- De Ongeschifte Gazet -
Au Parleur streeft naar onbetrouwbaarheid van de gegeven informatie, waarvoor ze echter niet aansprakelijk kan worden gesteld.
- Negentiende editie - 20 januari 2024 - 2e Jaargang -
EDITORIAAL
Koude dagen
‘Hey Bro, valt het mee met de sneeuw?’
‘Ja hoor, het is alweer voorbij’.
‘Maar het vriest wel flink door hè, daar bij jou?’
‘Ja, nog effe’.
‘Geniet er dan maar van. Hier in het zuiden was het twee dagen bewolkt en sommige mensen staan al op de rand van een depressie’.
‘Rotverwende bende’.
‘Neen, het is cultureel. Wolken maak je door Gitanes te roken en ijs dient voor in de pastis. Maar troost je, het vriest hier ook’.
Jeroen Vermeiren, Gent
Hans Lengeler, Lorgues
WEEKBOEK
Gesprekken
‘Coucou Hans ça va?’. Mijn buurvrouw van het eerste stuurde me een bericht. Een halve minuut later arriveerde het vervolg. Of ik thuis was? Ik antwoordde dat ik thuis was en hield mijn telefoon in de aanslag. Ofwel volgde er zometeen nog een tekstbericht, ofwel zou ze bellen. Ze belde.
Of ik geen fototoestel had dat ze kon gebruiken. Of nog beter, of ik geen foto’s wilde maken voor haar. Ze heeft een tentoonstelling in het restaurant van een hotel op de rand tussen Salernes en Villecroze, en stel dat ze kan verkopen, dan wilde ze toch graag foto’s van haar werken. En ze denkt ook aan een website die dan een soort portfolio zou kunnen zijn van wat ze maakt. Ik moest haar teleurstellen. Mijn fototoestelletje ligt bij één van mijn kinderen. En ik zegde erbij dat het fotograferen van schilderijen iets complexer is dan stomweg op het knopje van een fototoestel te drukken. Toch als je het goed wil doen. Je werkt best met een statief en je moet zorgen voor een indirecte belichting om reflecties te voorkomen. Het is niet voor niets dat fotografen een gedegen opleiding volgen, dat is een vak.
Mijn buurvrouw vond het allemaal nogal ingewikkeld maar het was niet erg. Ze had een gsm waarmee ze foto’s kon nemen. De kwaliteit zou dan misschien iets minder zijn maar het was goedkoper dan met een beroeps werken.
Een paar dagen later kreeg ik opnieuw bericht. ‘Coucou Hans ça va?’. Ik hield alvast mijn telefoon in de aanslag want ik wist wat er zou volgen. Of het goed was dat ze even langskwam. Ik zette alvast twee wijnglazen op tafel.
Mijn buurvrouw was haar werken gaan ophangen en had foto’s gemaakt met haar gsm. En nu had men haar in het hotel gezegd dat ze voor wat buzz moest zorgen. Zet een aankondiging op FaceBook had men gezegd. Stuur een advertentie naar de stad Lorgues had men gezegd. Maar ze kende daar niets van en of jij misschien…?
Bezorg me tekst en beeld, zei ik, ik flans wel iets ineen voor jou. Dat kan je dan zelf doorsturen via mail en FaceBook. Een beetje later kreeg ik haar foto’s in mijn mailbox en ik prees me gelukkig dat ik over voldoende kennis van Photoshop beschik. De meeste beelden waren namelijk vanuit de heup geschoten en dat zorgde voor een ongewoon perspectief. Bovenaan breed en onderaan smal. En een beetje van opzij. En onderbelicht. En met een duidelijke ontkenning van het concept Horizontaal en Verticaal.
Ik wilde opnieuw een lans breken voor de professionele fotografie maar ik hield me in. Mijn buurvrouw heeft geen budget en roeit met de riemen die ze heeft. Dus trok ik alles recht en probeerde een beetje licht in het beeld te krijgen. Ik maakte een dummy met een verzonnen datum en adres en stuurde haar mijn voorstel door.
Sindsdien heb ik niets meer gehoord van mijn buurvrouw van het eerste.
Christel (zonder dubbele L en E achteraan) uit Bras belde. Dat het al twee dagen grijs was en dat ze in een depressie dreigde terecht te komen. De donkere winterdagen zijn al zo kort en als het daarbij dan ook nog bewolkt is, valt het zwaar. Ja, praatte ik haar naar de mond, een mens zou er beginnen over piekeren om te emigreren naar een plek waar altijd de zon schijnt. Ik hoor bijvoorbeeld goeie dingen over Death Valley. Weinig regen en zo.
Ik denk dat ze de ironie niet helemaal mee had want ze ratelde maar door. Want het was de verjaardag van haar ventje en ze wilden die avond iets gaan doen maar uiteindelijk beslisten ze om dan toch maar thuis te blijven want ze wonen buiten het dorp en je hebt voor alles de wagen nodig en er is al vervuiling genoeg zonder dat je daar wil aan bijdragen en nu met de nieuwe regels voor het afval moet je opletten wat je bij het restafval steekt en dat het echt niet goed gaat met het klimaat…
Oeps, ik krijg een tweede oproep, probeerde ik een eind aan het gesprek te maken. Maar Christel (zonder dubbele L en E achteraan) uit Bras vond dat niet erg en zette haar betoog voort. Dat oudejaarsavond in Marseille echt heel leuk was geweest en dat op zo’n avond de mensen allemaal vriendelijk zijn en hopen op een beter jaar dat waarschijnlijk toch meer van hetzelfde zal zijn maar we hebben dat nodig af en toe want hoop doet leven…
Oeps, ik krijg alweer een tweede oproep, iemand probeert me écht te bereiken, probeerde ik opnieuw een eind aan het gesprek te maken.
Deze keer lukte het en we zegden au revoir en tot binnenkort.
HL
VANUIT DE PROVENCE
Gesprekken
Verkloek u, man
Ik zit te wachten op belangrijk nieuws. Wélk nieuws doet er eigenlijk niet toe, al is de nieuwsgierige lezer nu natuurlijk wel razend benieuwd. En toch is het nieuws op zichzelf slechts een detail. Of neen, dat is het niet, maar ik wil het niet zozeer hebben over de inhoud van de boodschap die mij moet bereiken, dan wel over de versmachtende tentakels van het wachten. Ik ben niet goed in wachten. Niet goed in geduld, zou je kunnen zeggen. Al vind ik wachten en geduld hebben twee verschillende concepten, zij het dat ze natuurlijk wel raakvlakken hebben.
