- Het Selectief Productief Collectief -

Vrieeend,

Die ochtend zat er een meeuw op de daknok van de buren. Ze keek gedurende een paar seconden de kat uit de boom en koos dan het luchtruim. De kat in de boom keek haar ongeïnteresseerd na en richtte haar aandacht op een andere kat in de boom.

Ik nam een hap van een pannenkoek met bessenjam en sloot het raam. De meeuw werd een stip in de verte en ging dan op in het blauw van de lucht. Ze ging tenminste de goede kant uit, zuidwaarts, waar voorbij het Massif des Maures, de zee ligt.

Ik moest denken aan mijn dochter die nóg verder naar het zuiden, aan de overkant van de zee, nu misschien bezig is met een sessie kickboxing, ergens in een grote tuin in de buurt van Marrakesh. Of misschien heeft ze nu een meditatiemoment, ik ken haar dagindeling niet.

Ze videobelt me regelmatig en ik zie op het scherm hoeveel deugd het haar doet om te sporten en te mediteren, ginds in die grote geurende tuin vol bloemen en bonte poezen. ‘Goed zo, meis’, denk ik dan, ‘jij bent tenminste niet zo’n platte pruim die maar blijft klagen over wat je is overkomen. Je neemt je leven zelf in handen en maakt het beter terwijl je evengoed het sukkeltje zou kunnen spelen. Maar zo ben jij niet’.

Ik slikte de laatste hap door en twijfelde of ik nog een tweede pannenkoek zou aankunnen maar ik had genoeg. Ontbijten doe ik slechts per grote uitzondering. Dat ik vanochtend pannenkoeken at, kwam doordat Michelle me de overschot van de vorige dag had meegegeven. We hadden samen zondagske gespeeld en omdat het Maria Lichtmis was - je moet het maar weten en bijhouden - moesten er pannenkoeken worden gebakken. Veel te veel natuurlijk, maar je speelt beter op zeker.

We kletsten, bij het haardvuur gezeten, de namiddag voorbij. Door de grote ramen en de dubbele deur hadden we zicht op de tuin en de heuvels in de verte. We spraken af om eens een keertje naar de abdij van Chartreuse te rijden. Maar liefst als het lente wordt en alles in bloei komt. Dat is mooier en dan kunnen we na ons spiritueel bezoek een heidens terrasje doen in Collobrières.

Michelle herhaalde dat ik mocht binnenspringen zoveel ik wilde want ze had altijd een thermos koffie klaar. Ik herhaalde dat ze steeds mocht bellen als ze me voor iets nodig had. Dat zou ze doen, maar alleen als ze het niet eerst zelf opgelost kreeg want ze had een hekel aan zeuren die niks anders doen dan zeuren en klagen. ‘Je haalt zoveel energie aan iets oplossen’, zegde ze. ‘Dito’, antwoordde ik.

Ze wilde nog weten of ik wel kookte voor mezelf want die prefabs zitten vol zout en suiker. Ik stelde haar gerust. ‘Mijn broers en zussen zijn allemaal prima koks’, vertelde ik haar, ‘Onze moeder heeft ons leren koken en met wat ik koop op de markt maak ik me een verse en smakelijke hap, geen zorgen’.

‘Neem wat pannenkoeken mee’, zegde ze ten afscheid, ‘breng me de volgende keer die borden maar weer terug’. ‘Geniet jij ondertussen van mijn massagemat’, antwoordde ik, ‘en smeer wat tijgerbalsem op je oude rug. Dat helpt’. Ze wist dat wel…


Uit nieuwsgierigheid keek ik nog eens uit mijn raam - een meeuw in mijn dorp is echt wel uitzonderlijk - maar de duiven en de kauwen hadden de daken overgenomen en kibbelden zoals gewoonlijk om het beschikbare territorium. Ze hebben zo elk hun eigen plekken waar ze zich beschutten en er kan al eens ruzie zijn als de een te dicht bij de ander komt. Soms zie je nauwelijks ergens een vogel en een uur later scheren ze dan plots met honderden tegelijk rond de kerktoren.

Als het regent, zitten ze dicht opeen op een droge richel aan de overkant. Dan is het wachten tot het beter wordt want meer kan je als duif dan niet doen. Bij droog weer gaat de dag voorbij met het nimmer aflatend zoeken naar iets eetbaars en het onderschijten van de geparkeerde wagens in mijn boulevard.

Eten en kakken, is dat tenslotte niet de essentie van het leven op aarde?
In sé doet de mens net hetzelfde, toch?

En tussendoor wat vechten om territorium, dat ook.


HL

Wie ook verhuisde naar Mastodon kan me daar vinden via bovenstaande knop.

Claude repte zich zo snel hij kon naar het Palais des Congrès et des Expositions in de hoop de bom te vinden die Yichén Wang had verborgen. Hij stormde binnen en rende recht naar de zaal waar de openingsreceptie van de Top van de Zeven Belangrijkste Zeepproducerende Landen net van start was gegaan.

Hij zag de afvaardigingen van de deelnemende landen bij hun respectieve tafeltjes staan, een glas champagne of fruitsap in de hand. Claude scande met zijn ogen snel de zaal af. Hij zag de Turken van Zeep Rebul uit Istanboel, de Italianen van de Florentijnse Nesti Dante, de Egyptenaren van de ateliers van Maktaba-Ahloulhadith en de Nederlanders van Kusala Zeep uit Rotterdam. Syrië met de wereldberoemde Aleppozeep had forfait gegeven, die waren er dus niet, maar waar zat de afvaardiging van de Savon de Marseille en de cederzeep uit Nanterre? En waar zat de delegatie
van de Belgische Savonneries Bruxelloises?

Claude dook onder de tafel met de hapjes en de aperitieven. De Chinese spion had bekend dat de bom daar verborgen zat. Claude vond echter niets. Ofwel had die vuile spion hem belogen en was de bom ergens anders verborgen, ofwel had Natasha ze reeds gevonden en onschadelijk gemaakt. Echter, Natasha reageerde op geen enkele oproep van Claude.

Claude wilde beginnen met het ontruimen van het Palais des Congrès et des Expositions om zodoende alle mensen in veiligheid te brengen toen zijn gsm het kenmerkende ping-geluid gaf dat hij een tekstbericht had ontvangen. Claude las: MDs WR. NU! N.

Dat betekende dat hij door Natasha naar de War Room van de McDonald’s werd gesommeerd, en wel onmiddellijk. Claude stormde naar buiten, het park uit en kwam buiten adem de nabijgelegen McDonald’s binnen gevallen. Natasha stond hem reeds op te wachten, in haar handen een plastieken dienblad met daarop een grote cola en een BigMac menu.

‘Volge me, snel’, sprak ze gehaast en ze liep snel naar de toiletten waar, zoals in elke McDonald’s ter wereld, een geheime deur toegang geeft tot een beveiligde kamer die kan worden gebruikt door de geallieerde geheim agenten die ten dienste staan van de Westerse Waarden en de Vrijheid van Handelsvoering.

In de war room stonden de delegaties uit Frankrijk en België broederlijk naast elkaar. Verder waren de Belgische consul, Jacky, Julieng van de Sécurité, Arsène Putin en zijn pupil Marie Meunier, de geniale uitvindster van de revolutionaire zeepformule, aanwezig. Vanop het grote scherm aan de muur volgde vanuit Brussel Martine Lambroux de gebeurtenissen.

Claude nam een grote slok cola en beet in zijn BigMac. Het bracht hem meteen bij zijn positieven en het scherpte zijn geest aan zoals enkel het vitaminerijke voedsel van Macdo dit kan. ‘Kan iemand me eindelijk eens vertellen wat er allemaal gaande is?’, riep hij uit.

Natasha legde haar hand op zijn arm en suste, ‘Alles is onder controle lieverd, het vuurwerk kan elk moment losbarsten’. Haar woorden waren nog niet koud of er volgde van buiten een enorme knal die heel het restaurant deed daveren. Op één van de schermen zagen onze vrienden dat het Palais des Congrès et des Expositions was herleid tot een smeulende ruïne.

‘Mijn god’, riep Claude ontsteld uit, ‘we zijn te laat! Ik heb gefaald!’. ‘Au contraire, mon frère’, sprak de Belgische consul lachend, ‘Het plan is tot in de perfectie geslaagd. Het spijt me dat we jou niet eerder op de hoogte konden brengen maar er stond teveel op het spel. Laat me beginnen bij het begin. Een week geleden verscheen een charmante dame, Natasha genaamd, op mijn kantoor. Ze legde me een geniaal plannetje voor om onze Belgische en Franse zeepindustrie een technologische voorsprong van vele jaren te bezorgen. Onze slimme Natasha had namelijk weet van de revolutionaire zeepformule van onze geniale uitvindster, Marie Meunier, en vermoedde dat vijandelijke buitenlandse mogendheden hierop jacht zouden maken. De Top van de Zeven Belangrijkste Zeepproducerende Landen was het uitgelezen moment waarop de spionnen hadden gewacht. Natasha stelde voor om de formule gewoon in een lade van mijn bureau te bewaren en het gerucht te verspreiden dat ze zou worden bewaard in een kluis van de Société Générale. Het afleidingsmanoeuvre werkte want de Chinese spionnen verloren tijd en manschappen met hun pogingen om de formule te bemachtigen’.

‘Maar dan hebben wij ons leven voor niets gewaagd?’, riep Claude uit. ‘Helemaal niet’, lachte de Belgische consul, ‘De riskante schakel in het plan was onze kleine Marie Meunier. Zij moest koste van het koste worden beschermd en die taak hebben jullie met verve volbracht, waarvoor mijn hulde. Het was een meesterlijke zet van Jacky om Arsène Putin in te schakelen. Zijn strafblad zal worden gewist als teken van onze dankbaarheid. Julieng van de Sécurité had als taak om Yichén Wang dag en nacht in het oog te houden. We wisten dus ook precies waar en wanneer hij de bom zou verbergen. Het was van in het begin het plan om deze te laten ontploffen, zoals zonet dus ook gebeurde, om zodoende in één klap de belangrijkste concurrentie van de Franse en de Belgische zeepindustrie uit te schakelen. De chinezen krijgen de schuld en wij plukken de vruchten’.

Claude floot bewonderend tussen zijn tanden. ‘Geniaal’, sprak hij en hij gaf Natasha een hete kus in de hals, ‘Ook al voel ik me gebruikt, ik geef toe dat je volledig hebt gehandeld in lijn met onze Westerse Waarden en ons superieur kapitalistisch systeem’. Claude richtte zich tot Julieng van de Sécurité en zei, ‘Yichén Wang zit in de kelder van jullie safe house vastgebonden op een stoel. Ik heb hem daar wenend als een klein kind achtergelaten. Hij zal de knal van de ontploffing wel hebben gehoord en denken dat zijn duivels plan is geslaagd. Wat ga je met hem doen?’.

‘Niks’, antwoordde Julieng, ‘We laten hem vrij. Hij kan terugkeren naar Beijing in de waan dat zijn opdracht is gelukt. Echter, hij heeft noch de geheime formule, noch de uitvindster in handen. Aan de andere kant zijn de relaties tussen China en Elon Musk, die grote handelsbelangen heeft in China, gevrijwaard. Iedereen tevreden dus’.

Vanop het grote scherm mengde Martine Lambroux zich in het gesprek. ‘Claude’, sprak ze, ‘Vier gerust even je overwinning met je vrienden maar daarna wordt je verwacht in Brussel. Zoals je inmiddels weet, hebben we eindelijk een federale regering en je wordt tijdelijk aangesteld als consulent van de nieuwe minister van defensie. Die man weet nu eens werkelijk niks van waar hij mee bezig is maar je weet hoe het gaat in de politiek. Iemand moet zijn handje gaan vasthouden vooraleer hij stommiteiten doet’.

‘Ik sta ten dienste van het vaderland’, antwoordde Claude, ‘Ik kom eraan’.


Einde




HL