- De Ongeschifte Gazet -

Ik wandelde via de Avenue de Toulon en de Boulevard de la République terug naar huis. Na het gedwongen binnenzitten wegens snot in het hoofd deed het deugd om de winterzon op mijn gelaat te voelen. Het was rustig op straat en ik bekeek de laatste paar bruine bladeren die zich hardnekkig vastklampen aan de twijgen van de platanen. Elk jaar zijn er koppigaards wat die zich niet willen gewonnen geven en stug de regen en de wind doorstaan. Het zal eerst eens flink moeten vriezen eer ze loslaten voor hun korte reis van kruin naar grond.

Ook de kerstversiering blijft nog even hangen op mijn boulevard. De helft van de mannen van de gemeente heeft nu vakantie en er zijn dringender dingen te doen dan lampionnen uit de bomen halen. Behalve de feestverlichting vindt je her en der grote namaakcadeaus met rode strikken en staan er rendieren, klaar om op te stijgen, tussen wattige nepsneeuw. Bij het gemeentehuis zag ik een sneeuwman met een hoge hoed in een vliegtuigje zitten.

‘Aha’, dacht ik, ‘eindelijk heeft Lorgues een luchthaven. Het werd tijd, met al dat internationaal toerisme in mijn dorp’. Jammer genoeg mag je hier niet opstappen en moet je nog steeds naar Nice, Toulon of Marseille voor een echte vlucht.

Bij het containerpark ligt inmiddels een bescheiden stapel bruingeworden kerstbomen. Nog niet veel soeps voorlopig. Ik vermoed dat er nog steeds een pak sparren in de woonkamers naast de open haard staan. Wanneer stopt het eigenlijk, die kerstperiode? Ooit was ik in maart op reis in het noorden van Spanje en daar hing de kerstverlichting nog altijd in de straten van de kleinere dorpen. Maart. Moet kunnen, toch?

Toen ik nog in de zachtaardige Ardennen woonde, organiseerden de dorpen een “Grand Feu” waarbij al de verdroogde kerstbomen op een grote hoop werden gegooid om ze dan ritueel in de fik te steken. Ik vond dat steeds een heerlijk gebeuren. De buurt kwam samen en dronk een druppel en at een gebraden worstje en kletste een eind weg. Terwijl je bij het grote vuur stond, kon thuis de verwarming een graadje lager. Pure winst. En ondertussen kon men al eens nadenken over pasen want dat kwam er binnenkort ook weer aan.

Het idee om van feest naar feest te leven, zint me wel. Toch als dat gepaard gaat met een gemeenschapsleven. Ik herinner me dat de kinderen steeds centraal stonden, daar in het beboste zuiden van België. Ze mochten allemaal samen op de boerenkar en werden verkleed het dorp rondgereden. Hoe heerlijk.

In de Provence organiseert men om duidelijke redenen geen “Grand Feu”. Het zou namelijk kunnen ontaarden in het afbranden van een hele regio, zelfs in de winter of het voorjaar. Heel af en toe zie ik in de vallei een gecontroleerd vuurtje waarbij men tuinafval opstookt. Klein hout en wat verdroogde bladeren, meer niet. Het goede hout wordt te drogen gelegd want dat spaart men voor de komende winter. Hout wordt hier nog steeds beschouwd als hernieuwbare energie, je krijgt zelfs een fiscaal voordeel als je een houtkachel koopt. Ik begrijp dat het in overbevolkte en vervuilde gebieden wel anders is, maar hier is nog ruimte en de luchtkwaliteit is doorgaans zeer goed.

Tijdens de afwas brak ik een wijnglas. Het is te zeggen, bij het afdrogen barstte het gewoon kapot. ‘Hans, je kent je eigen kracht niet’, zegde ik tegen mezelf, alsof je hiervoor over uitzonderlijke spierkracht dient te beschikken. Maar dat was flauw. Iedereen heeft dit al wel eens meegemaakt, je moet daarom nog geen superkrachten hebben. Maar ach, een klein complimentje aan jezelf af en toe, daar is niks mis mee. En zo heb ik alweer een prachtig excuus om nog eens langs te lopen in die winkel in Les Arcs waar ik ooit dat setje glazen kocht.

Nu er in het noorden plannen worden gesmeed om me te komen bezoeken én om samen wat exquise wijntjes te degusteren, moet mijn servies wél compleet zijn, vind ik. Bro en één van mijn broers hebben er zin in, en Karlijn kon ook wel wat vitamine-D gebruiken. Ik hoor het wel, maar wat mij betreft: prima plan, welkom.

Alleen, met het vliegtuig naar Lorgues reizen zal dus niet kunnen. Dat is voorlopig het alleenrecht van een sneeuwman met een hoge hoed.


HL

Nadat Cru Bourgeois zich even strekte, legde hij zijn hoofd weer op zijn voorste poten. De zwarte kater hield een witte borstvlek verborgen in de houding van zijn slaap.
Om volledig te zijn: ‘Carlioen La Rose Maréchale Cru Bourgeois Haut-Médoc’. De kat van mijn broer had zijn nest als kitten in een lege wijndoos gevonden en Carlioen was een ridder van de ronde tafel. Hij verscheen voor het eerst in nr 51 ‘Excalibur’, van de Rode Ridder.
We volgden met plezier het wedervaren van de huispoes. De witte borstvlek, ons familiaal embleem dat glansde in zijn pels. Zodra hij wakker werd en zich oprichtte, straalde een gloed van heroïek, ontegensprekelijk van hem af. Dat worden muizen vangen en het territorium afbakenen en bewaken en, en, en….

Ik zoog traag op een colasnoepje zoals ze die nu niet meer maken - nog verpakt in papieren zakjes van de snoepwinkel met glazen bokalen in de etalage. De colaatjes die je nu uit een plastiek zakje haalt van de supermarkt smaken naar verf en poetsmiddel, idem Kwatta chocopasta en witte Nestlé popri … Sinds de chemische smaken zich overal in nestelen is een snoepje om te spuwen. 

Carlioen, wiens naam een beetje aan ‘Karlijn’ deed denken - dacht alleen ik - keek uit op het terras van mijn ouderlijke huis, dat op een heuvel lag. En dat deed ik ook; ik keek, als in een schilderij van Escher naar Carlioen die naar het landschap keek, en zag uit over het kleine Pajotse dal met velden en uitwaaierende bossen. En waar ik nu slechts in mijn verbeelding naar terugkijk. De paar huizen in de glooiingen waren wenken van vriendelijke buren. “Hoe gaat het? Slecht weer is het vandaag, hè? Hoe gaat het met je vader?” De tijd dat ze me ‘De dochter van de Skoalmiejster’ noemden lag dan ook al ver achter me. “Mijn vader houdt zich goed, het gaat op en neer. Niet echt goed eigenlijk. Mijn moeder wijkt niet van zijn zijde. En wij, de vier kinderen, wij zijn er ook.”

De poes werd aangereden door een sluiprijder. Zo waren er velen in het dorp. Plots doken ze op vanachter een bocht, met liefelijke bloemenstruik, in wild gegrom. Het kleine wegeltje waar ik als kind, dochter van… midden op de weg speelde, was veranderd in een drukke en rumoerige weg. Ik hoorde dat het dorpsbeleid dat sluipen onder handen had genomen. Goed voor wie er nu mag wonen. In ons huis dat uitkeek over velden en bossen.

Op de rand van de put staat een huis.
In de put groeien bomen tot ver boven het huis. Het bos loopt van de ene kant van de put naar de andere kant met het huis en omarmt het met gebladerte. Beneden in het donker van de put schijnen flarden zon. Daar ligt het diepste punt van het kleine dal waar het huis de grens met hoog en laag bewaakt. De zompige bosgrond verdeelt door klein beken heet het Poelbos. 

Op de trouwdag van mijn broer liep ik naar de bakker. Aangedaan om het afscheid voor wie uitvloog vroeg ik de bakker een kleingroot en een grootklein. 
Mijn god, Carlioen’s naam klinkt in de nevelen van de ronde tafel waar vader, moeder, mijn beide broers, zus en ik zo smakelijk samen waren. 

Moraal: Vroeg of laat wordt het anker gelicht. 

KS

In deze rubriek vergast (inmiddels) Alleenstaande Vader Tony u wekelijks op enkele glasheldere en ongecomplexeerde huishoudtips, helemaal op maat van al wie na de dagelijkse arbeid aanzienlijk leutiger dingen te doen heeft dan pakweg strijken, poetsen en pubers opvoeden. Bijverdienen in het zwart, bijvoorbeeld.