Wachten op iets dat voor mij erg belangrijk is en heilzame consequenties kan hebben, is anders dan wachten op de komst van Sinterklaas. De goedheiligman, dat is een bonus voor wie braaf is geweest. Ik wacht op iets broodnodigs. Ik ben des lezers curiositeit niet bepaald aan het milderen, ik weet het. Excuus daarvoor. Het ding is: als ik wacht op iets dat van behoorlijk wezenlijk belang is, dan raak ik verlamd. Mijn brein gaat op zwart. Ik kan niet meer helder nadenken en krijg last van writer’s block. Ik check te vaak mijn e-mails en telefoon, lurk zenuwachtiger aan mijn sigaret (die ik ook vaker opsteek) en ontpop mij – zeer tegen mijn gebruikelijke natuur in - tot een meester in het bedenken van allerlei doemscenario’s. Dat laatste beschouw ik als een vorm van anticiperen. Als het nieuws dan slecht nieuws blijkt te zijn, ben ik reeds half voorbereid en heeft het verwerkingsproces zich alvast warmgelopen in de coulissen.
Ik beken: ik heb last van compulsieve trekjes. Ik kan ze meestal goed de baas. Ze krijgen niet de kans om de overhand te nemen. Ik ben de piloot, niet die trekjes. Behalve dus als ik zit te wachten op belangrijk nieuws. Dan draait mijn systeem in een knoop. Het vergt me op zulke momenten alle moeite van de wereld om normaal te functioneren. Al heb ik er ook trucjes voor. Zo zet ik alle meldingsgeluiden van mijn telefoon op stil. Kwestie van niet elke paar minuten recht te veren met een adrenalinestoot, want tja, het Grote Nieuws zou wel eens gevallen kunnen zijn. In de plaats daarvan probeer ik mijn communicatiekanalen slechts op gezette tijden te raadplegen. Dat lukt het ene uur al beter dan het andere, maar het is beter dan een aanhoudende cortisolpiek.
Weet je trouwens hoe fysiek vermoeiend dat wachten is? Onlogisch is dat niet. Cortisol en adrenaline zijn goed voor even, maar ze matten ook af. Net zoals het schuldgevoel dat je ontwikkelt omwille van je tijdelijke verlamming, die eigenlijk vooral een onvermogen is tot helder denken. Wachtdagen zijn niet mijn productiefste dagen. Ergo: welkom schuld en boete.
Het zou me niet verbazen dat daar allemaal pilletjes voor bestaan. Iets dat kalmeert. Of Rilatine bijvoorbeeld, om je verstand toch gefocust en scherp te houden. Er zijn vast ook voedingssupplementen die heilzaam kunnen zijn. Magnesium schijnt een wondermiddel, zeker wanneer je ’t in de vorm van een olie gebruikt om je voetzolen mee in te smeren. Dat leerde ik op TikTok. De mens die het propageert slaapt er beter door, is minders angstig en ook zijn piekerratio gaat in diminuendo. Met als leuke extra dat hij minder stinkt uit zijn oksels. I kid you not. Magnesium is blijkbaar ook goed voor het terugdringen van een lijfgeur, een euvel waarvan ik hoop dat ik er níet aan lijdt. En indien wel, gelieve het me dan te zeggen. Dat mag diplomatisch, maar godsamme: spreek!
Soit. Ik ben het wachten moe en moe van het wachten. Die writer’s block bezweer ik gelukkig door de verlamming van mij af te schrijven in een stukje over verlamming. Dit hier, mocht dat niet duidelijk zijn. De wereld van Jeroen kent vele zegeningen, maar hij is niet zelden ook een doolhof, een kluwen van verwarring, én dientengevolge een vorm van slaapdeprivatie. Maar ach, ’t is in elk huishouden wel wat, denk ik dan. En dus wieg ik mezelf in slaap met een simpele mantra: verkloek u, verkloek u, man!
JV
DE WERELD VAN JEROEN
Verkloek u, man
Ode
Ik verjaarde en het was een dag vol dankbaarheid. Ja ik heb van die momenten dat ik me, ondanks al het leed en de gruwel dat het leven ook met zich meebrengt, zo dankbaar kan voelen dat ik leef, dat ik besta, hier en nu. Ik kijk dan vanop afstand naar die krioelende wereldbol en moet dan happen naar adem omdat ik me zo klein voel tegenover dat leven dat zo bovenmenselijk groot is. En ik mag daar deel van uitmaken, wauw…
’s Ochtends las ik een eerste stukje uit papa’s laatste boek. De rauwe pijn van zijn sterven 10 jaren geleden heeft plaatsgemaakt voor warme herinneringen met een vleugje pijnlijk gemis en dat mag zo blijven want sommige zaken mogen wat pijn blijven doen. Als ik papa zijn zinnen laat binnenkomen duikt zijn beeld op. Ik zie zijn gezicht voor me, hoor zijn bulderlach, voel zijn droge handen vol rimpeltjes die ik erfde. Ik kan hem bijna ruiken, zo levendig wordt hij weer. Iemand omschreef hem als een ‘koortsachtig schrijver’ en dat voelt juist. Ik sliep in de kamer naast zijn bureau en hoor nog steeds zijn vingers die op het typmachine beuken, het belletje op het einde van de regel en het ratelend terugschuiven van de schrijfbalk. Zijn teksten zijn gebald en zijn zinnen moet je meermaals herkauwen om alle lagen van informatie die erin verwerkt zitten te kunnen ontwaren. Als zijn kinderen, wij dus, bijeen komen vragen we ons wel eens af hoe hij het allemaal klaarspeelde: vader van 6 kinderen, vaderfiguur voor nog vele anderen, lesgever op verschillende kunstscholen, van tentoonstellingen naar filmvoorstelling, ontelbare teksten schrijvend, aan de lopende band boeken lezend, dikwijls al roerend in de kookpotten want koken kon hij ook.
En dan is er ook mijn moeder, moedertje, mama, mamsi, oma-tje voor haar elf kleinzonen. ‘Une Grande Dame’. De kaap van 80 reeds overschreden maar allesbehalve achter de geraniums te vinden. Oh nee, de helft van de tijd weten wij, haar dochters, niet eens waar ze zich ergens bevindt. Nog steeds reist ze de wereld rond. Voor haar werk, voor een project of om vrienden te bezoeken. Mijn moeder die zo mogelijk nog meer heeft geschreven en dan ook nog eens in allemaal verschillende talen met af en toe wat prachtige poëzie als afwisseling. Zij die, na de scheiding, alleen bleef met vier dochters die ze doorheen de puberteit moest sleuren. Als ze me belt is de lijn zeer slecht en tussen het kraken en piepen door hoor ik ‘ik ben zo blij met jou’ met die moederlijke fierheid waar elk kind een centimeter van groeit. En dat weet ik want ik voel die trotsheid soms ook als ik vanuit mijn ooghoeken naar mijn jongens kijk die maar groeien en groeien en in wiens lijf een ware hormonale aardverschuiving aan de gang is.
Toch krijg ik die dag van hen knuffels en ‘I love you’s’ alsof er geen navelstrengen dienen doorgeknipt te worden. En die dag geen deuren die uit hun hengsels worden geslagen als ze ergens een kamer binnenkomen of deze weer verlaten, neen, er is een zekere gemoedelijkheid en zachtheid te bespeuren die dag. Een mengeling van de kleine jongens die ze waren toen ze nog op mijn schoot kropen en van jonge mannen die zich bekommeren om hun steeds kleiner wordend moedertje. En mijn ogen lopen vol en mijn hart zwelt tot het niet meer in mijn borstkas past want ik ben zo dankbaar voor die drie beren die mij in de schoot zijn geworpen.
En dan die geweldige man van me. Die mij, na bijna 20 jaar samen te zijn, nog steeds zo hard doet lachen dat ik tijdens het bezoek die middag aan het Mucem in Marseille bijna in mijn broek plas. ‘Il faut le faire’. Samen zoveel watertjes doorzwommen en nog zoveel avonturen in het verschiet. Die dag werken we niet maar hangen wat rond in Marseille en met elk berichtje en telefoontje van mijn prachtige vrienden en familie maakt mijn hart een duikelsprong. We doen verwoede pogingen om een goede selfie te trekken om deze fijne dag vast te leggen maar zonder succes. Voor sommige dingen ben je op een gegeven moment misschien toch te oud maar ah, als het dat maar is. Mijn hoofd en mijn hart zitten vol mooie herinneringen. Grazie mille!
SL
DE WERELD VAN SWAANE
Ode
GEMENGDE RUBRIEKEN
Stel uw vraag aan Christina Bankhol
BIO
Leeftijd: 58
Status: Single
Studies: 1e jaar Bachelor Psychologie UG
Ervaringen: Zelf verplicht in therapie gegaan, zelfstudie, veel boeken gelezen, extreem intuïtief, oplossingsgericht, ooit ontvoerd door aliens
Beroep: Therapeute (niet gehomologeerd)
Specialiteit: Gebruikt potpourri van de Ikea als aromatherapie
HET PROBLEEM VAN GLENN
Beste,
Ik zit met het volgende. Ik woon samen met mijn vriendin en dat gaat echt prima zo met ons twee. In de winter echter heeft mijn vriendin ’s avonds hele koude voeten en als we gaan slapen duwt ze die dan tegen mij om ze op te warmen. Ik vind dat heel onaangenaam. Ik heb haar reeds voorgesteld om kousen te dragen maar dat wil ze niet omdat ze dat niet elegant vindt.
Ook pikt ze ’s nachts de dekens waardoor ik dan bloot kom te liggen. Het is al gebeurd dat ik uit pure wanhoop op de zetel ga slapen. Als ik haar probeer uit te leggen dat we dat moeten oplossen want dat ik ook mijn slaap nodig heb, verwijt zij mij dat ik een egoïst ben die haar geen goede nachtrust gunt. Wij hebben daar echt al ruzie over gehad. Het is zo stom want ik zie haar echt graag, maar ik krijg haar niet aan het verstand dat we dit anders moeten aanpakken.
Glenn
DE GOEDE RAAD VAN CHRISTINA
Beste Glenn,
Voor iemand die alleen in het leven staat, zoals ik, komt jouw bericht wel heel hard binnen. Koude voeten in de winter is de hel. Ik heb dat dus ook en ik heb niemand waar ik eens lekker warm en knus kan tegenaan kruipen, gezellig onder een dekentje naar een filmpje kijken, me eens lekker laten verwennen. Ik slaap al veertig jaar élke nacht alleen, je kan je misschien inbeelden hoe ik elk jaar kerstmis beleef. Maar ja, als je een bepaald niveau van verlichting bereikt, wordt het moeilijk om nog een partner te vinden die méé kan.
Beste Glenn, als je het tenminste kan opbrengen voor je vriendin zou je kunnen beginnen met het bed voor te verwarmen met een strijkijzer op lage temperatuur. Haar een kussentje met warme kersenpitten onder haar koude voetjes schuiven kan ook wonderen doen, en dan is er nog de warmwaterkruik… Als jij het koud krijgt omdat je vriendin de dekens naar zich toetrekt, moet je in plaats van te zeuren een flanellen pyjama dragen of zorgen voor een extra dekentje. Oplossingen genoeg, maar je moet dan wel uit je pijp komen in plaats van in zelfbeklag te gaan.
Uit je brief kan ik afleiden dat er flink wat werk aan de winkel is. Ik wil maar zeggen, beste Glenn, dat er heel veel is dat jij kan doen om haar lijden te verlichten maar dat er van jouw kant blijkbaar niet veel bereidheid is. Ben je wel een emotioneel volwassen man en hou je wel genoeg van je vriendin? Kijk eens in de spiegel, beste Glenn. Is het niet zo dat je een probleem hebt met intimiteit? Ben je emotioneel wel beschikbaar? Heb je issues met hechting? Heeft je mama je te snel van de borst gehaald?
Sorry voor mijn harde woorden maar soms is het nodig om iemand eens flink wakker te schudden, zeker voor mensen die de schuld altijd bij een ander leggen. Werk aan jezelf via bijvoorbeeld een individuele therapie. Grow up en deal with it.
Veel liefs,
Christina
HL
DE HUISPSYCHOLOGE
Rita Leemans en Martijn Van Looy beantwoorden als vertrouwde vrienden uw intiemste vragen.
HET PROBLEEM VAN KELLY
Lieve Rita,
Ik heb een probleem en ik hoop dat jij me goede raad kan geven. Mijn naam is Kelly en ik ben zeventien jaar. Ik loop al twee jaar achter een jongen uit mijn klas maar die ziet mij gewoon niet staan. Tijdens het schoolfeest laatst heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en heb ik geprobeerd om hem te kussen maar hij duwde mij gewoon weg.
Misschien is hij te verlegen? Vorig jaar heeft hij op de speelplaats wél eens naar mij gekeken. Ik ben er zeker van dat hij ook gevoelens heeft voor mij maar dat hij niet durft omwille van zijn vrienden of zo?
Ik ben echt ten einde raad want ik ben zó verliefd dat ik aan niks anders meer kan denken. Mijn laatste schoolrapport was héél slecht, dat komt er dan nog bij.
Een wanhopige Kelly
ANTWOORD
Lieve Kelly,
Ik wil niets insinueren, maar het kan iets te maken hebben met je uiterlijk. Sommige meisjes hèbben het gewoon niet. Smakeloos gekleed, vettig haar, een brilleke van de ziekenkas, …
Heb je al eens een zalfje van Aderma geprobeerd? Dat werkt heel goed tegen acné. En voor een frissere adem zou ik je OxyFresh willen aanraden. Ga af en toe eens naar de kapster, dat zijn professionele mensen die je zullen bijstaan met je look. En wat modieuze kleren hoeven niet veel geld te kosten hè? Bij de Zeeman of de Zalando kan je toch iets vinden in jouw maat?
Ik denk echt dat het aan jou ligt hoor, lieve Kelly. Maak je er een gedacht van, het zit er vrees ik niet in met die jongen uit je klas. En je weet het evengoed als ik, niemand houdt van een zeurende snottebel.
Ik hoop dat je hiermee verder kan lieve Kelly.
Veel liefs,
Rita
HET PROBLEEM VAN MICHAËL
Beste Martijn,
Ik zit met het volgende probleem. Een meisje uit mijn klas schijnt al een hele tijd verliefd te zijn op mij maar ik voel van kant niks voor haar. Ik ben zelf verliefd op een meisje van de Chiro maar die weet dat niet (denk ik). In elk geval, dat meisje uit mijn klas probeerde mij te kussen op het schoolfeest en ik had daar echt geen zin in.
Zij zit altijd maar naar mij te staren in de klas en ik word daar heel ongemakkelijk van. Ik weet niet hoe ik haar aan het verstand moet brengen dat ik geen interesse heb. Als ik haar dat gewoon zou zeggen, zal ze waarschijnlijk erg gekwetst zijn en dat wil ik niet.
Hoe moet ik zoiets aanpakken?
Michaël
ANTWOORD
Beste Michaël,
Man, man, man… ben je een softie of zo? Wat zit je daar nu te lullen over gevoelens? Als dat meisje uit je klas een lelijke is, zeg het haar dan vlakaf. Je doet haar daar op termijn een plezier mee. Hoe rapper haar hart wordt gebroken, hoe sterker ze in het leven zal staan.
Als het een knappe is, waarom zou je je er dan niet eerst wat mee amuseren? Die is verliefd, die doet alles wat je haar vraagt.
Toen ik jong was, had ik soms drie lieven tegelijk. En die wisten dat niet mekaar hè? Dus, mijn beste jongen, ga je gangen nu je de kans hebt. Eens je zal getrouwd zijn, wordt dat allemaal veel ingewikkelder en riskanter hoor, neem dat van mij aan.
Mijn raad? Als je de kans hebt om eens lekker te muilen, grijp ze dan. Al de rest zijn problemen voor later.
Het beste ermee,
Martijn
HL
GEBROKEN HARTENRUBRIEK
Lezerbrieven
Beste,
ik volg met veel belangstelling jullie nieuwe rubriek van de Huispsychologe. Christina Bankhol lijkt me een dame met veel levenservaring en ik wil haar langs deze weg bedanken voor de inzichten die ze met ons deelt. Ik heb zelf ook al veel te maken gehad met mensen die emotioneel in de knoop zitten en ik probeer die ook altijd te helpen. Het wordt je jammer genoeg niet altijd in dank afgenomen. Er zijn nu eenmaal mensen die menen dat ze het zelf beter weten maar die hun tekortkomingen niet willen zien. Een buitenstaander heeft dit veel sneller door natuurlijk.
Enfin, bedankt dat je geen enkel taboe uit de weg gaat, Christina, ik heb het gevoel dat we echte vriendinnen zouden kunnen worden. Als ik jou ooit eens kan bijstaan met een probleem mag je mij altijd contacteren. Of misschien ben je eens ziek of heb je geen tijd. Ik wil dan altijd inspringen. Ik werk onder andere met de pendel en die liegt nooit. De waarheid komt altijd boven.
Doe zo voort,
Beverly Janssens
Beste Beverly,
De redactie van Au Parleur speelde mij je brief door. Bedankt voor je complimenten, een mens heeft soms eens schouderklopje nodig. Ik vrees echter dat je mij niet zal kunnen bijstaan met mijn rubriek, je moet toch wel over een bepaald niveau beschikken om dit te kunnen doen. Met alle respect, je lijkt me eerder iemand die zelf aandacht zoekt in plaats van anderen écht te willen helpen. Misschien een puntje om eens naar te kijken?
Liefs,
Christina
Geachte,
Ik ben de mama van Kelly en ik heb begrepen dat mijn dochter jullie Gebroken Hartenrubriek heeft aangeschreven zonder medeweten van haar ouders. Ik zou langs deze weg toch even willen reageren op de schaamteloze wijze waarop jullie ons Kelly hebben behandeld.
Zij is helemaal van slag en wil niet meer naar school. Ze ligt al een paar dagen op haar bed te wenen en wil enkel nog roomijs van Ben & Jerry’s eten. Het arme kind is al drie kilo aangekomen en heeft nu een ernstige aanval van acné, terwijl ze daar vroeger geen last van had.
Jullie insinueren dat zij een stinkende adem heeft? Dat heeft ze van haar vader, ze kan daar zelf niets aan doen.
Het minste wat jullie nu kunnen doen is haar jullie welgemeende excuses aanbieden.
Sonja, een onthutste en geschokte moeder
Beste Sonja,
Het is niet onze fout dat Kelly niet de opvoeding krijgt waar ze eigenlijk recht op heeft. Het is de taak van de ouders om hun kinderen voor te bereiden op een zelfstandig leven. Dat zal niet lukken door haar als een moederkloek te bepamperen bij de eerste de beste tegenslag. Ouders moeten op een bepaald moment hun jongen uit het nest duwen. Als ze dan niet een beetje weerstand hebben tegen het harde leven zijn ze gedoemd om te mislukken.
Misschien kan u eens te rade gaan bij onze huispsychologe. Die kan u ongetwijfeld helpen met tips rond een gezonde opvoeding. Als het al niet te laat is.
Hoogachtend,
Rita Leemans
Dag geachte hoofdredactie,
Ja, mannekes, wat is me dat met den Tony deze week? Ik verslikte mij bijna in mijn Irish Coffee vanmorgen. Wat bazelt die allemaal? Den Tony is al heel zijn leven autoverkoper! Ik heb een maand geleden nog een nieuwe BMW bij hem besteld, op de zaak natuurlijk. Een cafébaas heeft ook transport nodig. Maar dus nu denkt hij dat hij een soort CSI is ofwa? En dat zijn kinderen andere namen hebben? En dat Gerda hier niet met haar borsten heeft staan zwieren? Volgens mij heeft een hersendingesontsteking, of hoe ze dat noemen. Of songdementie. Ik heb daar eens een artikel over gelezen in Het Zwaarste Nieuws en ge zoudt verschieten aan welke capriolen mensen met beginnende Alzemheiner zich overgeven. Serieus. Ik ben zwaar ongerust over Tony. Te meer daar ik hem al zeker twee weken niet gezien heb, terwijl die hier elke donderdag zijn Duvelke komt drinken en dan nog eens op zaterdag als hij is gaan fietsen met de mannen. Kunt gullie mij iets laten weten? Was dat een grap, zijn stukske van deze week? En heeft den Tony een nief telefoonnummer ofzo? Ik probeer hem al dagen te bellen, maar ik krijg altijd zo’n irritante stem die zegt dat het nummer niet bereikbaar is voor de moment. Ik ben niet rap ongerust, maar nu ben ik toch zwaar ongerust. Allé, laat mij iets weten alstublieft.
Mvg
ZjoZjo van de Calypso
PS: ik bedoel jongdementie, niet songdementie, den Tony kan sowieso geen toon
Stuur ons jouw lezersbrief
LEZERSBRIEVEN
Fren in ‘t Folk
In elk geval nu was het hier aan mij. Ik ben hier ver de jongste heb ik gezien in het gezelschap van PMS. Ik ben nu adjunct van Geert De Boos. Daarnaast is er nog Gray Bodes maar die zou nogal technisch zijn meende ik te begrijpen. Alles wat taal aangaat is dus mijn deel. Ik heb altijd een deadline van één week. Maar ja een week gaat ook vooruit hé. En ik moest nog naar wat nummers luisteren van K. S. had de baas GDB me gevraagd.
Wat ga ik doen? Een bestaande mop, een originele mop verzinnen of een luchtig verhaaltje? Ik zat toch aan de toog hé in ‘t Smiske eergisteren in Asse. Je schreef wat anekdoten op op een bierkaartje is het niet? Wat werd daar weer allemaal gezegd en gedaan allemaal aan die toog? Aha ja... daar kan ik iets mee doen.
Twee brute mecaniciens:
Twee mecaniciens hangen al wat uren aan de toog in het café ‘t Folk en het werd al 2 januari 2024.
De garçon Tim trok nog een fles Baron cava brut voor hen open.
'Weet je hoe je dat uitspreekt dat Spaanse "cava"?'
Gelijk "kabas" maar zonder s', zegt de ene.
'Wij zeggen "kabas" met s', zegt de andere niet echt geïnteresseerd.
'Maar nee een kabas dat is een boekentas. Ik bedoel "kabas" in het Frans, een kabà, ne kaba, allee een winkeltas', zegt de ene.
'Winkeltas is ook met een s hé', merkt de andere op.
'Ssssssssssss', sist de ene er nog troosteloos op.
Ze zwaaien wat met hun glazen vol kabas in alle richtingen van het nieuwe jaar.
'Wete. Er is een vrouw Hilde en nog iets. Die gaat dit jaar elke dag een marathon lopen', zegt de ene en heft brut zijn glas.
'Santé kaba!'.
'Santé kabas!'.
Ze namen elk een teugje dat borrelde tot over hun kin.
'Lopen da’s niks voor mij zunne. Wat dat ik wèl wil, dat is elke dag een fles echte champagne open doen in plaats van diene goedkope cava brut'.
'Dan moete wel in den horeca gaan werken hé en niet in onze garage', repliceert de andere.
'Ha ha ha ha', wiebelden ze op hun houten barkruk samen op I’m stayin’ alive…
En is dat waar gebeurd? Ja dat is waar gebeurd.
F. S.
Post Scriptum: Ontspant u! Dat wordt vaak gezegd. Maar wat is dat eigenlijk ontspannen zijn?
Je kunt daarvoor twee dingen beogen. Al je spieren moeten los zijn, niks nog opgespannen en je geest moet leeg zijn van zorgen. Je kunt dat leren met autogene training een onderdeel van de yoga. ‘Seg trainen daar hebbekik gene tijd veur zunne, doeget self nemna.’. Dit is weerstand, laat je gaan, je armen en benen worden zwaar...
Als je eenvoudig wil beginnen met ontspannen luister dan eens naar CYBORG van Klaus Schulze uit 1973. Voor mij was het de eerste beluistering op 15 januari 2024 op een willekeurige geluidsbuis. Het is Duitse Kraut Rock van de Berliner Schule: de Berlijnse school. Ook bekend onder de naam Kosmische muziek. Het bestaat uit vier stukken. Er komen veel hoge tonen in voor wat ontspannend werkt. Je kunt er best voor gaan liggen in de zetel en je laten gaan. Zet je GSM en zo uit. Een cyborg is een samensmelting van mens en machine zocht ik voor mij op. Laat dus je koptelefoon en je lichaam één worden. Ik heb me alvast een koppel piepkleine luidsprekertjes laten inbouwen in mijn oren zodat ik hyper gehorig word.
Uit Frens taalboekje:
Hello ik ben Fren S. en behandel bij PMS Belgium alles wat staal heu ik bedoel taal aangaat.
Naar het schijnt zijn er mensen die die hengelse humor niet helemaal begrepen, maar het niet durven melden. Sommige moppen staan in het lang en breed uitgeschreven op kalenders, in boeken en op het internet maar dat vind ik niet fijn.
Als je naar een film gaat en je hebt erover gelezen, de trailer gezien en de affiche dan ga je toch gewoon weer naar huis. De pret van de verrassing is er af. Af en toe wil ik toch eens iets verklaren zoals wat Nights In White Satin betekent. Het kan veel betekenen maar wat is satijn? Het is een speciale manier van weven met als resultaat dat de stof gladzacht is en weinig vocht opneemt, ideaal voor beddegoed dat koel blijft. Nachten in wit satijn verwijst dus naar coole vrije nachten in witte stof doorgebracht. Dat klinkt wel een stuk minder geheimzinnig zonder dat alles ontbloot is want uit het bed praat men niet.
Als je voor het ‘cult uur’ een mooie film wil zien dan raad ik je aan eens te kijken naar de Right Stuff uit 1983. Hier nog nooit op tv gezien. Prachtige scènes, mooie muziek, grappig, spannend en ontroerend, knap gefilmd èn wel echt gebeurd. Uitstekende acteurs die het verhaal schetsen van de onwaarschijnlijk strenge opleiding van de eerste astronauten, zonder garantie dat ze ooit zullen opstijgen. De enigen die hen dat wel voordeden dat opstijgen maar dan zonder raket waren Jezus en Maria. Indertijd was daar een boek van van Tom Wolfe en delen kwamen in HUMO. Maar waar vind je die film? Won vier Oscars.
Naar de hengelse moppen dan om je te begeleiden, ik beloof zonder grapjes:
Veel woorden ontstaan door geluidsnabootsing bijvoorbeeld een pauw maakt datzelfde geluid. Pauw in het Frans is paon, lijkt nog altijd een beetje op pauw als je wat met je mond het geluid nadoet. U kan het thuis zelf proberen. Ik probeer even zelf met goed roepen: Pauw! Pauw! Pau! Pau! Klinkt ook heel innemend. En nu een Franse: Paon! Paon! Je hebt uiteraard soorten pauwen. De ene pauwt zo en de andere pauwt zo. Ja zij hebben ook een verhaal te vertellen en dat is niet altijd hetzelfde.
In het Spaans wordt dat pabo van het eigenlijke woord pavo. Dat doet er me aan denken: wist je hoe dat men wist dat de u in het Latijn als oe werd uitgesproken? Zou jij het vinden? Ik niet hoor. Maar in een tekst die ze vonden stond u u zei de uil. Een uil zegt niet u u maar wel oe oe en pats men wist nu de uitspraak van de uil, ik bedoel de uitspraak van de Latijnse u. Knap niet? Men vond dat kleine stukje en dan…
Ho excuseer me, ik dwaalde maar wat af.
Dus een paard hinnikt. Een varken knort. Een poes miauwt. De muis piept. De vlieg bromt maar ja dat was haar motto die je hoorde…
Gaan we weer naar de lord. De lord liet een wind in zijn bad en lucht onder hogere druk dan het water errond borrelt op - weer zo een mooie onomatopee: borrelen - en maakt geluid vrij aan de oppervlakte. Het geluid dat hier gehoord werd was: hot water bottle; een beetje uit te spreken als je de grap vertelt zonder te veel te articuleren en je bent er: ‘ot otter bottel’. Misschien vind je dat niet grappig; lachgas kan helpen.
Een zeemeermin is vrouwelijk maar geen vrouw als je het dan begrijpt.
Fren S.
Alles staat op papier:
Papier wordt van houtpulp gemaakt. Het is dus nooit een vodje geweest. En het filmpje wordt nog af en toe vertoond of er wordt soms naar verwezen door een wat in het nauw gedreven politicus. De eerste minister Claes had dus kunnen zeggen, toen ministers nog serieuze mannen waren:
‘De grondwet is geen p r o p j e papier. Ik ga naar de koning. Ik bied hem het ontslag van de regering aan.’.
Ik herinner me daar niks meer van, ik was erg dronken op dat moment.
Ik herinner me daar niks meer van, ik was erg dronken op dat moment. Ik herinner me daar niks meer van, ik was erg dronken op dat moment.
Ik herinner me daar niks meer van, ik was erg dronken op dat moment. ik herinner me daar niks meer van, ik was erg dronken op dat moment.
Ik herinner me daar niks meer van, ik was erg dronken op dat moment. ik herinner me daar niks meer van, ik was erg dronken op dat moment.
Fren S: Tip: ‘PF’ DSOTM
Una broma solamente para personas que hablan español:
‘Antes’ y ‘détras’ la ventanilla:
Hay un hombre esperando por la ventanilla y dice:
Señora hace treinta minutos que estoy
aqui esperando por la ventanilla
Tranquilo señor,
hace treinta años que
soy aqui detras la ventanilla.
GDB
NONKEL GASTON
VERVOLGVERHALEN
Het openbare leven van een geheim agent - Skiverlof IV, Praag
BIO
Geboren te: onbekend
Leeftijd: onbekend
Status: single
Studies: onbekend
Beroep: Geheim Agent
Adres: onbekend
Hobby’s: onbekend
Sterrenbeeld: onbekend
Speciale kenmerken: houdt zijn kousen aan in bed
Lievelingsmuziek: de filmscore van Jack Reacher (I en II) en Mission Impossible
Natasja was de eerste die merkte dat er iets niet klopte. ‘Claude*’, fluisterde ze, ‘de Chinese geheime dienst heeft ons gevonden. Ze komen zometeen binnen. Volg me. Snel!’. Ze nam Claude* bij de hand en trok hem mee naar de personeelsruimte van de MacDonalds. ‘Trek een uniform aan’, sprak ze beslist, ‘en volg me naar de keuken’. Claude* aarzelde niet, hij wist hoe efficiënt Natasja was in crisismomenten. Een paar tellen later stonden ze zij aan zij bij het fornuis hamburgers te grillen.
De deur van de MacDonalds ging open en drie in het zwart geklede mannen van Aziatische signatuur traden spiedend binnen. Ze verspreidden zich en gingen van tafeltje naar tafeltje. Enkele minuten later deed één van hen teken en verlieten zij haastig het restaurant. Claude* keek Natasja vragend aan, hij begreep er niets van. ‘Voor westerlingen ziet elke Aziaat er hetzelfde uit’, verklaarde Natasja, ‘Het omgekeerde is evenzeer waar, voor Aziaten ziet elke witte mens er ook hetzelfde uit. Dankzij onze keukenuniformen gingen we op in het decor’. Claude* keek Natasja liefdevol aan en zijn hart sloeg een slag over. ‘Wat een vrouw’, dacht hij.
‘Wat is je vluchtplan?’, vroeg Natasja. Claude* vertelde haar over de zwarte Camper Van Box Life Pro 630, diesel, automatische transmissie, kogelvrije ramen, lederen interieur die hij via Barre Berry* had gekregen. ‘Met dat wagentje kunnen we in alle comfort heen waar we willen’, zegde Claude*, ‘Er is maar één probleem, een deel van mijn uitrusting ligt nog in mijn suite van het Hermitage Hotel’. Natasja toverde een gsm tevoorschijn. ‘Laat dat maar aan mij over’, zegde ze, ‘ik heb een mannetje in het Hermitage. Ik laat hem je spullen naar de dienstingang brengen, we pikken ze daar dan op’.
Een kwartiertje later zette een taxi Claude* en Natasja af aan de achterkant van het Hermitage Hotel. Gebruikmakend van de duisternis gleden zij als twee schaduwen langs de muur van het gebouw. De bagage van Claude* stond zoals afgesproken bij de deur van de personeelsingang. Claude* hees zijn rugzak op zijn schouders en nam zijn draagtas ter hand. Stil slopen ze naar de parking waar zijn camper stond geparkeerd.
Claude* stak voorzichtig zijn hoofd om een hoek en zag meteen de zwarte SUV met geblindeerde ruiten voor de ingang van het hotel staan. Stil gebaarde hij naar Natasja. Gebukt slopen zij tussen de andere wagens tot aan zijn camper en openden geruisloos het portier. ‘Maak het je gemakkelijk, Natasja’, zegde hij. Natasja was onder de indruk. ‘Mooi wagentje’, zegde ze bewonderend, ‘Hiermee wil ik nog wel eens op vakantie’.
Claude* nam zijn verrekijker met nachtzicht en bestudeerde de zwarte SUV met geblindeerde ruiten. ‘De wagen is verlaten’, zei hij, ‘De spionnen zijn ongetwijfeld binnen in het hotel op zoek naar ons. Dit is ons moment’. Hij startte de wagen en reed de parking af. Niets bewoog, ze waren ontsnapt.
Terwijl ze Praag snel achter zich lieten, keek Natasja nadenkend naar de weg. Ze hadden dan wel de Chinese geheime dienst afgeschud, er waren ook nog de Noord-Koreanen die veel geld op tafel wilden leggen voor het geheime recept van Coca-Cola. En iedereen in het wereldje weet dat de Noord-Koreanen onvoorspelbaar zijn.
Op tien kilometer buiten Praag zette Claude de camper aan de kant. Het was tijd om een “plan de campagne” op te stellen. ‘Als we Noord-Korea voor eens en voor altijd willen uitschakelen, moeten we hen treffen waar het het meeste pijn doet’, zegde hij nuchter, ‘in hun portemonnee’. ‘Dus…’, antwoordde Natasja, ‘we plunderen hun Zwitserse bankrekeningen. Op naar Zürich’. ‘En vandaar naar Sankt Moritz om eindelijk te gaan skiën’, repliceerde Claude*.
‘Heb je echt twee Noord-Koreaanse agenten uitgeschakeld?’, vroeg Natasja hees. ‘Yep’, antwoordde Claude*, ‘in de toiletten van het casino. Dat zal men mij niet in dank afnemen’. ‘Oh darling’, sprak Natasja, ‘je maakt me heet. Kus me’. ‘Okee baby’, antwoordde Claude*, ‘maar het moet geen gewoonte worden’, en hij kuste haar teder op de mond.
‘Hoe zullen we rijden?’, vroeg Claude*, ‘Ofwel nemen we de route over Duitsland, dat is de kortste, ofwel leggen we een dwaalspoor en rijden we via Oostenrijk’. ‘Oostenrijk’, zegde Natasja beslist, ‘over Wenen. Dat is alweer een tijd geleden dat ik daar nog eens kwam’. Claude* glimlachte. ‘Wenen zal het zijn, baby’, ‘ik ben tenslotte op vakantie. Het is nu kwart voor tien, dat wil zeggen dat we midden in de nacht arriveren als we nu meteen doorrijden. Dat is te laat om nog naar een hotel te gaan’. ‘Ik ken een knus hotelletje in Třebíč, het Hotel Joseph 1699’, zegde Natasja, ‘dat ligt op de weg en is maar honderd kilometer verder. We kunnen er over een dik uur zijn. Ik reserveer meteen een kamer. Ze kennen me daar, ze zullen ons zeker nog binnenlaten, zo laat op de avond’.
Claude* stelde de gps in en opende een blikje cola. Hij nam een slok en bood de rest aan Natasja die het dankbaar in ontvangst nam. ‘Vertrek maar, darling’, zegde ze, ‘ik warm ons ondertussen een blikje bonen op’. Claude* voelde het leven door zijn lichaam stromen. Met Natasja aan zijn zijde kon zijn vakantie niet meer stuk.
Zachtjes begon het te sneeuwen. Maar dat deerde Claude* niet. Zijn Camper Van Box Life Pro 630 was uitgerust met winterbanden.
Op hetzelfde moment vertrok vanuit de Russische ambassade te Praag een zwarte SUV met geblindeerde ruiten richting het zuiden.
Wordt vervolgd…
*Claude Vandenbossche is de schuilnaam van Clement Vandevelde, adres bij de redactie gekend. Barre Berry is de schuilnaam van Bernard Peeters, adres bij de redactie gekend.
HL
UIT HET LEVEN
Het openbare leven van een geheim agent - Skiverlof IV
De zoveelste wet van Tony: fuck de wetten van Tony!
