- De Kleine Ongeschifte Verniete Gazet -

Het voordeel van ouder worden, is dat het komt met een groeiend zelfinzicht. Je zou kunnen vermoeden dat dat het gevolg is van een wonderlijke combinatie van levenservaring en meerdere coachings-, therapie- en loopbaanbegeleidingssessies. En dat klopt in zekere zin, ware het niet dat de scherpste vaststellingen over mijn bescheiden persoon mij meestal overvallen in de meest banale, dagelijkse activiteiten.

Zo stond ik onlangs onder de douche. Al een tijdje blijkbaar, want er had zich een sluier van stoom rond mij gevormd, een heerlijke cocon van mist waarin ik me kon terugtrekken. Ondertussen spoelden de waterstralen piekergedachten van me af als een zachte zomerbui na een bloedhete dag, zoals het een regendouche betaamt.
Het zou de perfecte setting kunnen zijn van een inspirerend verhaal over een catharsis gepaard met een influencerpraatje over de zelfreinigende werking van een of andere pot etherisch scrubzout. Ik moest het echter op dat moment doen met een promofamilieverpakking Sanex die ik gescoord had bij Kruidvat voor een prikje en die 5 maanden later met haar XL omvang nog steeds mijn badkamer ontsierde wegens schijnbaar onuitputtelijk (ondanks de 100den keren dat dat ding al uit mijn handen geglipt was door het onhandige formaat, met striemen verspilde douchegel op de badkamervloer als resultaat).

Geen mindful douchemoment dus dat me tot diepe zelfreflectie bracht, maar een snelle Sanexinzeepbeurt die voorlopig als enige inzicht had opgeleverd dat mijn benen hun ambitie tot aspirant-cactus nog niet hadden opgegeven en dat ik absoluut geen zin had om hen die dag van het tegendeel te overtuigen.

En toen overviel mij plots toch nog een diepere bewustwording.

Er waren goede redenen om mij die dag niet te scheren: het was al 8 maanden herfst in België en het leek er de komende tijd niet op te beteren, ik ben het feministisch gedachtengoed genegen, mijn partner maalt er niet om, ‘maai mei niet’ zou binnenkort weer aanbreken, … Klinkt aannemelijk, toch? Maar nee, de kern van de zaak kwam me plots haarscherp voor de geest, als een blinkend scheermesje vers uit de verpakking: in wezen ben ik gewoon lui. Meer nog: ik besef dat ik nog luier geworden ben sinds ik mama ben. Ok, wacht, dat klopt niet helemaal. In de volksmond klinkt het wel eens: liever lui dan moe. Ik ben absoluut beide. Mijn vader had een vaste dadjoke, als ik als tiener zei dat ik moe was: “pas op, je zal nog moeder worden”. Ik snap die grap nu pas, al is het in werkelijkheid niet zo grappig (en was het ook eigenlijk wat fout, want hallo vrije keuze of je lui, moe, moeder of niks van die drie wil zijn).

Mijn vader had absoluut gelijk met zijn ietwat ongepaste waarschuwing: het moederschap blijkt behoorlijk vermoeiend met een (voor de rest fantastische) zoon die al 4 jaar voor gebroken nachten zorgt. Om maar niks te zeggen over de mental load en de continue zorgen of hij genoeg eet, slaapt, ontwikkelt, buiten speelt, niet-schermtijd heeft, emoties reguleert, … Al die dingen maken me moe. En daarom liever lui.
Er zijn trouwens genoeg moeders die het wél klaarspelen. Een tweede kind, een bijberoep, een grote vriendenkring, vrijwilligerswerk in de vakanties, ... (of alles tegelijk, zoals vriendin N. waar ik alleen maar ontzag voor heb). Zelf vind ik het moeilijk om bovenop mijn fulltime job en mijn zorg als mama nog extra zaken te ondernemen.
Ben ik daardoor weggezakt in een staat van luiheid? Zijn werken en zorgen een ‘makkelijke’ vorm van zingeving geworden, een excuus om andere dingen uit te weg te gaan? Ik werk en zorg, dus ik ben? Is de kous daarmee af voor mij?

Duidelijk niet. Want hoe verklaar ik dan de onrust die ik voortdurend voel? Is er een rol naast mama en werknemer zijn die ook wil gezien worden en die duwt en trekt en zeurt tot ik in beweging kom? Onlangs kreeg ik de vraag wekelijks te schrijven voor Au Parleur, het online weekblad van een oude bekende (of hoe noem je een ex die niet in de friendzone zit, maar in de ‘we respecteren elkaar en houden contact’ zone). Ik schrijf bijzonder graag, toch toverde ik de voorbije jaren amper iets op papier. Een ferme writer’s block in combinatie met die hardnekkige luiheid. Mijn eerste reactie hield dan ook het midden tussen weerzin en existentiële angst. Maar kijk, ik zit nu aan het 2^de column op nog geen week tijd. Soms moet je de inzichten die een grote bus Sanex je opleveren niet al te sterk vertrouwen. Soms heb je een grote pot scrubzout nodig om al die vellen van rollen die je belichaamt van je af te scrubben en te vervellen tot wie je altijd al wou zijn. En soms wordt die pot je aangereikt vanuit onverwachte hoek.


EV

Soms, zoals vannacht, word ik in mijn dromen bezocht door mensen die ik lang geleden moest loslaten. Heel even ben ik dicht bij hen, zijn zij lichamelijk aanwezig en raak ik hen aan, maar dan is er het moment van het ontwaken en lossen de spoken op in de vluchtigheid van mijn herinneringen.

Ik weet niet of ik moet huilen of dankbaar moet zijn voor dat korte bezoek. Ik moet hen hoe dan ook opnieuw laten gaan, en liever had ik ze nog wat bij me gehouden. Maar het leven speelt zich nu eenmaal af in de materiële vastigheid van het nu en niet in de illusie van nachtelijke dromelarijen.

De korte opstoot van tristesse die hier bijhoort, vervaagt al snel bij het binnendringen van de geluiden vanop mijn boulevard. Er klinkt muziek, er wordt geroezemoesd door mensen op straat, het restaurant rechtover mijn slaapkamerraam opent kletterend het ijzeren rolluik, iemand roept iets af door een microfoon, een moeder kijft tegen een ondeugend kind - of misschien was het tegen een ongehoorzame hond die persé een reukspoor wilde volgen, dat kan ook.

Het is vandaag de dag van de eerste Marché des Producteurs van het jaar en bij deze wordt traditioneel het seizoen op gang getrapt.

Ik weet inmiddels wat me te wachten staat de komende maanden. Vanaf volgende week organiseert men opnieuw een vrijdagse rommelmarkt voor mijn deur, kan je elke zondagvoormiddag op de Boulevard de la République streekproducten kopen en verdubbelt de vaste dinsdagmarkt in oppervlakte. Ik dacht ergens te hebben opgevangen dat er ons ook nog een grote “vide grenier” te wachten staat. Dan mag elke Lorguenaar zijn rommel op de stoep voor zijn deur verkopen aan zijn buren. Die buur stockeert die rommel dan een jaar lang op zijn eigen zolder en wacht tot de volgende “vide grenier” om dan op zijn beurt diezelfde rommel opnieuw door te verkopen aan een andere buur. Het is een soort vorm van bezigheidstherapie in het zuiden.

Maar het is zondag en ik neem ruim de tijd om helemaal te ontwaken. Ik slenter tot elf uur rond in mijn voorjaarspyjama en neem een uitgebreide douche tot ik weer helemaal bij de wereld ben. De zon schijnt en ik waag me onder de mensen. Op de boulevard mengt het aroma van Savon de Marseille zich met de geur van verbrande cade en de uitgestalde mimosa’s bij het bloemenkraam. Zo geurde ook het huis en de tuin waar ik eerder woonde en ik laat me verleiden tot de aanschaf van een zakje fijngemalen cadehout. Als je van dat poeder een conisch torentje maakt, kan je het in een vuurvast schoteltje zachtjes laten opbranden, zoals wierook. Het helpt tegen motten en het verdrijft muizenissen.

Op de markt herken ik de stalletjes met de zelfgemaakte juwelen en de slechtgedraaide keramieken borden die er elk jaar opnieuw staan. Er zijn kraampjes waar je lokale wijn kan proeven in de hoop dat je er vertrekt met een aantal flessen, er is de superieure maar peperdure fijne olijfolie uit Lorgues en iemand bakt pannenkoeken. Op het plein voor het politiekantoor staan oude houten spellen waarmee de kinderen kosteloos hun gang mogen gaan en wie wil kan zich laten beschilderen door een juf van de kleuterschool. Een snotneus is erin geslaagd om de controle over de microfoon te bemachtigen en roept wat schunnigheden door de speakers. Zijn pret is maar van korte duur want weldra klinkt de stem van een meneer die zich verontschuldigt voor het onvoorziene intermezzo.

Tegen het middaguur zitten alle terrassen afgeladen vol blablaterende mensen. Restaurant La Table de Pôl heeft enkel binnen nog tafels vrij en voorbij de fontein, Chez Ludo, loopt het ook aardig vol. De baas van Bar Tabac le Gallia herkent me in het voorbijlopen en trekt zijn wenkbrauwen omhoog terwijl hij met zijn hoofd knikt, als wil hij vragen, ‘wanneer kom je nog eens een Grim drinken?’. Ik zwaai terug en maak een vaag verontschuldigend gebaar.

Toen ik nog in hartje Brussel woonde en je de meevaller van een zonnige lentedag had, was je gek om niet onder de platanen op de Graanmarkt een verfrissing te gaan drinken. Meteen hing er dan een vakantiesfeer in de stad en vertraagde de tijd een klein beetje. Hier is het net zo. Ik ben hier niet op vakantie - ik woon en werk hier - maar vandaag smaakt alles naar een ontspannen verlofdag.

Mijn middagmaal bestaat uit een zachtgekookt eitje met zout uit de Camargue, een paar ruwe sneden bruin brood besmeerd met een zacht gepeperde geitenkaas en één korst met rillette. Misschien haal ik me om een uur of vier nog een pannenkoek op de markt. Misschien niet.

Niks moet vandaag.


HL

Gegroet dansgrage lezer!
Heil aan de welvoeglijke walsers onder u!

Laat mij u vandaag deelgenoot maken van één van mijn grote passies, te weten de sierlijke kunst van het stijldansen. In de betere Britse middens is het bon ton het oir niet alleen naar de betere privé-scholen te sturen, maar hen naast de elegante knepen van het roeien ook het betere danswerk te onderrichten. Ik heb menige jongeling van goeden huize na schoorvoetende eerste danspassen zien openbloeien van muurbloempje tot gecontroleerde wervelwind op de dansvloer. Een feest is het, wanneer mensen hun gevoel voor ritme op het spoor komen en vervolgens de motoriek van het eigenlijke dansen verfijnen. De kaarsrechte rug van een jongeman of heer in maatpak, de achteloos uitgestrekte arm en hand, waarin de hand van jonkvrouw of dame rust, terwijl zij subtiel toch beslist op sleeptouw wordt genomen, ach, het is een lust voor hart en oog.

In mijn geliefde Groot-Brittannië zijn zowat alle stijldansen populair, maar enkele worden toch beschouwd als het neusje van de swingende zalm. De wals, bijvoorbeeld, is zowel in de Engelse als Weense versie immens geliefd. De vaderlandse variant wordt vaak gedanst op formele evenementen en danswedstrijden, terwijl de Weense broer meer wordt geassocieerd met het traditionele ballroomdansen. Hoewel de Brit met standing doorgaans eerder ingetogen en discreet uit de hoek komt, kan hij zich waarlijk verliezen in de vrolijke quickstep. Voor de ernstige intellectuelen geldt dat zij zich meestal het meest in hun sas voelen bij de tango: gepassioneerd maar ingetogen, expressief maar delicaat. Het zal u niet verbazen dat het één van mijn persoonlijke favorieten is. Kunnen voorts ook op veel bijval rekenen aan de overzijde van het Kanaal: de cha-cha-cha en de jive. Die laatste is nogal in trek bij de jongere dansers en bij liefhebbers van swingmuziek. Ik reken mezelf overigens tot die laatste categorie en ik heb in mijn leven menige jive over de dansvloer gejaagd. De wat meer uitgesproken verleidelijke dansen zoals de rumba en de salsa zijn bij Britten wat minder in zwang, wellicht omdat zij dat Latijns-dierlijke ontberen, iets waar ik zelf overigens niet al te rouwig om ben, maar ik ben dan ook van de oude stempel, dat mag gezegd.

Het hoeft niet te verbazen dat de liefde voor stijldansen gepaard gaat met een recht evenredige liefde voor dansetiquette. Aldus worden niet alleen de technische knepen onderwezen aan de elite (en gebeurlijke liefhebbers uit de middenklasse), maar tevens de nobele kunde van de specifieke courtoisie op de dansvloer. Sta me toe u ter zake essentiële wenken mee te geven, ten behoeve van uw volgende bezoek aan het betere partijtje.

Hygiëne en verzorging
Zorg ervoor dat u schoon en goed verzorgd bent voordat u de benen uitgooit. Dit behelst onder meer een frisse adem, propere kleding en alertheid voor het overmatig gebruik van parfum of aftershave. Begeestering is goed, bedwelming is too much.

Respecteer uw partner
Bejegen uw danspartner altijd met vriendelijkheid en hoffelijkheid. Communiceer duidelijk en respecteer bovenal des anders grenzen.

Dansvloeretiquette
Houd rekening met andere dansparen op de dansvloer en vermijd botsingen. Dat doet u door uw dansbewegingen te doseren. Huldig een gecontroleerd tempo en vermijd snelle, onvoorspelbare bewegingen die gevaarlijk kunnen zijn voor anderen.

Gebruik van de dansvloer
Respecteer de richtingen en patronen op de dansvloer, vooral als u danst in een drukke omgeving zoals een balzaal. Dans in een vloeiende, gecontroleerde beweging en vermijd plotselinge richtingsveranderingen.

Bedank uw partner
Een bijzonder onderschat onderdeel van de danskunst! Na het dansen, bedankt u uw danspartner voor de gepleegde dans. Dat doet u met een royale glimlach en een vriendelijk woord, ongeacht hoe goed of ongelukkig ook de dans verliep.

Leer van elkaar
Wees bereid om van uw danspartner en andere dansers te leren. Sta open voor feedback en advies, en wees respectvol bij het geven van feedback aan anderen. Men is nooit te oud om zijn danskunde nog meer op scherp te stellen.

Neemt u van mij aan dat het naleven van deze goed bedoelde richtlijnen in hoge mate bijdraagt aan een plezierige en respectvolle danservaring met gelijkgezinden. Weet dat ik mij te allen tijde beschikbaar houdt om u in levende lijve, tijdens een daartoe georganiseerd samenzijn, nóg uitgebreider in te wijden in de wereld van de welvoeglijke ritmische beweging.

En dan nu: van één, twee, drie – één, twee, drie, daar aan die blauwe Donau!

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19^de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.



JV

Beste Au Parleur,

Hoe spijtig dat Musti zijn liedje niet mag zingen op de finale van het Eurovisie songfestival. Zelfs al is het maar een Brusselaar, zo slecht was dat toch niet? Ik hoor dat liever als dat van dienen Hollander, dat is echt onnozel.

Ik wil dus oproepen voor een petitie of zo, dat Musti nog een herkansing krijgt. Het is toch niet dat wij maar een klein landje zijn dat ze er ons weeral moeten uitsmijten? Zo oneerlijk.

Misschien kan België beter direct uit Europa stappen, dat zal hen leren. Wacht maar tot bij de volgende verkiezingen!

Clem Vanmalderen