- De Ongeschifte Gazet -

Voor ’t eerst zou onze hond Brando naar een dogsitter gaan. Hier in ons dorp is dat een energieke, luidruchtige blueszangeres uit Amerika, ja in elk dorp spoelt er van alles aan.

Brando is een Bulgaarse straathond die we, nadat ik hem zielig op een stukje karton in de sneeuw had zien zitten op facebook, 10 jaren geleden via een Russisch-Duits traject tot in Frankrijk kregen. Zijn naam dankt hij aan zijn Bulgaarse redders die vonden dat hij zo op Marlon Brando lijkt. Ik zag dat niet en vond zijn naam afschuwelijk maar het blijven wel zijn roots, dus Brando bleef Brando. Al vraag ik me nog dikwijls af welke films zij met Marlon Brando hebben gezien daar in Bulgarije…

We kregen een angstige hond van zo’n twee jaren oud, al zullen we dat nooit zeker weten. Achter een bal lopen kende hij niet en hij was doodsbang van stokken. Het liefst zat hij de geiten in de Ardèche achterna maar na een doodsbedreiging van de geitenboer moest hij geregeld aan de ketting. Ondertussen heeft hij zijn wilde haren al lang verloren en doet hij geregeld zelf een rondje in het bos. Met een luide blaf voor de poort geeft hij dan aan dat zijn wandeling erop zit. Verder vult hij zijn dagen met de kibbelende kattinnen terecht te wijzen en te zonnen, zelfs bij 40 graden Celsius.

Dus ja, het is een andere wereld bij de enthousiaste dogsitter en haar zo mogelijk nog enthousiastere golden retriever. Allebei om ter liefst maar rustig soezen zal er niet meteen inzitten. En ik zie dat Brando hetzelfde denkt als we, net zoals bij kinderen, stiekem proberen weg te sluipen en hij ineens doorheeft dat wij aan de andere kant van het tuinhek staan. ‘Niet omkijken’ zeg ik tegen mezelf want ik voel het schuldgevoel al opkomen.

Twee dagen houd ik het vol om geen berichtje te sturen. ‘All good, Brando is doing just fine’ stelt de dogsitter me gerust, voor even. Ik erger me aan mezelf, want dan ben je net uit de kleine kinderen en ga je je zorgen maken over je hond, maar zulke dingen heb je niet te kiezen en ik besluit haar maar om de twee dagen te texten, dat lijkt me de gulden middenweg tussen volledig vertrouwen hebben en blinde paniek.

Maar deze keer is de dogsitter me voor en belt ze me met de intro die iedereen meteen naar het hoogste niveau van ongerustheid katapulteert: ‘U hoeft niet ongerust te zijn, maar…’

Brando blijkt toch niet ‘so fine’ te zijn want elke nacht gaat hij ontroostbaar huilen en ze doet, zoals alleen een goede blueszangeres dat kan, zijn loeiend gejank na. Maar de clou is dat ze deze ochtend één van hoektanden, mét wortel, vond op haar tapijt. Maar geen paniek, zegt ze, want de dierenarts was al gebeld en die achtte een consultatie niet nodig zolang er niet te veel bloedverlies was.

Ik slik een krop weg en beaam dat we de dierenarts zijn advies maar moeten volgen. De dogsitter en mezelf zullen nauw contact houden. Ondertussen stijgt mijn schuldniveau nog een level en ik googel als een gek: honden en pijn, infecties bij uitvallende hoektanden, verlatingsangst bij geadopteerde honden, …

Als ik de volgende dag nog maar één oog open heb stuur ik al een sms met de vraag hoe het nu met Brando gaat. Het is nog ontiegelijk vroeg dus ik verwacht niet meteen antwoord. Maar na de koffie nog niets. Een douche verder en nog steeds niets. Ook mijn uiteindelijk belletje blijft onbeantwoord. Mijn stresslevel gaat richting blinde paniek maar net als ik op het punt sta terug naar Frankrijk te rijden, krijg ik bericht dat Brando veel beter is, hij zal gewoon heel veel pijn gehad hebben. Mijn hart krimpt in elkaar en mijn schuldgevoel is nog amper te dragen.

Als we terug in Frankrijk zijn gooien we kinderen en valiezen uit de auto en rijden meteen naar de dogsitter. Onmiddellijk zien we dat het nog steeds niet helemaal goed is. Laaghangende oren en maar een heel klein kwispeltje in de staart.

De dierenarts laat ons zien dat hij erg veel tandaanslag heeft, te verwachten op zijn leeftijd, en dat dat de oorzaak kan zijn van de verloren tand. Dat het pijnlijk kan geweest zijn maar dat hij ons evengoed ook heel erg gemist kan hebben. Tegen de verkrampte kaakspieren, door de stress of de pijn, wie zal het zeggen, krijgt hij een spuit cortisone die ook een mogelijke infectie zal bestrijden. Maar dan ontdekt ze nog een bultje op zijn voorpoot en de plotse frons op haar voorhoofd verraadt dat het niet goed is. Een biopsie verder blijkt het inderdaad kwaadaardig en volgende week moet hij onder het mes. Ineens lijkt die tand zo onbenullig.

Van de dogsitter krijg ik nog een foto van onze twee honden onder haar kerstboom. Ik neem haar uiteraard niets kwalijk, ze is zo’n geweldig dierenmens. Maar één ding weet ik wel zeker: dat we Brando, nu duidelijk in de herfst van zijn leven, nooit meer alleen laten. Dat is niet goed voor hem en duidelijk ook niet voor mij en al zeker niet voor mijn grijze haren die er na de afgelopen dagen niet minder op geworden zijn.


SL

BIO
Geboren te: onbekend
Leeftijd: onbekend
Status: single
Studies: onbekend
Beroep: Geheim Agent
Adres: onbekend
Hobby’s: onbekend
Sterrenbeeld: onbekend
Speciale kenmerken: houdt zijn kousen aan in bed
Lievelingsmuziek: de filmscore van Jack Reacher (I en II) en Mission Impossible

Claude Vandenbossche* begaf zich naar het Parc de la Légion d’Honneur van Saint-Denis. Half verscholen in het struikgewas contacteerde hij Barre Berry* vanop één van zijn wegwerp-gsm’s. ‘Claude, waar ben je?’, hoorde hij Barre Berry* vragen met een gejaagde stem, ‘Mijn mannetje in Paris-Nord liet me weten dat je niet meer aan boord van de trein was’. ‘Alles in orde’, antwoordde Claude*, ‘Ik moest even improviseren en ben een paar honderd meter vóór Paris-Nord uitgestapt. Ik ben van plan om een onopvallende wagen te stelen om zo over de weg naar Colmar of Mulhouse te reizen. Vandaar zie ik dan wel hoe ik een skigebied bereik zodat ik eindelijk de latten kan aanbinden’. ‘Neen Claude’, antwoordde Barre Berry*, ‘Je moet doorreizen naar Praag. We hebben een probleem’.

Claude* voelde een prettige rilling langs zijn ruggengraat glijden. Zijn vakantie werd elke minuut beter. ‘Luister’, sprak Barre Berry*, ‘dit is wat we weten: Russische spionnen zijn er in geslaagd om de geheime formule van Coca-Cola te stelen. Ze willen deze nu verkopen aan de Noord-Koreanen. Ik hoef je niet uit te leggen hoe bedreigend en destabiliserend dit voor de wereldvrede is. Het vrije Westen dreigt overspoeld te worden met namaak cola die exact smaakt als de echte. Alle winst die de Coca-Cola Company maakt zou in één keer verdampen. Je kan je inbeelden hoe zenuwachtig men momenteel is in Langley. De CIA heeft speciaal naar jou gevraagd omdat men weet dat de deal zal doorgaan in Praag en dat de tussenpersoon niemand minder is dan Natasja Stolichnaya’.

Claude* floot tussen zijn tanden. Natasja was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Hij kende haar door en door want ze hadden mekaar meerdere keren ontmoet tijdens hun beider missies. Ze waren ook jarenlang pennenvrienden geweest, tot hij doorhad dat zij een quadrupelspionne was. Zij werkte voor het Kremlin, liep over naar het Westen, liep over naar Beijing en liep tenslotte over naar Brussel. Natasje kende iedereen in het wereldje, waarom was hij niet verbaasd dat uitgerekend zij het was die de deal zou regelen?

‘Okee Barre Berry*’, antwoordde Claude*, ‘ik zorg ervoor’. ‘Hoe wil je dit aanpakken?’, vroeg Barre Berry* bezorgd. ‘Ik benader haar met een Ben Curieus en doe dan een Toffe Theo’, sprak Claude* beslist, ‘Ze zal waarschijnlijk reageren met een Kate Ryan, of erger, een Patricia Kaas. Maar dan speel ik een dubbele Sinatra met eventueel een Freddy Halfoor erbovenop. Kan niet misgaan, ik kén haar. Zorg jij voor vervoer. Liefst een gecamoufleerde camper met télé-péage zodat ik me geen zorgen hoef te maken om tolwegen. En vul de ijskast met cola en zorg voor voldoende blikken Heinz Baked Beans. Dan red ik het wel voor een tijdje’. ‘Komt in orde’, antwoordde Barre Berry*, ‘geef me een kwartiertje en dan stuur ik je een sms met het adres waar je de camper kan oppikken. De sleutels zitten onder het linker spatbord, maar dat is standaard procedure, je kent de drill. Succes, Claude*. Wees voorzichtig’.

Claude* was in zijn nopjes. Een vakantie zonder een beetje actie was geen vakantie. Hij griste een blikje cola uit zijn rugzak en dronk het in één teug leeg. Hij voelde de energie door zijn lichaam stromen. Het scherm van zijn gsm lichtte op en hij las “Rue de l’Echange, 65. Zwarte Camper Van Box Life Pro 630, Diesel, Automatische transmissie, kogelvrije ramen, lederen interieur, extra munitie, Visacard Platinum met onbeperkt krediet in het handschoenenkastje. Geniet ervan, BB”.

Claude* oriënteerde zich en maakte gebruik van de kleine straatjes om de driehonderd meter tot aan de Rue de l’Echange af te leggen. Barre Berry* had zijn best gedaan, de Box Life Pro 630 was een aardig en comfortabel speelgoedje. Claude* installeerde zich, verstopte her en der zijn meegebrachte wapens, controleerde de inhoud van de kasten (ze staken propvol munitie en granaten), probeerde het chemisch toilet en checkte de douche. Hij knipte de politiescanner aan en controleerde de radio waarmee hij in verbinding kon blijven met Barre Berry*. Alles in orde. Hij lepelde snel een blikje Heinz Baked Beans leeg, at een Milky Way en begaf zich via de A4 richting Reims naar het Oosten. De gps vertelde hem dat het een rit van elf uur zou worden en Claude besloot om onderweg een paar uur slaap in te halen in het Parc Naturel de la Montagne de Reims en dan in één ruk door te rijden naar Praag.

Het was rustig op de baan en Claude* stelde de cruise control in op 120 km/u. Zijn gedachten dwaalden af naar Natasja Stolichnaya. Was me dat een vals wijf. Maar wel verleidelijk en steeds bereid tot een spelletje. Tijdens vorige missies hadden Claude* en Natasja menige hotelkamer verbouwd. Ze maakte het beest in hem los. Hij zou op zijn tellen moeten passen want er speelde passie tussen hen en dat is gevaarlijk tijdens een missie. De wodka zou weer stromen, daar kon hij gif op nemen.

Na een rit van twee uur nam Claude* afrit 22 en dirigeerde zijn wagen richting Champfleury waar hij zich een rustig plekje zocht. Hij deed zijn combat shoes uit en kroop een paar uur onder de wol. Rond middernacht stond hij op, warmde zich een blikje bonen op in de kleine microgolf en zette koers naar de Duitse grens. In Kaierslautern gooide hij de tank vol en reed verder richting Neurenberg. Over een paar uur zou hij de grens met Tsjechië bereiken en dan ging het via Pilsen naar Praag. Claude* keek op zijn uurwerk en rekende uit dat hij rond negen uur in Praag zou zijn.

Het was tijd om zijn strategie te bepalen. Ofwel moest hij Barre Berry* vragen om een safe house voor hem te regelen, ofwel zou hij het strijdperk betreden met open vizier en volledig zelf zijn missie bepalen. Claude* koos voor de tweede optie en belde alvast naar het Hermitage Hotel waar hij zich een suite op de vierde verdieping boekte. Het was tenslotte vakantie en de rekening ging toch naar Langley.

Om tien voor negen reed hij de parking van het Hermitage Hotel op. Hij friste zich even op en ging naar de lobby waar hij zich inschreef en men hem de key card van zijn suite overhandigde. Claude* belde de roomservice en bestelde meteen een flink ontbijt (spek, eieren, koffie, croissants en een coupe Dame Blanche) dat hij nuttigde op zijn privébalkon. Hij zou pas vanavond in actie schieten en de vrije uren gebruiken om zich een net pak aan te schaffen en zijn plan de campagne op te stellen.

Claude begaf zich naar het Palladium Shopping Center en stapte het filiaal van Hugo Boss binnen. Hij kocht een avondkostuum, een casual pak, drie hemden, twee dassen en twee paar schoenen. Hij liet alles bezorgen in het Hermitage en verkende de stad. Het kwam er nu op aan om Natasja te vinden en contact te leggen. Het spel was begonnen…


Wordt vervolgd…


*Claude Vandenbossche is de schuilnaam van Clement Vandevelde, adres bij de redactie gekend. Barre Berry is de schuilnaam van Bernard Peeters, adres bij de redactie gekend.


HL