- De Ongeschifte Gazet -
Au Parleur streeft naar onbetrouwbaarheid van de gegeven informatie, waarvoor ze echter niet aansprakelijk kan worden gesteld.
- Twintigste editie - 27 januari 2024 - 2e Jaargang -
EDITORIAAL
Klachten
‘Euh, Bro, we hebben klachten gekregen over de Huispsychologe. Er werd zelfs gedreigd met een rechtszaak’.
‘Ja, ik weet het. Christina Bankhol heeft een ietwat afwijkende kijk op de mens. Maar we kunnen haar dat niet afpakken, ze doet haar rubriek zo graag. Plus, ze betaalt ons vijf euro per week om dat te mogen doen’.
‘Okee, maar als er processen volgen, wil ik daar niet voor opdraaien’.
‘Neenee, geen nood. We hebben het contractueel zo geregeld dat zij zelf instaat voor alle kosten’.
‘Ah, goed. Weet ze dat zelf?’
‘Zit in de kleine lettertjes Bro. Niet onze zorg’.
‘Nonkel Gaston geeft er anders ook wel een flinke lap op deze keer’
‘Ja, die komt aardig op dreef. Laat die maar doen’.
Jeroen Vermeiren, Gent
Hans Lengeler, Lorgues
Meditatie
Christina, dacht ik bij mijn eigen, je moet je batterijen opladen. Met altijd bezig te zijn met de problemen van anderen blijft er op den duur niets meer over voor jezelf, denk toch ook eens aan je eigen. En zo ben ik dus met de trein naar Oostende gekomen.
Ja, die zee, dat doet een mens toch nadenken he? Die oneindigheid, al die vis die daar inzit, al dat zand, al die kwallen en garnalen… Ik hield een schelp tegen mijn oor en ik kon de zee horen!
En toen kreeg ik met daar mijn diepste gedachten te laten over gaan een klein hongertje en ben ik een tomaat crevée gaan eten op de dijk.
In dat restaurant zat een koppeltje te kibbelen en ik moest mij echt inhouden om die mensen niet te gaan helpen met hun relatieproblemen. Maar ik zei, neen Christina, vandaag gaat het voor één keer niet om de anderen maar om jou.
Maar die drang om te helpen, dat is zo sterk, daar hebt ge geen gedacht van. En vermoeiend dat dat is… Maar ik zat echt helemaal in mijn kracht van die zeelucht en ik heb mij ingehouden. Spijtig voor dat koppeltje, maar ja.
En dan heb ik de trein terug naar huis genomen.
Wat een schone dag.
Christina Bankhol,
Therapeute
WEEKBOEK
Stereo
Ik liep even aan bij Pierre, mijn buurman van het tweede. Hij heeft net zoals ik cataract en liet alvast zijn linkeroog opereren. ‘Alles prima gelukt’, zegde hij, ‘maar ik zou liever een oog verliezen dan mijn gehoor’. Pierre is saxofonist en dirigeert het harmonieorkest van Lorgues. Muziek is zijn leven. ‘Ik denk dat ik ga verhuizen’, deelde Pierre terloops mee, ‘er is teveel lawaai op de boulevard en ik word daar heel onrustig van. Ik ben gevoelig voor chaos en al dat geruis buiten geeft me stress’.
Pierre is een zachte zeventiger die zich laaft aan auditieve schoonheid en ziek wordt van drukte en kakofonie. ‘Ik zou het jammer vinden als je hier weggaat’, zegde ik gemeend, ‘maar ik begrijp je. Ik laat me ook graag meeslepen door mooie klanken en als dan bijvoorbeeld de kerklokken de harmonieën waar ik op dat moment naar luister doorkruisen, kan ik danig van slag geraken. Als Titi, mijn buurman van een huis verder, op warme dagen contact maakt met zijn innerlijke Gallische bard, Assurancetourix, en voor het open raam staat te janken, kan het me wel eens teveel worden. Dan kom ik in contact met mijn innerlijke Berserk en voel ik moordlust. Geluid doet wat met een mens, het kan alle kanten uitgaan’.
‘Goeie muziek is muziek die je gelukkig maakt’, zegde Pierre.
‘Goeie muziek is emotie die langs je oren naar je hart gaat en je een goed gevoel geeft’, zegde ik.
Als je alleen woont, moet je geen compromissen sluiten. Je kan de hele dag volop voor je eigen muzikale voorkeuren gaan. Je kan tevens de volumeknop naar je eigen zin instellen want je belet niemand het spreken. Als je alleen woont is het ook niet erg om af en toe je tranen de vrije loop te laten omdat je geraakt wordt door een stuk pure schoonheid. Dat overkomt me met het ouder worden steeds vaker en stiekem geniet ik daarvan. Zolang je voelt, écht voelt, weet je dat je leeft.
Het allereerste wat je ooit hoorde was de hartslag van je moeder terwijl ze je liet groeien in haar buik. Gehoor en gevoel zijn de eerste zintuigen die zich ontwikkelen. Smaak, zicht en geur komen pas later. Vandaar dat muziek en emotie zo verstrengeld zijn. Vandaar dat de eerste instrumenten die de mens ooit maakte trommels en drums zijn. Vandaar dat we zo reageren op beats en ritme. Het is oer, we kennen dat namelijk al van voor onze geboorte. Hoe wonderlijk.
Toen mijn buurvrouw van het eerste hier onlangs met een glas wijn bij me aan tafel zat, schrok ze plots op. ‘Ik hoor ergens een instrument aan de linkerkant’, zegde ze verontrust. ‘Je zit op mijn sweet spot’, antwoordde ik, ‘je zit op exact twee meter en vijfentwintig centimeter van de linker- en de rechterspeaker van mijn hifi. Op hoorhoogte dan nog. Ken je het fenomeen “stereo”?’. ‘Ah ja’, zegde ze, ‘jij hebt twee speakers, nu zie ik het. Oef! Ik schrok even. Speciaal he, stereo?’. ‘De moderne wetenschap staat voor niets’, antwoordde ik.
Mijn buurvrouw van het eerste kwam eigenlijk langs om me te bedanken voor de kleine advertentie die ik voor haar tentoonstelling maakte. Het was goed. De beelden gaven een goeie mix van wat zij schildert. Er is de kameleon, de zeemeermin, de samoerai, de Griekse godin en de boom met onbestemd fruit. ‘Jammer dat de lavendelplukkers er niet bij staan, maar de mensen moeten maar komen kijken’, zegde ze nadenkend, ‘Maar wat ik nog wilde vragen, hoe zet ik nu die advertentie op mijn FaceBook?’. Ik toonde haar hoe je een bericht op je FaceBookmuur zet. Blijkbaar had zij dat na al die jaren dat ze een account heeft nog nooit gedaan. Voor alles is een eerste keer.
Ze vroeg me waarom ik niet écht tekende en schilderde zoals zij. ‘Jij tekent op een iPad’, zegde ze, ‘dat is toch niet echt?’. ‘Waarom niet?’, vroeg ik verwonderd, ‘Of je nu schildert op papier, canvas, jute of een scherm maakt toch geen verschil? Vind je elektronische muziek dan geen muziek omdat er geen akoestische instrumenten aan te pas komen? Kunstenaars hebben zich door de eeuwen heen altijd bediend van de meest moderne technieken die op dat moment voorhanden waren. Zonder de uitvinding van de aanslaggevoelige piano had Beethoven ons nooit het Adagio uit zijn Pianoconcerto No 5 kunnen nalaten’.
Daar had ze nog nooit over nagedacht. Kunstgeschiedenis, muziekgeschiedenis, kunstfilosofie, … Ze had dat nooit geleerd. Alles wat na Van Gogh en Picasso komt, was een beetje in duisternis gehuld. En toch vond ze haar schilderijen échter dan wat ik deed. Mij maakte het niet uit, ik hoef hierover mijn gelijk niet te halen.
‘Als je tekent en schildert wat je gelukkig maakt is het goed’, zei ik, ‘Het is zoals met goeie muziek. Vraag het anders eens aan Pierre’.
HL
VANUIT DE PROVENCE
Stereo
Cru Bourgeois
Wanneer ik op de rand van de balustrade met een diepte van 12 meter onder me sta, is het een kwestie van evenwicht.
Het ouderlijke huis als een steunende hand in de rug en de put van het bos onder me als het vangnet van het verleden. Het gebladerte praat met gebaren die ik begrijp. De vogels zingen me bijna wakker. Bijna, want ik ben het zo gewoon. Ik haal adem en concentreer me op wat ik ben: 1 meter 60 centimeter mens. Ik neem alles in me op tot ik niets meer hoor dan het menseigenlijke ruisen. Ik ben geabsorbeerd in mezelf - mezelf en niets anders. Verzadigd en in een opperste staat, verdwijn ik bovenop de smalle zwarte richel van de leuning. De inspanning die dat van me vraagt is enorm. Een operatie van pure passie voor het leven die zoals mijn driejarige zoon ooit zei: “… als een piepje in een vogel…, zoveel hou ik van jou mama.” Ik piep van liefde, hij is nu groot.
Intensiteit is niet weten hoe de dingen zullen eindigen.
En daar sta ik, in een opperste staat van - intens. Met een wipje zet ik af en minutieus maak ik een zwembeweging. Even blijf ik hangen. Ik drijf en zwem verder. Niet afwijken, laat me niet van mijn stuk brengen, doelgericht - een nieuwe hoogst keurige schoolslag die ik laat uitdrijven.
Dankzij de spanning die me oplaadt, laat ik het bewegen los en hang ik stabiel aan de hemel. De atmosferische onderdruk tilt me op - ik vlieg. Onder mij roept iemand, ik hoor het als vanonder een stolp. In de dop van het eigen zijn. Het stoort me dat iemand mijn aandacht vraagt, net nu. “Stil, blijf hier”, zeg ik tegen mezelf, “blijf bij me”. Ik besluit me niet los te laten en zwem verder in de luchtbel die ik laat groeien. Het zwemmen gaat steeds makkelijker en de wereld onder me - een maquette van het aards bestaan.
Ik zwem met vogels tegen een hemel die gaat schemeren. De dag ligt roze nog in bed, maar wanneer een raaf me rustig voorvliegt, haalt de zon de horizon met één stralende armslag.
Ik wordt wakker, sta op en neem me voor dat ik vandaag tijdens de repetities in het theater ga vliegen. Die concentratie is als spelen en spelen is als vliegen.
Dat leek me een schitterend idee dat me zelfs even de adem benam. Ik kon me niet herinneren dat iemand dat ooit voorheen deed. Zonder touwen, katrollen of netten heb ik vliegen op het toneel nog nooit gezien. Dat gaat een bonk geven. Ik doe het.
Onderweg naar het theater oefen ik. Ik ben mezelf, niets anders dan mezelf.
Wanneer ik in de hal aangekomen de lift roep, moet ik even wachten op de ting van aangekomen. En direct met diezelfde ting sta ik weer met beide voeten op de grond. Ik word nu pas echt helemaal wakker en met een schok, diep teleurgesteld; wat erg dat ik moest weggescheurd worden uit mijn geloof. Ik kan helemaal niet vliegen.
Moraal: Vlieg en kom weer neer.
KS
CRU BOURGEOIS
De wereld van Karlijn
Guilty Pleasures
‘Jezus mama, 72 uren ofwa?!’ Mijn zoon en ik zitten samen in de auto en hij scrolt door mijn spotify playlist. ‘Ken jij dan zoveel muziek?’ Tja pubers kunnen zich totaal niet voorstellen dat je als ouder ooit ook nog jong bent geweest en uren naar muziek hebt geluisterd. Dat gaat hun puberaal voorstellingsvermogen ver te boven.
Ik zeg dat het toch wel handig is, want nu hoeven ze voor mijn begrafenis niet in het duister te tasten, ze kunnen gewoon liedjes nemen uit de mijn 72 uren durende muzieklijst.
Mijn playlist is zoals een dagboek, elke song die voor mij ooit één of andere betekenis heeft gehad zit erbij. Dus dat zijn zeker niet allemaal nummers van de hoogste kwaliteit want als je als 12-jarige liefdesverdriet hebt dan is op repeat meezingen met ‘Casser la voix’ van Patrick Bruel echt het enige dat wat troost biedt. En als je uit het tranendal klimt is een nummer als ‘I will survive’ van Gloria Gaynor echt een powersong van jewelste.
Ik probeer zoonlief te laten beloven dat ze wel het kaf van het koren moeten scheiden want er zitten toch een aantal ‘guilty pleasures’ bij die ik zelf niet zo graag op mijn begrafenis zou willen horen. ‘Ik beloof net niets’ antwoordt hij met ondeugende blik en vette grinnik erachteraan.
En ik prijs me ineens gelukkig dat ik niet alles wat ik ooit goed heb gevonden op die playlist heb gezet, er zijn wel degelijk grenzen. Ik was 9 jaren oud toen Sandra Kim het Eurovisiesongfestival won met ‘J’aime La Vie’. Maar dat kwam ik pas later te weten want wij hadden geen televisie thuis en mochten we er één hebben gehad dan zou het Eurovisiesongfestival wel het laatste zijn waar we naar zouden mogen kijken.
En het was niet eens dat ik dat nummer zo bijzonder vond, maar in de wachtkamer van onze huisarts lag een vrouwenblad en in dat magazine las ik dat Sandra Kim sinds haar overwinning overal ijsjes krijgt. Er prijkte een foto bij het artikel van Sandra Kim half verstopt achter een reuze ijscoupe. Mijn eerste idool was geboren en ik wilde worden zoals Sandra Kim en overal ijsjes krijgen. Ik stuurde, tot grote afkeer van mijn moeder, een briefje van 50 frank als lidgeld in een enveloppe naar het adres van één of andere fanclub in de hoop dat Sandra Kim mijn vriendin wilde worden en we samen overal ijsjes zouden gaan eten. Ik kreeg een gesigneerde foto van Sandra Kim en vervolgens hoorde ik nooit meer iets van die fanclub.
