- De Ongeschifte Gazet -

Ken je dat gevoel alsof een reuzenhand je borst dichtknijpt? Een misselijkmakende mengeling van onverklaarbare angst en ongeduld naar het leven. Het zijn mogelijkheden die je voelt, maar je weet niet tot wat. Er groeit, voor je ‘t weet een innerlijk commando tot ondernemen, Een honger die door voedsel niet te stillen valt, als een windvlaag die doet opstaan.

In Zuid-Amerika ontmoette ik een man, een kleine donkere man in een donkerblauwe cape - een nachtelijke hemel die hij licht op de schouders droeg. Ik begon mijn reis in Ecuador als lamme westerling, bang van spinnen, loslopende honden en ijle luchten. Na twee uur op het hete, zuiderse strand was ik drie dagen ziek. Ook al is de hemel bewolkt, op de evenaar moet een mens zelfs niet wolkbaden. 'Al doende leert men', zei hij.

We aten vis in limoenblad zoals ik het eerder in een damesblad las. En terwijl ik het vuur dat tussen hem en mij lag, aanwakkerde, blij om het warme dansen van de vlammen zo laat op de avond, zei hij: 'Jij bent de dochter van de wind. Wanneer het vuur van de storm je verteert, ga dan zitten in het oog van de storm. Kijk en leer uit wat je ziet'. Ik rommelde tussen het zand om me ervan te vergewissen dat er geen schorpioen te slapen lag – dochter van de wind? - ik ben een scheet van een vlaag - zonder mijn vader oneer aan te willen doen. 'Ken je het eiland van de dwaas?', vroeg ik. Ik zag toen ik opkeek hoe hij zijn mond in een stille lach hield. '"Het eiland van de dwaas" is een plek om te rusten na schipbreuk, voor ik weer de zee in ga. Ik heb het verzonnen om mijn onrust beter te verdragen'. En daarop gebaarde ik met mijn armen alsof ik mezelf met een willekeurige gooi de baren in wierp. Me laten meenemen door de kracht van het moment, ik dacht dat dat vrijheid was, dat alles kon. We dronken wijn.

In 1300 schreef Christine de Pisan, die in de geschiedenis door sommigen als eerste feministe bestempeld wordt, hoe ze na de dood van haar man dobberde als een notendop op zee. Zelfs deze vrouw die eeuwen versloeg, wist het even niets meer. Ik verloor drie keer een man, niet aan de dood, maar aan het leven met al zijn bochten, bergen en dalen, met al zijn verwachtingen en tegenstrijdigheden, in vreugde en pijn. Aan de wind waardoor ik tegen mijn zin opvloog en van "afscheid en verlies" mijn bestaan maakte. Na de laatste woeste windhoos kraakte het notendopje en wie me kende zei: 'Jij wilt molenwieken op de golven, trek je plan' of 'It takes two to Tango' - alsof een dans enkel uit vrije wil bestaat.

Ik bleef alleen achter en strandde op het eiland van de dwaas, met lege schouders, niet meer in staat ze in een vraag hoog op te trekken. En ik volgde knikkend de deining van het water. 'Wat ben je koppig en hardleers', zei hij. 'Ik ben eigenwijs, avontuurlijk en naïef, een lastige mix, ja. Maar koppig en hardleers dat is wat anderen ervan maken. Weet je, in een pauselijke bul stond ooit te lezen dat sommige mensen het weer kunnen maken en er zijn er nog steeds die dat geloven. Mensen zeggen zoveel en ik, ik kan er alleen maar om vloeken. Hé, Ik heb nog veel meer weetjes die kunnen inspireren', waarop hij lachte.

Ik ging door: 'Die eigenzinnigheid heb ik van mijn grootvader. En van zijn vader'. Het zit in mijn bloed. De donkere man keek in de golven, zijn ogen gingen open en dicht, open en dicht… Hij rookte nu. 'Het waren grote mannen', zei ik, 'onverwoestbaar als ijzeren bergen. Zelfs zij werden verrast door de kracht van de storm. En hoe sterk moet de hand van de wind niet zijn om bergen te tillen? Hoe konden deze sterke mannen voet houden in een orkaan? Ik spreek van 100 jaar geleden, maar toch'. De kleine man gaf geen kik en ik sprak verder voor mezelf. 'Het was een woelige tijd van oorlog, angst en honger. Er was weinig licht en als het waaide, bleef men beter binnen. De ronkende vliegtuigen en daverende bombardementen scheurden wolken en harten uiteen'.

Hij likte het limoenblad als was het dessert. Tegen de nevel van mijn verbeelding zag ik hem thuiskomen in een film met James Stewart of George Montgomery - een gedachte die ik blies op de teut van de lege fles wijn. Het leek een spannende film te worden. Met blikken gooien en bekken trekken.

Waarom ben ik hier? Er vloog zand recht in mijn ogen en ik was daar een hele tijd zo mee bezig dat ik eerst niet zag hoe hij opstond en voldaan het vuur met mij erbij verliet. Mijn ogen traanden, ik hield ze gesloten – zilt verdiept in memorie. Vanuit de zee hoorde ik het water aanzwellen en dacht aan mijn verloren grootvaders. Hun woorden kwamen opzetten als het rollen van de golven. Woorden van tijden in andere kleuren en mensen met hoeden en kruiken bier.

Een bende zotten viel strontzat op een mooie zonnige dag gewapend met bijlen, rieken en hamers het huis van mijn grootouders binnen. Ze pikten wat ze konden en sloegen de rest aan diggelen. ‘Rennen’, riep de nonkel van mijn moeder. ‘Rennen en niet omkijken’. Maar toen zij toch omkeek, zag ze hoe twee mannen haar vader tegen de grond sloegen - zag ze hoe eten, kleding en inboedel met bakken de straat op werd gegooid. Daarna joegen ze mijn grootvader en later ook grootmoeder vooruit den bak in. Stekejaloers – ik mag hopen dat ze zich met mijn grootouders in ’t gevang beter voelden. Een misplaatste vaudeville. Na een tijd kwamen ze weer vrij. Een tijd lang hebben een hoop mensen in hun eigen triest gebabbel ervan gemaakt hoe zwart ‘nen braven dwaas’ kan zijn. Zou hij of zou hij niet?, dat was genoeg. En niemand die er iets aan deed. Mijn grootvader zei dat de bewakers in hun bord pisten, dat hij dat wist en zijn soep toch at en hoe zijn broer onderkomen van de honger stierf. Ik hoor mijn grootmoeder wenen: ‘Waarom? Waarom? Waarom?’.

Pas veel later toen zijn wenkbrauwen tot kuiven waren gegroeid zo wild als de pluimen van de duiven die op zijn duiventil op en neer wipten, kreeg hij eerherstel. Zo ruig als de snor van zijn vader Theofiel. ‘Koeroekoe koeroekoe: Ik ben hier’, riepen ze en ze kregen handenvol eten.

Er werd niet veel over gesproken, maar het was genoeg om me de raad te geven: ‘Vertrouw niemand, maar wees te vertrouwen. En ge moet uit straf hout gesneden zijn om een andere mens geen pijn te doen als ge zelf kwaad zijt’. Ja, een ander heeft daar niets mee te maken. Wie geleden heeft, krijgt het leed niet genezen door een ander te bombarderen. Dat men minder naïef is na het eten van giftige bessen, is wijsheid. Maar om vervolgens alle bessen te vergiftigen, dat is raar. In mijn dialect zeggen de mensen als ze iemand een kus geven: ‘Ik geef u een bees’.

En daar zat ik, in het oog en ik keek naar de storm, zoals de donkere man me zei. ‘Weet je’, zei ik tegen niemand, ‘Ik zit op het eiland in het oog van de storm – waar denken geen voet aan wal vindt – waar vergeten sterk maakt - alvorens ik weer de zee in ga. Mensen zijn zot’.

Het vuur smeulde. Mijn evenwicht zoekend ging ik op de equator liggen en keek naar de wolken die in de donkere nacht tegen de hemel voorbij vlogen.

Moraal: Als wat dwaas, slim is, zijn we slim. Als wat slim, dwaas is, zijn we dwaas.

