- De Ongeschifte Gazet -

Aan al onze lezers (en ook aan onze niet-lezers)

Ook al weten we dat het toch weer dezelfde kloterij van altijd is, we doen mee met het wensen en kussen en handjes schudden.

De redactie van Au Parleur wenst jullie dan ook van harte een zalig en gelukkig 2024. Welvaart, een goede gezondheid, veel liefde en geluk, creativiteit en moge al uw projecten leiden tot een waanzinnig succes.

Hoe kunnen we het jaar beter inzetten dan met een lach en een traan?
Met een muziekje dat hoop in onze harten brengt natuurlijk.

‘Ik hoop dat jullie wat kunnen uitrusten in België’ zegt een eigenaar van het vakantiepark voordat we richting het noorden vertrekken. Ik doe eigenlijk geen moeite meer om uit te leggen dat naar België gaan tijdens de kerstdagen zowat het tegenovergestelde is van ‘rust’. Elk jaar opnieuw neem ik me voor om in onze overdrukke agenda wat ‘gaatjes van ontspanning’ in te lassen maar voor je het weet heb je weer een ontbijt date, een lunch date en een diner date, aaneengeregen met snelle koffies en cavatjes tussendoor. Gezellig is het zeker en mijn hart maakt telkens een sprongetje als ik iedereen weer zie, hoe kort of hoe lang dat ook moge zijn, maar het is ook zeer vermoeiend en mijn lever smeekt na twee dagen al om vakantie.

De kinderen zijn weer een ander paar mouwen. Jaren werden die overal mee naartoe gezeuld en sliepen die op een zetel hier en een luchtmatrasje daar. Die tijden zijn voorgoed verdwenen. Dus voordat ik iedereen weet te motiveren om mee te komen gaan er heel veel onderhandelingen aan vooraf. Een eigen kamer: check. Maar één keer per dag op appèl: check. En 1 ‘chilldag’ waarop niets moet: check.

Dan breekt de grote dag aan en ik kan mijn verbazing amper verbergen als alle drie de zonen om 6u in de auto zitten en wij het vakantiepark perfect op schema kunnen verlaten. Deze keer geen halfuur op iemands deur moeten bonken om vervolgens een puber met een rotslecht humeur gedurende 12 uren op de achterbank te hebben. Neen, deze vakantie kent een smetteloze start. Ik ben in mijn nopjes.

Maar je geluk kan op elk moment keren, dat weet iedereen die een beetje oplet in het leven. Na drie uur rijden, net voorbij Valence, neem ik een hap van een banaan, zo eentje met bruine schil die ik snel nog mee ritste uit de fruitschaal want fruit weggooien doe ik niet graag, als we plots iets horen aan de rechterkant van de wagen. Ik denk aan een platte band maar het ratelende geluid wordt luider en luider en een ik lokaliseer het nu toch onder de motorkap. Ik gil: ‘aan de kant, nuuuuu!’, de jongens verschieten zich een bult en veren recht en die bruine banaan vliegt door de auto.

En natuurlijk is er geen pechstrook als je er één nodig hebt en pas als we de brug zijn over gerold, vallen we net op het eerste stukje pechstrook dat weer opdoemt, stil. Het is super druk die zaterdag de 23^ste, het lijkt wel of heel Frankrijk ‘en route’ is dus we kruipen snel achter de vangrekken, tussen een bos braamstruiken waar we allemaal in verstrengeld raken.

Het gaat hier om een splinternieuwe tweedehandswagen, sinds een maand in ons bezit en we realiseren ons dat we nooit het verzekeringspapier hebben aangekregen met het telefoonnummer van de takeldienst. Dus verstrengeld tussen de bramen en met zuchtende tieners op de achtergrond begint onze belronde op zoek naar een verzekeringskantoor dat open is op de zaterdag voor kerstmis. Drie kwartier verder en veel onverstaanbare telefoongesprekken later (die voorbijsnellende auto’s maken een hels lawaai) blijken we gewoon de gendarmerie te moeten bellen want enkel geaggregeerde dépannagediensten mogen werken op de Franse autostrades. Ik bel dus #17 en ik hoef niet uit te leggen wat er aan de hand is want ze zijn al op de hoogte gebracht dat er 5 reizigers gestrand zijn in de vrieskou en tussen de braamstruiken geklemd staan op het eerste stukje pechstrook achter de brug.

Dertig minuten later komt een takelwagen, geheel in kerstsfeer met al zijn flikkerende lichtjes en felle kleuren, ons ophalen. Noodgedwongen moeten we mee naar het volgende gezin dat gestrand is omdat ze hun huurauto vulden met benzine in plaats van diesel. Ne mens zou van minder verward raken met al die kerststress maar de dépanneur doet gouden zaken en fluit er lustig op los.

Gelukkig kan je voor 40 cent een warme chocolademelk krijgen in het wachtzaaltje van het dépot waar wij en onze kapotte wagen worden gedropt, want de kerstsfeer is ondertussen ver onder het vriespunt gezakt nadat de fluitende dépanneur ons verkondigt heeft dat de splinternieuwe tweedehandswagen waarschijnlijk goed is voor de schroot en de verzekeringsmaatschappij ons gemeld heeft dat ze enkel een vervangwagen voorzien om ons terug naar huis te brengen mits we nog niet over de helft van onze reis zijn.

Drie uren terug naar het zuiden om daar een andere wagen te huren en vervolgens weer van nul beginnen? Niet dus. Ettelijke telefoontjes en veel binnensmonds gevloek later vinden we bij een SuperU in de buurt nog één huurauto. Oef! Er lijkt schot in de zaak te komen en de huurprijs valt mee. Bert vertrekt met een taxi en de jongens drinken hun 5^e chocomelk en staren lang uitgezakt en zuchtend naar hun (godzijdank voor de!) schermpjes.

Onder luid getoeter kondigt Bert zijn aankomst aan en wij stormen met valiezen, kerstcadeaus en donzen naar buiten om dan stil te vallen als we de omvang van de huurwagen vaststellen. Bert wil het niet horen en probeert alsnog, tetris gewijs, de valiezen in het koffertje te puzzelen maar als na twee valiezen het koffertje reeds vol zit, keren de jongens sloffend terug naar het chocolademelkautomaat voor een zesde refill en strooien wat verwijten rond: ‘Mama waarom moet jij ook zo’n grote valies meenemen? Wat zit daar eigenlijk allemaal in? En je yogamat?! Precies of jij in België yoga gaat doen?!’

Ondertussen zijn we vier uren verder en ik reken dat we al voorbij Nancy, misschien zelfs Metz zouden geweest zijn maar ik sta nu wanhopig te bellen naast een chocolademelk automaat en schreeuwende pubers die naar huis willen want ‘Kerst is f**cking boring man!’ Maar dan: bingo! Bij Hertz hebben ze nog twee auto’s, maar wel enkel ‘groooooote’ wagens meldt de aanstekelijk enthousiaste telefoniste en ik maak bijna een sprong in de lucht.

Ik duw nog wat geld in het chocolademelkautomaat en rijd dan samen met Bert naar het Hertz filiaal aan de andere kant van Valence. De ‘groooooote’ auto blijkt niet veel groter dan die van de SuperU maar hij kost wel twee keer zoveel (slik) en met verzekering erbij drie keer zoveel (slik slik) maar we hebben geen keuze want elke centimeter telt nu. Bij de SuperU rekenen ze, ondanks onze verwoede pogingen tot begrip, toch één dag aan voor de 45 minuten dat we hun mini wagentje gebruikt hebben. (slik slik slik).

Wat een goedkope kerstweek zou moeten worden met een huizenruil zal waarschijnlijk de geschiedenis in gaan als één van onze duurste kerstweken ooit maar de 24^ste zitten we toch wel met de hele familie aan de kersttafel en ben ik na de laatste hap van de Kerststronk deze zure appel alweer vergeten. Of bijna toch.

SL

Het onderwijs, je kan daar veel over poneren Je zou ook kunnen zwijgen. Maar de alerte lezer weet intussen wellicht dat zwijgen niet mijn sterkste kant is. Toch niet wanneer het over dingen gaat die mij na aan het hart liggen. Zoals het onderwijs.

Ik denk dat we hulde moeten brengen aan de leerkrachten die verder kijken dan hun lesboek dik is. Ik zou willen zeggen dat ze dik gezaaid liggen, maar daar ben ik niet zo zeker van. Ik vond er in mijn eigen schoolcarrière slechts een halve handvol op mijn pad. Waren al die anderen slecht? Neen, natuurlijk niet. Maar slechts weinigen maken het verschil. En het zijn die weinigen die je boven jezelf laten uitstijgen. Dat is van een waarde die niet in woorden te vatten valt. Laat staan in geld.

Als ik terugdenk aan de lagere school, in de Floréallaan in Ukkel, Brussel, zijn er twee mensen die spontaan mijn netvlies bevolken: juf Peemans van het tweede leerjaar, en juf Greet, die mij zes jaar lang zedenleer gaf. De eerste had iets onconventioneels in alle conventie, een gevoel voor humor, een authenticiteit die echode in mij. De tweede leerde mij nadenken, en kritisch zijn, zeker over ethische en morele thema’s. Jawel, dat kan dus al in de lagere school.

In het middelbaar was er eerst het atheneum van Grimbergen. Ik kwam er pas terecht in het tweede jaar van de eerste graad. Een immens grappige, ei zo na pensioengerechtige lerares wiskunde werkte in enkele weken mijn achterstand weg en bombardeerde mij prompt tot een liefhebber van rekenen en algebra. Ze vertelde hoe ze ooit met haar ‘mobilette’ in de gracht was gesukkeld. ‘Jezeke’, zei ze, ‘ik recht de beek in. Kletsnat was ik.’ Alweer: authenticiteit. En wij lachen natuurlijk. Maar dankzij haar verdampte de misselijkmakende bullenbakkerij van meneer Servais, mijn leraar wiskunde in het eerste middelbaar in Ukkel. In zijn les moesten we voortdurend aan het bord komen om de één of andere bewerking op te lossen. Mijn volgnummer was 13. Lang leve dat geluksgetal. Dat heb je wanneer je achternaam begint met een v.

Meer dan eens placht ‘de Servais’ – wanneer hij mij opriep om aan het bord te komen – te verzuchten: ‘Vermeiren. Pfff, het leven is een strijd.’ Hij tastte daarbij wanhopig naar zijn voorhoofd en ik, ik begon met lood in de schoenen aan mijn opdracht. Om ze grandioos te verkloten natuurlijk. Hij is wellicht lang dood, die Servais. Maar beste, als u nog leeft en u leest dit: u was een eikel pur sang, een klootzak. Alstublieft, dank u wel.

Halverwege het vierde middelbaar verkaste ik van Grimbergen naar het atheneum van Asse, alwaar ik herademde in de lessen Nederlands van mevrouw P. Zij liet mij kennismaken met poëzie. Het zou een life changer blijken. Zij liet een liefde in mij ontluiken waarvan ik het bestaan vaagweg vermoedde, maar waar ik niet de vinger kon op leggen. Toen in 2021 mijn derde dichtbundel verscheen, zat zij in het publiek. Het was – geloof het of niet – een hoogtepunt in mijn leven. De zaadjes die zij plantte, zijn bepalend geweest voor mijn leven en carrière. Dat zij, die mij de poëzie leerde kennen, er die avond bij was, betekende alles, echt alles voor mij.

Het onderwijs, je kan daar veel over zeggen. Je zou ook kunnen zwijgen. Maar dat vertik ik. Ik heb een rotsvast geloof in mentoren, inspiratoren, bezielde leerkrachten, die het verschil maken. Mensen die het vermogen hebben om van een dwalende ziel als ondergetekende het talent in de kiem op te pikken. Het potentieel. Dat vervolgens water te geven, en wat zonneschijn. Het zijn zij die het verschil maken, zij die weten dat niemand echt verloren is. Daar bestaat een woord voor: liefde. Liefde voor hun vak, liefde voor jonge mensen op een glibberig leerpad, liefde voor wat zou kunnen zijn, eerder dan cynisme over wat misschien wellicht niet zal. Wie ziet wat wél zal, wat wél kan, die verdient al ónze liefde, en al óns respect.

Laat het gezegd zijn.
En men zegge het voort.


JV

U wordt dit jaar de architect van uw eigen toekomst, Steenbok. Stel doelen op, maak een blauwdruk voor succes en werk gestaag aan het bouwen van de funderingen voor uw dromen. Sommige Steenbokken ontwikkelen een talent voor manifesteren. Aldus is het niet uitgesloten dat zij EuroMillions winnen. Het weze hen gegund.

Ontdek uw innerlijke activist dan wel filantroop. Word lid van lokale initiatieven, neem deel aan milieuprojecten of steun creatieve projecten. De lokale blaaskapel, bijvoorbeeld. U zult merken dat uw bijdragen een positieve impact hebben, met name op zeventigplussers. De sterren voorspellen voorts een gezond januari. Zij moedigen u aan december te vergeten.

Dit jaar wordt u de meester van creatieve ontsnapping, Vissen. Gliberig als u bent, moet dat een koud kunstje worden. Verdiep u daarnaast in literatuur die uw geest verheft. De kosmos is wat dat betreft ondubbelzinnig: vooral poëzie zou uw schubben en kieuwen deugd doen, met name de bedrieglijk eenvoudige verzen van ene Jeroen Vermeiren. U vindt zijn werken in de betere boekhandel of online.

Het ziet ernaar dat u uw innerlijke vuurkracht zal ontdekken, Ram. En dan hebben we het niet over uw beruchte winderigheid, maar over nieuwe passies en een tomeloze energie voor doldwaze avonturen. De sterren raden u aan klien te beginnen, pakweg met een cursus vuurspuwen. Als ook dat nog te hoog gegrepen is, koop dan een trampoline en waag u aan veilige buitelingen. Wel opletten dat u met uw hoorns geen scheuren trekt in het zeil.

U ontwikkelt een onverwachte fascinatie voor het maken van sculpturen met ongebruikelijke materialen. Denk aan beeldhouwen met kaarsvet, zand of marsepein. Uw kunstwerken zullen op bijval kunnen rekenen en mogelijk zelfs een nieuwe trend gaan inluiden. Hou tijdens dat luiden de decibels wel onder een factor 70. U hebt ook buren, moet u weten. En die zijn gehecht aan hun introspectieve rust en verkwikkende slaap.

Dit jaar omarm je uw innerlijke komiek. Begrijpe wie kan, want u bent zelden grappig. Maar de sterren zijn stellig. Ga dus experimenteren met stand-up comedy. Enkele rotte tomaten daar gelaten, zult u merken dat u niet geheel gehaat wordt, meer nog, dat een schare medemensen u best vermakelijk vindt.

U stort zich helemaal op het koken van exotische gerechten en aarzelt daarbij niet soortgenoten op gruwelijke wijze in dampende kookpotten te rammen. De weg naar succes loopt nu eenmaal niet over rozen, maar over lijken. De sterren zien u floreren als chef en stellen zelfs een Michelinster in het verschiet. Uw brein zal zich ontpoppen tot een culinair, smaakverbluffend laboratorium. De prijs die u daarvoor betaalt is de eeuwige haat van uw schalige broeders en zusters.

Dit jaar wordt uw kledingkast uw podium, Leeuw. Beetje vreemd, vinden wij zelf, want u staat niet bepaald bekend om uw goede vestimentaire smaak. Edoch, de kosmos schijnt er anders over te denken en wie zijn wij om de kosmos tegen te spreken? Experimenteert u dus naar believen met stijlen die u normaal gesproken nooit ofte nimmer zou overwegen. Maak van elke dag een modeshow en weet: zelfexpressie begint bij een doordachte kledingkeuze.

De sterren zien een gouden match tussen Maagden en Bonsai-planten. De precisie en toewijding die nodig is om deze miniatuurbomen te verzorgen, zijn natuurlijk gefundenes Fressen voor de hardwerkende, op details gerichte Maagd. Die kleine drollen van bomen zullen u niet enkel rust brengen, maar ook bewondering en tal van oneerbare voorstellen. Geniet vooral van dat laatste neveneffect. U mag nog wel eens van bil, meldt Venus.

Het is dat zulks een hoop kosmisch-juridisch gedoe met zich meebrengt, maar ware dat geen obstakel, de sterren zouden uw teken koudweg afschaffen. Het zegt iets over uw populariteit, Weegschaal. Misschien moet u toch wat meer wikken en wegen, wat meer bezinnen voor u begint. Nu willen we geloven dat de kosmos in een slechte luim is en de dingen wat aandikt. Gevraagd naar een wat hoopvollere boodschap, kregen wij slechts dit te horen: ‘2024 is het jaar van de laatste kans voor Weegschalen.’ Tja, we geven het maar door, hé.

U ontwikkelt in ijltempo een fascinatie voor detectiveverhalen. Daar zit uw jarenlange fascinatie voor ene Endeveour Morse ongetwijfeld voor iets tussen, maar zoals u weet, is die brompot lang dood. Richt u zich dus op nieuwe whodunnit-coryfeeën of bij gebrek daaraan op de cryptogrammen van Karel Vereertbrugghen. U zou kunnen overwegen Cluedo-gewijs een moordmysterieavond te organiseren met vrienden. Maar leert u dan wel eerst uw verlies te aanvaarden.

Boogschutters voelen een drang de pen ter hand te nemen en zich te wagen aan een nieuw hoofdstuk in hun leven: het schrijven van reisdagboeken, her en der aangevuld met recepten van de gerechten die ze onderwege op hun bord vinden. We kunnen daar moeilijk tegen zijn, al hebben we onze twijfels. Nu goed, als de sterren het voorspellen, zullen ze wel weten wat ze doen, zeker? Denken we. Hopen we.


JV