De 31^ste wet van Tony: is de winter nog zo fel, smeer dan vaseline aan uw vel
Ge hebt van die mensen die zomaar naar het zuiden verhuizen. Hoe ze het doen, is mij een raadsel. Zijn dat dan allemaal lottowinnaars? Of hebben die gewoon goed geboerd in het leven? Ik weet één ding: van BMW’s verkopen spaart ge geen villa met zwembad aan de Costa del Sol bijeen. Zelfs mijn patron – en die mens boert niet slecht, ah nee, die heeft de héle BMW-garage – kan zich geen haciënda onder de zon permitteren. Zelfs geen appartement in Knokke. Wél in Blankenberge. Niet dat ik jaloers ben. Wie wil er nu in Blankenberge op vakantie gaan? Ik zou nog zeggen: als ge graag naar Tien Om Te Zien gaat kijken op den dijk, maar dat programma wordt al lang niet meer gemaakt. En een geluk ook. Die van ons geweest was daar zot van. Jaren heb ik altijd moeten meekijken met haar. Was het niet Luc Steeno of Willy Sommers, dan stond daar wel een andere lelijke zot te kwelen. Als ik geluk had, kwam K3 ook eens voorbij. De oude K3 hé, niet die tweedehands versie van vandaag. Dat waren nog eens tijden. Iedereen maar toeteren over die rosse, maar ik zou het wel geweten hebben. Een avond met die zwarte, ja. Met voorsprong de knapste van de drie. Halleluja hallo! Maar wat wilde ik nu eigenlijk zeggen? Ah ja, dat ge dus van die mensen hebt die kunnen overwinteren in warme oorden. Den dezen hier niet. Gevroren dat het hier heeft! Koud! En toch wilden de mannen gaan fietsen, 170 kilometer in zo’n korte zeemvelbroek. Ik zweer u dat ge nadien uwe Jos niet meer terugvindt als ge dringend moet plassen. Nu heb ik wel een goed middel voor een kouwelijk gezicht. Geleerd van mijn grootmoeder zaliger. ‘Is de winter nog zo fel, smeer dan vaseline aan uw vel!’ zei ze altijd. Ziedaar de 31^ste wet van Tony. Afijn, eigenlijk van ons bomma. Hoe dan ook: het werkt! We zijn naar Poperinge gefietst en terug, maar mijn bakkes lag bedolven onder een dikke laag vaseline. Niks gebarsten lippen achteraf, of van die droge, gecraqueleerde kaken! Ik denk dat ik de volgende keer ook vaseline smeer aan mijn ander velleke. Baat het niet, dan schaadt het niet. Hoop ik.

De 32^ste wet van Tony: drink er een paar bij uw sigaar
Van ons bomma gesproken. Ik moet van de weeromstuit ook meteen aan den bompa denken. Dat was ne kerel, ge hebt er geen gedacht van. Kolenscheppen van handen, een karakterkop, altijd een fles oude klare binnen handbereik én zijn lievelingsmerk sigaren: Hofnar. Zoek het op, dat is dus écht een sigarenmerk. Als ge na de noen bij hem binnenstapte, moest ge met uw handen de weg zoeken naar zijn fauteuil door de dikke, vette tabakswolken opzij te slaan. En als ge hem gevonden had, zat hij daar gelukzalig te grijnzen met zijn dikke trompet in de hand. Op het tafeltje naast hem: de fles oude klare en een druppelglazeke. ‘Ah, wie we daar hebben, den Tony’, zo sprak hij wanneer hij mij tussen de rookslierten ontwaarde. ‘Zet u jongen. Of nee, pakt u eerst een druppelglazeke en zet u dán.’ Vervolgens schonk hij mijn glazeke nokvol en reikte hij mij ook een sigaar aan. ‘Ge moet daar wel bij drinken, jong’, sprak hij onderwijzend. ‘Zeker op uw leeftijd, want ge wilt niet uitdrogen, newaar.’ Ik deed natuurlijk wat van mij gevraagd werd. Hoe zoudt gij zelf zijn op uw dertiende?


JV

Stel je vraag aan Tony:

Geachte,

Een paar dagen geleden kreeg ik de aandrang om eens in de pen te kruipen. Maar toen dacht ik, misschien beter van niet. Maar daarna kreeg ik alweer die aandrang.

Dus bij deze.

Hoogachtend,

Clem Vanmalderen

PS: Ik heb ook eens de griep gehad.

Geachte,

Vergeef mij, maar ik kreeg opnieuw aandrang om iets te schrijven. Sorry, sorry, sorry.

Dus bij deze.

Hoogachtend,

Clem Vanmalderen

PS: Dat overkomt mij anders nooit.

Geachte,

Ja lap, kreeg ik toch niet opnieuw een aandrang om iets te schrijven zeker? Misschien moet ik daar toch eens naar laten kijken.

Dus bij deze.

Hoogachtend,

Clem Vanmalderen

PS: Ik begin mij echt een beetje zorgen te maken.