KS

Indien scherven geluk brengen, wacht me een mooie toekomst. Ik liet deze week een Pyrex uit mijn handen glippen en die kletterde in duzend scherven uiteen op mijn keukenvloer. Ik vrees dat mijn buren me hebben horen vloeken tot op het eerste. Ik moet eraan denken om dit in het vervolg niet in meer het Frans te doen maar in een voor hen onbegrijpelijk Nederlands. Maar na vijf jaar in de Provence zit “putaing de mèèrde” er stevig ingebeiteld. Al besef ik dat het wat ruw in de mond klinkt, het is een spontane kreet geworden als er iets misgaat.

Een dag later brak ik nog maar eens een wijnglas. Bij dit gebeuren hield ik het op een eenvoudige “godverdoemme toch”.

Maar goed, scherven brengen geluk. Zegt men. Ik reed dus naar het grootwarenhuis van Trans-en-Provence om een nieuwe Pyrex en een stel wijnglazen. In het terugkomen pikte ik een sjofele, tandeloze lifter op. Het was een vriendelijke mens met een onverzorgde baard die me aldra een beknopte versie van zijn levensverhaal vertelde. Zo gaat dat meestal als je lifters oppikt. Hij is geboren in Italië, hij woont naast de kerk van Lorgues en zijn vrouw woont vijfhonderd meter verder. Dat was een regeling die werkte voor beiden, zegde hij. Ik vroeg niet door. Bij het uitstappen zegde hij bedankt en liep meteen naar de afvalcontainers die in een hoek van de parking staan. Hij snuffelde er wat in maar vond niks bruikbaars. Zonder nog iets te zeggen stapte hij weg.

Op dinsdag haalde ik me een stevige dorade aan het viskraam. Met gestoofde venkel - één van de meest onderschatte groenten - en een krielpatatje in de schil zou dit smaken. En begot, het smààkte. De dorade gooide ik op een bedje van gedroogde tijmtakken op de grillpan en de venkel bluste ik tijdens het stoven met een scheut witte Pouilly-Fumé. Sindsdien hangt er een geur van gebakken vis en tijm in mijn appartement. Ik zal stevig moeten luchten. En als dat niet helpt, laat ik Febreze aanrukken. Niks voor niks in het leven.

Uit verveling en ook een beetje uit nieuwsgierigheid keek ik naar een reality serie op Netflix. Soms wil ik gewoon wat beweging en geluid op het scherm, zonder dat ik er echt aandacht aan moet geven. Zodus. “Too Hot to Handle” heet het onding en nu ben ik mijn geloof in de mensheid helemaal kwijt.

Het concept is eenvoudig. Onder het motto “alles in het lijf, niets in het hoofd” wordt een dozijn fuckables van beider kunne in een luxe-resort geparkeerd. Zorg voor een onuitputtelijke voorraad drank en laat hen in de waan dat ze mogen vozen zoveel ze willen. Sla dit idee na een paar uur de bodem in en vertel hen dat ze gedurende hun verblijf van drie weken niks nul nada zero seks mogen hebben maar daarentegen de Ware Liefde moeten vinden middels een diepe emotionele connectie. Wie hierin slaagt gaat naar huis met een dikke geldprijs. Laat vervolgens de poppen aan het dansen gaan.

Verbazend hoever sommigen willen gaan in het zichzelf te kakken zetten als er geld mee gemoeid is. Eén deelneemster liet ons weten dat ze elke dag vier uur voor de spiegel zit. Twee uur om haar haar te doen en twee uur voor de schmink. Een mannetjesputter weigerde een gesprek want hij was net aan zijn borstspieroefeningen begonnen. Tja, dan weet je waar de prioriteiten liggen.

Na flink wat drama en een boel manipulaties ontstaat een diepe emotionele connectie tussen een paar stelletjes en wint er iemand een bom duiten. Als troostprijs krijgen de overige lenige-lijfmensen er een paar duizend volgers bij op hun socials. Het zal wel een verdienmodel zijn waar ik niets van begrijp, maar toch riep ik een paar keer naar het scherm, ‘lees anders eens een goed boek of zo, trutten en lulhannesen’.

Nu goed, ik mag er niets van zeggen, ik zat er tenslotte wél naar te kijken en dat maakt van mij een soort passief medeplichtige. Het is niet omdat je vier uur per dag voor de spiegel zit dat je de wereldvrede in gevaar brengt. Meer nog, indien, ik zeg zomaar iets, Donald Trump twaalf uur per dag voor de spiegel aan zijn haar zou zitten frunniken, de wereldvrede zou er waarschijnlijk een stuk beter voorstaan.

De laatste dagen krijg ik van Netflix een aantal suggesties opgedrongen die luisteren naar de naam “Too Hot to Handle Germany”, “Too Hot to Handle Brasil”, “Love is Blind” en “Perfect Match”.

Eigen schuld, dikke bult. Had ik maar naar The Minions moeten kijken.


HL

Jean-Pierre Hoofs, gentleman in hart en nieren, scheert hoge toppen. Na twee passages in Au Parleur blijft de fanmail aanzwellen. We overwegen een secretaresse aan te werven om al die correspondentie in goede banen te leiden, maar daar hebben we voorlopig geen centen voor. Au Parleur wordt gemaakt met liefde, niet met geld. De belangrijkste vaststelling is wel dat de nood aan meer hoffelijke welvoeglijkheid bijzonder groot blijkt in deze hyperindividualistische tijden. En dus trok een delegatie van Au Parleur naar Brugge alwaar zij de immer hoffelijke heer Hoofs wist te overtuigen onze lezers minstens nog een paar weken te verblijden – of moeten we zeggen: verlichten? – met zijn zin voor courtoisie en goede manieren.


Goede lezer,

Ik zal u bekennen dat ik enigszins van mijn à propos heette te zijn toen hier op de eerste zondag van februari plots twee gezanten van uw nobel blad aan mijn deurbel hingen. U weet inmiddels dat ik er de man niet naar ben de (publieke) aandacht te zoeken, laat staan dat ik de man zou zijn die daar een wekelijks terugkerende gewoonte wenst van te maken. Edoch, het moet gezegd: de postzak vol aanmoedigende brieven die over mijn eettafel werd uitgekieperd, liet mij niet onberoerd. Dat noopte mij tot de ontnuchterende vaststelling dat ik diep vanbinnen ook maar een mens blijk te zijn die niet ongevoelig is voor enige erkenning. Zulks te moeten ontdekken op een leeftijd die grenst aan de hoogbejaardheid, is een behoorlijk heftige ervaring.

Het geval wil dat ik na een royaal respectvol en hoffelijk overleg met de delegatie van Au Parleur heb toegezegd u nog enige weken te onderhouden met mijn bescheiden maar doorleefde inzichten en adviezen inzake de immer noodzakelijke goedertieren – en wellevendheid.

Laat mij u deze week verblijden – ik hoop dat werkwoord in de mond te mogen nemen, maar wil het mij zeker niet ijdel duiden! – met enkele noodzakelijke overpeinzingen aangaande een heikel thema, met name het roken. Het is een zonde waaraan ik mezelf overgeef middels het genot van een pijp dan wel een Cubaanse sigaar. Maar ik zal mij terzake altijd gedragen naar de wenken zoals opgenomen in het standaardwerk van Amy Groskamp-Ten Have, getiteld Hoe hoort het eigenlijk?, gepubliceerd in het woelige jaar 1939, edoch ook vandaag nog brandend actueel. Daarin lezen wij de volgende van grote wijsheid getuigende overpeinzingen:

Ook voor rookers bestaan er ongeschreven wetten, die men met den naam étiquette pleegt aan te duiden. Deze ongeschreven wetten zijn er op gericht anderen schade, ongemak of aanstoot te besparen. Zij bestaan dan ook voor een overgroot deel uit dingen-die-men-niet-doet. Oudere en conservatieve lieden (hetgeen lang niet altijd hetzelfde is!) nemen eerder aanstoot dan jongeren en modernen. Toch zijn er sommige houdingen, waaraan ieder weldenkend beschaafd mensch zich ergert en die indruischen tegen alle étiquette. De hieronder gegeven wenken zijn ten deele ook voor vrouwen bestemd.

1. Kom nimmer met een sigaret of sigaar in de hand of in den mond een ontvangkamer van een gastvrouw binnen.
2. Rook nooit in een ziekenkamer, noch in musea, winkels, garage of kerk, noch voor een loket in een postkantoor, bank e.d.
3. Rook bij voorkeur ook niet op de heide of in het bosch teneinde het geenszins denkbeeldig brandgevaar te beperken.
4. Zoo men op genoemde plaatsen al rookt betrachte men de uiterste voorzichtigheid: doove evt. peukjes terdege met den hak en stoppe ze in den grond.
5. Mors niet met sigaren- of sigarettenasch op kleed of tapijt. Mocht U dit onverhoopt gebeuren neem dan een lucifersdoosje, trek het doosje halverwege uit het hulsel en schuif het hulsel over de gemorste asch, zoodat de bodem onder de asch komt, welke zich nu gemakkelijk laat verwijderen.
6. Leg geen brandende sigaar of sigaret op den rand van eenig meubelstuk, ook niet voor een enkel oogenblikje. Niemand is U dankbaar voor ingebrande vlekken, die spoediger ontstaan dan gij meent.
7. Bij het wegwerpen van nog smeulende sigaren- of sigaretteneindjes doove men deze eerst ter dege alvorens ze weg te werpen. Een ongeluk zit in een klein hoekje en zoo menige brand is ontstaan door onachtzaamheid.
8. Neem alvorens iemand op straat te groeten pijp, sigaar of sigaret uit den mond.
9. Rook nimmer tijdens het dansen.
10. Druk nimmer een sigaret uit tegen een tafel, lamp, mes, muur, meubel e.d. Iedereen heeft een schoenzool en bijna overal zijn aschbakjes.

Kijk eens aan, goede lezer! Ziedaar de tien geboden van welgemanierd roken. Ik wil er graag aan toevoegen dat welgemanierde personen niet roken gedurende de maaltijden, tenzij aan een groot diner, waar vaak midden in een pauze wordt gehouden en een sigaret wordt ontbrand na het gevogelte.

Ik broed alvast op nieuwe uiterst bruikbare wenken voor de volgende editie van uw geliefd blad, maar wil u, goede lezer, tegelijk oproepen mij prangende kwesties of brandende vragen inzake de algehele welvoeglijkheid over te maken via de redactie, zodat ik u op maat kan bijstaan met raad en daad aangaande die onderwerpen en onzekerheden die u bezwaren of tot onzekerheid dwingen.

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum.



JV

BIO
Leeftijd: 58
Status: Single
Studies: 1^e jaar Bachelor Psychologie UG
Ervaringen: Zelf verplicht in therapie gegaan, zelfstudie, veel boeken gelezen, extreem intuïtief, oplossingsgericht, ooit ontvoerd door aliens
Beroep: Therapeute (niet gehomologeerd)
Specialiteit: Gebruikt potpourri van de Ikea als aromatherapie

Geachte Mevrouw Bankhol,

ik schrijf u niet aan omwille van mezelf maar op vraag van een goede vriend. Ik ken de man in kwestie als iemand die steeds honderd procent eerlijk is en altijd het belang van de anderen voor ogen heeft. Hij bekleedt een heel belangrijke positie in de maatschappij en wil het daarom liever anoniem houden.

Onlangs is aan het licht gekomen dat de man een aantal buitenechtelijke kinderen heeft met als gevolg dat hij ernstige reputatieschade heeft geleden. Eén van de buitenechtelijke kinderen heeft een licht gekleurde huid en aangezien mijn goede vriend een lidkaart heeft van een bepaalde politieke partij waar men dit niet erg op prijs stelt - ik heb het niet over die radicale partij maar over de andere - bekijkt men hem daar nu ook met een scheef oog. Dat is althans hoe mijn goede vriend het aanvoelt.

Deze kleine misstapjes zijn gedurende veertien jaar onder de radar gebleven, tot op het moment dat er een deurwaarder kwam aankloppen bij de wettelijke echtgenote van mijn goede vriend omdat er bepaalde rekeningen niet werden betaald voor een aantal appartementen die hij huurde zodat de buitenechtelijke kinderen en hun mama’s onderdak hadden. U moet weten dat mijn goede vriend iemand is die altijd en ten koste van alles zijn verantwoordelijkheid neemt.

Zo ging de bal aan het rollen want zijn wettelijke echtgenote was uiteraard niet op de hoogte van de appartementen. Inmiddels willen zijn wettelijke kinderen geen contact meer met hun vader en wil zijn echtgenote van hem scheiden. Zijn vrouw heeft mijn vriend trouwens nooit echt begrepen en toch wilde hij dat huwelijk niet opgeven. U kan zich inbeelden dat dit gebrek aan respect voor iemand die zich steeds heeft opgeofferd voor zijn gezin er flink heeft ingehakt.

Wat het allemaal nog erger maakt, is dat mijn goede vriend niet langer kon leven met zijn kleine misstappen en dus eigenlijk bewust is gestopt met het betalen van de rekeningen voor de appartementen in kwestie. Mijn goede vriend had dat plannetje bedacht met de bedoeling dat dit zou leiden tot een bezoek van een deurwaarder waardoor alles aan het licht zou komen.

Mijn goede vriend zou niets liever willen dan dat de waarheid aan het licht komt en dat de mensen en ook zijn wettelijke kinderen en zijn echtgenote kunnen zien dat hij het slachtoffer is van slechte vrouwen die hem hebben verleid voor hun eigen gewin. Mijn goede vriend vertelde mij met tranen in de ogen dat die vrouwen hem hebben verplicht om seks met hen te hebben en dat hij om zijn gezin te beschermen geen andere keuze had. Daarenboven werd hij verplicht om thuis te zeggen dat hij vaak op zakenreis moest gaan terwijl dat eigenlijk niet waar was. Voor een eerlijk mens was dit heel zwaar om dragen.

In de hoop dat dit verhaal eindelijk naar buiten komt zoals het écht is gebeurd, groet ik u vriendelijk. Een woord van troost uwentwege zou veel betekenen voor mijn goede vriend. Ook zou hij het erg op prijs stellen indien zijn gezin zich zou excuseren voor het gebrek aan respect voor hun liefhebbende vader. Hij wil in deze de grotere zijn en is dan ook bereid om hen vergiffenis te schenken voor hun gedrag.

Hoogachtend,

X

Beste Meneer X,

Hoe vaak heb ik dit zelf al niet meegemaakt. Eerlijke mensen trekken altijd aan het kortste eind en krijgen de rekening gepresenteerd terwijl bedriegers en valsspelers tussen de mazen van het net glippen. Ik kan me enkel inbeelden welk een lijdensweg die man heeft moeten afleggen. Elk huisje heeft zijn kruisje maar sommigen krijgen het zwaarder te verduren dan anderen.

Het zou goed zijn mocht uw vriend zelf naar buiten komen met zijn verhaal. De trauma’s die hij heeft opgelopen kunnen enkel genezen met veel liefde, begrip en openheid. Ik vind het zo triest voor hem dat zijn gezin hem op een dergelijke egoïstische wijze in de steek laat. Zijn kinderen zijn opgevoed door de moeder vermoed ik? Waarschijnlijk is zijn echtgenote enkel met hem gehuwd uit zelfbelang. Mannen met macht hebben het zoveel moeilijker om oprechte liefde te vinden nietwaar?

Ik zou uw vriend aanraden om slachtofferhulp in te roepen en klacht neer te leggen bij het gerecht zodat hij zijn naam kan zuiveren van insinuaties en laster. Ik ben niet geheel vertrouwd met de wet maar ik denk dat uw vriend kindergeld kan trekken als hij de vruchten van zijn misstappen zou ten laste nemen. Er is in elk geval een fiscaal voordeel aan verbonden.

Zelf een slachtoffer zijnde (ik werd ontvoerd door aliens die experimenten om mijn lichaam hebben uitgevoerd) kan ik alleen maar diep medeleven voelen voor uw vriend.

Wens hem veel moed,

Christina Bankhol

HL