- De Ongeschifte Gazet -

Het ziet ernaar uit dat ik de 50 zal halen, binnen een corpulente maand. Toen ik 16 was, geloofde ik oprecht dat ik nooit 20 zou worden. Vervolgens kwam de deadline op 25 te liggen. En eens 30 was ik ervan overtuigd dat iemand het licht zou uitknippen op mijn 33^ste. Niet omdat ene Jezus van Nazareth dan de geest gaf, maar omdat er 33 gedichten stonden in mijn eerste dichtbundel, Wild Vlees. Dat kon, dacht ik, geen toeval zijn.

Het zegt iets over de compulsieve, neurotische aard van dit beestje. Geen rariteit is mij vreemd. Integendeel. Toen ik studeerde aan de universiteit nam ik elke dag de trein van Asse naar Etterbeek. De voetpaden werden in die periode vernieuwd: rozige en grijze betontegels wisselden elkaar af. Ik weet nog dat ik tijdens mijn korte wandeling naar het station obsessief de grijze tegels probeerde te vermijden. Dat begon wellicht als een spelletje, maar al snel was het bittere ernst. Als ik wél een grijze tegel zou raken, stond mij zonder enige twijfel een groot, verwoestend drama te wachten. U mag lachen, beste lezer. Ik vind het zelf best vermakelijk, achteraf bekeken. Ik heb in de loop der decennia overigens wel meer van die vreemde ‘gewoontes’ gehad. Er zijn vast psychologen en psychiaters die heel wat te vertellen hebben over dat soort gedrag. Maar frankly? Het zal mij aan mijn welgevormde bips roesten. Met de jaren gingen die dwangmatige trekjes er grotendeels uit. Grotendeels, want hier en daar schemert dat dwangneurotische nog wel eens door. Voor mezelf is het redelijk duidelijk: het was (en is gebeurlijk nog) een manier om vat te houden op de dingen. Houvast is een kostbaar goed, tijdens de woelige tocht over de baren van het leven. En je grijpt het waar het te grijpen valt.

Maar goed, ik word dus 50 en ik gooi daar een partijtje tegenaan. Eerst had ik een ellenlange gastenlijst. Die bestond uit twee groepen mensen: zij die ik wil vragen en zij die ik meen te moeten vragen. U leest het goed, dat laatste. Behaagzieke hoer die ik ben. Het was mijn bestie E. die zei: ‘Jerrroennnn!’ (Ze kan dat héél nadrukkelijk zeggen: Jerrroennn, met een r die van een bergflank dondert als een lawine en een n die nazindert als een zonneslag.) ‘Het is jóuw feestje, dus jij nodigt alleen mensen uit die je daar echt, écht bij wil hebben.’ Ze weet ook dat mijn portemonnee weinig diepgang heeft en zag mij al kosten maken die nog weinig vandoen hebben met wat ík fijn en gezellig vind. Ik hou van die praktische, no-nonsens-kijk op de dingen van E. Mijn lijstje in Excel daalde prompt van 160 naar een 80-tal namen. De helft minder. En dat allemaal omdat ik toch weer een pleaser wilde zijn.

Een eerste lading invitaties ging gisteren mijn virtuele deur uit. Amper 24 uur later hebben quasi alle genodigden van die eerste lichting hun aanwezigheid bevestigd. Stuk voor stuk mensen die ik graag zie. Schone mensen. Wijze mensen. Gouden zielen. Door hun ijlingse respons besef ik dat zij ook mij graag zien. Sommigen boekten meteen een Airbnb of hotelletje in Gent. Opdat zij de braspartij – want dat wordt het natuurlijk wel – niet voortijdig hoeven te verlaten. Zot content word ik daarvan.

Dit stukje lijkt nergens heen te gaan, of hooguit anekdotisch te zijn, maar niets is minder waar. Wie goed leest, vindt er heel wat aanmoediging in.

Om radicaal raar te zijn en daar verder geen moer om te geven. Om keuzes te maken, wars van behaagziekte. Om te koesteren wat je lief is. Om de dief te zijn van je eigen tijd. Om ballast overboord te gooien. Zonder daar excuses voor te strooien.

En om te hinkstapspringen, van roze tegel naar roze tegel.
Er is nu eenmaal meer dan één enkele regel
voor geluk.


JV

De kans is groot dat, terwijl u dit leest, Klara’s Top 100 door uw luidsprekers galmt, want dit eigenste weekend houdt de kleinste VRT-zender zijn jaarlijkse hoogmis van de klassieke muziek. Ik kijk daar telkens weer naar uit. Ja, je moet er wat clichés bijnemen, zoals de Bolero van Ravel, maar het is toch vooral één langgerekt feest voor oor en ziel. De puntjes op de i: er is niet mis met een goed cliché. De canon van Pachelbel, de Vier Seizoenen van Vivaldi (die weliswaar een bijzonder prikkelende nieuwe jurk kregen aangemeten door Max Richter), het Adagio van Albinoni, het Carmina Burana van Orff… het zijn de populaire ‘deunen’ van het klassieke repertoire. En ik lust ze heus wel.

Maar dan. Al die iconische composities die de revue passeren! De Mattheuspassie van Bach en zijn suites voor cello, het requiem van Fauré, het adagio voor strijkers van Samual Barber (onlosmakelijk verbonden met die monumentale scene in de met vier Oscars bedachte oorlogsfilm Platoon), de Messiah van Händel, het Stabat Mater van Pergolesi, het requiem van Mozart, de vettige kitsch van Rossini, het pathos van Verdi, Les Indes Galantes van Rameau, de polyfonie van Josquin des Prez, ach, ik kan nog wel even doorgaan. Het is allemaal snoep voor mijn groot uitgevallen oren.

Wat mooi is: ondanks het feit dat het om dé canon van de klassieke muziek gaat, ontdek ik elk jaar toch weer iets nieuws. Afijn, iets ouds dat mij nog moest inhalen en veroveren. Het is prettig vast te stellen dat een mens blijft evolueren. In zijn smaak en in datgene waar hij ontvankelijk voor is. Wat een rijkdom is dat. Wat een troost ook.

De alhier genoemde oude knarren – het is te zeggen: een fractie van hen – wisten zeer zeker van wanten. Dat is natuurlijk een eufemisme. Niet zelden kunnen we gewag maken van een muzikaal genie. Een mens zou bijna vergeten dat er ook vandaag heel mooie dingen worden gemaakt, door hedendaagse virtuozen. Op mijn Spotify heb ik een playlist staan met als titel ‘powemelancholie’. Het is één langgerekt o(o)rgasme, waarin golf aan golf wordt geregen, door onder anderen Ólafur Arnalds, Nils Frahm, Ludovico Einaudi, Max Richter, Agnes Nobel, Yann Tiersen, Philip Glass, Jan Garbarek en Jóhann Jóhansson. Weet u wat? Gaat u vooral zelf eens luisteren, hierzo: POWEMELANCHOLIE.

Of wacht. Eerst even die Klara Top 100 degusteren, mijn playlist kan wachten. Zak twee dagen lang onderuit. Luister. Dein mee. Lees er wat poëzie bij, zo af en toe. Dat is gezond. Ergens moet er een wetenschapper rondlopen die dat onomstotelijk heeft bewezen.

Besprenkel het geheel met koffie of thee, en later op de dag met een ambachtelijk biertje, blokje kaas dabei. Meer heeft deze mens niet nodig.


JV

BIO
Geboren te: Draguignan, Provence-Frankrijk
Leeftijd: onduidelijk, varieert volgens de geraadpleegde bron
Status: single
Studies: onbekend
Beroep: rondreizende karaokezangeres
Adres: Place de l’Eglise, Lorgues
Huidige verblijfplaats: Instituut Huize Tranendal, Vidauban
Echte naam: Danielle Dupont
AKA: Betty Venus, Madonna Jackson, Dalida Tozzi
Hobby’s: zingen en shoppen
Sterrenbeeld: Tweeling

We hebben nog geen nieuws van ons Kimberley maar volgens de geruchtenmolen bereidt zij zich volop voor op de audities van Provence’s Got Talent.

Deze hadden we nog liggen en in afwachting van meer info laten we vandaag het gevoelige “Tears in Heaven” (Eric Clapton in een bewerking van ons Kimberley) op de wereld los.


HL

In deze rubriek vergast (inmiddels) Alleenstaande Vader Tony u wekelijks op enkele glasheldere en ongecomplexeerde huishoudtips, helemaal op maat van al wie na de dagelijkse arbeid aanzienlijk leutiger dingen te doen heeft dan pakweg strijken, poetsen en pubers opvoeden. Bijverdienen in het zwart, bijvoorbeeld.

De negentiende wet van Tony: Prince is god
Toen ik begon uit te gaan, was het een en al eighties-kitsch-kotsmuziek dat de klok sloeg. Madonna en zo, ik kreeg daar het zuur van. Het zuur! Idem met die onnozelaar van Wham. Ik peinsdige altijd: subiet een ‘wham’ op uw bakkes jong. Tussen al dat popgeweld was er gelukkig één houvast: de muziek van Prince. Wat was me dat? Geniaal was dat, zeg ik u. Een groot verschil met wat ze vandaag op de radio spelen. Ik zeg soms tegen Johan: ‘Johan, jong, zo ne muziek gelijk als die van Prince, dat maken ze niet meer!’ En de Johan zit dan driftig te knikken van ja. Uren ben ik uitgegaan op Prince. En pas op, ik kon dansen, hé! Die van ons geweest is gevallen voor mijn moves op de dansvloer. Let’s go crazy? Ik heb in mijn tijd nogal eens een beetje zot gedaan op dat nummer. Raspberry Baret? Ge had mijn heupslag eens moeten zien. Feesten gelijk in 1999? De meiskes stonden te gillen als ik daarop loos ging! Ook die van ons geweest. ’t Is te zeggen, die werd daar zelfs direct zeiknat van. Tranen in de ogen. Met tuiten, hé! Dermate ontroerd was zij door mijn weergaloos gevoel voor ritme. En dan dinges, allez, die slow… Purple Rain! Just. Ja miljaar, dat was nog eens muziek. Ik vond dat ook goed gevonden van Prince. Purperen regen. Ge moet er maar op komen, zeg ik. Ik heb nog nooit purperen regen gezien, maar ik blijf op zoek. Bij elke regenbui haast ik mij naar buiten voor een kleurenanalyse. Zonder succes. Dat zal iets van Amerika zijn, zeker? Hier vindt ge dat niet. Hetzelfde met de Indian Summer. Ik heb hier in de zomer nog nooit een indiaan zien lopen. Tenzij in Bobbejaanland, maar onder ons: ik peins dat dat acteurs zijn. Ik geloof niet dat ze die mannen hebben ingevoerd met totempalen, verendracht en hakbijlen en al. Begrijp mij nu niet verkeerd alstublieft. Ik ben geen racist! Niet hé! Meer nog: ik ben een supergrote fan van de indianen. Van Winnetou en Old Shatterhand en was er niet ook zo ene met een gewonde knie? Nu ja, niemand kan tippen aan Prince natuurlijk. Dat is de grootste indiaan van allemaal. Wat zeg ik? Prince is god! Dat is hij!

De twintigste wet van Tony: een vinger in het gat is goed voor de prostat
Ja, ja, ge kunt daar nu mee lachen, maar ge moet het maar eens proberen, naar het schijnt. Ik heb het ook maar van horen zeggen. Nochtans, ik weet alles over aambeien en prostaatproblemen. Typische wielrennersaandoeningen. Ook van de recreatieve koersman, zeer zeker, laat daarover geen enkel misverstand bestaan. Maar ik zal u nu eens iets vertellen. Ik zei onlangs nog dat de Johan mij op Tinder wilde, maar dat ik dat een gans gedoe vond. ‘Jamaar’, sprak de Johan vorige donderdag in de Calypso, ‘ik heb misschien iets beters voor u.’ Zijn ogen begonnen te blinken gelijk een gesimoniseerde BMW. ‘Hebt ge al eens gehoord van een lingam?’ Ik verslikte mij bijkans in mijn Duvel. ‘Een lingam? Wat is dat voor een ziekte jong?’ vroeg ik aan de Johan. ‘Tutut, dat is geen ziekte, dat is een soort massage. Ik heb dat onlangs laten doen in zo’n Thais massagesalon. Ge wordt daar helemaal gemasseerd (he-le-maal hé knipoogde de Johan) en op zeker moment steken ze een vinger in uw gat.’
Deze keer verslikte ik mij niet bijkans, maar spoog ik een volle slok Duvel uit van het verschieten. Zonde van het bier, dat. ‘Ge zijt gij zeker zot!’ riep ik. De ZjoZjo keek op vanachter zijn tapkraam en gebaarde dat ik wat stiller moest zijn. ‘Tony, ge moet niet direct reageren met dichtgenepen billen’, repliceerde de Johan. ‘Geloof mij, zo’n vinger op de juiste plaats, dat is een zegen voor de prostaat. Sindsdien druppel ik niet meer na als ik moet gaan. Enne…’ De Johan zweeg geheimzinnig. ‘Enne… watte?’ vroeg ik geïrriteerd. Met zijn geheimdoenerij altijd. ‘Nee, nee’, protesteerde hij. ‘Ik zeg niets meer. Behalve dit: ze laten u niet gaan voor ge nog een verrassing hebt gekregen. Een extraatje, zogezegd.’
De Johan wilde er verder niet over uitweiden. Hij staarde alleen nog wat gelukzalig voor zich uit en bleef maar herhalen: een vinger in het gat is goed voor de prostat. Ik weet nog niet of ik volgende donderdag ga kaarten, laat dat gezegd zijn!


JV

Stel je vraag aan Tony: