- De Ongeschifte Gazet -

Wanneer je dit leest, heb ik er voor het eerst in pakweg 20 jaar nog eens een avond achter de bar opzitten. Als jonge snaak kreeg ik de horecasmaak te pakken in mijn geboortedorp Asse, waar ik jarenlang de handen uit de mouwen stak in het intussen ter ziele gegane fijne eetcafé De Oorzaak. Het was een coup de foudre, in die mate dat ik later zelfs even overwoog om naast het Brel-museum in Brussel een soortement cultuurcafé te openen, met ruimte voor kleine jazzy optredens, vernissages, slam poetry en andere artistieke gein. Ik was uiteindelijk te bang voor die grote sprong en maakte mijn professionele weg in ‘de media’. Als journalist, eindredacteur, creatief schrijver, plantrekker. Al veroorloofde ik me tussendoor wel nog eens een uitstap naar het café van het Kaaitheater in Brussel, waar ik zo’n half jaar lang na de dagelijkse arbeid de avondshift voor mijn rekening nam. Mooie tijden waren dat. Vermoeiend, dat ook.

Maar goed, de komende maanden duik ik af en toe weer achter de bar. Dat heeft met tering en nering te maken, met barre tijden voor alleenstaande ouders. Ik ben al lang blij dat ik iets kan bijverdienen met een oude liefde. Niet iedereen krijgt die gelegenheid. En dus serveerde ik koffietjes met een koekje, bier met een schuimkraag, rode wijn (meer moet dat niet zijn) en ook wat glazen frisdrank. O, en drie keer warme chocomelk plus één paprika en twee zoute chips. Ook een klassieker. Het gekke is dat die handelingen, die schwung – dare I say? – er nooit uitgaat. Het leek alsof ik van het Kaaitheater recht naar de volgende afspanning doorreisde. Het zit nog altijd in mijn systeem. Niet alleen het schenken, ook dat ‘gastheerschap’: een warm praatje hier, een vriendelijke glimlach daar, een kwinkslag soms, zowaar. Het maakt het moeten bijklussen goed verteerbaar.

Tegelijk – en daar kunnen we niet duidelijk genoeg over zijn – roep ik vadertje staat nu al op mijn huis straks voorbij te gaan. Straks, dat wil zeggen wanneer een nieuwe regering 30 miljard euro moet zien te besparen op de begroting. Ik word 50 en doe al decennia mijn deel. Zelfs als solopapa en heus geen decadent inkomen, moet ik al jaren extra belasting ophoesten. Net nog kreeg ik een afrekening van 1.600 euro. Nota bene voor het jaar waarin ik het minste verdiende in eeuwen, omdat ik de lerarenopleiding volgde. Er is daar allemaal een uitleg voor. Natuurlijk. Die is er altijd. Maar dus: doe wat u wil, komende regering, maar niet met mij. Niet meer. Klopt u eens bij Fernand Huts aan, bijvoorbeeld. Die heeft nog wel wat wisselgeld staan in belastingvriendelijke buitenlanden. Ja, ja, ik ken dat riedeltje over de captains of industry en hoeveel jobs ze wel niet creëren. Maar euh… mag je dan wél belastingen ontduiken of een soort van frauderen? Ik vind alvast van niet.

In een interview in De Tijd deed filosoof-econoom Ingrid Robeyns een straffe oproep: ‘Beperk rijkdom tot 2 miljoen euro per koppel' Bam! De lezers onder u die meer dan dat op hun bankrekening hebben staan, zullen dat niet graag horen. Maar er valt veel te zeggen voor de visie van Robeyns, die vindt dat mensen wel degelijk te rijk kunnen zijn. In haar boek ‘Limitarisme’ pleit ze voor een bovengrens op individuele rijkdom. Niet alleen om de groeiende ongelijkheid en haar nefaste gevolgen tegen te gaan, maar ook omdat niemands rijkdom zomaar 'verdiend' is. Ook daarover is ze heel duidelijk: ‘Toeval bepaalt veel in ons leven.’ En gelijk heeft ze. Daar kan ik persoonlijk over meespreken, edoch, die details zal ik je besparen en al zeker aan de vooravond van Kerst. Voor mij mag alvast Robeyns’ boek onder de dennenboom liggen. Iets in mij fluistert dat ik haar een heel toffe peer ga vinden, en haar ideeën zo mogelijk nog ‘peerder’.


JV

BIO
Geboren te: onbekend
Leeftijd: onbekend
Status: single
Studies: onbekend
Beroep: Geheim Agent
Adres: onbekend
Hobby’s: onbekend
Sterrenbeeld: onbekend
Speciale kenmerken: houdt zijn kousen aan in bed
Lievelingsmuziek: de filmscore van Jack Reacher (I en II) en Mission Impossible

Op de ochtend van 24 december werd Claude Vandenbossche* wakker met barstende hoofdpijn. Hij had het moeten weten toen hij gisterenavond bij gebrek aan cola, kraantjeswater had gedronken. Iedereen weet dat de Noord-Koreanen ons leidingwater besmetten met nanobots die van de westerse mensen willoze slaven maken. Iedereen? Neen, Claude* wist dat maar was gebonden aan zijn geheimhoudingsprotocol. Zo was het ook een publiek geheim dat Bill Gates vanalles in het covid-vaccin had gestopt om de bevolking te injecteren met trackers en micro-chips. Maar dat was tenminste gebeurd op aansturen van de Amerikaanse geheime dienst en dat zijn onze vrienden. Als de CIA in actie schiet is het om ons te beschermen, niet om ons kwaad te doen.

Claude* was een beetje boos op zichzelf. Eén moment van onoplettendheid was voldoende geweest om de communisten vrij spel te geven. Eén glas kraantjeswater en zijn leven kon voorgoed zijn veranderd. Hij moest die nanobots uit zijn lichaam zien te krijgen en dat kon slechts op één manier: veel cola drinken, en wel de echte gesuikerde versie volgens Amerikaans recept, niet de River cola uit de Aldi. Hij keek op zijn uurwerk. Hoeveel tijd had hij nog vooraleer het gif onherroepelijk zijn systeem zou besmetten? Hij voelde nu reeds zijn krachten afnemen. Haast was geboden.

Zijn leven flitste aan zijn geestesoog voorbij. De vele missies die hij had gedaan, in Berlijn, Parijs, Madrid, Praag, Londen, Genève, Rome, … Eén beeld drong zich op bij het denken aan al die steden waar hij had gevochten. Eén beeld kwam steeds terug. Het mooiste wat die steden hadden te bieden, was steeds hetzelfde… de MacDonalds! Overal waar hij kwam had de MacDonalds hem steeds bescherming en rust geboden. Het was vertrouwd terrein, je kon er steeds op rekenen, het was het symbool van de Vrije Wereld die hij zo intens liefhad en waarvoor hij telkens zijn leven in de waagschaal had gelegd. Claude had een epifanie, hij wist wat hem te doen stond.

Puur op adrenaline strompelde hij de trappen af, de straat op, naar de MacDonalds die zich twee blokken verderop bevond. Met zijn laatste krachten tikte hij het aanraakscherm van de bestelautomaat aan: Cola extra large, twee maal. Het leek een eeuwigheid te duren eer zijn bestelling klaar was, alles verliep nu in slow motion, Claude* zag dubbel en verloor zijn dieptezicht. Maar nét toen hij vreesde het te zullen begeven hoorde hij een stem. ‘Nummer 105, 105?’. Claude was gered. Gretig dronk hij zijn eerste halve liter, de vloeistof drupte van zijn kin, en dan, al iets rustiger, dronk hij de tweede halve liter. Zijn krachten keerden terug. Hij had Noord-Korea op de knieën gekregen, niet andersom.

Een intens gevoel van dankbaarheid stroomde door zijn gemoed. Die dekselse Coca-Cola had het ‘m weer gelapt. Niet alleen had the Coca-Cola Company zijn leven gered, ze hadden de vrije wereld ook de kerstman gegeven. Claude* kreeg tranen in zijn ogen. Indien hij ooit had getwijfeld aan zijn roeping, als hij ooit dacht dat het op was voor hem, dan verdwenen al die donkere gedachten als zeepbellen die uiteenspatten in de wind.

Claude* vierde het leven en bestelde zich een Big Mac menu met frietjes. Het was tenslotte ook voor hem kerstmis. ‘Vanavond kijk ik naar Home Alone I én II’, sprak hij tegen zichzelf.

Toen hij veiligheidshalve via een omweg naar huis terugkeerde, begon het te sneeuwen. Ergens sloeg een gedempte kerkklok het uur. Hoe mooi kon de wereld zijn, vooral als je de dood nog maar net in de ogen had gekeken. Wel opletten dat hij geen sporen achterliet in de versgevallen sneeuw. En wie kan bewijzen dat die sneeuwvlokjes niet eigenlijk mini-drones zijn, aangestuurd door de Chinezen? Voor de zekerheid liep Claude* achteruit naar huis zodat wie zijn voetsporen zou volgen, zou denken dat hij eigenlijk de andere kant uitging. De vijand slaapt nooit.

Claude* nam zich voor om te blijven vechten voor vrede op aarde zodat het alle dagen kerstmis zou zijn. Voor alle mensen.

Behalve voor de Noord-Koreanen natuurlijk. Laten we ernstig blijven.


*Claude Vandenbossche is de schuilnaam van Clement Vandevelde, adres bij de redactie gekend.


