- Het Selectief Productief Collectief -

Wat u, waarde lezer, hier voor ogen hebt, is in feite een magazine. Een online magazine, ons geliefde Au Parleur, dat mijn schrijflustige collega’s en ik elke week bij elkaar schrijven. Ons ongekroonde opperhoofd is Hans, die elke week onze stukjes met veel liefde en vakmanschap op een webpagina kleeft, en elke zaterdag die pagina wereldkundig maakt aan wie het lezen wil. Die wekelijkse digitale tewaterlating is altijd weer heel mooi en heel leuk, en er kleeft ook een gezellig Signal-groepje aan vast. Daarin lucht van tijd tot tijd iemand het hart over de staat van de wereld, wat bij mij steeds de hoop doet opborrelen dat alles nog niet verloren is, omdat er nog anderen bestaan die daar ook mee inzitten.

Waar wij desondanks stiekem van dromen is een old school papieren magazine. Zo eentje dat je in de krantenwinkel van het station van een stapel kunt plukken om er, na betaling, romantisch mee in de trein te gaan zitten. Wat mij eraan doet denken: niemand ziet wat je op je gsm aan het doorscrollen bent, maar een fysiek magazine lezen is altijd een persoonlijk statement. Je was wat je las, zo ging dat vroeger.

Voor de zeer jonge mensen onder jullie: ik spreek over het pre-Tindertijdperk, waarin pendelaars met verloren harten de gratis Metro uit de blauwe verdeeltorens visten in de hoop in de Kiss & Ride-rubriek een advertentie te zien van de medereiziger waaraan ze hun hart hadden verloren.

Het was ook het pre-#meetoo-tijdperk, waarin we nog veel te vergevensgezind waren tegenover het ‘coole gasten, sexy grieten’-gehalte van Humo (wééral Roos Van Acker op de cover? Meende da nu?)

Er was nog geen Instagram, dus als je in de living van Bekende Vlamingen wilde piepen op een dag dat er geen Pfaffs op tv waren, dan was je veroordeeld tot TV-Familie of Dag Allemaal. Wie geen geld wilde uitgeven aan deze zogenaamde ‘roddelbladjes’ las ze in de gauwte door in de krantenwinkel, of haalde het hart op in de wachtkamer van de tandarts.

“Het was een tijd waarin de mensen echt om tijdschriften gaven,” schreef Nora Ephron in 2010 over haar tijd bij een New Yorks magazine in de jaren ’70. “Als de nieuwe Esquire in de kiosken verscheen, sloeg dat in als een bom.” In de jaren ’90 sloegen er geen bommen meer in, al ontplofte er van tijd tot tijd nog wel een handgranaat. Die tijd is nu zo goed als voorbij.

Ephron schrijft ook: “Het was ontzettend plezierig om daar deel van uit te maken.” Dat kan ik mij maar al te goed voorstellen. Oh, wat had ik graag op zo’n jaren ’70-redactie gezeten! Wel het liefst één zonder seksisme en sigaretten, maar die schrijfmachines! Uiteraard is het geen toeval dat wij op onze Au Parleur-redactie, dat amalgaam van woonkamers verspreid over Frankrijk, België en Spanje, een aantal schrijfmachines hebben staan, nostalgisch als we zijn.

Reeds lang wordt de teloorgang der magazines voorspeld, maar daar geloof ik niet in, net zoals ik niet geloof dat er op een dag geen boeken meer gedrukt en verkocht zullen worden. Want: vinyl. Als vinylplaten alles hebben doorstaan, van cassettes over CD’s tot streaming en Spotify, dan is er ook hoop voor papier. Hoe sterk onze aandachtsspanne ook gekrompen is onder de hete temperaturen der sociale media.

Want een magazine is een heimelijk genoegen. Van het blote-borsten-blaadje verborgen onder de matras van een vijftienjarige tot het royalty-magazine dat een omaatje zichzelf cadeau doet in de supermarkt: magazines zijn leuk. Anders waren ze al lang uitgestorven.

Om u een voorbeeld te geven: ik hou niet van reizen en nog minder van vliegen, maar telkens ik naar mijn geboorteland terugkeer, is er in de luchthaven één lichtpuntje waar ik als een gedrogeerde mot naartoe trek, en dat is de krantenwinkel waar ik de Flow kan vinden. Flow is een Nederlands magazine dat de term ‘paperlovers’ heeft uitgevonden om - met succes - haar eigen doelgroep te creëren. Naast artikels over langzaam leven en je onttrekken aan de ratrace (die vanuit Spaans perspectief altijd een beetje overbodig lijken) proppen de redacteurs van Flow het boekje vol ‘paper goodies’: notaboekjes, stickers, washi-tape, enveloppen, en noem maar op. Het is zo heerlijk tastbaar en na aankoop ben ik dagenlang zoet met stickers uitdelen aan elke kleuter die op mijn pad komt.

Dus ja, wie weet komt er ooit een papieren magazine, stel je voor. Als iemand een leuke titel heeft: laat het mij weten.


KV

Wie een account heeft op Mastodon kan me daar vinden via een klik op onderstaand logo.

‘Ik heb zooooo’n zin om in haar te knijpen!’ zegt de jongste terwijl hij zijn jeukende handen open- en dichtvouwt. En dat herken ik maar al te goed. Als ik Belle ergens in huis tegenkom kan ik het niet laten om heel hard ‘Bellissima!’ te gillen en haar te besnuffelen. Ze beantwoordt mijn wild gedoe met opengesperde ogen, alsof ze voor haar leven vreest, maar ik weet ondertussen dat het een blik vol verwondering is. Verwonderd omdat iedereen hier in huis aan een acute vorm van ‘cute agression’ lijdt en aan haar pulkt en prult en zich moet inhouden om haar niet dood te knuffelen.

Bert vindt dat ik niet meer over Belle moet schrijven: ‘mensen zijn niet geïnteresseerd in iemands huisdier, schat’ roept hij vanuit de badkamer met tandenborstel in de mond. Maar die schattigheidsagressie heeft zich uitgezaaid tot alle delen van mijn leven of anders: Belle is mijn leven.

Zij brengt leven in een huis waar ik doorgaans door stilte en rust omringd ben. De andere huisdieren hebben immers een gezegende leeftijd bereikt en snakken naar kalmte en slaap, veel slaap. En ook al zijn de jongens tijdens deze ‘vacances d’hiver’ thuis, die leven ’s nachts en snurken de dag grotendeels voorbij. Maar Belle, die hangt aan mijn broekspijp als ik in de keuken bezig ben, bijt in elk stukje bloot wanneer ik op de yogamat lig en ronkt op mijn schoot als ik aan het werk ben.

Bert vindt ook dat ze nu oud genoeg is om beneden te slapen. ‘Als ze toch nog bij ons op bed wilt slapen komt ze zelf wel’. Ik geef toe dat het trekt in mijn hart als we het licht beneden uitdoen en Belle op de zetel achterlaten. Maar nog geen 30 seconden later, terwijl ik mijn nachtcrème inwrijf, hoor ik zachte sprongetjes op de trap. Als ik me omdraai kijk ik in haar grote ogen die me zeggen: ‘zijn jullie mij niet vergeten beneden?’. Maar dat is dan weer een staaltje ‘antropomorfisme’, het toekennen van menselijke eigenschappen aan dieren. Los daarvan, van dat alleen slapen is nog niet veel in huis gekomen.

Ook met de jongens waren we daar geen helden in. Eerst kochten we een kingsize bed zodat de baby tussen ons kon liggen. Toen ons gezin uitbreidde werd er ook nog een enkel bed naast geplaatst voor de peuters die ’s nachts bij ons wilden slapen. Uiteindelijk sliep de baby op mij, ronkte aan elke zijde een peuter en moest Bert genoegen nemen met het bed ernaast. Maar dat heeft ons ook behoed voor een vierde kind.

Vroeger beet ik in de dikke beentjes en ronde billetjes van mijn kinderen. Sabbelde aan die kleine handjes met kuiltjes. Gaf eindeloos veel kusjes op hun dikke wangetjes en wipneusjes. Maar dat wordt niet meer geapprecieerd door die drie reuzen, dus ben ik zo blij met die kleine harige vervanger want van die ‘cute agression’ genees je nooit.



SL

Wie een account heeft op Mastodon kan me daar vinden via een klik op onderstaand logo.

Men wandelt door de stad en plots ziet men haar liggen: een eenzame handschoen. Zij zieltoogt verlaten op een bankje of drijft in een plas. Zij rust op een zebrapad of kwijnt weg benevens een tramspoor. Zij smacht, zoveel kan men zien met het blote oog, naar de geliefde die ze voor immer kwijt is: haar andere helft. Ooit vormden zij een onlosmakelijke eenheid, waren zij tweelingzielen, weerklonken zij tegaar als een symfonie van warmte en bescherming. Maar nu? Nu is zij slechts de helft van een lichaam.

Een verloren ledemaat.
Een onaffe gedachte.
Een wees.

‘Toe maar, wat heeft een verloren handschoen met wellevendheid te maken?!’
Ik hoor het u denken, lezer. Ik hoor het u ietwat hooghartig lispelen. Ik zal het u zeggen, lezer, wat een verloren handschoen met wellevendheid heeft te maken: alles! Waarlijk alles!

De gelaagdheid der dingen
Op microniveau mist een verloren handschoen haar omgekeerd evenredige gelijke. Op macroniveau beweegt zich ergens daarbuiten een mens van vlees en bloed door de barre koude met slechts één gehandschoende hand, terwijl voor de vingers aan de andere hand een gewisse amputatie dreigt! Op metaniveau zijn de dingen, meer nog, is de totaliteit van het universum compleet en volkomen uit balans.

Wat te doen?
Laten we dus, goede lezer, nimmer licht over een verloren handschoen gaan. Laten wij, integendeel, alle hens aan dek blazen. Er staat immers veel meer op het spel dan men op het eerste gezicht kan bevroeden. De grootmoedigheid gebiedt dat men haar opraapt, haar behoedt voor de modder of de tramrails, haar met zorg drapeert over een hekwerk in de hoop dat haar eigenaar haar terugvindt. Doch, hoe vaak gebeurt dit? Hoe menigmaal zal de handschoen niet ten prooi vallen aan de onverschilligheid der voorbijgangers, aan het lot dat ook verloren paraplu’s en ontheemde sokken treft? Ware eerbied voor de verloren handschoen toont men slechts door haar in de armen en het hart te sluiten. Haar mede te nemen naar de eigen woonst. Haar daar een plek te geven in het geheel der dingen. Ware eerbied voor de verloren handschoen bestaat hierin dat men haar belangeloos adopteert, desnoods tot het einde der eigen tijden.

Het eigen verlies Wat als het noodlot toeslaat in uw eigen gelederen? U zal zo maar eens één uwer handtooisels verliezen, kwansuis en onbewust! Is het in voorkomend geval gepast om te rouwen? Moet men een korte, ingetogen stilte in acht nemen alvorens men de resterende handschoen plechtig opbergt als een aandenken aan een tijd waarin alles nog in balans was? Of dient men pragmatisch en nuchter de achtergebleven handschoen toe te vertrouwen aan het vuilnis? Ik mag hopen dat ik u het rechtschapen antwoord niet in het oor hoef te fluisteren! Bezint eer ge zomaar verpinkt!

Zo
Zo. Laat mij besluiten, dames en heren, met een eenvoudige doch vurige bede: wees niet blind voor de tragiek van de verloren handschoen. Besef dat hier de grotere orde van het universum in het spel is! Aldus zal wie welopgevoed is en over enige zin voor wellevendheid beschikt een verloren handschoen met respect en mededogen bejegenen. Ik zal nog meer zeggen: wie ook maar een greintje hart in de borstholte heeft kloppen, zal haar alles kansen bieden met haar andere helft herenigd te worden. En wat als dat niet lukt, vraagt u? Welaan, dan verdient zij minstens een waardige, opgevouwen rustplaats in één van uw mahoniehouten lades en méér nog in uw herinnering en nalatenschap.

Ik heb gezegd.

Uw Jean-Pierre Hoofs

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19^de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.



JV

Als ik kaartgoochelaars bezig zie op BGT Brittain Got Talent dan herken ik soms hun manier van doen. Er zijn erbij waarvoor ik in grote bewondering sta. Meestal gaat het zo: ‘Kies een kaart’ zeggen ze. Als je er één gekozen hebt dan vragen ze: ‘Are you sure’? Of ‘excellent choice’. Die kaart wordt uiteraard weer in het boek gestopt of soms zogezegd. Hij of zij die meespeelt moet de indruk krijgen dat het belangrijk is wat ze kiezen.
Dan volgt wat geschuifel van kaarten. Uiteraard is het niet belangrijk wat je kiest. Dus een “excellente keuze” bestaat niet. De truc werkt altijd en is in feite zinloos. De arme drommel die uitgekozen is om het spel mee te spelen begrijpt er niets van en de goochelaar zelf krijgt altijd het applaus. Is die arme drommel Heidi Klum (°1973) naast een befaamd lid van de jury van BGT, een bekend Duits model en tv-presentatrice dan zorgt zij zo al voor veel spektakel en applaussfeer op haar eentje. De show kan niet meer stuk. De Columbiaanse Sofia Vergara mag ook gezien worden, ze heeft een leuk accent en is soms ook de drommel.
Uiteraard moet de goochelaar goed opletten welke kaart gekozen is en moet hij ook goed kunnen tellen. Verder is er niks geheimzinnigs aan en kan in principe iedereen de truc toepassen als je hem kent. Je moet wel handig zijn en heel lang oefenen om de kaarten zo vlot te kunnen manipuleren en je de truc ook verstandelijk eigen maken. Dat kan uiteraard niet iedereen.
Zo deed iemand mij rond mijn 16, een kaartentruc voor op school. Ik nam thuis een boek kaarten en zocht tot wanneer ik de truc doorhad en die was verrassend uiteraard, ook al mocht er van een stapel kaarten een deel afgepakt en onderaan gestoken worden. Dus de kaarten mochten gecoupeerd worden zoals dat in het jargon heet. Veel kaartentrucs hebben te maken met de zogenaamde cyclische verwisseling: (1, 2, 3) <=> (2, 3, 1) <=> (3, 1, 2) <=> (1, 2, 3) als (1, 2, 3) een boek kaarten voorstelt met drie kaarten 1, 2 en 3. Dit werkt ook met een volledig boek: (2♥, 3♥, …, R♥, A♥, 2♦, 3♦, …, R♦, A♦, 2♣, 3♣, …, R♣, A♣, 2♠, 3♠, …, R♠, A♠) = (3♥, …, R♥, A♥, 2♦, 3♦, …, R♦, A♦, 2♣, 3♣, …, R♣, A♣, 2♠, 3♠, …, R♠, A♠, 2♥) enzovoort.

Het couperen bewaart verrassend genoeg voor de “drommel” de volgorde van de kaarten als de coupe zoals het hoort onderaan het resterende pak bijgeschoven wordt. Ga je echt mengen dan is het niet meer gemakkelijk te voorspellen welke kaart wanneer komt. Komt er vingervlugheid aan te pas dan is het andere hart hm koek.

Er zitten dus zeker handige jongens tussen die goochelaars en een van de Chinezen is een kei: Eric Chien. Hij heeft een jacket aan met een rode kant en een blauwe kant als je dit al opmerkt want alle aandacht wordt getrokken naar zijn werktafeltje. Hij werkt met rode kaarten en blauwe die met die kleuren overeenkomen. Het gaat soms zo snel dat je niet meer kunt volgen en zonder camera’s op zijn kleine studio zou het zelfs geen zin hebben want zijn tafeltje is zo klein dat het publiek er bijna niets van zou kunnen zien. Daarnaast doet hij ook dingen langzaam zoals de kaart van kleur laten veranderen. Hij eindigt als je het opmerkt met een jacket dat nu op slag egaal zwart geworden is. Die show is af en zelfs met de camera vlak erop kun je niet zien hoe hij het doet. Dat is vingervlugheid en ongemeen knap.

Er zijn ook goochelaars bij die een uitslag kunnen voorspellen. Soms is de goochelaar nog een kind. Een normaal kind vindt dat niet zelf, denk ik. Iemand moet hem of haar dat aangeleerd hebben. Die show ergert me wel want ik vind zijn/haar methode niet. Volgens de kansregels kan het niet natuurlijk en dat maakt dat ze een systeem hebben maar hoe?

Veronderstel dat je goochelaar bent en je kleedt je als volgt: je draagt een rode pull, een blauwe broek, een groen vest en gele kousen en verstopt dat allemaal onder andere wijde kleren. Nu laat je elk lid van een 4-koppige jury om beurt een nummer trekken van 1 tot 4 uit een doos waar men niet kan inkijken natuurlijk. Dan mag elk lid in volgorde van 1 tot 4 een kleur kiezen uit 8 kleuren en wat is dan de kans om gezamenlijk de juiste 4 kleuren te raden?
Uiteraard laat je de juryleden dan van plaats veranderen om het spektakel te verhogen zodat het jurylid dat nummer 1 trok het eerst zit, dan het jurylid dat 2 trok enzovoort maar in se is dat wiskundig gezien niet belangrijk. Terloops, het kan zelfs zo zijn dat de eerste die mocht kiezen 1 trok, de tweede 2, de derde 3 en de vierde wordt automatisch 4 en dat allemaal ook met een kans van 1/24 met 24 = 4 x 3 x 2 x 1 het totaal aantal mogelijkheden.

De goochelaar toont nu een tekening met een mannetje op waarbij er 4 kledingstukken te kleuren zijn door de jury: de pull, de broek, het vest en de kousen. Nu mag jurylid nummer één 1 kleur kiezen uit 8 mogelijkheden voor het eerste van de 4 te kleuren kledingstukken. Dan volgt jurylid twee die mag uit de 7 kleuren die resten er één kiezen en daarmee een volgend kledingstuk naar keuze kleuren. Dan volgt jurylid drie, die mag uit de 6 kleuren die resten er één kiezen en daarmee een volgend kledingstuk kleuren naar keuze. Jurylid 4 kiest dan de volgende kleur uit 5 die overblijven en kleurt daarmee het laatste kledingstuk.
Wat is nu de kans dat de keuze van de vier juryleden overeenstemt met wat de goochelaar aan heeft?

Laten we eerst een eenvoudig model maken. Ik heb een stenen dus niet doorzichtige urne met 3 gekleurde ballen in: rood R, groen Gr en blauw B. De urne staat hoog genoeg en je kunt er niet inkijken. Je mag je hand erin steken en een bal eruit nemen.
Wat is de kans dat je een groene Gr bal hebt? De kans op een groene Gr bal is en je voelt dat zo aan is 1 op 3 of 1/3 = 0.333.333… of 33,33%, of een kans van één op drie. De wiskundige kans kan minimaal 0 zijn of maximaal 1. In de spreektaal heeft men het wel eens over: “Je hebt 7 kansen op 10 om erop te zijn”. Met “kansen” wordt hier “goede mogelijkheden” of zoals wiskundigen zeggen “gunstige gevallen” bedoeld; de kans p is 7/10 = 0,7 en dat is inderdaad groter dan nul (p > 0) en kleiner dan één: p < 1.

Leggen we die bal terug en nemen we weer een bal wat is dan de kans op een blauwe B bal? De kans is weer 1/3.
Wat is de kans bij teruglegging op een groene èn nadien weer een groene bal? Het zal duidelijk zijn dat die globale kans dan kleiner wordt dan 1/3: het is 1/3 x 1/3 = 1/9.
We hebben dan de volgende mogelijke verschillende paren: (B, Gr); (B, R); (Gr, R), (Gr, B); (R, B); (R, Gr) maar ook goed is dan: (B, B); (Gr, Gr); (R, R) dus zijn er 9 mogelijkheden en maar eentje is goed: (Gr, Gr) zo volgt voor de kans op 2 maal dezelfde kleur achtereen: 1/9.

Als je de getrokken bal terug in de urne steekt wat is dan de kans op een blauwe B bal? Wel dat is ook 1/3.
Dus leggen we die B bal nu niet terug en je mag weer een bal nemen wat is dan de kans op een groene bal? Er schieten nu nog 2 ballen over in de urne dus de kans op een groene bal is nu één op 2 of 1/2. De kans op een blauwe B bal gevolgd door een groene Gr bal is 1/3 x 1/2 = 1/6.

De grondleggers van de kansrekening zijn 2 heren: de katholieke Franse Blaise Pascal die zich ook met vaten en druk bezighield en de Franse advocaat en rechter Pierre de Fermat die vaak in hun vrije tijd elkaar brieven met wiskundige problemen schreven. De formule voor de kans of probabiliteit p = het aantal gunstige gevallen G gedeeld door het totaal van mogelijkheden M. Voor de drie gekleurde ballen B, Gr, R in één urne kunnen we volgende paren trekken (B, Gr); (B, R); (Gr, R) maar ook de spiegelbeelden hiervan tellen mee: (Gr, B); (R, B); (R, Gr). De kans op eerst een blauwe bal B gevolgd door een groene Gr is dus 1/6.
Let wel: de kans op een B - bal en een Gr - bal zonder dat de volgorde belangrijk is is: 1/6 + 1/6 = 2/6 of 1/3.
We kunnen dit ook formuleren als de kans op een blauw - groen paar is gelijk aan de kans op een groen - blauw paar is: 2/6 = 1/3 of 33,33%.

De kans op een (B - Gr) paar of een (B - R) paar zonder belang van volgorde is 2/6 + 2/6 = 4/6 = 2/3 = 66,66%.
De kans op een (B - Gr) paar of een (B - R) paar of een (Gr - R) paar zonder belang van volgorde = 1/3 + 1/3 + 1/3 = 3/3 = 1.
De som van de evenwaardige deelkansen is altijd 1. Als de kans = 1 dan is dit een zeker fenomeen of een zekere gebeurtenis.
Eric Van Looy kan ook zeggen “het fenomeen” is gebeurd in de Slimste Mens op Play 4 - Aarde.

Uiteraard is het vorige eerder een theoretisch geval met drie ballen: hebben we een B bal en een Gr bal getrokken uit drie ballen dan kan je geen verder paar meer maken. Het wijst zichzelf wel uit dat de kans voor een gelijkaardige gebeurtenis even groot is. Je kunt de drie kleuren als hoekpunten gebruiken van een gelijkzijdige driehoek om te zien dat alle kleurvariaties even waarschijnlijk zijn. Je mag de driehoek draaien of flippen of spiegelen. De “_” lijntjes dienen om de figuur in “webtekst” toch te behouden. De 3 bolletjes type “°” vormen de gelijkzijdige driehoek als alles goed loopt.

_____ B °


R°__________ °Gr

Keren we nu weer naar die kledingstukken dan zien we bijvoorbeeld na lottrekking 1) David, 2) Heidi, 3) Simon en 4) Sofia.
De volgorde is belangrijk: een rode pull is geen blauwe pull enzovoort.
Om het eerste kledingstuk te kleuren komt ten eerste David aan de beurt. Hij mag één kleur kiezen uit de 8; hij heeft dus 8 mogelijkheden. Nummer twee Heidi heeft 7 mogelijkheden. Nummer drie Simon heeft 6 mogelijkheden en nummer vier Sofia heeft nog 5 mogelijkheden.
Dat geeft een totaal van 8 x 7 x 6 x 5 mogelijkheden of de variaties van 8 elementen 4 aan 4 = V(8, 4) zoals dat heet wat geeft 56 x 30 = 1.680 mogelijkheden. Eén mogelijkheid daarvan is slechts goed en dus uniek en dat geeft ons een kans van 1/1.680 = 0,000.595 ≈ 0,000.600 of 0,06% om de juiste kleur te kiezen. Anders gezegd op 1.680 keuzes kunnen we 1.679 keren verkeerd kiezen of raden.
Conclusie: de kans dat de goochelaar dezelfde kleuren van kleren draagt als de jury gekozen heeft bij een eerste maal kleur raden bij een mannetje op papier, is statistisch laag zeg maar quasi onmogelijk, zeker als je dat in een show altijd wil laten lukken.
Toch, na de willekeurige keuze van de juryleden ontdoet de goochelaar zich van zijn bovenkleren en wat blijkt? De kleuren van zijn onderkleding komen overeen met die op de net ingekleurde tekening… Het kan bijna niet anders of hij kan de kleuren van zijn kleren aanpassen op één of andere manier en dan doet de keuze van de juryleden er niet echt toe. Zou ook kunnen, dat hij weet hoe hij de keuze van de juryleden kan beïnvloeden maar dat zie ik toch niet gebeuren.

Stel nu om het wat gemakkelijker te maken dat de volgorde van de kleuren er niet toe doen dan is p = 1/(Combinaties van 4 uit 8).
Met C(8, 4) = (8 x 7 x 6 x 5) x 4!/(4! x 4!) = (8 x 7 x 6 x 5)/ 4 x 3 x 2 = 70. Dus de kans om enkel de juiste kleuren te raden van de goochelaar op het mannetje is: 1/70 dus op 70 mogelijkheden kan de jury er 69 keer naast zitten. Met 4! = 4 x 3 x 2 x 1.

Als je dus die show opvoert moet je wel heel zeker van je stuk zijn en dat kan enkel maar door “bedrog” zeg maar hier een truc te gebruiken. De goochelaar wiegt ons in slaap tijdens zijn druk bezig zijn met de jury en weet dat hij altijd de juiste kleuren aanheeft. Uiteraard rekent de toeschouwer het niet na zoals wij hier gedaan hebben maar “voelt” dat het moeilijk is de juiste kleuren te raden. De goochelaar doet eigenlijk alsof “hij” de juiste kleuren geraden heeft wat niet kan. Daar zit een paradox in. De goochelaar maakt dat de kans p van zijn kleurentruc altijd 1 is: de zekere gebeurtenis: p = 1.

Nog even wat over kansberekening: men zegt wel eens als een olifant
in de porseleinkast te keer gaan. Nu de kans dat er een olifant in je porseleinkast zit is 0: p = 0. Er zijn hier geen olifanten. De wiskundige noemt dat de onmogelijke gebeurtenis.
Hij heeft geen fantasie en kan zich geen olifant voorstellen in een porseleinkast. Nochtans zal er wel ergens een porseleinkast staan in een woonkamer met daarin een ivoren olifantje. Er bestaat daarnaast een vrijwel onbekend spreekwoord in Vlaanderen denk ik, “als een aap in een porseleinkast ontvangen worden”: dit is slecht ontvangen worden, niet welkom zijn. Ook een aap in de porseleinkast mag niet veel “bougeren” of bewegen of er vallen brokken. Ook in andere talen heeft men het over die olifant. In het Spaans wordt dat: como un elefante en una cacharrería, hij gaat tekeer als een olifant in een porseleinkast: se enfurece como un elefante en una cacharreria, met cacharería (catsjarería) een porseleinwinkel. Soms zegt men dat hier ook: tekeer gaan als een olifant in een porseleinwinkel. Ik geef toe indien ik wist hoe ze tekeer ik bedoel te werk gaan die goochelaars ik het niet zou zeggen want dat zou de pret bederven zijn, vooral jouw pret. Het enige wat ik doe is net als Boudewijn de Groot zingt een tip van de sluier oplichten.
“Achter iedere deur die ik open doe doe jij een andere deur weer dicht. En zo blijf je verborgen. Nooit wordt er meer dan een tip van de sluier opgelicht…”.

Wordt vervolgd …

GRAY BODES
(Foto: Carl Sagan)


GDB