- Het Selectief Productief Collectief -

Vrieeend,

‘Paps, je staat helemaal scheef’, zegde mijn dochter. Tja, ik heb al zolang ik me kan herinneren een zwakke rug en na het opstaan ’s ochtends duurt het even vooraleer alle wervels hun vaste plek hebben hervonden. ‘Ik zou wat meer moeten bewegen’, gaf ik toe.

Marthe doet reeds een paar jaar aan Thaiboksen en heeft een brevet waarmee ze een fitnesspubliek mag coachen. Ze weet elke spier liggen en kent inmiddels dus wel een paar truukjes waarmee je je fysiek kan oppeppen.

Ze sommeert me naar de sportwinkel van Brignoles en zoekt wat spullen uit waarmee ze me wil laten trainen: twee kleine halters, drie elastieken banden met een verschillende weerstand om rond je polsen of knieën te doen, een yogamat voor de grondoefeningen.

Thuisgekomen beginnen we meteen met een spierversterkende training voor schouders, buik en billen. Ik moet twaalf keer na elkaar hef-, plooi- en strekbewegingen maken en heel dat setje minstens twee keer per dag herhalen.

Het werkt. Toch als ik afga op de milde spierpijn die ik daags nadien voel.

Vooraleer ik de indruk wek dat het bezoekje van mijn dochter op een bootcamp leek, we deden ook best wat leuke uitstapjes in de buurt. Tenminste, op de dagen dat de zon het ons toeliet om buiten te komen. Het is maart en dat betekent veranderlijk weer. Dat is zo in het noorden en dat is zo in het zuiden.

We deden inkopen op de zaterdagmarkt van Carcès en dronken er koffie op een zonnig terras. We wandelden rond het hooggelegen Tourtour en hadden van daaruit zicht tot aan de Mont Saint Victoire die zeker tachtig kilometer verderop ligt. Naar het oosten zagen we afgetekend de besneeuwde toppen van Les Hautes Alpes liggen.

We maakten een stop in Villecroze waar huizen zijn uitgehakt in een steile rotswand. We aten een pannenkoek in Cottignac en we wandelden rond het kasteel van Entrecasteaux. We liepen langs de middeleeuwse torens en de restanten van de omwalling van Lorgues en passeerden het tempelierenhuis en het irrigatiesysteem dat zij ooit samen met de cisterciënzers van Le Thoronet bouwden om de omliggende velden vruchtbaar te maken.

Op zondag goot het. We keken in de namiddag naar Putain, de dramareeks die Zwangere Guy maakte over opgroeien in Brussel. ‘Kijk, dat is Lotte’, zegde Marthe, ‘Ik wist niet dat die ook meespeelde. En daar is Niels. Ken je die nog? Die viel altijd in slaap. Die is nog komen logeren bij ons. En daar, dat is gefilmd vlakbij waar ik woon. En dat is opgenomen in Mabo, de school waar onze Wiet zat’.

Mijn zoon leverde een paar bescheiden stukjes muziek voor de reeks en we probeerden te ontdekken waar ergens zijn bijdragen zaten. Marthe herkende sneller dan ik de sound van haar broer, maar dat verwonderde me niet.

We bekeken één na één alle afleveringen en na de eindgeneriek waren we er lichtelijk van aangedaan. ‘Putain’, zegden we tegen elkaar, ‘Putain, het rotte en corrupte Brussel… een stad die je wil haten en waar je tegelijk zo van kan houden’.

‘Overmorgen moet ik terug’, zei Marthe, ‘terug naar mijn poezen, mijn appartement, mijn wijk op vijf minuten stappen van Metro Clemenceau waar men met oorlogswapens op mekaar schiet terwijl de politie erop staat te kijken’.
‘Blijf hier’, wilde ik zeggen, ‘mijn boulevard heet ook Clemenceau. De enige politieagenten die je hier ziet, zijn die twee operettefiguren die het standgeld ophalen bij de marktkramers op dinsdag’.

Maar zo werkt het niet natuurlijk en dus voerde ik haar een paar dagen later naar het TGV-station van Aix-en-Provence. Een dikke vijf uur later kreeg ik bericht dat zij goed was thuisgekomen.

Ik doe nu twee keer per dag de door haar voorgeschreven spier- en lenigheidsoefeningen.

Het werkt.


HL

Wie een account heeft op Mastodon kan me daar vinden via een klik op onderstaand logo.

Ten geleide

Lieve lezers,

Jean-Pierre Hoofs herrijst uit de klinische as, sterker en (vooral) beschaafder dan ooit. Na een ziekenhuisverblijf van enkele weken – een gevolg van een niercrisis die hem bijna fataal werd – is onze goede en vooral goedgemanierde, dierbare vriend weer in betere doen. Wij verwelkomen hem graag terug in zijn natuurlijke habitat van fluweelzachte correctheid en fijnbesnaarde maar nimmer pedante morele superioriteit.

In naam van de hele redactie van Au Parleur,
Hans (alias Bro de 1^e) en Jeroen (alias Bro de 2^e) - of omgekeerd.


De ziekenhuiskamer: oord der verschrikkingen

Vrienden der beschaving,

Het noodlot heeft mij – in de vorm van een genadeloze dubbele niercrisis – tijdelijk van het strijdtoneel gehaald en naar een ziekenhuisbed geslingerd, maar, onkruid vergaat niet. Althans nog niet heden en nu meteen. Ik zal u evenwel niet verhullen dat ik met littekens uit onfrisse ziekenhuislakens ben herrezen. Littekens, jazeker! Niet op mijn lichaam, neen, maar op mijn ziel. Want: het ziekenhuis, dat toch een plek van rust, van zorg, van zachte stemmen en warme bemoediging zou moeten zijn, openbaarde zich aan mij als je reinste nachtmerrie.

Mijn verblijf in dat steriele oord was niet enkel een strijd tegen fysieke malaise, maar vooral tegen de genadeloze wreedheid van de moderne mens die kennelijk alle fatsoensnormen in de prullenmand heeft gekieperd. Daarom wil ik met grote overtuiging stilstaan bij de fundamentele principes van de ziekenhuisetiquette, opdat niemand ooit nog in dezelfde hel zou moeten belanden als uw – nochtans geharde – dienaar.

De ziekenhuiskamer is geen marktkraam
Mijn eerste kamergenoot – een man met de motoriek van een sloopkogel en het volume van een veemarkt – voerde lange gesprekken via de luidspreker van zijn telefoon. “’T GA GOE MÈ MIJN DARMEN!” galmde het door de kamer, alsof het hele zorgpersoneel, de bezoekuren en het collectief welzijn van de planeet moesten wijken voor dit triviale medische bulletin. Zo hoort het dus uitgesproken níet. Als u zich geroepen voelt uw lichamelijke gesteldheid breedvoerig te bespreken, beperk dit dan tot de dokter of – fluisterend! – tot de intieme kring.


Bezoek is geen massabijeenkomst
Natuurlijk is het fijn dat men zich om een zieke bekommert, maar een ziekenhuiskamer is geen huwelijksreceptie. Drie bezoekers is een mooie grens. Vijftien familieleden, inclusief huilende kleuters, wapperende neefjes en een tante die – bij wijze van troost – een thermos brandnetelthee komt schenken, dat is van het goede teveel. Veel teveel.
Wie de decibels al te talrijk produceert, is geen steun maar een schorre dictatuur in een ruimte boordevol broze kwetsbaarheid.

Discretie is alles
Ik deel u mede: in een gedeelde ziekenhuiskamer verliest men alle illusies over privacy. Men ziet, hoort en ruikt dingen die men nooit had willen zien, horen of ruiken. Maar! De illusie moet gekoesterd worden. Dit betekent: geen indringend oogcontact, geen vragen over elkaars behandeling en onder geen beding een discussie over de vraag wie er het ziekst uitziet. Discretie is alles. Meer nog: discretie is de waakhond van de waardigheid!
Als u zich om onduidelijke redenen toch geroepen voelt iets te zeggen tegen uw kamergenoot, beperk u dan tot de neutrale zin: "Zal ik het raam een beetje openzetten?" Dit impliceert beleefdheid, zonder de grens van ongewenste intimiteit te overschrijden.

Voorzichtig met bloemen!
Bloemen zijn een zegen voor de ziel, maar een aanslag op de ademhaling van een patiënt met hooikoorts. Kies bedachtzaam en bescheiden. Een discrete orchidee: goed. Een carnavalesk boeket met wapperende linten en een geur die een half ziekenhuis in een allergische crisis stort: slecht idee. Een tros druiven daarentegen is altijd en immer onschuldig. En nog goed voor de transit ook.

Vertrek als een heer (of desgevallend: dame)
En dan, eindelijk, het verlossende moment. Het ontslag uit het hospitaal! Men verlaat deze plek niet zoals een pelgrim die uit een woestijn komt gestrompeld, maar met stijl. Dit betekent: geen vreugdekreet, geen bloemlezing van al uw grieven aan de verpleging en geen laatdunkende blikken naar de achterblijvers in bed. Niets van dat alles! Een discreet knikje naar uw medepatiënt volstaat. Zoals een oude soldaat die afscheid neemt van een strijdmakker in de loopgraven.

Goede lezer, waarde adept van de hoffelijkheid, ik ben terug in de wereld der gezonden, maar de verbijstering zindert na. Laten wij dus dit beschavingswerk samen verderzetten. Zorg, aandacht en goede manieren maken van een ziekenhuis geen slagveld, maar een oord van verlichting! Ik heb gezegd.

Uw trouwe en stellig aan de betere hand zijnde,
Jean-Pierre Hoofs

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19^de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.



JV

GDB PMS: Pictures, Music & Story’s stelt voor:

Staalfouten 3
Deel 2

De Vlaamse zenders Play en VTM draaien films kapot door elk jaar de zelfde uit te zenden en klagen dan dat ze niet genoeg reclame-inkomsten krijgen.

De film “Sleepless in Seatle” ontroert me nog steeds op het einde als ze elkaar aankijken Sam en Annie. Haar bijna-man Walter was “alergic to things” en in de onderschriften wordt dit: allergisch voor. Dit is correct in het hele Nederlands taalgebied. Allergisch zijn we voor iets. Ik ben allergisch voor stuifmeel.
Let op met uitdrukkingen met “aan” want veel met “aan” aan komt van het Frans en zijn Belgicismen: ongewenste vormen in het Nederlands die zich vaak uiten in Vlaanderen. Er zijn ook andere fouten. Ik ben bang dat dit ver kan gaan. Ik heb schrik dat dat zo is. Ik ben bevreesd dat dit de uitkomst is. Je kunt schrik hebben en bang zijn; het is niet anders.

Taalgrens van 1962
Na de Tweede Wereldoorlog kon Vlaanderen dat meer inwoners had dan Wallonië, beetje bij beetje meer politieke macht uitoefenen. Wallonië kreeg gedaan dat het meer geld toegewezen kreeg door ook lege oppervlakte te laten meetellen. De vastlegging van de taalgrens resulteerde in het besluit dat Vlaanderen volledig eentalig werd. Er is onder de toenmalige regering Theo Lefèvre beslist geweest om een taalgrens vast te leggen. Dat heeft geleid tot een gebied waar enkel de Vlaamse regering nu zeggenschap over heeft. We zullen zien wat de 108ste regering Bart De Wever ons brengt.
Sinds zowat 1962 kunnen we vrij Nederlands spreken en op onze rechten staan. Onze taal zit echter door Franse taalinvloed vol met Franse verbasteringen die zich als Nederlands voordoen maar het niet zijn. Dat zijn die Belgicismen waarvan al sprake en die moeten er het liefst uit. Ook Nederlanders maken fouten maar we beginnen hier in België. Fouten worden vooral verspreid op tv, radio, elektroscherm, Smart Phone en geschreven media.
Soms zijn er uitdrukkingen bij die in het taalgebruik zitten waar niemand meer over nadenkt of over nagedacht heeft. Bijvoorbeeld een computer opstarten. Je kunt een bedrijf oprichten maar een computer start je. Start de computer maar alvast, dat is even wennen maar het gaat wel. Het geluid dat je hoort als je een computer start komt van de harde schijf en de ventilator, al hoor je bij het starten van een laptop vaak niets meer. Van de vorige fout is het maar een stapje naar het ook foute: een bedrijfje opstarten. Dat zijn twee uitdrukkingen die in hetzelfde bedje ziek zijn.
Meestal wordt de foute uitdrukking vermeld en de goede gegeven maar omdat die foute uitdrukking nogmaals door je hoofd gaat wordt die ook nog eens versterkt in je hersenen en dat willen we niet. Dingen die je herhaaldelijk doet zorgen voor extra verbindingen tussen bepaalde neuronen in je hersenen. Doe je iets veel dan wordt die verbinding of neuronbaan beter en beter. Dat kan pianospelen zijn of met een bal gooien. Maar ook in taal werkt dit zo en dan wel in ons taalcentrum, een bepaalde plaats in de hersenen die zich bezig houdt met taal en communicatie.
Ik vertrek van het idee dat ik enkel een nieuwe goede baan versterk en dus de foute uitdrukking normaal niet meedeel. Een leersysteem waarbij de fout ook nog eens vermeld wordt werkt een beetje als: denk niet aan een walvis. Hier met dat “computer opstarten” zit die fout er zo ingebakken dat ze er waarschijnlijk niet meer uitgaat. Je start je wagen toch ook niet op? Nee, je start de wagen of de motor als je wil. Zo een fout als een “computer opstarten” heeft een naam: het is een contaminatie, een vervuiling van een zuivere uitdrukking.
Hou je van je taal dan mijd je best klakkeloze vertalingen van Franstalige uitdrukkingen en de laatste jaren is ook in zwang: het veelvuldig hanteren van Engelse of Amerikaanse uitdrukkingen in je Nederlandse taal. Het is niet mooi en brengt niets bij. Je hebt dus een bedrijfje opgericht en je start voor het eerst je computer.

Heel de Nederlandstalige wetgeving is gebaseerd op een Franstalige wetgeving nog opgesteld in Frankrijk onder Napoleon en daardoor zijn bepaalde vertaalde uitdrukkingen vermeend Nederlands. Een klacht dien je in, dit komt van het Franse déposer une plainte. Een wet wordt goedgekeurd van voter une loi. “Ik ben blij je te zien” wat komt van “je suis content de te voir”. Vaak wordt hier een “van” gebruikt wat een belgicisme is. Je leert een taal door herhaling. Ik vermeld een fout daarom soms ook nog eens verder in de tekst.
Door veel lessen Nederlands op school en ook betere jeugdprogramma’s en series op tv is het vlotte en juist taalgebruik van onze jongeren in positieve zin toegenomen. Er kwam uit Amerika een kinderprogramma overgewaaid in 1976: Sesamstraat. Dit programma was bedoeld voor kleuters in Amerika die niet naar school gingen, basisbegrippen bij te brengen op een speelse manier. Dat begon met het alfabet en tellen. Dat programma werd hier door de BRT nu VRT samen met het Nederlandse NRT gemaakt. Er zat een deel in waarin men kleuters aan het woord liet. De Nederlandse kinderen konden van alles zeggen maar onze Vlaamse kinderen konden enkel wat woorden stamelen. Ik vond dat schrijnend om aan te zien. Gelukkig staan we nu verder maar er is nu een toename van kleuters die thuis geen Nederlands spreken. Een kleuterbrein groeit nog en hoe jonger je begint met taal hoe beter. Het is dan dat de meeste neuronenbanen in je hersenen gemaakt worden.

Einde deel 2

Einde deel 2

FREN SOOP
GDB