- Het Selectief Productief Collectief -

Ge kijkt naar uw zoon met zijn kersverse 16 lentes. Ge ziet hoe hij in amper een paar maanden tijd vervelde van werkelijk weerbarstige puber tot een adolescent die in groeiende mate de rede toelaat. Vatbaar voor haar is, ook.

Ge ziet hem nog zitten, in het midden van het grote bed waarin hij te horen kreeg dat zijn ouders niet langer. Dat ze niet meer onder hetzelfde dak. Niet meer in hetzelfde bed. Dat zij voorbij waren. En hij zat daar met grote ogen. En hij keek hen, kleine grote mensen aan, en hij vroeg oprecht: “Blijf ik hier dan voor altijd alleen wonen in dit huis?”. Terwijl ge het schrijft, voelt ge het weer: hoe uw hart brak bij die ene en enige vraag van uw eigen bloed.

Ge kijkt naar uw zoon en zijn branie en zijn koppigheid. Ge had kunnen weten dat hij tegendraads zou zijn. Dat was hij al onderweg van bron naar monding. Een sterrenkijker, die zijn ongeduldige ouders urenlang voor het lapje hield. Tot er een scalpel aan te pas kwam om hem naar buiten te sommeren. En vervolgens lag hij daar in uw armen en hij staarde naar u met een heb-ik-iets-van-u-aan-misschien-blik. En ge besefte daar en dan: dat wordt nog lachen, deze gozer. Soms ook groen, ja.

Ge kunt nauwelijks geloven dat die bijna één meter tachtig van vandaag ooit klein genoeg was om te schuilen in uw schoot. Wat zegt ge?! Ge kunt u haast niet meer voorstellen dat hij minder dan een jaar geleden soms nog bij u in bed kroop. Ge weet wél nog dat ge dat stiekem plezant vond, peinzende: het zal gauw genoeg een herinnering zijn. En kijk: daar is ze al, de herinnering.

Ge moet glimlachen als ge terugdenkt aan wat hij op een recente vrijdag na schooltijd tegen u zei: “Shakalaka, ik ga naar het tankstation om de hoek om mijn eerste pint te kopen. Nu ik 16 ben kan dat.” Weg was hij, om even later terug te keren met een blikje Jupiler. “Ze vroegen zelfs mijn leeftijd niet”, zei hij trots. En dan, om zeker te zijn, toch de vraag: “Denk je dat ik er 16 uitzie, papa?”.

Ge denkt dat hij er 16 uitziet, jawel.
Ge voelt aan alles dat hij 16 ís.
En ge weet dat uw schoot werkloos is geworden. Veroordeeld tot de dop. Net zolang tot er misschien, wie weet op een dag, een kleinkind in landt.


JV

Vrieeend,

Mijn broer vertrok terug naar het noorden op de dag dat de Var te maken kreeg met ondergelopen kelders. De regen viel verticaal naar beneden en deed de riviertjes overlopen en de lager gelegen delen van de dorpen onderlopen.

Het weer, je hebt er geen vat op.

Ik vertelde het reeds, de lente kwakkelt in het zuiden. Een mens moet derhalve gebruik maken van de mooie dagen om buiten te komen en zich in stilte bezighouden op de natte dagen. Ik doe daar niet moeilijk over maar als je broer dan voor een keer op bezoek komt, heb je het natuurlijk liever droog en zonnig.

Ik stelde hem voor aan Michelle uit Carcès. Sinds we mekaar op de parking van de Intermarché tegen het lijf liepen, doen we om de zoveel tijd eens iets samen. ’We komen je bezoeken en brengen iets mee voor op de BBQ’, liet ik haar weten. Zo kwam het dat we een namiddag doorbrachten op een terras met zicht op de heuvels. We braadden wat kip en worst, we kletsten een eind weg en dronken rosé en koffie. Dat is een fijne manier om de tijd te vertragen en tot jezelf te komen.

Er restte mijn broer uit het noorden daarna nog één vakantiedag en die gebruikten we om het Massif des Maures te verkennen. De bergen tussen mijn dorp en de zee zijn niet zo hoog en daardoor helemaal bebost tot op de toppen. Ooit was dit het laatste toevluchtsoord van de Liguren vooraleer ze volledig onder de voet werden gelopen door de Romeinen. In de Provence struikel je waar je ook komt over geschiedenissen en verhalen.

Via een zijdal van een zijdal kom je uit bij de kapel van Le-Notre-Dame-des-Anges, een bedevaartsoord dat in 517 zou zijn opgericht door één van de zonen van Clovis en Mathilde. Je hebt er een kamerbreed uitzicht op de Middellandse zee en op de eilanden voor de kust van Le Lavandou. Op het moment dat we daar met onze ogen stonden te knipperen, wisten we nog niet dat het kustdorp een dag later zou overstromen en dat er daar twee doden zouden vallen.

Fluisterend betraden we de stille kerk en verbaasden ons over de vele ex voto’s aan de muur. Iemand heeft zelfs ooit vanuit pure devotie een opgezette krokodil geschonken aan de congregatie, om maar te zeggen… Op het moment dat we onze uitstap wilden verderzetten, sloop een priester het middenschip binnen en opende snel de souvenirshop. Volgens het infobordje was dit een uur te vroeg maar een kans op handel mag je niet laten liggen. De man keek ons vriendelijk doch vragend aan. Toen we geen aanstalten maakten om iets te kopen, sloot hij alweer de boetiek maar hij vond het wel nodig om ons nog snel een bidprentje in de handen te stoppen. Je weet tenslotte maar nooit waar het goed voor is. En als je iets gratis weggeeft, voelt de bezoeker zich misschien verplicht om tóch iets te kopen.

Helaas voor de priester, maar ik ben inmiddels genezen van het christelijk schuldgevoelen. We bedankten de man voor zijn vrijgevigheid en poetsten de plaat zonder iets te consumeren.

We daalden via smalle kronkelwegen af naar Collobrières en bezochten de haast duizendjarige abdij van Chartreuze de la Verne. Nog zo’n magische plek. Ooit liep ik er door de ruïnes, toen de vervallen abdij nog werd gebruikt door de plaatselijke herders om er hun schapen in onder te brengen. Inmiddels werd ze helemaal gerestaureerd en huizen er nu een twintigtal nonnetjes die er hun leven doorbrengen in absolute stilte en afzondering. Ze laten de dagen voorbijgaan in gebed, elk opgesloten in hun eigen cel. Drie keer per dag krijgen ze eten via een luik dat meteen weer wordt gesloten van zodra ze hun karige hap hebben aangenomen. “Escape from Chartreuze” zou een goeie film opleveren, denk ik.

We betaalden ons entreegeld en werden ook hier zacht onder druk gezet om wat souvenirs te kopen in de uitgebreide winkel van de abdij. De man aan de kassa begon met een uit het hoofd geleerde uitleg en toen ik hem vertelde dat ik de abdij reeds sinds de jaren tachtig af en toe bezocht en er bijgevolg inmiddels mijn weg kende, vond hij dat het dan wel stilaan tijd werd dat ik toetrad tot “Les Amis de l’Abbaye”. Mits een substantiële storting mocht ik dan in de toekomst gratis binnen en buiten. Toen ik het aanbod vriendelijk afwees, keek hij me op zijn beurt al iets minder vriendelijk aan en richtte snel zijn aandacht op de volgende bezoekers die de deur doorkwamen.

Voor ons was het tijd om een ijsje te gaan eten in het dorp beneden.

Een dag later vertrok mijn broer terug naar het noorden. Het was de dag dat de Var te maken kreeg met ondergelopen kelders. Mijn broer stuurde me het bericht dat hij door plassen van vijftig centimeter had moeten rijden en dat dat best spannend was.

Het weer, je hebt er geen vat op.


HL

‘Waarde’ Eurosong-Europeaan,
‘Beste’ televoter,

Sta mij toe een woord te richten tot u, dierbare liefhebbers van zang, pracht en opgeblonken sentiment.

Ik heb mij vorig weekend, geheel in stijl, neergevlijd in mijn fluwelen zetel met een glaasje mousserende verontwaardiging terwijl zelfs mijn televisietoestel gegêneerd bloosde bij de finale van het Eurosongfestival. Wat ik aanschouwde, tart elke norm van goede smaak, geopolitieke coherentie en elementaire etiquette. Israël, dames en heren. Israël behaalde een onzedig hoge score. Niet om de toonvastheid – daar viel niets op aan te merken. Niet om het jurkenwerk – dat was adequaat gedrapeerd. Wél om de manier waarop een optreden, strak geregisseerd in glitter en rook, de wereld leek te doen vergeten dat dit land momenteel beschuldigd wordt van daden die op het scherpst van het morele zwaard balanceren – genocide, zeggen sommigen.

Men zegt: “Het Songfestival is geen politiek platform.” Maar tegelijk paradeert men met vlaggen, slogans en solidariteitskreten, zolang het maar vrolijk en westers past in de show. De politieke neutraliteit is hier even oprecht als een Russische puntentelling. Wat mij met name ontstemt, is de beleefdheid van het vergeten. De keurige schouderophaling bij onrecht. Het gemak waarmee geweten wordt weggezapt zodra de lichtshow start. Bah.

Er zijn momenten waarop men, als etiquette-expert, zijn vork even moet neerleggen en zeggen: “Nu niet. Dit is géén moment voor beleefde onverschilligheid.” Men hoeft niet onbeleefd te zijn om principieel te blijven. Maar men mag zich ook niet achter beleefdheid verstoppen om zich van morele betrokkenheid te ontdoen.

Kortom: wie meent dat glitter boven geweten gaat, dat een goed gezongen couplet de realiteit mag overschreeuwen, die verdient geen twaalf punten. Die verdient een beleefde maar vastberaden stilte. En idealiter een verbanning naar een ander melkwegstelsel.

Met gestreken kraag en een opgetrokken wenkbrauw, uw trouwe maar welhaast zijn stoïcijnsheid verliezende

Jean-Pierre Hoofs

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19^de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.



JV

Ik leerde in Spanje een vriend kennen, Walter. We hadden niet afgesproken dat we het volgende jaar terug daar gingen zijn. Het jaar nadien liep ik daar weer in zwembroek op de steentjes achter een staand bord voor het zwembad en enkel een stuk van mijn onderbenen en voeten staken uit onder dat bord. Ik hoorde iemand vanuit het zwembad mijn naam roepen; dat was Walter. Het bleek dat hij mij herkend had aan mijn blijkbaar typische manier om mijn voeten neer te zetten; wat uit elkaar. Dat was heel opmerkzaam van hem.

Sommigen zweren bij een ligfiets, al blijven het uitzonderingen. Je zwaartepunt ligt dan wel lager dus zou het een stabiele manier van rijden kunnen zijn. Enkel zijn we niet gewoon ons lichaam liggend in evenwicht te houden, op twee wielen dan nog wel. En omdat je zo laag ligt heb je geen overzicht op het verkeer zoals je gewoonlijk hebt.
Ik heb zo een fiets geprobeerd maar dat lag me niet, om bij dat liggen te blijven. Ik stip hier even aan dat als je wil naar links keren met een fiets je eerst ongemerkt even naar rechts stuurt en omgekeerd, anders kun je je evenwicht niet bewaren. Dat is fysisch bewezen.

Hier maakt ook een deel van ons soms een fout door fysisch te gebruiken als ze fysiek bedoelen. “Daarom zet ik me ook fysisch in om onze doelstellingen te behalen” hoorde ik iemand zeggen die een firma leidde. Dat wil zo veel zeggen als dat je je elektronen extra snel gaat laten draaien rond hun kern, om dan zo fysiek meer effect te kunnen hebben. Einstein zou het bewonderen en: ‘Ei, ei’ lachen, omdat dat nu eenmaal in zijn naam staat.

Ik stoor me wel eens aan nieuwvormen zoals een “film kijken” of “sturen” in plaats van “een boodschap sturen”. Moet het weer zo snel gaan? Jij gaat een film “kijken” en ik ga mijn huis “waken”…
Je kunt wel zeggen ik heb gisteren een film gezien en hij was mooi. Kan ook: ik heb hem vanavond herbekeken. We kijken naar een film: kijken + naar, dat werkt. Kijk jij straks naar die film? Of wat met: ik heb radio “geluisterd”? Wat is er mis met: ik heb een programma op de radio beluisterd? Ik heb gisteren naar de radio geluisterd. Luister jij naar de radio? Ja ik luister iedere dag naar de radio. Stuur je mij een berichtje? Ja ik heb je net een berichtje gestuurd. Al de rest is taalluiheid.

Zo hoorde ik een waard op een dag “alstu” tegen me zeggen. Ik was ongeveer de enige die kwam eten, had hij dan zoveel haast? In Spanje hebben ze het dan over porfa in plaats van por favor. Duurt het zo lang om “alstublieft” wat komt van “als het u blieft” te zeggen dat dan weer komt van: als het u belieft? Of por favor? Voor de gunst. Do me a favor.
Zeg dan gewoon als je in tijdnood zit: “hier hebt u het” of “hier is ‘t”. Dat klinkt minder stroef dan “alstu” en gaat dan hoop ik sneller dan “alstublieft” of als het u belieft.
Toen dat nog gezegd werd hadden de mensen nog tijd voor elkaar.

Maar ze hebben het wel in Spanje over een descafeinado in plaats van een “deca” maar dat verkorte kan ook niet want daar moet het dan “un desca” zijn…
Om me wat te verlichten luister ik nu naar Zero Gravity van Jean-Michel Jarre. Ik ken het niet en ik vind het fijn iets voor mij nieuw van deze knappe compositeur te horen.
Ik heb me voor 16 Euro draadloze Blue Tooth oortelefoontjes gekocht van het merk Isy die 16 uur lang aan een stuk kunnen spelen.
Wat zegt u? Oortjes? Mijn oortjes die dienen om die oortelefoontjes of foontjes in te steken en ik steek geen oortjes in mijn oortjes.

Terwijl Tangerine Dreams nu zijn kop opsteekt op Spotify. Joetjoep, YouTube kan ook maar als ik blader in mijn gsm dan stopt hij met spelen, weer die hij, maar Spotify doet dat niet. Op Spotify vind ik dan minder gemakkelijk Klaus Schulze alsof ze zich gedragen als Q-music ten opzichte van Radio 1.

De oren of beter de oorschelpen zijn het enige lichaamsdeel dat blijft groeien na de neus van Pinoccio. Je hoort minder goed bij het ouder worden en om dat te compenseren worden de schelpen die het geluid opvangen groter. Let op de grote oorschelpen bij ex minister Claes bijvoorbeeld.
Blue tooth, ik hoor dat sommigen dat uitspreken als “bloe toet” maar tooth is dat niet met de th van think? Wat denk je?

Einde deel 11

Fren Soop