HL

Tijdens de klim naar mijn appartement op het vierde kwam ik mijn buurman van het tweede tegen. Pierre is een vriendelijke zeventiger met lachrimpels en we maken steeds een praatje als we mekaar zien. ‘Kom je een koffietje drinken?’, vroeg hij en ik zei ja. ‘Ga je naar het concert ten voordele van Telethon vanavond?’, vroeg hij langs zijn neus weg. (Telethon is een soort Warmste Week, maar dan op zijn Frans). ‘Ik ben namelijk de chef d’orchestre van de Harmonie van Lorgues. Dat orkest lag wat op z’n gat en ik probeer er opnieuw wat leven in te brengen’.

Pierre blijkt een echte melomaan te zijn, speelt al heel zijn leven saxofoon en steekt nu zijn energie in het opleiden van enthousiaste muzikanten. ‘We doen dit elk jaar’, verklaarde hij, ‘rond kerst geven we samen met de twee koren van Lorgues, de rooie en de blauwe, een concert in het Centre Culturel. De inkom is gratis maar je kan een gift doen voor het goede doel’. Ik beloofde dat ik er zou zijn.

Het Centre Culturel van Lorgues beschikt over een heuse, zij het bescheiden, concertzaal. Le tout beau monde, waaronder de burgemeester van ons dorp zelve, had present gegeven. In de praktijk betekent dit: de zowat alle gepensioneerden uit de buurt die zich een burgerlijk kantje hebben aangemeten. Geparfumeerde dames met chique jassen en heren met wit haar. Of zonder wit haar wegens kaal. Maar zoals het hoort, zijn ze allen warme en vriendelijke mensen die zwieren naar elke nieuwbinnengekomene. Iedereen kent iedereen. Ik werd al meteen aangesproken door een mooie dame die samen met haar man en wat vrienden naast me kwam zitten. Ze wilde weten wat het programma was en of ik dat wist. Ik wist dat want Pierre had me gebriefd. ‘Voor elk wat wils’, antwoordde ik haar. Dat vond zij een prima concept en ze lachte haar witte tanden bloot.

De lichten werden gedimd en het koor van de katholieken deed zijn intrede onder een warm applaus. De dirigent was een vernepelingske met valse spleetoogjes. In een ver verleden had hij een carrière in de muziekbusiness en heeft hij zelfs nog een paar platen uitgebracht. Kenners herinneren zich ongetwijfeld “Les Duponts, twintig banjo’s spelen voor u het Requiem van Fauré” of “Les Duponts, twintig banjo’s spelen voor u Die Walküre van Wagner”. Nadat de leider reuma in de vingers kreeg, hing hij zijn instrument aan de wilgen en startte een veertigkoppig koor. Voor de gelegenheid kregen zij vanavond ondersteuning van een drummer, een fluitiste en een pianist.

Het was…, het was…, ik vind geen woorden…, niet goed. Ik zou het de naam “Choral cacophonique” geven. Maar wie ben ik? Maar oordeelt u vooral zelf. Dames en heren, ik geef u een veeg “Kyrie”.

Ik werd een beetje depressief. Maar na een half uurtje doorrazen hadden zij er hun hele repertoire doorgejaagd en verlieten zij onder luid applaus uitgeput de scène om plaats te maken voor het koor van de liberalen.

Dit dertigkoppig koor was dan weer gaan vissen in de gospelvijver. Ik meen dat het stukken waren die in het Engels werden gezongen maar ik ben niet geheel zeker. De dirigent echter was helemaal niet zo’n pilarenbijter als die van het vorige koor maar een joviale ronde man die praatte met een heerlijk Provençaals accent. Aldra had hij de zaal op zijn hand en werd er hier en daar al bravo geroepen nog voor er werd gezongen. Qua sfeer zat het dus wel goed.

En toen begonnen ze te zingen. Ze bleken telkens de grootste moeite te hebben met het gezamenlijk inzetten van hun liederen en ook qua toonvastheid kon het nog een tikkeltje beter. Ik weet het, ik ben streng. Het gaat hier tenslotte over een amateurkoor, maar ik vond het ondanks alles alweer niet écht goed. Het was dan al beter dan het koor van de katholieken maar er stroomde nog steeds een beetje bloed uit mijn oren. Vervelend.

Met een half uurtje waren we ook daar vanaf en toen was het de beurt aan mijn buurman Pierre met de Harmonie van Lorgues.

‘Damn’, dacht ik, ‘zie Pierre daar staan, mooi in het pak, de baas van het orkest’. En begot, Pierre had niet gelogen. Hij bracht inderdaad voor elk wat wils. “Il est cinq heures, Paris s’éveille” (instrumentaal uiteraard), een Glenn Miller-medley, iets van de Andrews Sisters (alweer instrumentaal uiteraard) en als klap op de vuurpijl Bachs “Toccata” in een arrangement voor fanfare. Straf. Rock & Roll. De zaal ontplofte. Staande ovatie. Ik zat in een trip, ik bevond me in een film van Fellini.