Voor mijn verjaardag kreeg ik een gele radio- en cassettespeler cadeau. Een citroengele fluo versie, waarschijnlijk nog het enige model op voorraad want ik kan me niet voorstellen dat mijn ouders dat model bewust gekozen hebben. Je kon er je eigen muziekcassetjes mee maken. De radio aan, de toetsen ‘play’ en ‘record’ samen ingedrukt houden en je was vertrokken. Dat het wel een spannende onderneming was, want je wilde zoveel mogelijk muziek hebben en zo weinig mogelijk radiopresentator of reclamejingles. Urenlang heb ik met twee vingers in de aanslag naar de radio geluisterd en al snel had ik een cassetje vol met Sandra Kim.
In die periode deed het tienerblad Joepie zijn intrede in mijn leven. Samen met mijn jongste zus kochten we elke week één exemplaar. Elke woensdag renden we naar de krantenwinkel en hoopten we dat één van onze idolen op de uit te vouwen poster in het midden stond. Omdat we één Joepie deelden moesten we soms een beurtrol bedenken: om de maand verhuisde een zwoel kijkende Rick Astley van meisjeskamer. En de gelukkige kon dan in slaap vallen met een laatste blik werpend op Rick, die ook wel wat weg had van onze babysit Maarten.
Maarten vonden we geweldig. Als je opgroeit in een huis met een moeder en drie zussen, dan ben je blij met wat mannelijke energie. Met Maarten geen knutselen of pannenkoeken bakken, neen, met Maarten bouwden we de grootste kampen waarbij we de zetel helemaal rechtop zetten en hadden we de wildste kussengevechten waarbij de pluimen in het rond vlogen.
Hij brak mijn hart toen ik hem op mijn fluo gele cassettespeler ‘J’aime La Vie’ liet horen, met een geïmproviseerd dansje erbij en luid fonetisch meezingend, en hij kortaf zei: ‘wat een slecht nummer’. Ik kan me niet herinneren hoe het afliep met Sandra Kim, maar de poster van Rick Astley en Maarten als babysit zijn nog lang gebleven.
Ondertussen heeft zoonlief ‘Running up that Hill’ van Kate Bush gekozen uit mijn lijst. Een nummer dat weer ‘hip’ werd na de televisieserie Stranger Things. Onze werelden raken elkaar, er is overlap. En Sandra Kim? Wel die muzikale dwaling zal ik stilletjes meenemen in mijn graf.
SL
DE WERELD VAN SWAANE
Guilty Pleasures
De barricaden van het leven
Ik werd laatst vijftig. Zoveel is intussen enigszins bekend. Vijftig voelt niet zo gek veel anders dan negenenveertig of vijvenveertig, behalve dan dat twee van mijn ruggenwervels blijkbaar tekenen van artrose vertonen én dat mijn erecties niet die meer zijn van een twintiger. Niettemin behoor ik plots blijkbaar tot een nieuwe doelgroep. Mijn sociale mediakanalen worden overspoeld door advertenties die gericht zijn op mijn nieuwe demografische staat. Plots krijg ik aanbiedingen voor taalcursussen die gericht zijn op vijftigplussers, met als centrale boodschap dat ook zij nog Italiaans, Spaans of een andere vreemde taal kunnen leren. Er bestaan kennelijk ook dating apps die bedoeld zijn voor jongeren die de kaap van de vijftig hebben gerond. En vandaag vond ik in mijn brievenbus een testkit van het Centrum voor Kankeropsporing. Of ik alsjeblief een uitstrijkje kan nemen van mijn stoelgang en het wil opsturen naar een erkend labo, want dikkedarmkanker zou zomaar om de hoek kunnen loeren en daar ben je maar beter op tijd bij. Daar ben ik het volmondig – of buitengaats, zo je wil – mee eens, maar het is toch ook een tikkeltje confronterend. Vooral omdat er in mijn familie al wel eens darmkanker is vastgesteld. Van de weeromstuit ga je je eet- en drinkgewoonten onder de loep nemen. Geloof mij als ik zeg dat die inventarisatie niet bepaald een geruststellend effect heeft. De hypochonder die ik ben, is er nu al rotsvast van overtuigd dat ik een vogel voor de kat ben. De rationele mens in mij probeert de hypochonder weer in zijn kot te dringen, zeggende: overdrijf niet zo, paljas.
Feit is wel dat ik mij dezer dagen afvraag of vijftig dan oud is. Ik legde de kwestie voor aan een bevriende HR-directeur, die – zo wil het toeval – net een lading sollicitatiegesprekken achter de rug had met nogal wat late veertigers en beginnende vijftigers. ‘De vijftigplussers begonnen zich al bij voorbaat te verontschuldigen voor hun leeftijd, ervan uitgaande dat we wellicht juniors of mediors aan boord willen hijsen’, klonk het. ‘En dat is niet het geval?’ riposteerde ik. ‘Ben je gek?’, vroeg de personeelsdirecteur op zijn beurt, zij het retorisch. ‘Natuurlijk niet. Wie vandaag vijftig is, heeft nog een arbeidsparcours van zeventien jaar voor de boeg. Het zijn mensen die ervaring hebben en net laat genoeg zijn geboren, waardoor ze de boot van de internetrevolutie en digitale evolutie niet hebben gemist. Akkoord, het zijn geen digital natives. So what? Alsof je dan geen pertinente bijdrage meer kan leveren.’
Ik moet je bekennen, lieve lezer (afijn, ik ga er maar van uit dat je lief bent, maar dat kan ook een misvatting zijn), dat ’s mans woorden mij als muziek in de oren klonken. Vroeger was vijftig oud, zeker als onderhandelingspositie in een sollicitatiegesprek. Blijkbaar is die blik duchtig bijgesteld. De heer, in wie ik geenszins geloof, zij geprezen.
Het neemt niet weg dat ik hier nu met een soortement pipetje in de weer ben, dat bedoeld is om mijn diepste binnenste te onderzoeken op risicofactoren voor dikkedarmkanker. Bloed in je stoelgang kan een teken zijn van poliepen en poliepen mogen dan goedaardig zijn, op termijn zijn ze wel de voorloper van kanker. Iets dat je niet wil hebben. Zoals het een taalvreter als mezelf betaamt, mijmer ik van de weeromstuit over dat woord ‘kanker’. Dat klinkt zo ‘kankerig’, zo kak, zo hopeloos en verloren. We moesten daar maar eens een synoniem voor verzinnen. De rugzak van het lijf, bijvoorbeeld. Naar analogie met de rugzak van het leven. Dan kan de dokter, die gebeurlijk belast is met een slecht-nieuws-boodschap, zeggen: ‘Nou, nou. Uw lichaam zit duidelijk met een rugzak. Maar we gaan er alles aan doen om die weg te nemen, zo niet te verlichten. Zolang er spieren zijn, is er hoop.’ (Want je hebt wel spieren nodig om een rugzak te torsen.)
Ja, aan dat woord ‘kanker’ moesten we maar eens iets doen. Zodat het niet langer een vloek lijkt, maar zoiets als een oorlogswonde. Je hebt gestreden voor een goede zaak en dat hakte erin, weet je wel? Dat voelt veel juister voor mij. Natuurlijk kan je alsnog schielijk of minder schielijk overlijden, maar dan wel omdat je op de barricaden hebt gestaan. Waar je naar eigen talenten en vermogen het beste probeerde van te maken. Toch? Toch!
JV
DE GEDACHTEN VAN JEROEN
De barricaden van het leven
OPINIE
De teloorgang van de hoffelijkheid
BIO
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Maar er moet Jean-Pierre Hoofs een en ander van het hart, meer bepaald over de veranderde zeden en de schijnbaar complete verdamping van de goedertieren hoffelijkheid.
Goede lezer,
Het valt mij zwaar u toe te spreken in eigen naam. Ik ben een vurige voorstander van bescheidenheid en discretie en ik heb mijn leven lang het protserige spreken aan anderen overgelaten. Edoch, de zeden van deze tijd nopen mij toch tot enige ernstige overwegingen aangaande een kwestie die mij na aan het hart ligt: de teloorgang van degelijke, ouderwetse hoffelijkheid. Sta mij toe meteen het onderscheid te maken tussen ‘oubollig’ en ‘ouderwets’. Het eerste getuigt van belegenheid en een gebrek aan zin voor vernieuwing, een concept waar ik niet principieel tegen ben. Het tweede, evenwel, wordt vaak verward met ‘gedateerd’, ‘niet meer bij de tijd’, terwijl het bijvoeglijk naamwoord ‘ouderwets’ voor mij vooral verbonden is met traditie, in de beste zin van het woord. Wat zouden wij zijn zonder rijke tradities, die niet zelden de voedingsbodem bleken en blijken voor nobele motieven?
Jarenlang stond ik als directeur aan het hoofd van een gerenommeerde butlerschool in Londen. De fine fleur van de Britse adel, talloze Members of Parliament en gereputeerde industriëlen recruteerden onze butlers in spe nog voor zij afgestudeerd waren. Een butler-in-opleiding kreeg niet zelden reeds in zijn voorlaatste studiejaar een arbeidscontract aangeboden, dat rechtstreeks leidde naar de hogere regionen van de samenleving. Ik heb meermaals mogen meemaken dat de Rolls Royce van deze of gene Lord op de dag van de proclamatie voorreed, om zijn nieuwe huishoudelijke aanwinst in rechte lijn naar een statig landhuis te voeren, alwaar de edele arbeid der dienstbaarheid al reikhalzend wachtte. Ik zal u niet verhullen dat ik trots ben op de talrijke generaties butlers die de instelling die ik mocht dienen, heeft voortgebracht.
Plus est en vous
Nu ik in mijn oude, geliefde Brugge mijn oude dag slijt, kan ik niet anders dan vaststellen dat de hoofse zeden er tijdens mijn lange tijd in Londen danig, om niet te zeggen dramatisch, zijn op achteruitgegaan. Ik kan dienaangaande niet anders dan de alarmbel luiden! Laatst nog, nam ik een bus van De Lijn. Ik moest tot mijn diep afgrijzen constateren dat zo’n bus is uitgerust met meerdere prenten die hoffelijk gedrag moeten stimuleren. In ware stripverhalenstijl worden de passagiers aangemoedigd hun zitplaats af te staan aan zwangere vrouwen en ouden van dagen. Zoiets was in mijn tijd ondenkbaar! Wij behoefden geen infantiele tekeningen om ons te herinneren aan onze geboren plicht van wellevendheid. Bovendien was het bijzonder pijnlijk te moeten ervaren dat geen enkele medereiziger zijn plaats aanbood aan de twee zwangere dames en de zeven zichtbaar sukkelende ouden van dagen. U leest het goed: ondanks de overduidelijke pap in de mond in de vorm van de aangekleefde welvoeglijkheidsrichtlijnen, kon het géén van de inzittenden behagen zijn derrière te lichten en plaats te maken voor de kwetsbaren van onze samenleving. Onthutsend en hogelijk verontrustend was dat! En was het maar enkel dát, maar neen, goede lezer! Hoe vaak hoor ik niet de autohoorns weerklinken, in ongeduld, omdat een zeldzaam iemand het waagt te stoppen voor een zebrapad, een schare voetgangers zo de gelegenheid biedend met behoud van lijf en leden de overkant van de straat te bereiken? Hoe talrijk zijn niet de vingers die de lucht ingaan? Ik hoef u niet te zeggen wélke vinger, u begrijp best waarover ik het heb. U woont hier tenslotte en laat dit soort ontoelaatbaar gedrag al jaren over uw kant gaan. Ongehoord is het! Onaanvaardbaar! Ik kan niet anders dan u allen met nadrukkelijke aandrang op te roepen om beter te doen. Plus est en vous, dat wisten de heren van Gruuthuse reeds in de vijftiende eeuw!
Komkommer
Wij moeten met z’n allen dringend de weg terugvinden naar wat goed en degelijk en juist is. Naar de waarden die menige natie groot hebben gemaakt. Denken we maar aan de immense verwezenlijkingen van de Britten, die hun savoir faire verspreidden over het gehele Gemenebest. Laat u zich inspireren door de hoofse literatuur, die geënt was op de overtuiging dat schrijven en voordragen van liederen en gedichten over de liefde blijk geven van grote beschaving. Luisteren naar ridderverhalen was een geliefd tijdverdrijf van hoofse edelen en al gauw ook van burgers, die zich aan hen spiegelen. Weet u dat de liederen en de Eneasroman van Hendrik van Veldeke vroege voorbeelden zijn van hoofse literatuur? Of het verhaal van Floris ende Blancefloer van Diederic van Assenede! Hét schoolvoorbeeld van hoofsheid is natuurlijk te vinden in de Arturromans, die zich mijns inziens niet toevallig afspelen in Groot-Brittanië.
Sta op, mensen van goede wil en verfijnde opvoeding, en maak van de wereld weer een mooiere, respectvollere plaats. Noem het hoffelijkheid of civiliteit, courtoisie of galanterie, wellevendheid of gentilesse, minzaamheid of gewoon goede manieren, noem het voor mijn part een komkommer, maar handel naar de geest van de glorierijke ridders van weleer, alvorens de wereld ten onder gaat aan de duisternis van het boertige, zorgwekkende en nihilistische individualisme.
JV
JEAN-PIERRE HOOFS
De teloorgang van de hoffelijkheid
GEMENGDE RUBRIEKEN
Stel uw vraag aan Christina Bankhol
BIO
Leeftijd: 58
Status: Single
Studies: 1e jaar Bachelor Psychologie UG
Ervaringen: Zelf verplicht in therapie gegaan, zelfstudie, veel boeken gelezen, extreem intuïtief, oplossingsgericht, ooit ontvoerd door aliens
Beroep: Therapeute (niet gehomologeerd)
Specialiteit: Gebruikt potpourri van de Ikea als aromatherapie
HET PROBLEEM VAN JULIA
Beste Christina,
Ik schrijf u voor het volgende. Mijn man en ik zijn reeds veertien jaar gelukkig getrouwd en we zijn de trotse ouders van twee kinderen, een jongen en een meisje. Sinds kort denkt mijn man dat hij een paard is. Elk vrij moment brengt hij buiten op ons gazon door en af en toe hoor ik hem hinniken en stampvoeten. Ook slaapt hij rechtopstaand. Dat is echt geen zicht. Ik lig op mijn plek in bed en hij staat dus gewoon recht op onze matras, met zijn ogen dicht.
Aan de andere kant is ons liefdesleven nu veel beter. Ik weet niet wat het is maar als we vrijen, windt zijn gehinnik en gebries me vreselijk op. Ik sta nu een beetje in dubio. Enerzijds zou ik mijn man graag terug hebben zoals hij vroeger was maar anderzijds beleef ik een intens genot aan zijn hengstigheid. De seks is nu echt heerlijk ongeremd en dierlijk, ik heb dat vroeger nooit zo kunnen ervaren.
Voor de kinderen is het ook wel fijn, al stellen ze zich wel vragen. Mijn man eet nu veel appels en als ontbijt wil hij een zak haver of zemelen. Maar hij is ontzettend lief voor onze kinderen en hij laat hen altijd op zijn rug door het huis rijden. Het is dus niet zo dat ons gezin of ons huwelijk eronder lijdt.
Voor onze volgende vakantie heeft hij twee weken op een manège geboekt en hij wil zijn naam laten veranderen in Black Beauty. Op zich heb ik daar geen probleem mee maar ik moet toch nog wat wennen aan het idee.
Wat denkt u?
Julia De Croo
DE GOEDE RAAD VAN CHRISTINA
Lieve Julia,
Ik heb er altijd van gedroomd om zelf kinderen te hebben. Een jongen en een meisje, men noemt dat ook wel eens “de koningswens”. Hoe heerlijk moet het zijn om met die kleine spruiten te spelen, hen te vertroetelen en te verzorgen. Tegelijkertijd ben je nooit verlost van enige bezorgdheid natuurlijk. Zijn ze wel gezond? Hebben ze wel genoeg vriendjes en vriendinnetjes? Zullen ze wel hun plan kunnen trekken als ze groot zijn en op eigen benen moeten staan?
Ik had ook al namen bedacht voor als ik kinderen zou krijgen. Voor een jongen Lao Tse en voor een meisje Hildegard Von Bingen. Ik geloof namelijk dat een naam bepalend kan zijn voor je verdere levensloop en aangezien ik zelf toch op een redelijk hoog niveau zit, zouden mijn kinderen ook hele speciale mensen zijn geworden.
Maar goed, het is me niet gegeven. Het lot heeft me op andere wegen gezet. Ik was voorbestemd om anderen te helpen, mijn inzichten te delen, de zielen van zovelen die mijn levenspad hebben gekruist te genezen.
Ik hoop dat je hiermee aan de slag kan, beste Julia.
Veel liefs,
Christina
HET PROBLEEM VAN RAF
Geachte Mevrouw Bankhol,
Vier jaar geleden is mijn vrouw na een slepende ziekte overleden en bleef ik alleen achter (we hadden geen kinderen). Ik ben een man van middelbare leeftijd en zit nog in de fleur van mijn leven. Ik besef dat ik nooit nog iemand zal vinden zoals mijn lieve vrouw, ze was mijn soulmate en mijn beste vriendin, maar ik sta inmiddels toch opnieuw open voor een relatie. Samen naar een concertje, een tentoonstelling, gaan wandelen op zondag, een restaurantje doen, misschien af en toe een reisje maken, … Ik ben niet veeleisend en wil het allemaal rustig aan doen.
Maar het daten is niet echt mijn ding. Tinder en co zijn niet aan mij besteed. Ik overweeg om eventueel een profiel aan te maken op een datingsite maar ik heb totaal geen ervaring met die dingen. Hoe pak je zoiets aan als jonge vijftiger? Heb je tips om een dame respectvol te benaderen? Leg je meteen je kaarten op tafel of laat je zoiets langzaam groeien?
U merkt het, ik ben een beetje onzeker geworden in die dingen. Enige goede raad zou erg op prijs worden gesteld.
Hoogachtend,
Raf Bracke
DE GOEDE RAAD VAN CHRISTINA
Geachte meneer Bracke,
U laat er ook geen gras over groeien. Ik weet al wat u denkt, die Christina Bankhol is een vrouw alleen, laat ik die maar eens snel versieren. Christina Bankhol is een therapeute die haar leven in dienst stelt van de anderen, die kan het gat in mijn ziel wel mooi even gratis komen opvullen. Wel, meneerke Bracke, ik kan u vertellen dat uw mooie praatjes over concertjes en reisjes op mij geen enkele indruk maken. Ik heb teveel ervaring met opdringerige mannen om daar nog in te trappen. Ik kan u lezen als was u een open boek, ik zie los door u heen, meneer Bracke.
U durft wel, misbruik maken van een vrouw die hypergevoelig is, die een moeilijk leven achter de rug heeft, die ooit werd ontvoerd door aliens die experimenten op haar lichaam hebben uitgevoerd. Weet u hoe traumatisch zoiets is? Bedankt om het er nog eens in te wrijven!
U bent een schoft, meneer Bracke. Schaam u.
Christina Bankhol
HL
DE HUISPSYCHOLOGE
Rita Leemans en Martijn Van Looy beantwoorden als vertrouwde vrienden uw intiemste vragen.
HET PROBLEEM VAN MARINE
Beste Rita,
Ik woon al ongeveer een jaar samen met mijn vriend en vorige week kwam hij thuis en ik voelde meteen dat er iets mis was. Hij was op stap geweest met zijn vrienden, we hebben elk onze avond met onze eigen vrienden en vriendinnen, en hij was helemaal in zichzelf gekeerd. Ik vroeg of er iets was maar hij zei van nee. Ik bracht hem een pintje en ging bij hem in de zetel zitten maar ik kreeg gewoon geen contact met hem. Ik heb hem dan nog iets kleins klaargemaakt om te eten maar daar heeft hij maar de helft van opgegeten en dan zijn we gaan slapen.
Ik dacht, ik moet hem troosten en ik ben hem beginnen strelen en knuffelen maar hij bleef heel passief. Enfin, we hebben dan nog de liefde bedreven maar het was alsof hij een vreemde was. Het was ook heel snel voorbij.
Ik denk dat hij iemand anders heeft, ik heb er geen andere verklaring voor. Het maakt mij heel triest want ik dacht echt dat we het goed hadden samen. Ik weet niet wat ik fout heb gedaan maar het zal wel aan mij liggen denk ik.
Een verdrietige Marine
ANTWOORD
Lieve Marine,
Hoe vaak heb ik dit al niet gehoord. Je denkt dat je relatie op de sporen zit, je gaat ervoor, je doet je best en je geeft en geeft. En plots is er geen interesse meer van je partner en is het voorbij. Daar zit je dan met een hoop vragen waarop je geen antwoord krijgt.
Ik zou je kunnen zeggen dat je het onvermijdelijke moet aanvaarden en dat je moet doorgaan met je leven. Je bent nog jong, je kan de ware nog tegenkomen. Maar als je geen closure krijgt, blijf je zitten met onbeantwoorde vragen en dat maakt het zo oneerlijk. Je draagt dat mee naar je volgende relaties en dat is dan weer niet fair ten opzichte van je volgende vriend of man.
Je moet een gesprek eisen, lieve Marine. Kom in je kracht en confronteer hem. Dat is het minste wat hij je nog kan geven nu je leven plots in stukken uiteen is gevallen.
Sterkte,
Rita
HET PROBLEEM VAN FRANÇOIS
Beste Martijn,
Ik woon al ongeveer een jaar samen met mijn vriendin maar sinds vorige week is ze heel gesloten en afstandelijk. Als ik haar vraag wat er is, zegt ze dat alles in orde is. Maar ik zie van op een kilometer afstand dat er iets mis is. Misschien heeft zij een ander?
Dat komt dan nog bovenop een andere tegenslag. Ik was met mijn vrienden naar de voetbal geweest en man, onze ploeg werd compleet ingemaakt. We dreigen nu te degraderen. Alleen een wonder kan ons nog redden. Enfin, ik ben compleet gedeprimeerd naar huis gegaan, ik heb nog een pintje gedronken en iets gegeten maar het smaakte me niet. Voetbal, ik lééf daar echt voor.
Gelukkig heb ik nog efkes kunnen vrijen met mijn vriendin, dat heb ik dan tenminste nog gehad.
Enfin, ik weet niet goed hoe het nu verder moet.
François
ANTWOORD
Beste François,
I feel you. Een echt supportershart breekt als het slecht gaat met de club. Maar je moet trouw blijven, je ploeg doet het ook voor jou en zonder fans zoals jij en je vrienden zal het zeker niet lukken.
Spijtig dat het slecht gaat met je vriendin, maar zo is het leven. Wel fijn dat je nog effe van bil bent kunnen gaan, dat verzacht de pijn tenminste een beetje. Ander en beter moet je maar denken.
Volhouden maat,
Martijn
HL
GEBROKEN HARTENRUBRIEK
Lezerbrieven
Beste,
Ik heb dat dus soms ook. Heel raar is dat. Maar ik had gedronken, misschien speelde dat een rol?
Hoogachtend,
Clem Vanmalderen
Beste,
Ik denk erover om met een kinderkoor te beginnen. Of met een trommelkorps. Maar hier in het rusthuis zitten enkel ouderen van dagen. Zou u hier eens iets willen over schrijven anders?
Hoogachtend,
Clem Vanmalderen
Beste,
Ik verveel mij.
Hoogachtend,
Clem Vanmalderen
Stuur ons jouw lezersbrief
LEZERSBRIEVEN
Ontspanning
Ontspannen wat is dat eigenlijk? Als je buiten een fles gas opendraait dan ontsnapt er gas. We zeggen dat het gas ontspant. De druk P gedeeld door de temperatuur T geeft dan een constante waarde. P/T = Cte. Dus als je een boer laat dan ontspan je jezelf en daalt jouw temperatuur. Dat geldt ook als je een wind laat. Dus als die druk p en temperatuur T daalt voel je je beter. Er is dan minder scheikunde bezig in je hoofd als de temperatuur daalt en je bent meer ontspannen.
Ah…goed om weten. ‘Burps’ pardon ik ontspande me.
Nonkel Gaston zit vaak voor zijn spiegel thuis zijn mopjes in te oefenen.
Zijn vrouw heeft liever niet dat hij binnen rookt in het huis. Hij gaat dan maar op zijn zolderkamertje zitten zodat hij daar dan toch nog kan paffen als hij er zin in heeft.
Hij knikte vol lof voor zich zelf: oh, ik heb het altijd zo druk! Hij zette de spiegel goed zodat hij zichzelf bezig zag. Ah ja even opschrijven in mijn agenda: mop sigaren uitwerken.
Napels
Weet je wat ik zou willen zijn? Een vulkaan.
Hele dagen in de zon liggen blakeren en niets doen.
Je al eens een keer wat verleggen en zo de aarde even doen schudden.
Iedereen dan in paniek daar: oh een aardbeving, een aardbeving!
Lachen als de mensen kittelend mijn nek afrennen.
Dan weer weken of jaren niks doen.
Gewoon slapen.
Voor de leute af en toe wat liggen roken
en misschien al eens wat spuwen.
Dan zeggen ze: kijk hij werkt!
Word Word Word
Een man een woord
Een vrouw een woordenboek
Kleurmopjes
Het is groen en het rijdt op de autostrade?
Touring Wegenhulk.
Het is licht en groen:
lichtgroen.
Het is geel en het ontploft:
knalgeel
Het is zwart en gestolen:
pikzwart. (or.)
Veerbericht
Bij ons in Vlaanderen neemt vannacht de bewolking toe van oost naar west. Nederlanders spreken de w bijna eerder als v uit en dan wordt het:
De bewolking neemt vannacht toe van oost naar west.
Wat zegt dan een Hollandse vis als hij het antwoord al weet?
Visstick is: wist ik. Noord-Nederlanders zeggen dan meer: fishstick. Lia van Bekhoven zou het zo beamen.
De afwas
De afwas: ik wou dat ik er van af was.
Garagist onder de motorkap
‘Oh ik zie het al; de v-ring is kapot.’.
Klant achterdochtig: ‘De vering? Er scheelde niets aan die vering.’. (or.)
Zweet
Hoe zeg je in het Frans: die zweet?
18, dixhuit is: die swit.
Hoe zeggen ze in Zwitserland: zweet ze al?
Zwitsal?
Una broma
Vorige maal zat er een Spaans mopje tussen: una broma. Ik vermoed dat enkelen onder jullie het hebben vertaald met een vertaal app. Met AI wordt dat allemaal anders. Voor diegenen die dat niet deden volgt nu de vertaling van het relatief mopje.
Een man staat voor het loket te wachten.
Hij zegt: hé mevrouw ik ben hier al dertig minuten voor het loket.
Rustig aan meneer. Ik ben hier al dertig jaar achter het loket.
Einstein
Einstein legde relativiteit uit op een simpele manier. Breng dertig minuten door met een leuke vrouw of zit drie minuten op een te hete stoof dan zul je rap weten wat het langste schijnt te duren.
GDB
NONKEL GASTON
VERVOLGVERHALEN
Alleenstaande vader Tony opgenomen in de psychiatrie
Zopas bereikte ons triest nieuws van het Tony-front. Na zijn laatste inzending waren we al enigszins ongerust over ’s mans mentale welzijn, een ongerustheid die nog werd aangewakkerd na een zorgwekkende lezersbrief van Tony’s boezemvriend annex cafébaas ZjoZjo. Nu blijkt dat Tony compleet overspannen is opgenomen in de psychiatrische afdeling van de Broeders Alexianen, ergens ten Vlaamse velde.
Het is nog onduidelijk of Tony slechts tijdelijk buiten strijd is, dan wel voorgoed zijn medewerking aan Au Parleur moet staken. De redactie probeerde daar enige duidelijkheid over te verkrijgen bij Prof. Dr. Vandervijzen, het Diensthoofd Psychiatrie van het Centrum voor Geestesziekten van de Broeders Alexianen, maar die wilde niet vooruitlopen op de dingen, al had hij wel bepaald interessante dingen te vertellen. We geven u de ongecensureerde neerslag van ons gesprek met de professor.
Weledele hooggeachte professor, moeten wij ons erge zorgen maken over Tony?
Prof. Dr. Vandervijzen: ‘Luister, de wereld van de geestesziekten is onbegrensd en bovenal nog grotendeels onvoldoende gekend. Zorgen zijn pas aan de orde wanneer er een betrouwbare diagnose kan gesteld worden en daarvoor is het nog veel te vroeg. Ik moet daarnaast ook waken over het beroepsgeheim en de vertrouwensrelatie die een arts in acht hoort te nemen jegens zijn patiënten. Ik wil dus wel in algemene termen iets zeggen over Tony, zonder daarbij al te zeer in detail te treden over zijn specifieke klachten en symptomen.’
Daar hebben we alle begrip voor, professor, maar u wil vast begrijpen dat we erg begaan zijn met Tony, die in de loop van de voorbije maanden een beetje familie werd.
Prof. Dr. Vandervijzen: ‘Welaan, dienaangaande ook alle begrip mijnerzijds, dat spreekt en dat is vanzelfsprekend. Ik zal eerlijk met u zijn. Ik denk dat Tony voor een lang en intensief herstelproces staat, ook al is dat niet zijn eigen schuld. U moeten weten dat de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, kortweg DSM, tal van psychische stoornissen in kaart heeft gebracht en dit uiteraard op basis van wetenschappelijke inzichten. Mijn voorlopige conclusie is dat Tony geen noemenswaardige symptomen vertoont van deze of gene psychische aandoening, tenzij dan de klassieke zenuwinzinking. Die lijkt mij het gevolg te zijn van de langdurige invloed van een pur sang narcist en sociopaat. Ik laat in het midden of dat een ouder is, de echtelijke partner dan wel de baas op het werk, maar feit is dat de narcist in kwestie veel schade heeft aangericht bij Tony. In die mate dat hij de windrichtingen niet meer uit elkaar herkent en zelfs de zon met de maan verwacht. Zulks komt alleen voor na langdurig, onversneden trauma.’
Zegt u nu dat niet Tony ziek is, maar iemand anders?
Prof. Dr. Vandervijzen: ‘Daar komt het in wezen wel op neer, maar ik wil niemand met de vinger wijzen en het moet gezegd dat hij wél de pineut is. Mijn grootste zorg gaat nu uit naar Tony, die na een overdosis dieppijnlijke ervaringen in een staat van dissociatie is getreden. Zo is hij er nu heilig van overtuigd dat hij voor de forensische recherche werkt. Quod non, natuurlijk. Ik heb recent nog een werkelijk erg fraaie nieuwe BMW besteld bij Tony. Onder ons gezegd en gezwegen: ik hoop dat die levering niet in het gedrang komt, want niemand weet in welke mate en hoe lang Tony de pedalen al kwijt was én in welke mate dat zijn goed functioneren op het werk – en dus mijn bestelling – in het gedrang heeft gebracht.’
Laatste vraag, professor. Wilt u Tony vragen of hij een soort ‘dagboek van de psychiatrie’ wil schrijven? Dat zou therapeutisch heilzaam kunnen zijn, lijkt ons.
Prof. Dr. Vandervijzen: ‘Ik moet u wat dat betreft toch tegenspreken, of minstens uw enthousiasme temperen. Tony is op dit moment nog niet bij machte helder én in volle voeling met de realiteit te communiceren. Ik wil eventueel wel overwegen om medepatiënten van Tony, mits hun anonimiteit gewaarborgd wordt, een wekelijks verslag te laten uitbrengen van Tony’s vorderingen. Nu ik er zo aan denk, lijkt mij dat een uiterst boeiende therapievorm, waar ik maar best snel een patent op neem.’
We zeggen niet bij voorbaat neen, maar zouden toch graag een proeve krijgen van de kwaliteit van de desbetreffende eventuele bijdragen.
Prof. Dr. Vandervijzen: ‘Consider it done!’ zeggen ze in de bijeengevoegde staten van Amerika. Ik bezorg u ter zake een proefbijdrage volgende week, maar maakt u zich toch grote illusies over de bruikbaarheid. Mocht een wekelijkse bijdrage van uw dienaar, ik dus, u kunnen bekoren, dan is dat uiteraard wel bespreekbaar.’
Dank professor Vandervijzen, we houden het even in beraad.
JV
TONY
Alleenstaande vader Tony opgenomen in de psychiatrie
Het openbare leven van een geheim agent - Skiverlof V, Onderweg
BIO
Geboren te: onbekend
Leeftijd: onbekend
Status: single
Studies: onbekend
Beroep: Geheim Agent
Adres: onbekend
Hobby’s: onbekend
Sterrenbeeld: onbekend
Speciale kenmerken: houdt zijn kousen aan in bed
Lievelingsmuziek: de filmscore van Jack Reacher (I en II) en Mission Impossible
Claude Vandenbossche* ontwaakte met een gevoel van gelukzaligheid. Hij tastte met zijn rechterarm naar de plek waar Natasja had geslapen en merkte dat ze weg was. Claude* glimlachte. Op dat moment klonk de beltoon van één van zijn wegwerp-gsm’s. Hij nam op en hoorde de stem van Barre Berry*.
‘Claude*! Jij hond’, zegde Barre Berry, ‘Volgens onze satellietbeelden ging het er nogal heet aan toe vannacht daar in een bepaalde kamer van het Hotel Joseph 1699’. ‘Ach’, antwoordde Claude* achteloos, ‘Ik deed mijn “Toffe Theo” met Natasja. Drie keer om precies te zijn’. ‘Jij hond’, zegde Barre Berry* opnieuw, ‘waar is Natasja nu?’. ‘Ze is er vandoor’, antwoordde Claude* luchtigjes, ‘En ze heeft mijn smartphone waarop ik het geheime recept van de enige echte Coca-Cola bewaarde in één moeite mee gejat’. ‘Kak!’, riep Barre Berry* onthutst, ‘Wat nu?’. ‘Rustig maar’, suste Claude*, ‘Ik weet dat Natasja een quadrupel spionne is, ze handelt volkomen volgens wat ik had voorzien. Ik heb haar dus een dubbele “Sinatra” gelapt. Ik heb stiekem het geheime recept van Coca-Cola vervangen door dat van River Cola uit de Aldi. Dat vindt je gewoon vrij op het internet en is bijgevolg waardeloos. Mijn gok is dat Natasja inmiddels op een vliegtuig naar Moskou zit. Sinds MacDonalds uit Rusland is weggetrokken hebben ze daar een ernstig probleem. Ze eten er nu namaak hamburgers en hebben dringend nood aan het recept van Coca-Cola om het niveau enigszins op te trekken. Door hen nu te bedotten met de formule van River Cola kan heel het economisch model van de hamburgerketens instorten. Ze beseffen niet wat er op hen afkomt. Ik ben er vrij zeker van dat de oorlog met Oekraïne met een paar jaar is ingekort’.
Barre Berry* floot tussen zijn tanden. ‘Geniaal’, zegde hij, ‘je hebt de Chinezen een hak gezet en je hebt de Russen beetgenomen. Maar er blijft wel het probleem Noord-Korea. Wat wil je daar aan doen?’. ‘Eerst ga ik ontbijten’, antwoordde Claude*, ‘het uitzicht op Třebíč onder een laag sneeuw is werkelijk feeëriek. Dan rijd ik naar Zürich. Ik weet nog niet hoe maar ik ga Noord-Korea droog zetten. Hun nucleair programma kan me gestolen worden maar van de echte Coca-Cola blijf je af. Het is persoonlijk geworden, ik ga hun bankrekeningen plunderen’. ‘Strak plan’, antwoordde Barre Berry*, ‘Ik benijd je. Indien ik niet zat opgezadeld met een schaduwoperatie - we vermoeden dat een postbode uit Sint Genesius Rode spioneert voor Liechtenstein - ik kwam meteen naar je toe. Hou me op de hoogte’ en Barre Berry* legde af.
Claude* nam zijn tijd en bestelde een uitgebreid ontbijt met spek, worstjes en witte bonen in tomatensaus. Hij overdacht de situatie. Nu Natasja de plaat had gepoetst, had het geen zin meer om naar Wenen door te steken. Ergens vond hij het jammer want hij had best een walsje willen plegen met Natasja. Maar zij speelde het spel volgens haar regels en hij speelde het volgens de zijne. Claude* vermoedde dat Natasja wel wist dat zij een neprecept in handen had maar dat zou haar niet beletten om er bij de Russen een slaatje uit te slaan. Ze had zich verbrand bij de Chinezen, daar zou ze moeten wegblijven, maar ze had vooralsnog het vertrouwen van het Kremlin en van Brussel. Natasja was een overlever, ze was groot genoeg om haar eigen boontjes te doppen.
Na het ontbijt stapte Claude*in zijn zwarte Camper Van Box Life Pro 630, diesel, automatische transmissie, kogelvrije ramen, lederen interieur en stelde zijn gps in. Hij besloot om de route over München en Liechtenstein te nemen. Misschien kon hij onderweg Barre Berry* een handje toesteken in die zaak met de corrupte postbode. Maar dat waren zorgen voor later. Claude* besloot om de dikke achthonderd kilometer naar Zürich in twee dagen af te leggen en te overnachten in Landshut bij de Isar. Hij was tenslotte op vakantie en dan mag men best wat toeristische dingen doen. Een bezoekje aan het kasteel van Trausnitz brengen bijvoorbeeld. En op besneeuwde wegen moet men geen gekke dingen willen doen.
Ontspannen begaf Claude* zich op weg. Na een paar uur op de baan stopte hij bij een benzinestation, gooide zijn tank vol, leegde het chemisch toilet, kocht zich een Mars en een MilkyWay en vervolgde zijn weg. ’s Middags stopte hij nogmaals en warmde zich een blikje Heinz Baked Beans op. Hij at met smaak en dronk er een blikje cola bij. Hij leek wel de eerste de beste toerist maar toch bekroop hem een vaag gevoel van gevaar. Het was té rustig. Hij kon haast niet geloven dat noch de Chinezen noch de Russen hem zomaar zijn gang zouden laten gaan. Ze zouden inmiddels door hebben dat Claude* niet onderweg was naar Wenen maar zijn plannen had veranderd.
Hij stopte langs de kant van de weg en schakelde het aanraakscherm in zijn wagen over naar satellietbeeld. Een paar minuten lang speurde hij de omgeving af. In een straal van twintig kilometer rond zijn voertuig was er niets verdachts te zien. En toch kon hij de onrust niet van zich afschudden.
Op het grote scherm in het hoofdkwartier van de Chinese geheime dienst gingen rode lampjes branden en ging het alarm af. Bevelen werden geschreeuwd, districtsverantwoordelijken werden afgesnauwd, in de briefingsruimte werd inderhaast een zenuwachtige vergadering belegd. Men had zowel Natasja als Claude* gelokaliseerd en men moest nu de prioriteiten bepalen. Hu Jintao, vijfsterren generaal bij de geheime dienst gebruikte de rode telefoon en belde rechtstreeks met president Xi Jinping. Het bevel werd gegeven: beide vijanden van de Chinese Volksrepubliek zo snel mogelijk elimineren en de geheime formule recupereren!
Vanuit München, Milaan, Bern, Wenen en Moskou vertrokken zwarte SUV’s met geblindeerde ruiten met hoge snelheid naar hun bestemmingen. De jacht was open.
Wordt vervolgd…
*Claude Vandenbossche is de schuilnaam van Clement Vandevelde, adres bij de redactie gekend. Barre Berry is de schuilnaam van Bernard Peeters, adres bij de redactie gekend.
HL
UIT HET LEVEN
Het openbare leven van een geheim agent - Skiverlof V, Onderweg
© Au Parleur - JEROEN VERMEIREN/HANS LENGELER 2023/update 2024
SINT-DENIJSLAAN 31A - 9000 GENT
11, BOULEVARD CLEMENCEAU - 83510 LORGUES - FRANCE
BEELDEN: EIGEN WERK & UNSPLASH