Jawel, je leest het goed: fuck de wetten van Tony! Of dacht je nu echt dat ik een nieuwe, lijvige juridische codex aan het schrijven was? Bijlange niet! Het was maar om te lachen, hé! Niet alles, natuurlijk. Die van ons is er wel degelijk vandoor gegaan met haar badmintonkleerkast en ja, het is een serpent waarvan ik desondanks met heel mijn hart en ziel gehouden heb. En natuurlijk ga ik op zaterdag fietsen met de mannen en gaan we nadien een Duvel drinken (en soms meer) bij de ZjoZjo. Maar neem nu die geile Gerda uit mijn schooltijd. Dat mens bestaat niet echt! De decolleté-thema-avond bij de ZjoZjo, dat was dan weer niet verzonnen, maar serieus: schoon volk, daar niet van, maar allemaal meisjes van een jaar of 20 die hopen carrière te maken als social media influencer. Ik ben misschien wat op de dool soms en zeer zeker ben ik op de tast, maar ik ben geen pedofiel en ik ben al zeker niet op zoek naar jonge deernes met daddy issues. Je bent verbaasd natuurlijk, dat een BMW-verkoper een woord als ‘deernes’ kent en al eens gehoord heeft van ‘daddy issues’. Dat komt natuurlijk omdat ik niet echt een BMW-verkoper ben. Daar heb ik je wel bij het pietje of een ander genderneutraal lichaamsdeel genomen. De namen van mijn kinderen? Compleet verzonnen! Of wat dacht je? Ten eerste zou ik mijn kinderen nooit zulke marginale namen geven en ten tweede ben ik wel begaan met hun privacy. Ook de remsporen van Kevin – die dus niet echt Kevin heet – waren compleet van de pot gerukt. Geef toe dat het wel een goede aanleiding was om als moderne man het onderwerp ‘de was’ aan te snijden’. Je kan maar beter creatief zijn. Met de leeftijden van zoon- en dochterlief heb ik misschien ook een loopje genomen. Ze zouden iets ouder kunnen zijn. Of iets jonger. Wie zal het zeggen? Ik niet, want het zijn je potverdekselse zaken niet. Ha!
Was het dan allemaal fictie? Bijlange niet. Maar de vraag is of dat in wezen belangrijk is. Ik denk van niet. De mensen geloven wat je ze vertelt. Ze checken de feiten niet meer. De krant staat vol fake news en alternatieve feiten. De goegemeente gelooft alles tegenwoordig. Alles! Nu gaat het weer over die vreemde vlekken op Donald Trump z’n handen. Ik zeg je dat die daar vakkundig zijn aangebracht door een make-upartiest met naam en faam in Hollywood. Goed gezien van die Donald. Plots heeft iedereen over zijn mogelijk dodelijke ziekte en niet meer over de rechtszaken waarin hij nogal kniediep verwikkeld zit.
Maar dus, wat ik wil zeggen is: fuck de wetten van Tony. Het was plezant, ik heb soms goed gelachen met de clichés die ik verkondigde als was ik een holbewoner en geen inzittende van de 21ste eeuw. ’t Was gebeurlijk billenkletsen, zeer zeker, maar om daar nu in te blijven volharden? Neen, toch maar niet. Over mijn naam heb ik trouwens niet gelogen. Mijn moeder moest en zou een Tony hebben als ze een zoon kreeg. Naar Tony Bennett, haar lievelingszanger. Bon, ik moet het ermee doen, maar ik zou mezelf een andere naam gegeven hebben. Alexander, bijvoorbeeld. Of Thomas. Hans of Jeroen, Joost desnoods. Maar niet Tony. Alles, behalve Tony.
Wie is Tony dan écht? Een kabinetsmedewerker van een Vlaams minister? Een boekhouder? Een HR-bediende in een groot ziekenhuis? Een straatveger? Een leraar wiskunde in een college? Een treinbestuurder bij de NMBS? Een advocaat? Niets van dat alles. Godzijdank. Terwijl ik verder niet in god geloof, laat dat duidelijk zijn. Ik, Tony, ben niets meer maar ook niets minder dan een forensisch onderzoeker bij de federale politie. Je kent dat type wel van de televisie. CSI en zo. Alleen is het lang niet zo spannend en sexy als die series het laten uitschijnen, en al zeker niet in onze contreien. Een crime scene onderzoeken in Miami of New York is nu eenmaal van een andere orde dan in pakweg Liedekerke neerstrijken, omdat daar weer eens een halve debiel een mes heeft getrokken op café.
Ik hoor je al denken: ‘Ja, maar Tony, eerst was je een BMW-verkoper met marginale kinderen en een hete vlam genaamd Gerda, nu ben je plots een soort flik die naar Tony Bennett vernoemd is. Wat moeten we nog geloven?’ Tja. Wat dat betreft zijn er geen garanties en lijkt enige achterdocht me zeker op zijn plaats. Anderzijds: ik ga mezelf niet blijven heruitvinden. Dat is redelijk vermoeiend. En voor wie nu denkt: ik ga nu eens googelen of er een Tony werkt bij de forensische recherche, bespaar je de moeite. Bij de recherche gebruiken we pseudoniemen. Dáár ga ik door het leven onder een andere naam. Een pure veiligheidskwestie, zeker in tijden van de war on drugs en wraakacties allerhande.
Ik hoor je ook al vragen: ‘Ja, maar Tony, is dit nu het einde van je doortochten in Au Parleur?’.
Zot! Integendeel! Maar heel die cinema met die wetten van Tony, dat is goed geweest. Wie weet wat volgende week brengt? Een nieuwe verwikkeling met die ex van mij? (Die door haar badminton dude trouwens bezwangerd is, vernam ik zopas!) Of een verslag van een dag in het veld en de verschillende stadia van een rottend lijk? We zullen wel zien. Ik blijf. Tenminste, als ik wat meer mezelf mag zijn. Zeg het maar, Au Parleur. Wat wordt het?
JV
NVDR
We maken ons oprecht zorgen over Tony. Onze vriend is duidelijk de pedalen kwijt en leeft in één of andere illusie. We gaan het er op de eerstvolgende redactievergadering over hebben want we denken dat Tony hulp nodig heeft.
We volgen dit op.
TONY
De zoveelste wet van Tony: fuck de wetten van Tony!
© Au Parleur - JEROEN VERMEIREN/HANS LENGELER 2023/update 2024
SINT-DENIJSLAAN 31A - 9000 GENT
11, BOULEVARD CLEMENCEAU - 83510 LORGUES - FRANCE
BEELDEN: EIGEN WERK & UNSPLASH