- De Ongeschifte Gazet -

Zullen we het eens hebben over ouderschap? Of, in mijn geval, vaderschap? Ja. Laten we ’t daar eens over hebben. Zonder dat ik mijn nageslacht figuurlijk ontbloot, voor alle duidelijkheid. Ik wil het niet over mijn zoon hebben. Wat mij meer bezighoudt is het begrip van de erfzonde. Ik hou niet van dat woord, omdat er een air van christelijkheid aan vastkleeft en ik ben een ketter eersteklas. Maar ik heb niet meteen een beter alternatief. Genealogie, dacht ik heel even. Die term blijkt te strikt, te zeer op biologische afstamming gericht. En natuurlijk is die sterk bepalend, maar ik kijk liever naar patronen die worden doorgegeven, van generatie op generatie. Ongetwijfeld zit daar een biologische component aan, maar het is toch vooral monkey see, monkey do. We kopiëren wat we kennen, ook als datgene wat we kennen toxisch is. Af en toe staat er iemand op die de toxische cirkel wil doorbreken. Ik reken mezelf daartoe. Qua boude stelling kan dat wel tellen, maar hey, dit is mijn ontboezeming, mijn tekst, niet de uwe. Ha!

Overigens wordt dat slopen van patronen die van generatie op generatie worden doorgegeven je zelden (lees maar: nooit) in dank afgenomen. ‘Hij wil alleen maar de knuppel in het hoenderhok gooien’, zei iemand daarover ooit over mij. Ik laat in het midden wie die iemand is, maar het laat zich raden. Later volgden nog andere labels. Van ‘Hij was een problematische, moeilijk puber’ tot ‘Hij is een fantast, hij schrijft boeken voor Studio 100 dus natuurlijk verzint hij voortdurend dingen.’ Ik zal hier geen monoloog starten om u, lezer, tweemaal van het tegendeel te bewijzen. Het denken is vrij en men denke dus wat men wil. Maar ik rookte noch dronk, ging niet uit (dat kwam allemaal pas later, in mijn twintiger jaren, toen ik al lang op de arbeidsmarkt vertoefde), de politie kwam nooit aan de deur en ik scoorde lange tijd exemplarische cijfers op school. Zit ik mij nu alsnog toch wat te verdedigen? Kennelijk. Snel verder. Hiermee, bijvoorbeeld: ondertussen volstaat al enige tijd dat ikzelf beter weet. De labels, oud en nieuw, ze zullen me worst wezen. Ik heb maar één maatstaf: kan ik mezelf strak aankijken in de spiegel? Het antwoord is ja. Cela suffit.

Terug naar dat ouderschap. Het vaderschap. Ik ben heel graag papa. Tegelijk vind ik het zowat de moeilijkste opdracht die er is. Omdat je voortdurend de neiging hebt te refereren naar wat je zelf kende. Om daar flagrant mee te breken, zoals in mijn geval. Maar dat belet niet dat er de stemmetjes zijn van weleer, die knagen aan je oor, fluisteren, stoken, stokken in de wielen willen steken. Ik werk heel hard om zulks niet te laten gebeuren. Maar zelfs dan bekruipt je soms, als een weerwolf bij nachte een gedachte als ‘Dat had ík in mijn tijd eens moeten doen/zeggen/proberen.’ De kunst is om dan niet naar die gedachte te handelen, maar ze te omarmen. Er stil bij te staan. Te kijken naar je het gekwetste, onveilige kind in jezelf. Het een schouderklop te geven. Vervolgens met een flinke teug verse zuurstof in het nu te staan en daar je eigen vaderding te doen.

Ik moet plots denken aan de familieopstelling die ik eens deed. Een wonderlijke ervaring. Ik kwam in een fijne groep terecht, een veilige ruimte, waar ieder om de beurt naar een stuk van z’n verhaal kon kijken. Wat er toen gebeurde was tegelijk hartverscheurend en mooi. Ik deed een stuk van mijn geschiedenis uit de doeken, waarop de begeleidende therapeuten wat mensen aanduidden. Ik zat erbij en keer ernaar. Naar iemand die de volwassen man en vader Jeroen speelde, iemand anders die de kleine, bange jongen Jeroen speelde en iemand die mijn kleine, zoekende zoon speelde. De twee ‘kleintjes’ vochten voortdurend om de aandacht van de volwassen man. Dát maakte in één oogopslag zóveel duidelijk, zonder dat ik er triest van werd, of mij schuldig voelde. Het was gewoon een heel tastbare verbeelding van de strijd die lang in mij woedde, en wellicht soms nog. Maar die ene familieopstelling, daar heb ik meer uit meegenomen dan uit twintig boeken en een paar jaar therapie. Plots was alles glashelder. En daar kan je wat mee, met glashelder. Niets hoeft voor altijd te zijn. Tenzij de liefde die brandt in mij, voor hem, mijn zoon. Simpel. Duidelijk. Schoon.


JV

Sommige woorden klinken in een andere taal zoveel mooier. ‘La brume’ is er zo eentje van. Veel ronkender dan onze ‘mist’. Bijna feestelijk. Niets te mistroostigheid, ‘la brume’ klinkt als een sierlijk dansende vrouw. Als iemand zegt: ‘het is mistig’ dan wil ik op de zetel gaan cocoonen met een warme chocomelk. Maar als je ‘c’est brumeux’ hoort dan trek je je schoenen aan en laat je je meeslepen door de feeërieke nevel.

En ja, ook in het zuiden is het soms mistig, nat en koud. En ik zou er zo graag aan toegeven, aan dat gezellig binnenblijven en wat lummelen. Wat lezen en een taartje bakken. Kacheltje aan en met dikke sokken aan je voeten, slurpen van een theetje met honing. Maar zo’n vakantiepark slaapt nooit. Ok, er zijn geen gasten en slechts enkele eigenaren aanwezig maar nu zijn er de dossiers, zaken die je al moet voorbereiden voor een volgend seizoen. Zo is er het speeltuintje dat zijn beste tijd heeft gehad. Nu in de Ardèche zou zoiets nog jaren meekunnen maar hier dus niet. De controleur die jaarlijks naar de twee schommelwipjes en het plastieken huisje komt kijken keurde het allemaal af. Zelfs de rubberen tegels. En nu moet er beslist worden wat er gaat gebeuren: gewoon dezelfde opstelling? Alles weg? Of een groter klimhuis met schuifaf? Of durven we zelfs dromen van een schommel want dat vindt jong én oud fijn. Maar verzekeringsgewijs is dat wel een durver: er zijn zoveel regeltjes waaraan je moet voldoen om een schommel te mogen plaatsen dat je er eigenlijk al van in het begin een streep wilt door trekken. En alle eigenaren moeten op één lijn gekregen worden: want de ene eigenaar wilt een klein huisje want die denkt aan zijn nog jonge kleinkinderen, de andere wilt dan weer een schommel want dat vinden zijn tieners ook leuk, en iemand anders denkt alleen maar: wat gaat dat kosten allemaal? Je voelt het al: het is nog lang niet in kannen en kruiken.

En wat later dan elders maar ook wij gaan mee met de tijd. De glasvezel deed de afgelopen maanden zijn intrede en wat een feest is dat snelle internet en vooral: geen klagende gasten meer aan het onthaal. Maar ja, dat die pret niet zou blijven duren konden we al voorspellen. Maanden zijn ze bezig geweest om van dorp tot dorp dikke kabels af te rollen en straten open te gooien. Maar ergens heeft iemand een telfout gemaakt want nu blijken er niet genoeg aansluitingen om het hele dorp te voorzien en ontstaat er een soort van ‘geven en nemen’. Telkens als er een villa zonder internet valt, komt er iemand deze weer activeren maar vervolgens schuift het probleem door naar een volgende villa. Maanden draaien we nu al in rondjes en iedereen schuift de schuld maar door. En de zotste excuses: knagende ratten, een blikseminslag, een camion die tegen de aansluitingskast was gereden terwijl die geen krasje vertoonde…Om knettergek van te worden en de tijd die je daarmee kwijt bent, ja dat is dus mijn lummeltijd die erbij inschiet.

Maar als ik me dan weer erger aan de telefoon als ik voor de honderdste keer moet bellen naar de provider om een interventie te regelen en zuchtend voor de honderdste keer moet uitleggen dat dit niet de eerste keer is dat er iemand moet komen, dan scrol ik naar een foto van Sézane en smelten al mijn ergernissen als sneeuw voor de zon. Sézane, de dochter van mijn oudste broer, deed enkele dagen terug haar intrede in de wereld. Het eerste meisje in 45 jaren in onze tak van de familie. Een ware ‘principessa’ tussen een leger van jongens en mannen. Haar naam is nog mooier dan ‘la brume’ en wat gaat zij dansend door het leven gaan. La vie est belle, brumeux ou pas.


SL

Wegens groot succes nam dit trio er nog wat familieleden bij.
En neen, we mogen niet lachen met mensen die lijden aan dyscalculie. Het zal je tenslotte maar overkomen terwijl je in een hillbillydorp woont waar wiskunde wordt onderwezen met behulp van de bijbel.

HL

Hoort wie klimt daar Steenbok! Het zijn de goedertieren sterren, die verder geloven in goden noch heiligendom! Concreet melden zij u een op handen zijnde alliantie met tuinkabouters, die een deel van uw arbeid willen overnemen als u het alcoholgebruik wat matigt. De kosmos zou eieren voor zijn geld kiezen, Steenbok. Weg dus, die korte en andere drank en welkom dwergen, die zich zonder mopperen willen ontfermen over die berg afwas, de stoffige plinten, uw ondergelopen kelder en de manden vol strijk.

Hoort wie drijft daar Waterman! Het zijn de goedertieren sterren, die verder geloven in goden noch heiligendom! Diezelfde sterren ontwaren in de verte een aura in de vorm van een regenboogkleurige discobal. Doe er uw voordeel mee, Waterman. Dans door het leven en verspreid positieve trillingen. Het universum houdt van een goede dansende Waterman. Een gebrek aan ritme zien zij graag door de vingers als u daartegenover een collectie originele moves kan plaatsen.

Hoort wie zwemt daar Vissen! Het zijn de goedertieren sterren, die verder geloven in goden noch heiligendom! U zult ontdekken dat u de gave hebt om met vissen te praten. Nou ja, hoe onverwacht, zeg! Maar goed, geef u over aan uw diepzeegedachten, want ze zouden u wel eens nieuwe, ongeziene inzichten kunnen opleveren over de zin van het leven en futielere kwesties als: waarom hebben sommigen zweetvoeten en anderen niet?

Hoort wie kopstoot daar Ram! Het zijn de goedertieren sterren, die verder geloven in goden noch heiligendom! U zal weldra ontdekken dat uw innerlijke schaap eigenlijk een undercover Amerikaans president is, een man (helaas) die de kosmos verder niet bij naam wil noemen. Wees dus niet verbaasd als u plotseling begint te communiceren mediagenieke soundbites die verder nergens over gaan.

Hoort wie briest daar Stier! Het zijn de goedertieren sterren, die verder geloven in goden noch heiligendom! Een mysterieuze kracht zal ervoor zorgen dat al uw bezittingen worden vervangen door rubberen eenden. Maakt u zich geen zorgen, het universum probeert gewoon uw leven op te vrolijken en we weten allemaal dat zulks erg nodig is. Aanvaard uw onverwachte lot en ga kwakend van vreugde Kerst tegemoet.

Hoort wie schippert daar Tweelingen! Het zijn de goedertieren sterren, die verder geloven in goden noch heiligendom! Het ziet ernaar uit dat u een geheime tweelingbroer -of zus hebt die in een parallel universum leeft. Gelukkig zorgt de kosmos voor een communicatiekanaal tussen beide dimensies. Jullie zullen elkaar in de armen sluiten via een interdimensionale TikTok-dans. Hoog tijd om die ruimte-moonwalk onder de knie te krijgen, zegt Uranus.

Hoort wie kraakt daar Kreeft! Het zijn de goedertieren sterren, die verder geloven in goden noch heiligendom! De kosmos ziet boude plannen uw pad kruisen. Zoals: uw harnas afwerpen en naakt de Mount Everest beklimmen. Een gedurfde expeditie, maar als iemand zijn comfortzone kan afwerpen en zulk een avontuur tot een goede einde kan brengen, dan wel u daar, Kreeft.

Hoort wie brult daar Leeuw! Het zijn de goedertieren sterren, die verder geloven in goden noch heiligendom! De kosmos ziet een goedgevulde agenda, Leeuw. Vergaderingen en familiefeestjes lossen elkaar af. Helaas is niemand echt opgezet met uw aanwezigheid. U kan ervoor kiezen fors te gaan brullen, kwestie van toch uw stukje van de aandacht te claimen. Maar of u zich daarmee sympathieker maakt? Mars weet wel zeker van niet.

Hoort wiens vlies breek daar Maagd! Dat van u, niet dat van de goedertieren sterren! U schijnt zwanger te zijn van een lading geniale ideeën, die weliswaar in stuit de wereld tegemoet moeten treden. Een zuignap, veel geduld en goed opgeleide vroedmensen zijn uw natuurlijke bondgenoten in deze. Persen maar, Maagd. En niet vergeten te ademen.

Hoort wie schommelt daar Weegschaal! Het zijn de goedertieren sterren, die verder geloven in goden noch heiligendom! U zult merken dat uw innerlijke balans wordt beïnvloed door de zwaartekracht van Jupiter. Consequent op handen en voeten lopen kan de harmonie herstellen. De zere rug zult u erbij moeten nemen, maar zeg nu zelf: what a small price to pay for some good old balance. Bovendien: alles is een kwestie van perspectief.

Hoort wie zwaait daar zijn giftige angel Schorpioen! Het zijn niet de goedertieren sterren, want zij hebben niets dan goeds voor ogen! Ach, Schorpioen, uw psycho-emotioneel leven staat voor een ware revolutie. Uw gevoelens zullen zich voortaan vanzelf presenteren als emoji’s, die als een auro boven u heen zweven, voor iedereen zichtbaar. Wat een luxe! U zult zichzelf niet meer moeten duiden, uw aura doet het voor u!

Hoort wie schiet daar in het ijle Boogschutter! Het zijn niet de goedertieren sterren, maar eens te meer u, ja u! Voor een rover bent u bepaald middelmatig in de edele kunst van het boogschieten, maar het is wat het is. Gelukkig zult u eerstdaags kennismaken met een vliegende eenhoorn, of een zebra, daar is de kosmos nog niet helemaal uit. Hoe dan ook, bestijg die viervoeter en scheur de einder tegemoet. Om idealiter nooit meer weder te keren.


JV