- De Geschifte Gazet -

Mijn naam is Kenny, Kenny De Vliegere. Ik ben naast gepassioneerd reporter helaas ook een vlieg. Liever ging ik als Brad Pitt door het leven, maar een mens en al zeker een vlieg heeft het niet voor het kiezen. Dankzij Au Parleur komt mijn grote droom eindelijk tot leven. Het is dan ook een inclusieve gazet, waarvoor hulde. Ik zal de komende maanden de wereld rondtrekken. Mijn vleugels uitslaan en daar voor u verslag over uitbrengen. Het voordeel van mijn geringe gestalte is wel dat ik overal binnen geraak. Te beginnen bij Vladimir Poetin.

Wélke Poetin is mij eerlijk gezegd nog steeds een raadsel, want de president is in niets te onderscheiden van zijn zes dubbelgangers. Het is daar een komen en gaan van Poetins, in dat pompeuze Kremlin. Dat zij met z’n zevenen na het zoveelste bord borsjtsj allemaal even stinkende winden laten, helpt de zaak natuurlijk niet.

Maar goed, laten we bij de les blijven. Er werd wat afgelachen hier, de voorbije weken. Te beginnen met de vliegtuicrash waarin die amateur van een Jevgeni – Jef voor de vrienden – Prigozjin het leven liet. Vladimir verslikte zich bijna in een stukje rode biet – een gewaardeerd ingrediënt van elke rechtgeaarde borsjtsj – toen het nieuws van Jefs schielijke overlijden zijn ondergrondse vertrekken bereikte. Bleek het om een uit de hand gelopen late éénaprilgrap te gaan. Dat zit zo: de Vlad had één van zijn winden op flessen getrokken en smokkelde die in een ondiplomatieke koffer naar binnen in de privéjet van Jef. Een beetje onder het mom van: we gaan daar eens een stinkbommetje lossen, 10 kilometer hoog in de lucht. Een bommetje werd het wel. Toen Jef dat flesje ontkurtje in de ijdele hoop een Veuve Cliquot van een degelijk jaar te bevrijden, implodeerde die hele jet terstond om slechts luttele tellen later te eindigen in een weiland op wandelafstand van Moskou. Dat verhaal wordt hier nog dagelijks opgevist, ter meerdere eer en glorie van de presidentiële schaterlach.

Fuck buddies
Bij elk lachsalvo laat Vlad er eentje vliegen. Het is sterker dan hemzelf. De gevolgen zijn dramatisch, vooral voor het huispersoneel dat maar niet gewend raakt aan ’s mans aroma. Je wil niet weten hoe vaak ik hier al een butler of poetsdame bewusteloos door de benen heb zien gaan. Daar komen geregeld reanimatieteams aan te pas en gebeurlijk zelfs een begrafenisondernemer. Iemand moet dat zootje opruimen en de Vlad gaat dat heus niet zelf doen. Ik zijnde wie ik ben, blijf gelukkig pal overeind, zelfs bij de ergste salptergeuren. Een vlieg die niet opgewassen is tegen de (on)welriekende geurbom van darmparfum is het niet waard een vlieg te zijn. Edoch, er werd dus wat afgelachen in het Kremlin.

Wat niemand weet – en ik ontbloot hier de tsaristische kroon met gevaar voor eigen leven – dat is dat Vlad en die pipo van Oekraïene eigenlijk fuck buddies waren. Toen Zelenski het hart van de arme Vlad brak, ontbrandde die laatste terstond in een nooit geziene toorn. De gevolgen zijn bekend: een oorlog, hogere energieprijzen in godgans Europa, graantekorten en spierballengerol alom. De westerling stuurde wapens naar Zelenski, de Chinees trok partij voor die ziekelijke protter van een Poetin. De impasse is alom.

Sssst, ssssst
Het zal mij eerlijk gezegd worst wezen allemaal. Ik heb hier de tijd van mijn leven, als vlieg op de muur van Zijne Vladheid. Bovendien is het hier een komen en gaan van hete Oost-Europese deernes. De aanblik van Vlads naaktheid neem ik maar voor lief, ook al moet zelfs ik mijn best doen mijn avondmaal binnen te houden bij de aanblik van zoveel bleek, melkachtig vlees en een werkelijk heel klein pietje. Dat vrouwvolk liegt ook de hele tijd tegen de Vlad. ‘O, wat een machienski hebt gij in uw broekski, gij geile Vladski!’ Onderwijl blikken ze over hun schouder naar mij, op de muur, met een vinger gebarend op hun lippen van ssst, ssst, laat Vladje maar in de waan.

Allemaal goed en wel, maar ik heb ook gevoelens en verlangens en hier is kilometers in de omtrek geen wijfjesvlieg te bespeuren. Zo zie je maar dat vliegende reporter zijn ook niet álles is. Ja, je ziet de wereld, maar je bent net als oorlogsjournalisten aangewezen op jezelf als er weer eens wat druk van de ketel moet. Bon, de borsjtsj is klaar en ik ga proberen daar een slurpje van mee te pikken.

Wordt vervolgd



JV

BIO
Geboren te: Draguignan, Provence-Frankrijk
Leeftijd: onduidelijk, varieert volgens de geraadpleegde bron
Status: single
Studies: onbekend
Beroep: karaokezangeres
Adres: Place de l’Eglise, Lorgues
AKA: Betty Venus, Madonna Jackson, Dalida Tozzi
Hobby’s: zingen en shoppen
Sterrenbeeld: Tweeling

Liefste dagboek,

Ik heb mijn karaoke in een caddie gestoken en ik ben vertrokken op wereldtoernee. Ik heb heel graag opgetreden tijdens de vrijdagse Brocante op de Boulevard Clemenceau, maar ik stond daar echt niet goed onder die plataan. Weet je wel dat daar duiven in zitten, in die platanen? Weet je wel dat die beesten nergens respect voor hebben en hun gevoeg doen waar en wanneer ze het denken? Weet je wel hoe vaak ik mijn karaoke-installatie heb moeten ontsmetten? Proper hoor, als je moet zingen in een ondergescheten microfoon.

Enfin, voor het geld moest ik het ook niet doen. De mensen uit Lorgues zijn dikke gierigaards en hebben geen verstand van muziek. Voor zeven euro en vijfendertig cent in mijnen hoed ga ik geen drie uur werken he? Dus ga ik daar niet meer.

Mijn papa, die voorzitter is van de Association de Commerçes van Lorgues, was kwaad. Hij heeft hemel en aarde bewogen om mij een plekje te geven op de Boulevard zei hij, en nu vindt hij mij een ondankbare. Pfffft.



Liefste dagboek,

Ik ben mijn wereldtoernee begonnen in Aups. Dat is gemakkelijk want zo kan ik nog altijd thuis gaan slapen. Ik heb op zaterdag opgetreden in de Rue de l’Horloge maar ik moest daar weg na klachten. Op zondag heb ik opgetreden in de Rue Gabriel Péri, voor het terras van Chez Ta Mère. Na een uur heeft men mij gevraagd om ergens anders te gaan staan want de klanten kregen hun eten niet weggeslikt. Dan moet je maar beter eten serveren, heb ik geantwoord, soep of zo. Maar toen gingen ze de police roepen, zegden ze.

Het kan mij niet schelen want ik was daar toch niet gaarne. Pfffft.

Ik ben Thimothey Trenet tegen het lijf gelopen. Titi zei dat hij mij nog steeds miste en hij vindt dat we een groep moeten beginnen. Sinds we uit mekaar zijn heeft hij veel liedjes geschreven, zegde hij. Het is waar, onze stemmen pasten heel goed bij mekaar, maar ik moest aan mijn eigen carrière denken. Hij heeft het afgelopen jaar veel geoefend, zei hij, en hij speelt al veel beter gitaar dan vroeger. Ik heb gezegd dat ik net op wereldtoernee was vertrokken en dat ik nu geen tijd had om te repeteren maar Titi bleef maar aandringen. Soms is hij precies een stuk kauwgom dat aan mijn schoenzool kleeft, ik geraak er maar niet vanaf, van Titi. Hij woont op een appartement in een zijstraat van de Boulevard Clemenceau en hij heeft gevraagd of ik hem eens wil komen bezoeken want hij voelt zich eenzaam en hij heeft geen toffe buren. Ik heb nee gezegd en dan is hij zich gaan bedrinken in Café La France. Ja zeg, ik ben zijn mama niet he? Pfffft.



Liefste dagboek,

Ik ben gaan optreden op de Marché Artisanal van Le Plan de la Tour. Het was geen succes, weinig volk, veel te warm. Ik heb er wel een hele toffe artieste leren kennen. Ze schildert Afrikaanse dieren op groot formaat. Misschien moet ik dat ook doen, kunstenares worden. Dan zou ik kunnen exposeren én zingen tegelijkertijd. Hoe tof zou dat zijn? Optreden in je eigen decor en ondertussen goed verkopen. Ik ga daar eens over nadenken. Als ik genoeg heb gespaard haal ik me een paar penselen en enkele tubes verf. Op Youtube staan filmpjes waarmee je kan leren schilderen, moeilijk kan dat toch niet zijn?



Liefste dagboek,

Wat een volk daar in Saint Tropez! Echt onbeschoft hoe ze me daar hebben weggejaagd. Op de parking van le Nouveau Port was een Vide Grenier en er stond een tentje met een klein podium. Ik dacht dat iedereen gewoon een liedje mocht komen zingen maar het was gereserveerd voor Hélène Mélody en haar vriendinnen. Dat is echt een trut, Hélène Mélody. Die denkt dat ze kan zingen maar de mannen komen alleen maar om naar haar kont te kijken. En ze zingt alleen maar die ouwe liedjes van Brigitte Bardot. “Nu au Soleil” en zo. Ik, ik zing in alle talen. In het Engels, in het Spaans, in het Italiaans… en in het Frans natuurlijk. Laat mij doen en ik zing drie uur aan één stuk. Maar Hélène Mélody moest al stoppen na een liedje of vier en dan kwam er een van haar vriendinnen iets zingen, een liedje van Vicky Leandros. Maar dat trok echt op niks. Pffffft.

Ik heb de navette naar Sainte-Maxime genomen en heb daar een terraske gedaan. Er zat daar een mooie man, een Duitser, en die had een sportkarreke, een décapotable, een witte, en die begon mij te trakteren en te trakteren, en ik dacht, Kimberley, waarom niet? Hij zegde dat hij voor de tv werkte. Ik zou zo graag eens op tv komen, dat zou zo goed zijn voor mijn carrière. Enfin, ik ben bij hem blijven slapen maar nu ben ik opgestaan met keelpijn. Ik moet toch een beetje oppassen voor mijn stem hoor.



Liefste dagboek,

Ik heb mij een cabane gehuurd op camping La Baume la Palmeraie in Fréjus. Als ik meehelp in de kantine krijg ik vijfentwintig procent korting, dat kon ik niet laten liggen. Alles hebben ze daar. Douches, toiletten, een zwembad… Ik had dat echt nodig en zo kan ik mij nog eens goed wassen. Hele vriendelijke mensen ook. Overdag kan ik op mijn gemakske een beetje rondhangen in de stad, zoeken naar goede plekjes waar ik mijn karaoke kan zetten en zo, en ’s avonds help ik dan ik de keuken op de camping. Het doet mij zo’n deugd om eindelijk eens vakantie te nemen en eens aan mijzelf te kunnen denken. Ik ben een zangeres én een vrouw, dus je geeft maar en je geeft maar en wat krijg je ervoor terug?

Ik ga nu eerst een paar dagen rusten en mijn stem op haar effen laten komen en dan vlieg ik er weer in. Misschien wat optredens doen op de plage, of anders op de Place de l’Eglise. Ik zie nog wel. Ik had wel niet gedacht dat een wereldtoernee zo moeilijk zou zijn. Daar komt veel bij kijken hoor. Amai, pfffft.


HL

In deze rubriek vergast (inmiddels) Alleenstaande Vader Tony u wekelijks op enkele glasheldere en ongecomplexeerde huishoudtips, helemaal op maat van al wie na de dagelijkse arbeid aanzienlijk leutiger dingen te doen heeft dan pakweg strijken, poetsen en pubers opvoeden. Bijverdienen in het zwart, bijvoorbeeld. Deze week iets over sokken en verdorde sla.

De eerste wet van Tony: Steek geen Latijn in weessokken!
Ze gaan als een gelukkig gehuwd paar de wasmachine in, maar u kan er donder op zeggen dat er tegen het einde van het programma – katoen idealiter op 40° en gekleurde was áltijd mengen met witte was, inclusie is een dingetje dezer dagen – eentje de benen heeft genomen. Sokken zijn namelijk overspelig dat het geen naam heeft. Tijd voor drastische maatregelen quoi. Flikker al die enkele kousen de vuilbak in en koop 30 paar zwarte sokken. Als er weer eens een voetvod verloren gaat, hebt u nog keuze uit 28 plaatsvervangers. NSS – Nieuw Samengestelde Sokken – worden een hype, let op onze woorden.

De tweede wet van Tony: Soep gaat er altijd in
Iedereen heeft de mond vol van champignon velouté of tomatensoep met balletjes, maar soep is soep. Ligt er nog wat verpieterde sla in uw ijskast? Stoof dan als de bliksem een ui, voeg er wat slappe wortelen en de troosteloze sla aan toe en verrijk vervolgens met water en bouillonblokjes (per 500 ml één exemplaar). Verlept konijnenvoer levert zo alsnog een heerlijk maal op voor een homo sapiens die geen al te hoge soepstandaarden hanteert. Zeg dat Tony het gezegd heeft.

Met een vriendelijke groet, Tony Vercammen


JV

Stel je vraag aan Tony:

Meneer Müller, hoe gaat het nog met u?
Goed, ik mag niet klagen. Het leven op Tenerife is draaglijk, niet te warm, niet te koud.

Vertel ons alles.
Wel, nadat ik mij had teruggetrokken (vuil lachje) uit de filmwereld ben ik gaan werken in de slagerij van mijn zwager. De vleesindustrie liet mij niet los, nietwaar (vuil lachje)? Ik heb steeds graag met mijn handen gewerkt en het versnijden van een stuk rundsvlees gaf mij veel voldoening. En zeker als het vlees sappig en mals is, kon ik er uren mee bezig zijn. Worsten draaien was me ook niet vreemd en uiteraard balletjes rollen, dat kon ik als de beste (vuil lachje). Maar dan ben ik in de zomer van ’79 met een groepsreis naar Ibiza getrokken (vuil lachje) en dat beviel mij daar wel. Ibiza is tof, maar je moet wegblijven van de kust. Veel te druk. Maar het binnenland is mooi, je kan er lange wandelingen maken en vogels spotten (vuil lachje). Er waren veel landgenoten daar en ik ben beginnen werken bij een vrije radio. Duitse schlagers, mensen interviewen, … Ik deed dat graag want ik ben een mensenvriend en doe graag een klapke met iedereen (vuil lachje).

Ibiza, je zal je gangen daar wel hebben gegaan zeker?
Neen, neen, zoals ik zei, wandelen en de radio. Maar toen kreeg ik de kans om in de Club Med aan de Costa del Sol te gaan werken als animator. De mensen bezighouden aan het zwembad, turnoefeningen met de oudjes, mopjes vertellen, … dat soort dingen (vuil lachje).

Maar je zal toch wel succes hebben gehad bij de vrouwen stel ik mij zo voor?
Oh neen, ik was daar niet mee bezig. Ik deed gewoon mijn werk. Ik heb dat een paar seizoenen volgehouden en dan kon ik via een reisbureau beginnen gidsen op Tenerife. Dat beviel mij zo goed dat ik mij daar een klein huisje heb gekocht. Iedereen spreekt daar Duits, dus dat is een voordeel nietwaar? Tenerife heeft een zeer aangenaam klimaat, je zou beter ook naar daar gaan wonen. De Canarische eilanden zijn vulkanisch, dus soms zie je er al eens eentje spuiten (vuil lachje).

Meneer Müller, u insinueert voortdurend allerlei vetzakkerij. Hou ons niet zo in spanning. Vertel ons een sappig verhaal.
Mijn beste, ik weet niet wat u bedoelt. Ik insinueer niks (vuil lachje), ik vertel u gewoon wat ik heb meegemaakt. Trouwens, jij bent een Belg toch? Ken je Ivan Heylen? Die heeft hier een bistro. Ik ben daar vaste klant. Om tien uur een koffietje bij Ivan, ’s middags een lunchke bij Ivan en ’s avonds een apéroke en een hamburger bij Ivan. Om tien uur lig ik reeds in mijn bed en ’s ochtends slaap ik uit.

Lijkt me saai. Maakt u dan echt niets spannends mee?
Neen, neen, … Of het zou moeten zijn… een paar weken geleden was ik aan de Franse Côte d’Azur. Op een terras in Sainte Maxime kwam daar een verlopen meisje met een karaoke-installatie aangestapt. Ik had een beetje compassie met haar en betaalde haar een drankje. Mijn Frans is niet zo goed en hààr Duits was niet zo goed en ik probeerde haar in het kort uit te leggen wat ik allemaal had gedaan. Op een bepaald moment liet ik het woord “tv” vallen en ik geraakte er niet meer vanaf. Ze is blijven slapen. Pas op hè, zij in mijn bed en ik op de zetel (vuil lachje). Man, man, man, heel de nacht heeft die dronken lor liggen zingen. Zot werd ik ervan. Ik heb haar de volgende dag naar een camping in Fréjus gevoerd.

HL

In de omgeving van Blieux, in een haast onbereikbare grot in de Ravin des Roumégières, woont sinds bijna veertig jaar een kluizenaar. Onze man in het zuiden trok zijn bergschoenen aan en ondernam een drie uur durende klim voor een diepgaand gesprek met één van de laatste heremieten in Frankrijk.

Gewapend met fototoestel, dictafoon, een paar drinkflessen met water en enkele tabletten druivensuiker ondernam onze man een tocht langs spleten en ravijnen om te klimmen tot op een hoogte van duizendzeshonderdtachtig meter. Het was warm, het was uitputtend, maar de natuur is wondermooi in de bergen van de Gorges du Verdon. Eens je de drukbereden routes verlaat, bevindt je je in een woest en desolaat land. Je komt voorbij hangende tuinen, je ontdekt spleten en rotsen, je evenwicht wordt op de proef gesteld op paden langs diepe afgronden.

Arenden hebben hun nesten op onbereikbare pieken, marmotten en berggeiten verschuilen er zich voor de oprukkende ‘beschaving’, vossen jagen er op kleine prooi, salamanders leven er in kleine plassen, slangen liggen opgekruld op een warme steen, kleurrijke vlinders fladderen van orchidee naar wilde lavendel. Voor de natuurmens is dit een klein stukje overgebleven paradijs, voor de stadsmens is het iets lastiger want er is nergens een MacDonalds in de buurt.

De tocht is vermoeiend maar je krijgt er veel voor terug. Het uitzicht is bij momenten adembenemend en grijpt je naar de strot. Hier ontmoet je jezelf, wordt je nederig en voel je je klein.

In de verte bespeurden we een kleine rookwolk die in de windstille lucht naar omhoog kringelde. Daar was eindelijk de grot van de kluizenaar. Vele vragen drongen zich op. We willen weten hoe het is om in totale afzondering te overleven op wat het land je geeft, hoe je de winter doorkomt in een spelonk, hoe je omgaat met het alleen zijn.

“Hallo”, roepen we, “is er iemand? Mogen we een paar vragen stellen?”.

“LAAT MIJ GERUST”, klinkt het van boven ons hoofd.

“Ah? Okee”, antwoordden we.

Nog eens drie uur later waren we terug beneden bij de wagen en reden we naar huis.

In stilte.


HL