- Het Selectief Productief Collectief -

(Deze tekst verscheen vorige week ook op mijn blog rafelkath.wordpress.com onder de titel “Een neurodivergent persoon gaat naar de spa”. Dus sorry voor wie hem daar al gelezen heeft.)

Tot vorige week donderdag was ik nog nooit in een spa geweest. Wel een keer bijna: op 25 juli 2010. Dat weet ik nog heel goed, wat het was mijn dertigste verjaardag en ik werd die ochtend wakker met een knoert van een migraine. "Wat was de verrassing?" vroeg ik aan mijn toenmalige echtgenoot, die naast me in bed lag. Ik had al een week zitten vissen naar wat hij voor mijn verjaardag gepland had. "Ik ging je meenemen naar een spa," zei hij. Dat feestje ging dus niet door. "En ik ben nog nooit in een spa geweest," jammerde ik.

Dat was meteen de laatste keer dat de echtgenoot een verrassing plande, en die spa kwam er ook niet meer van. De grote verrassing kwam een paar weken later in de vorm van een positieve zwangerschapstest, want dat was de reden waarom ik in die periode de ene na de andere migraine kreeg. En daarna kwam mijn dochter, het grootste cadeau ooit.

Maar soit, ik zat dus met een spa-gat. En afgelopen week kwam mijn vriendin Patricia dat opvullen. Dat gat was groter dan enkel nooit een spa te hebben betreden - ik kon me er zelfs geen voorstelling van maken. Ik ben namelijk selectief wereldvreemd: ik heb een beeld van hoe een Israëlische gevangenis er vanbinnen uitziet, maar bij het interieur van een spa kon ik me niks voorstellen. Voor wie nu denkt "Kathleen, dat is niet oké": ik geef u gelijk.

Dus toen Patricia vroeg of ik de plaats wilde innemen van een vriendin die last-minute een wellness-uitje had afgezegd, stemde ik toe.

Drie dagen op voorhand stuurde Patricia een lijstje met wat ik moest meenemen: een bikini of badpak, een badmuts, propere flip-flops en een badhanddoek. Als een rechtgeaarde ADHD'er ging ik tien minuten voor de afspraak naar die items op zoek, waardoor ik enkel met een badpak in Patricia's auto stapte: badmuts had ik niet kunnen vinden ("Ik heb er twee bij," zei Patricia), mijn flip-flops hingen vol modder ("Dan rijden we snel even langs de chino (*)," zei Patricia), en een handdoek was ik vergeten, maar daar kwam ik pas achter toen we in de spa aankwamen. Gelukkig stond daar een lieve mevrouw aan de receptie die me een handdoek leende.

Met mijn geleende handdoek en splinternieuwe flip-flops werd ik naar de kleedruimte geleid. Er was een grote spiegel met twee lavabo's, twee bankjes met kapstokken aan de muur, een wc en twee douches (ik schrijf dit voor die vijf andere wereldvreemde nerds die nog nooit in een spa zijn geweest). Er waren ook twee oude mevrouwtjes in badpak (voor de nerds: die zijn daar niet altijd, die zijn optioneel), waarvan er eentje met haar achterwerk tegen het mijne stootte terwijl ik me aan het omkleden was. Het was niet bepaald een ruime kleedruimte. "Ai, te he dado con el culo!" riep ze, om woorden te geven aan haar ervaring van mij aan te stoten met haar achterwerk. "Beter met je kont dan met je hoofd!" oordeelde de andere dame.

Toen ik omgekleed was, gaf Patricia mij haar reserve-badmuts, maar het was geen stoffen badmuts, zoals ik die al heel mijn leven ken. Het was er één van sterk elastisch plastiek. Ik kreeg hem amper over mijn hoofd getrokken, en toen hij daar eindelijk zat, mijn hersenplaten bijeen persend als een groot uitgevallen duimschroef, zorgde het gevoel dat ik weer in het geboortekanaal geduwd werd voor een instant claustrofobische reactie. Ik trok de muts van mijn hoofd, zei: "Sorry, ik kan dit niet dragen" en was heel even bang dat de spa-ervaring nu in het water zou vallen. Dat Patricia niet zou kunnen ontspannen in het bubbelbad, omdat haar spa-partner badmutsloos op haar zat te wachten in de krappe kleedruimte, waar zij haar lijf en leden moest beschermen tegen omaatjes die zich botsautootjes waanden. Gelukkig was daar weer die lieve mevrouw van de receptie, die me een stoffen badmuts 'de toda la vida' aanreikte en zo, voorlopig, mijn spa-ervaring redde.

En toen was het showtime: ik zou eindelijk zien hoe een spa er vanbinnen uitzag. Ik trad de spa-ruimte binnen, *tromgeroffel* en zag... niets. Het was er donker en vochtig, mijn brilleglazen dampten meteen aan en ik zag geen hand voor ogen. Mijn bril afzetten hielp niet, want ik heb een dioptrie van - 14. Toen ik de glazen wat had opgewreven, kon ik voldoende zien om de ruimte te verkennen. Er waren drie douchecabines aan de ene kant, een Turkse stoomruimte en een sauna aan de andere kant, en op een verhoogje was er een bubbelbad en een bad met jets te vinden. Ik had niet verwacht dat het zo klein, donker en vochtig zou zijn.

Ik borg mijn bril op in het brilledoosje dat ik had meegenomen (aan de items die niet op de lijst stonden, had ik wel gedacht), en stak dat in de zak van Patricia's badjas, die ze aan een haak aan de muur had gehangen. Daarna schuifelde ik halfblind door het halfdonker naar het verhoog, beklom voorzichtig de paar treden en liet me in het bubbelbad zakken. Dat was niet zonder risico: het bad was kennelijk ontworpen door iemand zonder gevoel voor logica of symmetrie, die bovendien vergeten was dat je als bader in een bubbelbad niet kan zien waar je je voeten zet. Op de tast zocht ik me een weg tussen de onzichtbare treden, stootte mijn tenen, kwam een paar enge, verkalkte buizen tegen, en vond uiteindelijk een veilig plekje. De sproeiers van het bad spuwden bubbels naar alle lichaamsdelen waar ik ze niet wilde hebben (tussen mijn benen, onder mijn oksels), behalve tegen mijn rug, waar het nodig was.

Terwijl ik daar zat te broebelen tussen de okselbubbels, werd ik me bewust van het blauwe licht dat boven dit verhoogje brandde. Hand omhoog wie vindt dat blauw licht ontspannend is. Ik kreeg alleszins het gevoel dat ik in een aflevering van The Squid Game zat, die Koreaanse serie waarin mensen bij bosjes afgemaakt worden in het sadistische spel van één of andere psychopaat. Daar zat ik, in dat bubbelbad, met dat buitenaards blauwe licht boven me, en stelde me voor dat ik klaargestoomd werd in een grote kookpot om nadien in stukken gereten en opgevreten te worden. Echt ontspannend was het niet, maar dat was voor een deel ook wel mijn eigen schuld.

Naar het Turkse stoombad dan maar. Patricia opende uitnodigend de deur, en de vochtige, hete stoom sloeg me in het gezicht. Had ik nu net een half jaar aan vochtige hitte tijdens die moordende Valenciaanse zomer overleefd om hier in een cabine uit vrije wil te gaan zitten zweten? Nee dus. Ik trok dan maar naar de regendouche voor wat verkoeling, maar die had nog erger te lijden onder een lage druk dan mijn zielige douche thuis. Er waren drie knoppen, waarvan twee kennelijk voor koud water, en de derde viel bijna uit de muur toen ik erop duwde, dus hield ik het maar voor bekeken. Ik liep nog even naar een hoekje waarin witte keien op de grond gemetseld waren, ik veronderstel voor een soort voetmassage. Ik had maar één voet op de stenen nodig om me eraan te herinneren waarom ik aan het strand niet blootsvoets over keien loop, dus waarom zou ik het hier dan wel doen? Schuifelend door het vochtige duister trok ik me terug naar het bubbelbad, waar ik niet aan reusachtige octopussen probeerde te denken.

Patricia zat nog in het stoombad, toen de vriendelijke mevrouw van de receptie de spa binnenkwam en iets zei tegen iemand, ik vermoedde tegen mij, maar herinner u: ik kon haar niet zien. Dus hees ik me uit het bubbelbad, tastte naar de trapleuning en schuifelde voorzichtig voetje voor voetje van de treden van het verhoogje, terwijl ik in de richting van de mevrouw riep: "Hebt u het tegen mij?" Ik vermoed dat het voor deze dame een beetje verwarrend was om een vrouw van 44 te zien die zich gedraagt als een hoogbejaarde, maar ik beschikte niet over de visuele capaciteiten om het bewijs daarvan op haar gezicht af te lezen.

Ze kwam inderdaad voor mij en Patricia, om ons te vertellen dat het tijd was voor de massage-sessie. Wat zich toen ontspon, was een conversatie waarvan ik zeker ben dat ze die nog met geen enkele klant had gehad. Hun modus operandi bij de overgang van de spa naar de massage was mij immers niet duidelijk. We moesten ons afdrogen, waarbij we even langs de kleedkamer konden passeren, en tijdens het masseren zouden we een wegwerp-onderbroekje dragen. Maar moesten we onze bladkledij aanhouden (want dan ben je toch niet helemaal droog)? Of helemaal afdrogen en in ons ondergoed naar de massageruimte gaan (ondergoed aandoen tussendoor was kennelijk geen standard practice)? Of gewoon naakt en in de handdoek gewikkeld naar de massageruimte gaan?

Het werd me al snel duidelijk dat wat er van mij verwacht werd voor andere klanten veel sneller duidelijk was dan voor mij. Even overwoog ik om de dame te vertellen dat ik autisme had (ik heb dat eens gezegd in de bank: "Je moet het mij heel duidelijk uitleggen, want ik heb autisme," - nog nooit zo goed geholpen geweest), maar ik had al twee spullen van haar geleend en stond al geboekstaafd als halfblind. Ik wist niet zeker hoeveel handicaps je op een uur kan etaleren zonder je geloofwaardigheid te verliezen.

Na wat heen-en-weer vragen kwam ik erachter dat je ook tot de afgedroogden gerekend werd als je nog een nat badpak droeg, dus koos ik voor die optie. En toen kon ik 40 minuten lang genieten van een werkelijk ontspannende massage.

"Wat vond je ervan?" vroeg Patricia nadien.

"De massage was heerlijk," antwoordde ik. Over de spa heb ik wijselijk gezwegen.

(*) Bij de chino (Chinees) kun je hier in Spanje altijd terecht om alles (ja, alles) te kopen.


KV

Wie reeds verhuisde naar Mastodon kan me daar vinden via bovenstaande knop .

“Jij hebt vier nieuwe tattoos en jij zegt mij niets?!” roep ik met schelle hoge stem terwijl ik kijk naar dikke zwarte letters die het woord ‘BAAIB’ vormen. Verschrikt zie ik nog meer spelfouten in een gedicht dat zijn hele ribbenkast bekleedt. Boos storm ik weg maar kom al snel op mijn stappen terug want ik ken mijn weg niet in deze grote stad met zoveel mensen. Met trillende stem vraag ik: “ben je misschien verliefd op iemand anders?!” En wanneer Bert “ja” stamelt word ik met een schok wakker.

Met half dichtgeknepen ogen zie ik op mijn scherm dat het nog maar 5u ’s ochtends is maar ik kronkel me om Bert heen en vertel mijn droom. Half slapend mompelt hij “gij en uw dromen toch altijd” en ook “dat is omdat je straks weer gaat reizen, kom we slapen nog wat.”

Als kind was er geen duidelijke scheidingslijn tussen mijn fantasie, dromen en de realiteit. Je dacht daar allemaal ook niet over na, je leefde gewoon in het hier en het nu. In de kleuterklas was ik een koningin die plaatsnam op een boomstronk terwijl klasgenoten in de huid van een leeuw of een beer grommend naar mij toe kwamen gekropen. Maar ik hoefde mijn hand maar op te heffen of de wilde dieren kronkelden zich luid spinnend om mijn benen heen en legden zich te slapen aan mijn voeten totdat ik ze opdroeg om iemand die me bedreigde aan te vallen.

Tegelijk fluisterde ik met de wind die me zei dat ze snel wat los zand zou doen opwaaien om een onzichtbaar gordijn te vormen. Ik keek de zon diep in de ogen die samenspande met de wolken om er even achter te verdwijnen zodat het donker werd. De bomen wuifden naar me ten teken dat ze de rangen achter mij zouden sluiten als ik op de vlucht moest slaan.

In een klein schriftje had ik de contactnummers, ik kon nog niet schrijven dus het waren allemaal tekens’ van Pipi Langkous, Superman en Merlina met haar parafix, die ik persoonlijk kon bereiken indien de nood echt hoog was. En in mijn dromen kon ik voluit praten met onze huisdieren en de boom op de speelplaats.

Niet lang daarna begon het andere kinderen op te vallen dat ik elke ochtend naar dezelfde boom liep om die te knuffelen en dat ik veel ‘tegen mezelf’ aan het praten was. “Met wie spreek je?” werd al gauw “mijn mama zegt dat mensen die tegen zichzelf praten gek zijn en naar een gekkenhuis moeten”. Ook mijn liefde voor dieren moest eraan geloven. Door de ontluikende seksualiteit van de jongens in de klas moest de ooit zo machtige koningin plaats ruimen voor de aantrekkelijke versie en volgde: “Swaantje, zullen wij samen in de vijver eendjes kweken?”

Mijn verbeeldingswereld keerde zich naar binnen maar beleefde daar in alle stilte de grootste avonturen. Ik werd een amazone op een paard die samen met mijn amazone zusters de pestkoppen op school te lijf ging. De wereld in mijn hoofd bestond uit prachtige natuur en kleine steden waar mensen vredelievend samenleefden met elkaar en met de dieren. Er was geen racisme, geen kindermishandeling, geen vervuiling en geen kernbommen. Ik ben dan ook een kind van de jaren ’80. Toch was niet alle onrecht uit de wereld. Enkele duistere krachten bundelden zich in een hoekje van die wereld en haalden af en toe uit. Maar dat hield het ook spannend voor mij en de andere amazones.

In de trein ben ik de diep in gedachten verzonken schrijfster die mijmerend om zich heen staart maar eigenlijk bekijk ik mijn medereizigers en vraag me af wie er ook zo’n extra wereld op na houdt. En waarom en hoe de mijne ooit ophield met bestaan? Was ik, net zoals in The Never Ending Story, te laat met mijn wereld te benoemen en ging deze daarom onherroepelijk verloren?

Eén ding is zeker, de grens tussen dromen en realiteit zijn nog steeds niet erg duidelijk want ik voel me nog wat knorrig omdat Bert allemaal nieuwe tattoos en een oogje op iemand anders heeft. Gelukkig kan ik de slapende amazone in mij sussen, Bert mag me dankbaar zijn.



SL

Wie reeds verhuisde naar Mastodon kan me daar vinden via bovenstaande knop .

Net op het moment dat Jacky aan de lijn hing met Claude riep Arsène, die de vanuit zijn zolderraam de straat in het hoog hield, ‘Alarm mannen, de straat krioelt van de Chinezen. Dit keer is het menens’.

‘Claude’, sprak Jacky gehaast, ‘Je staat er alleen voor, vind de bom en ontmantel ze. Wij worden hier momenteel belegerd door de vijand, we zien mekaar later’, en hij verbrak de verbinding.

‘Tijd voor mijn geheim wapen’, sprak Jacky zijn vrienden toe, ‘Eén van mijn neefjes is is een echte computer nerd, hij helpt me bij het hacken van de servers van mijn concurrenten en hij bedacht een leuk plannetje dat we nu gaan activeren. Als ze oorlog willen, zullen ze oorlog krijgen. Cyberoorlog!’. Jacky kreeg een verbeten trek rond zijn mond. Hij nam zijn smartphone en sprak, ‘Hi Siri, lanceer operatie “Lange Muur”.

Vanop de straat klonk plots het gerinkel van tientallen gsm’s tegelijkertijd en onze vrienden zagen hoe de Chinese belegeraars uiteenstoven. Seconden later lag de straat er verlaten bij. ‘Wat is er gebeurd?’, vroeg Julieng van de Sécurité verbaasd. Jacky grinnikte en zei, ‘Simpel. We weten dat het Chinese consulaat gebruik maakt van “sleepers”, Chinezen die incognito in Marseille wonen en worden geactiveerd als spionnen van zodra Beijing het opportuun acht. Die mannen werken natuurlijk allemaal als afhaalchinees en zijn zo geconditioneerd dat van zodra ze een bestelling ontvangen zij meteen op hun bakfiets springen om te gaan leveren. Mijn neefje maakte met behulp van AI een programma dat tegelijkertijd een resem bestellingen plaatst bij elk Chinees restaurant in Marseille. Die mannen die zonet nog bereid waren om hun leven te geven om onze vriendin, Marie Meunier de geniale uitvindster van de revolutionaire zeepformule, te ontvoeren werden overstelpt met berichten als “twee keer nummer 23 en vijf keer nummer 16 plus noodels en gebakken kantonrijst”. Die zijn wel even zoet met het bereiden en het bezorgen op onbestaande adressen’.

‘Tja’, pikte Julieng in, ‘het is altijd hetzelfde met die communisten. We zien dat bij de Russen, we zien dat bij de Chinezen. Van zodra zij een tijdje in het vrije Westen wonen, merken zij dat onze cultuur zoveel vooruitstrevender en beschaafder is dan die waaruit zijzelf afkomstig zijn. Eens je de geneugten van het zakendoen en het geld verdienen hebt leren kennen, is er geen weg meer terug. Als ze een centje kunnen verdienen, laten ze alles vallen waar ze mee bezig zijn en verschijnen er eurotekens in hun ogen. Slim gezien Jacky’. ‘Ach, het is maar simpele psychologie’, nam Jacky het compliment in ontvangst.

‘Alles goed en wel’, bracht Arsène Putin zijn vrienden weer bij de realiteit van het moment, ‘iets zegt me dat de Chinese consul niet in de val is getrapt en waarschijnlijk reeds loopt te snuffelen in de verkoophallen van Maison Empereur, hier een paar verdiepingen lager. Mijn appartement ligt dan wel verborgen achter meerdere geheime deuren en gangen maar we moeten het kwaad met wortel en al uitroeien, vinden jullie niet?’.

‘Laat dat maar aan mij over’, sprak Jacky beslist, ‘let jij inmiddels op het meisje. Waar is ze trouwens? Ik heb haar al meer dan een kwartier niet meer gezien’. ‘Maak je geen zorgen’, suste Arsène, ‘ze is haar kamer aan het kuisen en daarna wilde ze al beginnen met het trekken van een visbouillon want vanavond maakt ze bouillabaisse’.

Jacky begaf zich via een wirwar van verborgen gangen naar de afdeling Keukenmessen en bewapende zich met een uitbeenmes, een steakmes en een chef’s van het Franse merk Gauyon-Chazeau. Voor de zekerheid stak hij nog een santoku snijmes tussen zijn tanden en sloop vervolgens gehurkt door de verschillende afdelingen van Maison Empereur. In de afdeling Kuisproducten en Zepen zag hij de consul staan morrelen aan een gesloten kastdeur. ‘De ironie’, dacht Jacky, ‘dat ik hem ga vermoorden tussen de bruine zeep, het product waar alles om draait’.

‘Kan ik u helpen?’, vroeg Jacky. De Chinese consul draaide zich verschrikt om en besefte dat zijn spel uit was. De consul dook weg achter een toonbank en trok zijn QSZ-92 semi-automatisch pistool. Hij haalde de trekker over maar het inferieure wapen haperde en Jacky greep zijn kans. Lenig als een kat sprong hij boven op de consul en stak het steakmes in diens schouder. De consul schreeuwde als een zwijn dat naar de slachtbank wordt geleid en begon te jammeren. ‘Genade edele heer’, smeekte hij, ‘spaar mijn leven en ik zal voor immer uw slaaf zijn’. Jacky aarzelde en de consul, die uiteraard enkel comedie speelde, trok een mes uit zijn kous dat hij in een snelle flits naar Jacky gooide. In een reflex hield Jacky zijn handen voor zijn gezicht en terwijl het mes afketste op zijn Cartier polshorloge brak het lemmet in tweeën. Alweer was het bewezen dat Franse producten de sterkste en beste ter wereld zijn en dat de Chinezen slechts in staat zijn tot het plagiëren en namaken van wat ze stelen uit het Westen.

Jacky had er genoeg van en gooide zijn uitbeenmes naar de consul. Hij trof hem perfect tussen de ogen en de spion zakte zieltogend ineen.



Terwijl deze dramatische gebeurtenissen zich afspeelden in het oude hart van Marseille waren Claude en Natasha koortsachtig op zoek naar de Chinese meesterspion Yichén Wang en de bom die hij had verborgen in het Palais des Congrès et des Expositions. De openingsreceptie van de Top van de Zeven Belangrijkste Zeepproducerende Landen zou van start gaan om zestien uur, er restte hen dus niet veel tijd meer.

De immer alerte Natasha merkte een verdachte schim op die zich schuilhield in het struikgewas bij de dienstingang van het grote gebouw. Haar snel verstand werkte op volle toeren. ‘Claude’, stootte zij haar gezel aan, ‘target op vier uur, hij probeert zich te verstoppen. Als jij achter hem aangaat, hou ik me bezig met de bom’. ‘Strak plan’, antwoordde Claude en met een rondtrekkende beweging sloop hij onopvallend naar de plek waar Natasha de spion had gezien.

Yichén Wang probeerde zich krampachtig uit het zicht te houden. Hij wilde natuurlijk zien of zijn vuile plannetje zou slagen of misschien hoopte hij alsnog Marie Meunier, de geniale uitvindster van de revolutionaire zeepformule, in handen te krijgen. Hij zou nu wel al weten dat alle anderen, inclusief de consul, jammerlijk hadden gefaald in al hun vuige plannetjes.

Claude sloop, lenig als een kat, ongemerkt naderbij en sprong de Chinese spion in de nek. Met één welgemikte vuistslag schakelde hij de verrader uit en knevelde hem. Natasha was nergens meer te bekennen dus nam Claude zelf het initiatief. Hij sleurde de spion mee naar het safe house van de Sécurité en schopte hem de kelders van het gebouw in.

Toen Yichén Wang eindelijk bij zijn positieven kwam, zat hij stevig gebonden op een ongemakkelijke stoel. Claude sloeg hem een paar keer op de wangen. ‘Ben je daar eindelijk?’, schimpte hij, ‘begin al maar te zingen, hond’. ‘Nooit, jij Westerse rat’, antwoordde Yichén Wang maar zijn stem verraadde angst. ‘Zoals je wil’, zei Claude, ‘Ik heb hier iets wat je tong wel los zal maken’ en hij toverde een Dubbele Cheeseburger tevoorschijn. Iedereen weet dat de Chinezen omwille van evolutionaire redenen het verfijnde smaakpalet van de Westerse voeding nog niet kunnen verdragen en Claude maakte daar handig gebruik van. De ogen van Yichén Wang vulden zich met angst. ‘Spreek of eet’, sprak Claude droog en Yichén Wang brak.

‘De formule hebben wij niet gestolen’, begon hij te tateren, ‘we hebben die nooit in handen gehad. De uitvindster ontvoeren is ons ook niet gelukt…’. Yichén Wang begon te wenen, ‘Als ik terugkeer naar China wordt ik voorzeker aan de varkens gevoerd’, snotterde hij, ‘Kan ik geen asiel krijgen in Brussel of zo?’. Claude sloeg hem een paar keer met de vlakke hand in het gelaat. ‘Verman je’, sprak hij de spion honend toe, ‘Waar is de bom en wanneer gaat ze af?’.

‘Ik heb ze verborgen onder de tafel met de hapjes en de aperitieven’, jankte Yichén Wang, ‘Ik wilde ze eerst onder het podium in de grote zaal stoppen maar ik had geen tijd genoeg. Ze zal afgaan om vier uur dertig precies. Dat hoop ik tenminste want ik gebruikte een klokje van Chinese makelij en die zijn niet altijd even betrouwbaar. Namaak weet je wel?’.

Claude keek op zijn polshorloge en zag dat het al kwart over vier was. Hij greep zijn gsm en belde naar Natasha. Geen antwoord. Claude liet Yichén Wang aan zijn lot over en sprintte zo snel hij kon naar het nabijgelegen Palais des Congrès et des Expositions.


Wordt vervolgd




HL