- De Geschifte Gazet -

We ontmoeten Jürgen von Schaumburg-Lippe voor een gesprek in het roze district van Marseille alwaar hij een van zijn vrijgezellenflats bezit.

Hoogedel eerwaarde Monseigneur von Schaumburg-Lippe, met permissie, hoe komt u hiér terecht.
Mijn grootvader verbleef enige jaren te Marseille, ik meen tussen 1942 en 1944, en bezat nogal wat vastgoed in de stad. Vele gebouwen werden na de capitulatie aan mijn familie ontstolen maar dit is één van een aantal panden die we nog in bezit hebben hier. Wij proberen reeds vele jaren het ons aangedane onrecht te herstellen maar het is kwaad kersen eten met de Zionistische lobby. Desondanks kom ik hier graag, in dit appartement in de schaduw van de Notre Dame de la Garde, de basiliek van la Bonne Mère. Haar vrouwelijke energie is sterk aanwezig in deze wijk. Ik hoef maar buiten te stappen om haar zegeningen te ontvangen. Ik heb trouwens straks een afspraak in de Haïtiaanse wijk, waar het geloof nog sterk aanwezig is. Indien u wil kan u mij vergezellen?

Dank u, ik heb gereserveerd bij La Table de Pol. Anders…
U weet niet wat u mist, maar het is aan u uiteraard. Wilt u wat te drinken? Een glaasje Vichy? Een glaasje witte Verdicchio dei Castelli di Gesù Bambino? Die smaakt alsof een misdienaartje op je tong pist, heerlijk wijntje, perfecte afdronk. Héél duur, dat wel. Ik laat ‘m invliegen per helikopter. Mmmmmm?

Monseigneur, als u me toestaat, kan u ons, zonder de tiara te ontbloten, iets meer vertellen over uw taak als persoonlijk lijfarts van de paus?
Ik maak deel uit van een heel team persoonlijke lijfartsen. Mijn door God gegeven missie is toezicht houden op de Heilige Stoelgang van zijne Heiligheid. Het is vooral een protocollaire functie. Zoals u weet, zit zijne Heiligheid op de troon van Petrus tijdens de audiënties. Dit meubel is zodanig aangepast dat zijne Heiligheid zijn troon niet hoeft te verlaten als de natuur roept, als u begrijpt wat ik bedoel. Zijne Heiligheid kan zich in alle discretie laten gaan terwijl hij bijvoorbeeld een gesprek voert met een staatshoofd van een bevriend land. Mijn taak bestaat erin om het gevulde potje te legen en tijdig te vervangen in geval zijne Heiligheid meer aandrang zou voelen dan enkel een numero uno, zoals we zeggen in het Vaticaan. Bij een numero due moet ik al wat alerter zijn en bij een numero tre is het alle hens aan dek.

Excuseer, een numero tre?
Mmmmmmmm, jawel, un numero tre. De paus is behalve de plaatsvervanger van God ook een man van vlees en bloed. De numero tre van zijne Heiligheid is legendarisch. Wie het wonder ooit mocht aanschouwen, kan niet twijfelen aan de goddelijke roeping van paus Francsicus.

Monseigneur, dat lijkt mij toch een opdracht met een grote verantwoordelijkheid.
Dat gaat, dat gaat. Ik heb in mijn dokterstas steeds een voorraad Vaseline waarmee ik het heilige scrotum kan zalven. Het Vaticaan is een grote afnemer van Vaseline.

Monseigneur, ik heb nog een vraag van een meer algemene aard. Ik woon in een Provençaals dorp verderop en ik weet dat het aantal kerkgangers is gereduceerd tot slechts een paar procent van de bevolking. Echter, op de meest onmogelijke momenten worden de klokken geluid gedurende vier, vijf minuten. Dit is echt heel storend, zelfs een beetje arrogant en nergens voor nodig. Waarom, Monseigneur, waarom?
Mijn zoon, wie in de minderheid is, moet veel lawaai maken. Diegene die het hardst roept heeft wetmatig gelijk. Aandacht, aandacht, aandacht. Wat doet de kleuter die zijn zin niet krijgt? Hij laat zich op de grond vallen en begint te roepen en te huilen. Het zijn beproefde manipulatietechnieken. Uiteindelijk zullen de verloren zonen en dochters terugkeren naar de schoot van onze Heilige Moeder, de kerk van Rome. Alleen weten ze dat nog niet. Mensen zijn schapen en denken binair. Zwart-wit, goed-slecht, ongenuanceerd en dus niet in staat om het grotere plaatje te zien. Wij maken daar gebruik van om hen te leiden door hun onwetendheid te voeden met angst. Angstige schapen willen niets liever dan een sterke leider die het denkwerk in hun plaats doet. Het schaap garandeert de welvaart van de herder, we moeten dat in stand houden. Het mooie van de truuk is dat het schaap in de illusie leeft dat het eigenlijk een wolf is, begrijpt u? De goede herder houdt van bovenaf een oogje in het zeil en scheert op tijd en stond de wol. Ik maak me geen zorgen. De democratie is een historische vergissing die zichzelf zal opheffen. Hebt vertrouwen, mio figlio, hebt vertrouwen.

Maar Monseigneur, nogmaals met permissie, steeds meer mensen zijn kritisch gaan denken en stellen vragen die ze in het verleden niet durfden te stellen. Het wetenschappelijke denken…
Mio figlio, ik zal u eens uitleggen wat het verschil tussen leugen en waarheid is. Alles wat wij verkondigen is waarheid, alles wat niet past in ons geloofssysteem is leugen. Wij herhalen steeds weer een bepaalde stelling, net zolang tot die wordt aanvaard als de Waarheid. Wij zaaien tegelijk twijfel rond de ideeën die niet stroken met onze Waarheid. Wetenschap is vaak de vijand, dat klopt, maar wij zullen de wetenschap gebruiken als die in ons voordeel is en wij zullen de wetenschap aanvallen als die in ons nadeel is. Ooit had de kerk voldoende macht om dat soort vrijdenkers op de brandstapel te zetten, vandaag hebben wij het internet tot onze beschikking, mmmmmm?

Monseigneur, ik dank u voor dit verhelderend gesprek en dat u in uw drukke agenda een gaatje hebt gevonden om met Au Parleur te praten. U moet een hard leven leiden.
Oh, maar het geloof maakt me hard. En, ik vind altijd een gaatje, mijn beste. Soms is het moeilijk om erin te komen, maar dan sluit ik mijn ogen en denk aan god. En in noodgevallen heb ik nog altijd een potje Vaseline bij de hand. Mmmmmmmm?



HL

U denkt misschien dat u een rare snuiter bent, beste lezer, en dat bent u natuurlijk ook, maar daarbuiten lopen medemensen rond die rariteit tot kunstvorm verheffen. Het zijn mannen, vrouwen en genderlozen die er de vreemdste gewoontes en hobby’s op nahouden. Dat zeggen we overigens zonder enig oordeel. Genesteld in de marge van het samenleven als zij zijn, krijgen zij zelden een stem. Daar wil Au Parleur verandering in brengen met een vijfdelige reeks waarin deze eenzaten hun verhaal doen. Fernanda bijt de spits af.

IDENTIKIT
Naam: Fernanda
Leeftijd: 47
Burgerlijke staat: alleenstaande
Beroep: poetsvrouw in een lokale keten van begrafenisondernemers
Raar kantje: verzamelt okselhaar

Noem Fernanda gerust een einzelganger. In haar sober ingericht rijhuisje zijn kale muren koning, op een houten kruisbeeldje, een aan de randen vergeelde ets van de heilige maagd Maria en een foto van een ons onbekende vrouw na. Fernanda heeft geen familie meer. Ze is de dochter van een Limburgse dorpspastoor, die zich ondanks het celibaat een fijnproever toonde van vrouwelijk schoon. Zo ook van Fernanda’s mama, die op de vlucht voor een totalitair regime in de netten van de katholieke kerk verstrikt raakte. Francesca kwam terecht in een opvanghuis, alwaar een pastoor haar zo goed als prompt met kind schopte.

Zwijggeld
De bevoegde bisschop was bepaald niet geamuseerd. Het was al de derde keer dat zijn pappenheimer in hitsige papieren belandde. Zijne monseigneur besloot daarop zijn van testosteron doordrongen prediker uit te sturen naar verre overzeese gebieden. De man werd het laatst gesignaleerd in een afgelegen stukje regenwoud, waar hij na een potje pootjebaden in een poel met menig bloedzuiger op zijn lijf uit het water stapte. We zouden dat symbolisch kunnen noemen, maar zulks zou vooral getuigen van naïviteit onzerzijds.
De monseigneur deed overigens meer dan zijn priester detacheren naar verre oorden. Hij voorzag ook een uit de kluiten gewassen potje zwijggeld voor Francesca en de vrucht die ze droeg. ‘Die mooie cheque kwam wel niet zonder voorwaarden’, vertrouwde Fernanda ons aan de telefoon al toe. ‘Mijn lieve madre – god hebbe haar ziel – mocht niet in Limburg blijven. Ze moest een ander bisdom opzoeken. Zo kwamen we in Oost-Vlaanderen terecht, in het toen nog troosteloze Aalst. Gelukkig smelten de middeleeuwen ook hier langzaam maar zeker weg. Niet zo snel als de noordpool, maar wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd.’


Heilig water
En zo komt het dus, goede lezer, dat we Fernanda – wier Vlaams intussen beter is dan haar Spaans, wat politici en kiezers uit bepaalde hoek ongetwijfeld intens zal plezieren – bezoeken in de uienstad. Haar karig uitgerust rijhuisje met stoïcijnse muren biedt haar, zeer tot haar eigen geruststelling, beschutting tegen de helaas intrinsiek vulgaire aard van de Aalstenaars.
Maar, goede lezer, we lopen vooruit op de zaken. Laten we beginnen bij het begin: de deurbel, die we beroeren op een nazomerse zondag in september. Slechts enkele tellen later is een magere kier ons deel. Fernanda neemt geen risico’s, zo beseffen wij terstond en meteen. Twee ogen turen voorzichtig door de smalle spleet om ons te monsteren ons. ‘Au Parleur?’ klinkt het aarzelend, nauwelijks verstaanbaar.
‘Jazeker’, antwoorden wij, waarop de deur langzaam openzwaait. Na een bijkomende onderzoekende blik, waarin Fernanda onze tenen met onze kruin verbindt, mogen wij haar bescheiden woonst betreden. ‘Volg mij’, klinkt het zwakjes. ‘Ik heb koffie noch thee, maar wel heilig water. Ik koop het in ‘t groot in de Colruyt en laat het dan zegenen door een geestelijke die ik ken via mijn werk.’
‘Water is prima’, stellen we haar gerust, terwijl wij plaatsnemen aan een namaak kloostertafel met vier sjofele stoelen. Zo heel veel meer is er ook niet te zien in Fernanda’s woonkamer. Een uitgerafelde divan van de jaren vijftig (gokken we), een muur met voornoemd kruisbeeld en een wat schrale ets van de Heilige Maagd Maria, een foto van een intrigerende vrouw (Fernanda’s moeder, zo blijkt), een salontafel met een blad van vuilgroene faiencetegels en een commode waarop – dat dan weer wél – een flatscreen van de laatste generatie (4K!).

Monster in de broek
Het is alsof Fernanda onze verbazing capteert. ‘Ik heb geïnvesteerd in een schone tv’, fluistert ze verontschuldigend, terwijl ze wat heilig water uitschenkt voor uw reporter en zijn fotograaf. ‘Ik kijk graag naar Thuis. En naar de eucharistieviering op zondag. Ik vind een scherp beeld in beide gevallen geen overbodige luxe.’
Fernanda neemt plaats tegenover ons en kijkt ons vragend aan. ‘We zijn hier om te praten over je bijzondere hobby’, brengen we haar in herinnering.
‘Juist’, knikt Fernanda. ‘Mijn hobby. Al noem ik het liever mijn levenswerk.’
Au Parleur: Wij hebben begrepen dat je een bijzondere collectie bijeen hebt gespaard. Wat verzamel je precies?
Fernanda: (fluisterzacht) ‘Mja. Hoe moet ik het zeggen?’
Au Parleur: Zeg het maar gewoon zoals het is.
Fernanda: (richt de blik ietwat gegeneerd naar beneden) ‘Awel ja, het is dus zo dat ik okselhaar verzamel.’
Au Parleur: Okselhaar? Je bedoelt van echte mensen? Andere mensen dan jezelf?
Fernanda: ‘Ja. Maar alleen van vrouwen.’
Au Parleur: ‘Euh… kan je ons vertellen hoe die merkwaardige fascinatie voor okselhaar ontstaan is?
Fernanda: ‘Moet dat echt?’
Au Parleur: Niets moet, maar okselhaar verzamelen, daar begin je niet zomaar aan lijkt ons. Onze lezers willen vast begrijpen waarom je een zwak hebt voor de aanwas in des vrouwen armholte.
Fernanda: ‘Het ligt gevoelig. Ik ben de dochter van mijn madre én een pastoor. Toen zij in België aankwam als vluchtelinge – ze was amper 19 – werd zij ondergebracht in een tehuis voor dakloze vrouwen. Het bisdom van Hasselt financierde die hele zaak en één van de plaatselijke pastoors was er kind aan huis. Zijn liefde voor god was zo groot dat hij ze wel moest delen met hulpeloze, zoekende vrouwen. Afijn, zo zei hij dat altijd. Maar als je ’t mij vraagt, was hij gewoon een zwijn.’ (slaat een kruisteken) Mijn madre was een mooie vrouw, maar ze was zoals wel meer zuiderse types aan de harige kant. Pas op, ze had geen snor, maar op haar benen en in haar oksels had ze een behoorlijke vacht staan. Dat vond de pastoor maar niets en dus maakte hij mijn arme moeder wijs dat de Lieve Heer het niet zo bedoeld had toen hij in de weer was met zijn schepping. ‘Benen en oksels, die zijn er om te ontharen, lief kind’, verzekerde hij haar. Wist zij veel. Ik zeg het: ze was ocharme 19 jaar oud.’
Au Parleur: Hoe reageerde je mama?
Fernanda: ‘Mijn madre dacht dat haar harigheid een doodzonde was! Dus vroeg ze mijn vader (Fernanda spreekt het woord met walging uit, nvdr) om haar naar het goede pad op te leiden.’
Au Parleur: Wat moeten we ons daarbij voorstellen?
Fernanda: ‘Bijenwas en scheermesjes natuurlijk! Mijn madre werd van de weeromstuit een toonbeeld van aerodynamica. Helaas.’
Au Parleur: Waarom helaas?
Fernanda: ‘Toen de gesofisticeerde textuur van mijn madre’s huid zichtbaar werd, groeide er een monster in de broek van de pastoor. Zo werd hij mijn vader. Mijn madre moest voor het monster zorgen, predikte hij. Negen maanden later zag ik het leven.’
Au Parleur: Dat is diep tragisch. Maar wat is het verband met jouw fascinatie voor okselhaar?
Fernanda: ‘Dat is toch duidelijk? Als je maar genoeg okselhaar hebt, kan je de monsters verjagen. Het is ook mijn manier van protesteren tegen moderne schoonheidsidealen, die ons vrouwen worden opgedrongen door mannen, niet in het minst geestelijken. Als ze niet aan jonge kinderen zitten, proberen ze de onschuld van nietsvermoedende, nipt meerderjarige meisjes te roven.’

Postuum verzet
Het wordt even stil aan de namaak kloostertafel. Fernanda staart mijmerend voor zich uit, haar gelaatsuitdrukking een mengeling van verdriet, walging en toorn.
Au Parleur: Wat gaat er door je heen, Fernanda?
Fernanda: ‘Ach. Alles en niets. Mijn madre liet al vroeg het leven. Ze werd verteerd door verdriet. Vooral omdat mijn vader haar had ingepeperd dat zíj heel zondig was geweest. Omdat ze het monster had opgeroepen. De vuile manipulator. Maar het is wat het is. Okselhaar verzamelen is mijn manier om haar te gedenken.’
Au Parleur: Je verzamelt wellicht niet je eigen begroeiing?
Fernanda: ‘Ben je gek? Mijn haar blijft staan! Ik zeg het nog eens: ik wil geen monsters wakker maken.’
Au Parleur: Hoe kom jij dan aan het okselhaar in je collectie?
Fernanda: (aarzelend) ‘Kijk. Dit moet echt onder ons blijven, oké?’
Au Parleur: Dit is wel een interview. Voor een krant.
Fernanda: ‘Dan verzin je maar een schuilnaam. Fernanda, bijvoorbeeld.
Au Parleur: Goed. Doen we. Erewoord.
Fernanda: ‘Ik werk als poetsvrouw voor een groep van begrafenisondernemers. Kleine zelfstandigen die de krachten gebundeld hebben om kostenefficiënt de doden – god hebbe hun ziel! – te verwerken. Ik bedoel te begraven. Of te verbranden.’
Au Parleur: Mooi, maar wat is het verband met je collectie okselhaar?
Fernanda: (kijkt schichtig om zich heen) ‘Waar denk je dat ik mijn okselhaar haal?’
Au Parleur: Euh…
Fernanda: ‘Bij mijn bazen natuurlijk! Afijn, niet bij hen, maar bij de vrouwen die in hun koelkamers liggen.’
Au Parleur: Dus jij…
Fernanda: (onderbreekt ons) ‘Ja, ik knip plukken okselhaar weg bij die overleden zusters – god hebbe hun ziel! – wanneer niemand het ziet! Dat is toch schoon? Die dames laten een bijzonder testament na op die manier.’
Au Parleur: Dat moet je even uitleggen.
Fernanda: (kijkt ons aan alsof wij dom zijn) ‘Niet alleen komen ze postuum nog in verzet tegen het misbruik in de kerk, ze nemen ook een standpunt in tegen een schoonheidsideaal dat ons wordt opgedrongen in tal van advertenties die ingegeven zijn door mannen. Ook niet-pastoors!’
Au Parleur: O. Zo. Juist. We begrijpen het. Maar wat als je wordt betrapt?
Fernanda: ‘Ik kan mijn kroon niet ontbloten, maar wees gerust: ik weet wat ik doe, hoe ik het doe en wanneer ik het doe.’
Au Parleur: Je bent een merkwaardige vrouw, Fernanda.
Fernanda: ‘Dank je. Ik wou dat ik van jou hetzelfde kon zeggen, maar ik vertrouw geen enkele man. Ook jou niet.’
Au Parleur: Alle begrip daarvoor, Fernanda. Er is één ding dat we nog willen begrijpen.
Fernanda: ‘En dat is?’
Au Parleur: ‘Voor een vrouw die de dochter is van een kwetsbare vluchtelinge en een pastoor die zijn macht misbruikte, ben je opvallend vroom en devoot. Hier hangt een kruisbeeld en een beeltenis van de heilige maagd Maria. Dat is op z’n minst merkwaardig.
Fernanda: (toenemend assertief) ‘Het is typisch voor een man om zoiets te denken. Maar goed, ik zal het je uitleggen. Jezus, die gestorven is aan het kruis, en zijn lieve moeder die onbevlekt ontvangen werd – zonder tussenkomst van een monster – zijn niet verantwoordelijk voor de daden van het instituut dat schaamteloos misbruik maakt van hun lijden! Jezus en Maria zijn zuiver! Zij zijn mij tot steun en troost. Meer nog: ’s nachts heb ik soms visioenen, waarin zij afwisselend aan mij verschijnen. En telkens verzekeren zij mij ervan dat ook zij slechts slachtoffers zijn van machtswellustelingen. Neen, hen treft geen schuld. Zij zijn níet het monster. Het monster gaat op twee benen en verschuilt zich in pij of broek. Het monster is van vlees en het vlees is zwak. Meer wil ik daar niet meer over zeggen.’
Au Parleur: En dat respecteren we, Fernanda. Bedankt voor je openhartigheid.

Nawoord van de redactie: Fernanda liet ons haar uitgebreide collectie okselhaar zien, tien vuistdikke mappen met plastic pochetten, waarin plukjes gekrulde haartjes netjes chronologisch gerangschikt zitten volgens de oogstdatum. Een foto van de indrukwekkende verzameling werd ons helaas hardnekkig geweigerd. ‘Ik moet mijn levenswerk beschermen’, aldus nog Fernanda.



JV

BIO
Geboren te: Draguignan, Provence-Frankrijk
Leeftijd: onduidelijk, varieert volgens de geraadpleegde bron
Status: single
Studies: onbekend
Beroep: karaokezangeres
Adres: Place de l’Eglise, Lorgues
AKA: Betty Venus, Madonna Jackson, Dalida Tozzi
Hobby’s: zingen en shoppen
Sterrenbeeld: Tweeling

Liefste dagboek,

Titi stuurde mij een texto. Hij heeft een optreden in een bar tabac in Nice en vroeg of ik niet wilde afkomen om samen een paar liedjes te zingen. Hij heeft ik weet niet hoeveel gecomponeerd want zijn hart is gebroken zegde hij. Het is altijd van Kimberley, je t’aime. Kimberley, reviens. Kimberley, Kimberley, tu te souviens de notre été d’amour…

Die durft nogal, ik zal ik eens een liedje schrijven over hém: Titi, c’est fini. Pfffft.

Het steekt mij hier tegen op de camping in Fréjus. Ik kan meerijden met iemand tot in La Ciotat en nu ga ik het daar eens proberen. En zo ben ik toch al wat verder weg van Nice en Titi. Ik voel dat mijn wereldtoernee nu écht begonnen is.



Liefste dagboek,

La Ciotat is écht fantastisch. Ik was hier nog nooit geweest maar ze hebben hier een haven met allemaal zeilboten en jachten. Amai, dat zou ik ook wel willen. Ik stond daar zo een beetje te draaien op de pier en toen kreeg ik ineens het zot in mijne kop. Er kwam net een mooie zeilboot de haven binnen en er stapte een propere man aan land, weeral een Duitser. En ik dacht, ‘Kimberley, een neen kunt ge krijgen, een ja kunt ge hebben’. En ik heb hem gevraagd of ik eens mocht meevaren. En ik mocht. Morgen vertrekken we en hij neemt mij mee naar Marseille.

Nu nog slapen vinden voor vannacht. Ik zal eens wat gaan rondhangen op de terraskes, daar heb ik dikwijls chance.



Liefste dagboek,

We zijn dan naar Marseille vertrokken met de zeilboot. Het is geen grote maar àlles is er. Een bed, een keukentje, een tafel om aan te eten, … Ik begon een beetje te babbelen en echt, die man spreekt heel goed Frans, zeker voor een Duitser. Hij is dokter in Rome, zegde hij, en hij heeft een appartement in Marseille. Kimberley, meiske, dit is misschien uw kans op een grote doorbraak, dacht ik. Ik heb mij vooraan op het dek in de zon gelegd en heb al mijn kleren uitgedaan. ‘Pas maar op voor een zonneslag’, zegde hij. Zo lief. Ik dacht echt dat ik prijs had.

Maar dan begon hij rare vragen te stellen. Of ik geen klein broertje had, of een jong neefje. Allee, zoiets vraagt ge toch niet aan een blote vrouw? Ik heb mij weer aangekleed en ik ben vanachter gaan zitten. Maar die kwam mij niet eens troosten of vragen of er iets scheelde. Mannen. Die verstaan nu eens echt niks van de vrouwen. Pfffft.

Maar allee, op het einde nodigde hij mij dan toch uit om ’s avonds iets te gaan eten in L'esprit de la Kaz Kréol, een Haïtiaans restaurant. Ik heb ja gezegd want dat spaart mij toch weer wat uitgaven.



Liefste dagboek,

Spijtig, ik heb dat restaurant niet gevonden want ik was verloren gelopen. Maar ik heb vandaag goed verdiend in een hele toffe buurt, Le Pannier. Veel toeristen, kleine cafeekes, echt mijn genre. Je voelt meteen dat de mensen hier veel meer openstaan voor cultuur. Hier hangt een heel andere esprit dan aan de Côte d’Azur. Had ik dat eerder geweten.

Ik zou hier een kamer willen huren en dan overdag aan de Vieux Port wat gaan optreden. Ik heb nog geen klachten gehad en ik had deze voormiddag meer dan 70€ in mijnen hoed. Als het zo voortgaat, zie ik mij hier nog wel efkes blijven. Ik moet alleen oppassen dat ik mijn weg niet verlies want Marseille is echt een grote stad, ik wist dat niet. Ik zal mij een stadsplanneke moeten kopen.

Vanavond ga ik zingen op de Quai des Belges. Ik hoop dat die niet te gierig zijn, die Belgen, en dat ik nog iets kan verdienen. Misschien moet ik wat liedjes zingen van Jaques Brel of zo. Ik zal eens zien of ik dat in mijn karaoke heb zitten, Brel. Of van Charles Aznavour, dat was ook een Belg denk ik.


HL

In deze rubriek vergast (inmiddels) Alleenstaande Vader Tony u wekelijks op enkele glasheldere en ongecomplexeerde huishoudtips, helemaal op maat van al wie na de dagelijkse arbeid aanzienlijk leutiger dingen te doen heeft dan pakweg strijken, poetsen en pubers opvoeden. Bijverdienen in het zwart, bijvoorbeeld.

De derde wet van Tony: hoed u voor badmintonleraars!
Een gezonde geest in een gezond lichaam, dat is allemaal goed en wel, maar mag ik toch pleiten voor verscherpte aandacht wanneer een echtgenote plots wel héél graag én meermaals per week gaat sporten? Ik ken iemand die iemand kent! Een vrouw die een broertje dood had aan transpiratie. Een keertje stofzuigen? Vond ze al teveel gevraagd! Maar plots zag zij het licht. Eén van haar vriendinnen had zogezegd de geneugten van het badminton ontdekt. De heilzame effecten van het pluimtjesslaan moest en zou ze zelf ook aan den lijve ondervinden. Nou, en of ze die geneugten ondervonden heeft. Niet één keer heeft ze een sporthal van binnenuit gezien, maar ze ontfermde zich wél over het pluimpje van haar badmintonleraar. Daarom de derde wet van Tony: hoed u voor badminton- en andere sportleraars. Het zijn viriele atoombommen die maar één ding willen en dat is zoveel mogelijk huwelijken opblazen!

De vierde wet van Tony: voor de was hebt ge geen vrouw nodig, maar citroen!
Ik zal u iets zeggen, beste lezer! De was ten huize Tony is nog nooit zo proper geweest. Ik zal u alvast mijn geheim verklappen voor de witte was. Laat die eerst weken in kokend water met wat citroensap erbij. Dat maakt uw witte was opnieuw wit én verjaagt zelfs de hardnekkigste vlekken. Dat kan al eens van pas komen, als ge begrijpt wat ik bedoel. Er zijn bijvoorbeeld van die mensen die met een zweetlijf van het ‘badmintonnen’ de beddelakens bezoedelen. Awel, een beetje citroen en dat is zo vergeten!

Met een vriendelijke groet, Tony Vercammen


JV

Stel je vraag aan Tony: