppen willen ze iemand betrappen op snelrijden.

Als ik voorbijrijd en zij glimlachend ‘bonjour’ knikken vallen ze even uit hun rol en hun buik weer in zijn oude plooi. In een dorp kent iedereen elkaar, ook de politieagenten, want de kinderen zitten samen op school en op de jaarlijkse kermis sta je naast elkaar te vechten met een ‘barbe à papa’.

Al blijf ik sinds de opdringerige politieagent in de Ardèche altijd wat op afstand. Die man hield me om de haverklap tegen en nadat hij mijn rijbewijs, verzekering, identiteitskaart, reserveband, fluo vestje en gevarendriehoek had gecontroleerd begon hij vragen te stellen over mijn relatiestatus, of ik kinderen had, welk werk ik deed en wat mijn lievelingskleur was. Neen, die laatste verzin ik erbij maar ik werd er wel steeds ongemakkelijker van, vooral omdat wanneer hij achter het stuur Bert ontwaarde, een zuur gezicht trok en hem snel liet doorrijden. Ik reed soms twee dorpen verder, om via de andere kant tot aan de supermarkt te geraken omdat ik bang was voor zijn volgende vraag.

Maar deze vertoning in Nans-les-Pins doet me gniffelen en dat is deugddoend want voor de rest pruttelen er op deze grijze dag veel zwarte irritaties onder mijn hoofdpan. Tja er is Trump en: “zo erg kan het toch niet zijn?” En ook: “Musk deed geen Hitlergroet, dat is totaal verkeerd begrepen!” Of nog: “waarom zou het een probleem zijn dat mensen die ongevraagd over gigantische bergen privé data van ons bezitten knuffelen met zo iemand als Trump en dat ze in koor de grootste onzin uitkramen?” En naast donkere gedachten ook veel vragen waar geen antwoord op volgt: waarom hebben we met Meta, zoals iemand het op de redactie van AuParleur zo goed omschreef, het Paard van Troje binnengehaald en hoe geraken we daar nu weer van af?

Gelukkig is daar alweer het rond punt waar op een dag ineens een oud mannetje op een muur in een wit plastieken stoel plaatsnam en sindsdien naar de automobilisten zwaait. Als je terugzwaait krijg je er een glimlach bovenop. Er zijn dagen dat ik wat zottekes doe en twee rondjes rijd. Dan lacht hij zijn tanden bloot en het kleine kind in mezelf zit op de draaimolen. Nu het kouder is moet hij soms verstek geven maar hij heeft een groot hart in stenen en kiezels laten aanleggen op zijn stuk grond naast de rotonde. En van dat soort kleine gebaren word ik vrolijk met een vleugje gelukzaligheid en een druppeltje hoop.

En voor iedereen die me een zweefteef vindt, ik daag jullie uit om eens diep in jezelf te kijken, want achter dat schreeuwerige ego met zijn meningen, trauma’s en de driftbuien van een klein kind, ontdek je dat de grootste menselijke drijfveer wel degelijk liefde is. En mochten we allemaal ons wat meer laten leiden door die drijfkracht, we zouden in een totaal andere wereld leven. Want ‘at the end of the day’ zit er in ons allemaal een zweefteef en ik zou zeggen: omarm ze maar eens goed!

SL

DE WERELD VAN SWAANE

Zweefteef

Meestal

Weet ge wat duaal is, lezer? Ik zal het u zeggen: dat er heel veel dingen zijn waarover ge als schrijvende mens uw inkt wilt laten vloeien, maar dat ge tegelijk constant op de rem moet gaan staan. Een rem die niet gesmeerd wordt met olie, maar met emotionele intelligentie. Omdat gij nu eenmaal niet Herman Brusselmans zijt, die het allemaal aan zijn (ongetwijfeld melkbleke) reet laat roesten. En dus laat gij wel vaak in uw ziel kijken, maar tegelijk hult gij wat u écht ontwricht niet zelden in dikke mist.

Laat me dat illustreren met een compleet hypothetisch en fictief voorbeeld. Kwestie van geen brokken te maken, weet ge wel? Stel: ooit waart gij getrouwd met de hele santenboetiek die daar komt bij kijken. Gij had een designhuis, een vrouw of een man, en een lading kinderen, al dan niet geadopteerd. Gij had een goede positie, zoals dat heet. Gij bevond u in de fleur van uw leven, ergens onderweg tussen dertig en veertig lentes. Die hele bubbel ontplofte plotsklaps in uw gezicht, omdat gij kennelijk andere definities hanteerde over huwelijkse trouw dan uw spondegeno(o)t(e). Lap: een scheiding aan uw broek. Waarop het soort jaren volgt dat niet in woorden te vatten valt. Wat zeg ik! Jaren? Een godgans decennium. De boventoon van alzulk een decennium kunt ge wel met één woord samenvatten: toxiciteit. Afgewerkt met een saus van narcistische spasmen. Ge wordt getergd, ondermijnd, gedemoniseerd, verantwoordelijk gesteld voor alle zonden Israëls, ge wordt behandeld als voetveeg, als borstelmat. En vooral: het is de schuld van de borstelmat dat de modderige schoenen die haar stoppels roeren modderig zijn.

Gelukkig is het voorbeeld compleet fictief en verzonnen. Oef! Maar ge zult dus maar een homo scribens zijn zoals ik en écht bovenstaande ongein meemaken, om daar vervolgens níet over te schrijven, omdat ge zweert bij vrede, ook als giftige omstandigheden eigenlijk vragen om een Rode Ridder, een krijger die met de steun van Sint-Joris het plat van zijn zwaard laat neerdalen over al wie onrecht en kwaad strooit.

Wat ben ik blij dat mijn leven één en al peis en vree is, op wat ontluikende en gebeurlijke impotentie na. Dat is niet erg. Het hoort bij de jaren. Net als de galstenen die afgelopen week werden opgemerkt op een CT-scan van mijn bovenlijf. Van mijn longen eigenlijk. Die tumorvrij blijken, tot mijn grote opluchting. Een kneus die dan maalt om een handvol galstenen. Laat staan om een fictief huwelijk dat al bij het jawoord tot mislukken gedoemd was.

Een homo scribens maakt wat mee hoor. Verbeeld of echt, ge wilt het niet weten. In zijn nachtmerries is het bloeden even rauw als onstelpbaar. Godzijdank is het meestal slechts een droom.

Meestal.

JV

DE GEDACHTEN VAN JEROEN

Meestal

OPINIESTUK

Priscilla Chan, Mark Zuckerberg, Lauren Sanchez, Jeff Bezos, Sundar Pichai en Elon Musk op de inauguratieceremonie van Amerikaans president Donald Trump. (© Shawn Thew (AFP))

Techgiganten vs. democratie: de ethische spreidstand van de communicatiesector

door Bram Vandekerckhove en Jeroen Vermeiren

Wat gebeurt er als marktleiders in sociale media ethiek inruilen voor eigenbelang? Kan een communicatiebureau zijn klanten blijven adviseren om gebruik te maken van platformen die onze democratische waarden ondergeschikt zien aan macht?

Zag u ze ook zitten tijdens de inauguratiefestiviteiten van Donald J. Trump, de Amerikaanse techbazen en miljardairs? Prominent opgesteld, tussen ex-presidenten en ministers. Een veelzeggend beeld.

Elon Musk bracht zelfs doodleuk een soort Hitlergroet-variant, zorgwekkend en treffend voor de immense macht van deze techgiganten. Macht die nu steeds meer wordt ingezet om democratische waarden te ondermijnen. De impact is ongezien.

Ook in België moeten we ons durven vragen stellen. Zowat elk bedrijf, elke organisatie, elk lokaal bestuur maakt gebruik van deze techplatformen. Kunnen wij als communicatiesector zomaar adviseren om die platformen te blijven gebruiken, terwijl zij nu lijnrecht ingaan tegen alles waar we voor staan?

De problematische ethiek van X en Meta
Wat gebeurt er als marktleiders in sociale media ethiek inruilen voor eigenbelang? Dat zien we vandaag bij X en Meta (Facebook en Instagram). Musk gebruikt X schaamteloos om zijn eigen politieke agenda te pushen en wereldwijd banden te smeden met extreem-rechtse politici. Meta, onder leiding van Mark Zuckerberg, heeft in de VS de fact checking afgeschaft en toont openlijk plannen om ook in Europa die controle af te bouwen.

Feiten doen er simpelweg niet meer toe. Wat telt, zijn de belangen van de tycoons en hun bedrijven. Nieuws dat niet bevalt? Weg ermee. Intussen worden discriminatie en stigmatisering van minderheden, zoals holebi’s en transgenders stilzwijgend toegestaan.

Het gevaar reikt verder dan Musk en Zuckerberg. Ook Jeff Bezos, eigenaar van The Washington Post, heeft al aangetoond hoe een miljardair zijn invloed kan gebruiken om een ‘onwelgevallige’ mediastroom te censureren. Tycoons met monopolieposities bepalen steeds meer wat we zien, lezen en geloven.

Afhankelijkheid van gevaarlijke monopolies
X en Meta zijn in feite monopolisten. Hun schaal is gigantisch: miljarden mensen maken dagelijks gebruik van hun kanalen. Ze domineren de communicatie en marketing, niet alleen van individuen maar ook van bedrijven, politieke partijen en overheidsorganisaties. Deze afhankelijkheid is beangstigend.

Hoe communiceer je als organisatie met je doelgroep als de platformen die je gebruikt de waarheid ondergeschikt vinden aan zogenaamde vrije meningsuiting? Hoe blijf je trouw aan je waarden wanneer je afhankelijk bent van bedrijven die ethiek opzij schuiven?

Als communicatiebureau voelen we die spreidstand elke dag. We zetten sterk in op inclusieve en authentieke communicatie, vaak gericht op kwetsbare doelgroepen. Onze klanten – overheden, ngo’s, zorgorganisaties, onderwijsinstellingen maar ook bedrijven – gebruiken X en Meta om hun boodschap te verspreiden. Platformen die nu lijnrecht ingaan tegen alles waar zij en wij voor staan.

Ethisch dilemma zonder eenvoudige oplossing
Als bureau hebben wij de bewuste keuze gemaakt om niet actief te zijn op X. We stellen ons nu ook de vraag wat te doen met Meta.

Aan de ene kant kunnen we niet om de schaal en het bereik van deze platformen heen. Aan de andere kant voelt het alsof we onze eigen waarden verloochenen door hen te blijven inzetten. Het is een ethisch dilemma dat ons als sector dwingt tot reflectie.

Kunnen we onze opdrachtgevers blijven adviseren om gebruik te maken van platformen die onze democratische waarden ondergeschikt zien aan macht? Of wijzen we onze klanten op de alternatieven, zelfs als die momenteel niet dezelfde schaal halen?

Een oproep
Als communicatieprofessionals hebben we de verantwoordelijkheid om nu in actie te komen. Als de dominante kanalen ethiek en waarheid ondergeschikt maken aan winst en macht moeten we wél blijven inzetten op eerlijke informatie, op feiten, op het verbinden van mensen, bubbeloverschrijdend.

Daarom roepen wij onze sector op tot actie en reflectie. Kunnen we alternatieven bedenken die inclusieve en ethische communicatie ondersteunen? Hoe vermijden we dat we verder afhankelijk blijven van monopolisten die onze democratische waarden bedreigen? Wat zijn de risico’s als we dit zomaar laten passeren?

We hebben niet alle antwoorden, maar de vragen zijn te belangrijk om onbeantwoord te blijven. Laten we dit gesprek aangaan, sectoroverschrijdend en met oog voor de toekomst. Alleen zo kunnen we eerlijke, inclusieve en authentieke communicatie blijven verdedigen.

ZOALS VERSCHENEN OP APACHE.BE

Techgiganten vs. democratie: de ethische spreidstand van de communicatiesector

door Bram Vandekerckhove en Jeroen Vermeiren van communicatiebureau Karakters

Naar Apache

WELVOEGLIJKHEID

Hoe feesten met techmiljardairs

Lieve vrienden van de wellevendheid,

Stel u voor: u krijgt een uitnodiging voor een exclusief feest, georganiseerd door niemand minder dan Elon Musk, Jeff Bezos, Mark Zuckerberg en hun soortgenoten. De locatie? Een hypermoderne glazen koepel op een tropisch eiland, geprint door een AI-gestuurde 3D-printer. De dresscode? “Cyber-chic met een vleugje transhumanisme.” Het thema? Deep fake. En het menu? Niets minder dan synthetische kaviaar en lab-grown steaks, geserveerd door drones in smoking.

Wat doet een welopgevoed mens – iemand die wél nog voeling heeft met de realiteit dus – in zo’n absurde situatie? Dat zal ik, Jean-Pierre Hoofs, u hoogstpersoonlijk diets maken. Ziehier mijn gouden regels voor een avondje onder de techmiljardairs!

Een hoogspersoonlijke begroeting
Een gewone handdruk is voor deze heren te gewoontjes. Nee, begroet Elon Musk bijvoorbeeld met een knikje en zeg: “Mijn complimenten, meneer Musk, voor uw visie op Mars. Helaas ben ik meer een man van Venus.” Bij Jeff Bezos kunt u subtiel een pakje met uw eigen naam overhandigen en zeggen: “Prime service, maar de verpakking kon eleganter.” En tegen Mark Zuckerberg fluistert u vriendelijk: “Ik heb mijn privacy thuisgelaten, speciaal voor u.”

Complimenteer het neppe
Alles op dit feest is nep, van de holografische beroemdheden tot de projecties van “natuur”. Het is essentieel dat u dit met stijl omarmt. Proef de lab-grown steak en zeg: “Wat een authentieke nasmaak van nostalgie naar iets wat nooit bestond.” Of bewonder de holografische DJ en voeg eraan toe: “Eindelijk iemand die nooit een fout maakt, wat een vooruitgang!”

Vermijd gesprekken over rijkdom
Het onderwerp “geld” is hier even delicaat als een champagneglas gemaakt van glasvezel. Als Musk begint over zijn “tesla van de ruimte”, knik dan instemmend en zeg: “En hoe denkt u dat dit bijdraagt aan de interplanetaire etiquette?” Wanneer Bezos trots vertelt over zijn nieuwste megajacht, antwoord dan droog: “Ik ben meer van de roeiboten, dat houdt de armen fit.” Subtiele zelfspot is uw beste wapen.

Wees voorbereid op een sociaal experiment
Techmiljardairs houden van verrassingen. Verwacht dat een AI uw “compatibiliteitsscore” analyseert met andere gasten of dat uw dansbewegingen door een algoritme beoordeeld worden. Reageer altijd met een glimlach en zeg: “Wat een geruststelling dat zelfs een robot mijn charme herkent.”

Tot slot nog dit: wanneer het moment van afscheid komt, vergeet dan niet een blijvende indruk achter te laten. Zeg bijvoorbeeld tegen Zuckerberg: “Mark, een fijne avond. Vergeet niet dat echte verbinding begint met een kop koffie, niet met een algoritme.” En tegen Musk: “Elon, bedankt. Mocht u ooit etiquetteadvies nodig hebben op Mars, ik ben slechts een lichtjaar verwijderd.”

Een nepfeest met techmiljardairs is niet zomaar een feest; het is een oefening in overleving in de jungle van egotripperij en technologie. Met mijn adviezen zult u niet alleen overleven, maar ook schitteren. Want onthoud: waar technologie de menselijke warmte vervangt, blijft etiquette de ware luxe.

Met hoofse groet, Jean-Pierre Hoofs

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19^de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.

JV

JEAN-PIERRE HOOFS

Hoe feesten met techmiljardairs

VERVOLGVERHAAL

Claude komt in actie

Claude stond reeds klaar om te vertrekken naar de McDonald’s voor zijn tweede ontbijtje toen Julieng plots uitriep, ‘Er is beweging in het Chinese Consulaat’. Onze vrienden schaarden zich rond één van de grote schermen aan de muur van de war room in het safe house van de Franse Sécurité en volgden ongemerkt wat er zich afspeelde in het statige huis aan de overkant van de Boulevard Carmagnole.

Ze zagen en hoorden hoe de Chinese consul samen met Yichén Wang, de topspion die belast was met het stelen van de revolutionaire zeepformule, een geheim overleg hadden in het bureau van de consul.

Natascha, die alles begreep wat er werd gezegd, vertaalde: ‘Ze willen opnieuw een paar mannetjes naar Maison Empereur sturen met de opdracht om Marie Meunier te ontvoeren. Het is slagen of sterven terwijl ze het proberen’, zei ze, ‘Ze vertrekken over een kwartier en ze zijn van plan om grof geweld te gebruiken deze keer. We moeten Arsène meteen waarschuwen. Wacht… de consul praat nu… hij beveelt Yichén Wang om zich vermomd als garçon naar de openingsreceptie van de Top van de Zeven Belangrijkste Zeepproducerende Landen te begeven en een bom te plaatsen op het hoofdpodium. Dat wordt een bloedbad!’.

Natasha draaide zich om en zocht Claude. ‘Waar is Claude?’, vroeg ze. Niemand had hem zien weggaan maar Claude was verdwenen. ‘Daar’, sprak Julieng en hij wees naar de beelden van de camera die gericht stond op de toegangspoort van het Chinese consulaat. Met open mond zagen onze vrienden hoe Claude zwaarbewapend maar helemaal op zijn eentje naar de gesloten poort toeliep en een reep semtex op het slot aanbracht. Een paar seconden later volgde de knal van een ontploffing en zij zagen hoe Claude de tuin van het consulaat binnenstormde.

‘Is hij helemaal gek geworden?’, riep Jacky verschrikt uit, ‘dat is pure zelfmoord!’. ‘Rustig maar’, antwoordde Natasha, ‘ik vind dat Claude zich nog lang heeft ingehouden. Drie dagen op missie en hij heeft nog geen enkele kogel afgeschoten. Arme Chinezen. Maak je maar geen zorgen om mijn mannetje, zolang ze met minder dan honderd zijn, maken ze geen enkele kans. Kijk maar’.

En inderdaad. Claude sprong en buitelde al schietend door de tuin van het Chinese consulaat. Weldra lagen er tien agenten dood te bloeden op de oprit en in het gras. Claude gooide handgranaten door de voordeur en schouderde zijn bazooka waarmee hij de garage en het wagenpark opblies. Inmiddels zagen onze vrienden op het grote scherm hoe de consul en Yichén Wang zich via een geheime deur uit de voeten maakten en lafhartig hun mannen in de steek lieten. Minder dan een minuut later sprong Claude uit een raam op de eerste verdieping naar buiten en volgde er een ontploffing die het hele consulaat tot puin herleidde. Claude sloeg het stof van zijn jas en stak doodgemoedereerd de brede boulevard over.

‘Darling’, kirde Natasha, ‘mijn ventje, kus me, ik ben helemaal opgewonden’. Claude grinnikte en gaf haar een hete kus in haar hals. ‘Goed’, sprak hij rustig, ‘hoe zit het met dat tweede ontbijt?’. Jacky en Julieng stonden als aan de grond genageld. Deze aanpak was heel ongewoon voor hen. De Franse Sécurité is getraind om eerst een diepgaand debat te voeren over een bepaald probleem. Daarna wordt er een analyse gemaakt, meestal bij een stevige lunch, waarna er een comité wordt opgericht dat zich nog wat dieper buigt over de te volgen strategie. Wat Claude zonet had gedaan druiste in tegen alles wat ze kenden. Ze moesten echter wel toegeven dat deze aanpak, al was het diplomatiek misschien niet de beste, wel resultaat had.

‘Claude’, sprak Jacky, ‘Als je ooit verlegen zit om een job kom dan bij mij, iemand zoals jij kunnen we best gebruiken. Blijf in Marseille, ik introduceer je met plezier in mijn netwerk’. ‘Ik zal er over nadenken’, antwoordde Claude, ‘maar het zal niet voor meteen zijn want mijn agenda zit al redelijk vol de komende weken. Woensdag moet ik de Donbas gaan bevrijden en vrijdag de Krim. Ook zou ik graag eens een hartig woordje willen wisselen met Vladimir, maar die laffe hond verschuilt zich ergens en laat al het werk opknappen door dubbelgangers. Ik kan het weten want ik heb er reeds een drietal persoonlijk uit het raam van een Moskous appartementenblok geduwd. Tijdens het weekend moet ik dan de Indiase economie gaan vernietigen maar daarna heb ik even vrijaf’.

Natasha riep de mannen tot de orde. ‘Dit is de situatie waarmee we moeten omgaan’, sprak ze, ‘Yichén Wang en de consul, zelf een hooggeplaatste spion, zijn ontsnapt. We weten dat ze van plan zijn om een bom te plaatsen op het podium van de Top straks. Waar gaat die eigenlijk door?’, vroeg ze, ‘In alle opwinding ben ik daar nog niet echt mee bezig geweest’. ‘In het Palais des Congrès et des Expositions’, antwoordde Jacky, ‘In het Parc Chanot, hier vlakbii. Yichén Wang en de consul kunnen makkelijk te voet tot daar geraken. Waarschijnlijk zijn ze reeds daar’. ‘Daar zullen Claude en ik dan een stokje voor steken’, reageerde Natasha strijdvaardig. ‘Julieng en ik gaan naar Maison Empereur’, zei Jacky beslist, ‘Samen met Arsène Putin zullen we ervoor zorgen dat Marie Munier, de geniale uitvindster van de revolutionaire zeepformule, veilig is. Mijn vermoeden is dat Yichén Wang de bom zal plaatsen en dat de consul Marie zal proberen ontvoeren’.

‘Afgesproken’, sprak Claude opgewekt, ‘Zullen we dan nu eerst gaan brunchen? Er is een McDonald’s vlak naast het Palais des Congrès et des Expositions’.

—————————-

Van aan hun gezellige tafel bij het raam in de McDonald’s bij het Parc Chanot hadden Claude en Natasha uitzicht op de dienstingang van het Palais des Congrès et des Expositions. Claude zat nog steeds in een adrenaline rush en kalmeerde zich met behulp van een Big Mac-menu en een dozijn Chicken McNuggets. De vitamientjes in zijn halve liter Cola brachten zijn innerlijk systeem opnieuw in evenwicht. Na een weldoende maaltijd beraadden Claude en Natasha zich over de te volgen strategie. De openingsreceptie van de Top van de Zeven Belangrijkste Zeepproducerende Landen stond geprogrammeerd om zestien uur, het was dus zaak om de bom vóór die tijd te vinden en zo mogelijk Yichén Wang gevangen te nemen.

Plots stootte Natasha Claude aan. Ze had zonet Yichén Wang het gebouw zien verlaten. Dat kon enkel betekenen dat hij de bom reeds had verborgen. Onze vrienden repten zich naar buiten maar Yichén Wang was nergens meer te bekennen.

‘Bel naar Jacky’, zei Natasha, ‘hij moet de ontmijningsdienst waarschuwen. Wij trachten inmiddels Yichén Wang op te sporen en uit te schakelen’.

—————————-

Julieng en Jacky zaten knus op het appartement van Arsène Putin en dronken koffie. Ze hadden zonet gesmuld van de heerlijk verse aioli die Marie had bereid. Het meisje voelde zich inmiddels helemaal thuis bij Arsène en had hem gevraagd om haar te adopteren, wat deze niet ongelegen was. ‘Dat kind is fantastisch’, vertrouwde hij zijn vrienden toe, ‘Ze wordt helemaal gelukkig als ze kan poetsen en kuisen en doet daarbij nog eens niets liever dan traditionele Provençaalse gerechten bereiden. Iedereen wint bij een adoptie, zij is blij dat ze weg is van haar marginale familie en ik kan haar inschrijven als een aftrekpost op mijn belastingbrief. Binnenkort is ze stinkend rijk met het patent op haar zeepformule en als ik er niet meer ben, erft ze een prachtig appartement in het hart van Marseille’.

‘Je bent een goeierd’, beaamde Jacky, ‘En daarbij, mijn familie is nu ook haar familie, ze is dus eigenlijk met haar gat in de bruine zeep gevallen. Maar eerst moet ze wel nog opdraven op de Top vanavond. We zijn bang dat de Chinese consul nog een konijn uit zijn hoed gaat toveren, we mogen Marie geen seconde uit het oog verliezen’.

‘Ik smokkel haar wel buiten’, zegde Arsène, ‘Ik vind wel iets in mijn verkleedkoffer om haar te vermommen. Zolang jullie kunnen zorgen voor vervoer, lukt het wel’.

Op dat moment rinkelde de gsm van Jacky. ‘Het is Claude’, zei hij.

Wordt vervolgd

HL