Kiekenvlees bij het publiek, nekharen recht naar omhoog, zakdoeken werden volgesnoten, een oudere dame viel van hare sus, emotie.

Voor de Lorguenaar is dit het culturele hoogtepunt van het jaar, voor mij was het zonder twijfel het slechtste concert dat ik ooit bijwoonde. Maar wat een enthousiasme, wat een sfeer! Volgend jaar kom ik terug.

Mon dieu, wat woon ik hier graag.


HL

In deze rubriek vergast (inmiddels) Alleenstaande Vader Tony u wekelijks op enkele glasheldere en ongecomplexeerde huishoudtips, helemaal op maat van al wie na de dagelijkse arbeid aanzienlijk leutiger dingen te doen heeft dan pakweg strijken, poetsen en pubers opvoeden. Bijverdienen in het zwart, bijvoorbeeld.

​De 27^ste wet van Tony: gedaan met testikels als vehikels
Ik heb een bekentenis te doen. Kort voordat die van ons geweest met dat stukske badmintonleraar aan de slag – of is het de rol? – ging, liet ik stiekem een ingreep uitvoeren. Ge moet weten dat ze in niet mis te verstane termen had aangegeven nog een derde kind te willen. Mijn broek viel daar bijna van af, maar ik hield ze wijselijk aan, want een accident is gauw gebeurd. Nog een derde kind. Laat dat efkes tot u doordringen. Met twee pubers in het middelbaar nog eens in de pampers duiken! Het hoofd bieden aan teruggegeven melk, RSV-virussen, slapeloze nachten, overdreven applaus voor de gangbare onnozelheid, zoals het beginnen kruipen, het eerste woordje, de eerste stap, enzovoort, enzoverder. Ja zeg, we zijn daar allemaal gepasseerd hé. In het dierenrijk doen ze daar allemaal niet zo hysterisch over. Afijn, om maar te zeggen dat een derde kind niet meteen bovenaan mijn wenslijst stond. Pas op, ik zie mijn kinderen graag hé, maar genoeg is genoeg. En zo kwam het dat ik een vasectodinges had gepland toen die van ons geweest in ’t krokusverlof een week aan zee zat met haar moeder en ons Kelly en onze Kenji. De uroloog heeft er onder lokale verdoving een knoop in gelegd, of wat het ook is dat ze doen om ne man zijn soldaten met losse flodders te laten schieten. Ik dacht: met alle Tony’s maar niet met den dezen. Ik vind dat wij mannen ons ook mogen emanciperen. Wij zijn meer dan zaadfabrieken hé zeg. Wij hebben ook wensen en meningen. Alstublieft dank u wel. Daarom de 27^ste wet van Tony, alias mezelf: gedaan met testikels als vehikels voor nog meer nageslacht. Baas in eigen balzak! En daarmee gedaan.

De 28^ste wet van Tony: te veel voorzichtigheid is ook niet goed voor een porseleinenwinkel
Een hele belangrijke wet, deze! Zeg dat ik het gezegd heb. Ge denkt nu natuurlijk: ja, maar daar komen scherven van en scherven kosten geld. Op het eerste gezicht hebt ge gelijk, op het tweede gezicht vergist ge u. Ik zeg altijd: op eieren lopen, daar wordt niemand beter van. De wereld is al overgevoelig genoeg. Allez, tegenwoordig noemen ze dat woke, denk ik, maar ik ben er niet zeker van. Soit, zachte heelmeesters maken stinkende wonden, die uitdrukking herinner ik mij nog van de lessen Nederlands en ik heb ze altijd onthouden. Eigenlijk zegt dat hetzelfde als: te veel voorzichtigheid is ook niet goed voor een porseleinenwinkel. Als nieuwe, vrijgevochten man wil ervoor pleiten wat minder op uw kop te laten schijten. Ik mag dat zeggen, want ik kreeg mijn portie bruine smurrie wel geserveerd door die van ons geweest. Soms moet ge zeggen: genoeg is genoeg. En dat er dan een vaas breekt, awel, het zij zo. Staat er hier deurmat op mijn voorhoofd misschien? Ik dacht het niet! Ik heb ook gevoelens. De vrouw die mijn hart nog wil veroveren is gewaarschuwd: ik wil gezien en gehoord worden. Ik ben meer dan een kostwinner! Ik heb ook noden en dan bedoel ik niet de seks, want dat is een grote misvatting. Seks is ook maar seks zenne. Een hoop gedoe en zweet en gesmoorde kreten, want de kinderen zouden het maar eens moeten horen. Niet meer met den Tony!


JV

Stel je vraag aan Tony: