- De Ongeschifte Verniete Gazet -

Ik had beter moeten weten - ik wéét beter - maar toch liet ik me nog eens verleiden tot het kijken naar een Amerikaanse reality serie op Netflix. Love Is Blind heet het onding en nu verkeer ik in een totale staat van verwarring. In tegenstelling tot Too Hot To Handle waar ik een paar weken geleden naar keek (ik heb er oprecht spijt van) is dit een iets ander concept. Het doel is alweer om De Ware Liefde te vinden middels het aangaan van een Diepe Emotionele Connectie. Alleen mogen de kandidaten mekaar niet zien en hebben ze enkel contact vanuit hun eigen isolatiecel en praten ze met mekaar doorheen een dunne muur.

De mannelijke deelnemers zijn geselecteerd uit ruw materiaal dat het wegens een vrij hoog nerdgehalte niet echt goed doet in de reguliere datingscène. De vrouwelijke kandidates praten alsof elke zin een vraag is. ‘Mijn hart is reeds vaak gebroken? Mijn ex heeft eens met een andere vrouw gepraat? En nu voel ik me heel onzeker? En nu ben ik op zoek naar een man die er echt voor mij staat? Toen ik een klein meisje was had ik een lief konijntje? En mijn papa heeft dat toen het oud en ziek werd dan naar een kinderboerderij gebracht waar het nu bij zijn vriendjes woont?…’. Denk er de platte Amerikaanse tongval zelf bij.

Wie De Ware Liefde vindt, vraagt de ander vanuit zijn of haar cel doorheen die dunne muur dan maar meteen ten huwelijk. Pas een dag later mogen ze mekaar eindelijk in levende lijve zien. Dat kan al eens tegenvallen, maar alla, beloofd is beloofd. Een week later gaan ze samen naar een luxe resort alwaar ze al eens mogen proeven van de lichamelijke liefde. Ook dat kan al eens tegenvallen. Daarna volgt dan nog de kennismaking met de familie en de vrienden. Kan ook al eens tegenvallen, maar bon. Na een proces van een paar weken staan de koppels voor het altaar om te trouwen, maar zo ver heb ik niet gekeken.

Het interessante voor de kijker is dat je ziet hoe mensen afglijden in zelfbegoocheling. Je hebt er die zichzelf voortdurend oppeppen met ‘ja, het is gewoon pérféct, ik heb hier echt de partner van mijn leven gevonden. Ik hou zóveel van hem/haar dat ik niet meer weet van welke parochie ik ben’, en dat soort onzin. Hoe vaker ze dat voor zichzelf herhalen, hoe minder ik er in geloof.

Op een bepaald moment zat er iemand in zijn cel en die zegde letterlijk tegen de Vrouw van zijn Leven waarmee hij na drie dagen een Diepe Emotionele Connectie had gemaakt, ‘ik ben eigenlijk een pastor in The Alabama Church of Youth and Discipleship. God heeft ons samengebracht want we hebben zóveel gemeen: ik houd van pizza en jij ook, ik houd van puppies en jij ook, ik denk dat de aarde plat is en jij ook, ik word via een vulling in mijn kies gevolgd door de geheime dienst en jij ook, ik geloof niet in de communistische samenzwering over de klimaatverandering en jij ook niet. Dat kan geen toeval zijn. Wilt u met mij trouwen en het onderdanige vrouwtje spelen voor de rest van je leven?’. ‘Yes’, gilde de dame doorheen de muur, ‘Duizend procent yes! OMG! OMG! Ik blijf honderd lichtjaar bij jou’.

Ik probeerde eerst even uit te rekenen hoeveel duizend procent is maar wiskundig bleek dit niet haalbaar. En dan probeerde ik de afstandsmaat van een lichtjaar om te rekenen naar een tijdsmaat. Ik kwam er niet uit.

En toen zegde de pastor van The Alabama Church of Youth and Discipleship, ‘Baby, vertrouw niet op je eigen inzichten maar op het woord van god. We gaan erg gelukkig worden, jij en ik’.

Ik herhaal even wat hij zegde: Vertrouw niet op je eigen inzichten maar op het woord van god. Laat dit even bezinken. Vertrouw Niet op je Eigen Inzichten maar op het Woord van God.

Ik was zodanig van mijn à propos dat ik ijzig kalm opstond, mijn gereedschapskoffer uit de berging haalde, mijn zware klauwhamer opduikelde en mijn tv in stukken vaneen sloeg. Toen nam ik een klein licht hamertje en gaf mezelf een klop op mijn kop. En toen was het tijd voor een heerlijk glaasje rode wijn, dat had ik wel verdiend vond ik. Trouwens, die klop op mijn kop had ik ook verdiend. Dubbel en dik.

Waarom verdoe ik ook mijn tijd met het kijken naar dit soort programma’s? Moet ik mezelf straffen voor iets? Want echt, ik versta mezelf niet meer. Ik denk dat ik professionele hulp nodig heb.

De miserie is nu dat ik eigenlijk het antwoord wil weten op de vraag: Is Love Truly Blind? Gaat die dwaze pastoor echt trouwen met dat onnozel kalf of loopt het onderweg nog fout? Gaan ze in het luxe resort al eens lekker vozen of sparen ze zichzelf tot na het huwelijk? Zal de duivel hen verleiden tot het volgen van hun eigen inzichten of blijven zij trouw aan het woord van god? Gaan ze op huwelijksreis naar het einde van de wereld, om er dan af te vallen? Of blijven zij voor de rest van hun leven in Alabama wonen? Ik denk dat ik het antwoord al ken, maar toch…

Toen ik klein was had ik een geel rubberen badeendje. Als je daarin kneep maakte dat een piepgeluid. Toen ik die pastor van The Alabama Church of Youth and Discipleship zag, moest ik daar aan denken. Ik mag niet aan body shaming doen, maar die man stond zo strak gezwollen dat als je in zijn billen knijpt er waarschijnlijk zo’n piepgeluid uit komt. ‘Als die maar niet te lang in de zon gaat liggen’, dacht ik, ‘want hij riskeert open te knappen zoals een wienerworstje op de barbecue’. Uit ervaring weet ik dat daar veel vocht uit kan lopen. Smakelijk is dat niet.

‘Kom in mijn armen baby, kus mij’, zou hij zeggen tegen zijn aanstaande.
En dan volgt er zo’n piepgeluidje.

Als die mens ooit klaarkomt… Ik mag er niet aan denken.

Love Is Blind. Niet naar kijken.

Of toch.


HL

Ooit hoorde ik Bert aan vrienden vertellen dat hij zo’n rustig en georganiseerd leven had tot de dag dat ik in zijn leven verscheen. Dat ik bij hem introk met een grote rugzak die ik in een hoek op de grond zwierde, openritste en dat sindsdien al mijn kleren rond het bed verspreid liggen, zijn netjes geordende flesjes in de badkamer aan de kant geschoven zijn en dat het dopje van de tube tandpasta voor eeuwig zoek is. En dat hij nooit meer een rustige ‘9 to 5’ job heeft gekend maar van het ene avontuur in het andere werd meegezogen met telkens hamer en boormachine in de aanslag.

Ik keek wat beteuterd naar mijn bord want zo had ik nog nooit naar mezelf gekeken. Maar als ik eerlijk ben, dan heeft hij een punt. Ook voor buitenstaanders moet het soms te vergelijken zijn met een stoomtrein die aan hoge snelheid iemands leven binnen walst. Bert noemde me die avond tegenover onze vrienden liefkozend: mijn bulldozer. Ook daar moest ik even van bekomen.

Maar we hadden kunnen voorspellen dat ons leven geen rustige koers zou volgen toen ik na drie maanden samen al zwanger bleek te zijn; wij met volle goesting voor dat ongeboren kind kozen al waren we in volle verbouwing in wat ons eerste project samen zou zijn, een restaurant, de Walrus.

Tussen het tappen van pintjes met een perfect witte kraag verversten we op de bar de pampers van het eerste kind, de mooiste cappuccino’s in de volgende zaak werden gemaakt met een tweede kind aan de borst en Bert die voordien nog geen hamer had vastgehad renoveerde nu vlotjes een zoveelste huis of handelspand met op de achtergrond een derde kind in de wieg.

En toen gingen we het ‘rustiger aan doen’ en reisden in een caravan doorheen Frankrijk op zoek naar het beloofde land. Dat vonden we in een lap grond op een berg in de Ardèche alwaar vanuit de bramenstruiken een volledig huis verrees. Meer rust? “Mon oeuil.”

Desondanks de duizenden gebakken koekjes in onze (uiteraard zelf gerenoveerde) “Biscuiterie” en de al evenveel gefrituurde falafelbolletjes uit onze (zelfgebouwde) foodtruck “Le Funky Falafel” ten spijt, moesten we weer verder trekken op zoek naar werk dat we vonden in het zuiden alwaar Bert nu renovaties uitvoert voor anderen.

En nu, na 6 jaren, verhuizen we nog maar eens en fretten we alweer stof. Verbouwen, spullen triëren, inpakken en versjouwen. Het begint zowaar op een obsessie te lijken…

Maar tijdens een ochtendwandeling met Brando bemerk ik dat de mens niet het enige wezen op deze aarde is dat volhardend en telkens opnieuw de meest uiteenlopende constructies bouwt. Spinnen kunnen er ook wat van! Van een modest klein stulpje tot een super-deluxe designer web met meerder verdiepingen en uitlopers. Het bestaat ook allemaal in de spinnenwereld. En als het web niet meer voldoet, beginnen ook zij weer ergens anders van voren af aan. En laten we vooral niet vergeten dat zij dat allemaal produceren via hun achterste, dat zie ik Bert dan weer niet direct doen.

En wat drijft ons, alle wezens, om als gekken nesten te bouwen en verbouwen? Bert sloot die avond zijn betoog af met een pluim voor op mijn hoed: dat hij eigenlijk zijn hele leven al wachtte op een vrouw zoals ik, die hem van de stokken van zijn rustig leventje zou blazen en hem mee op sleeptouw zou nemen. Mijn hart gloeide toen ik hem dat hoorde zeggen. En misschien is het dat wel: “Maybe it’s love that makes the world go round”.


SL

Goede lezer,


Gelet op deze bijzonder complexe tijden acht ik het gepast, om niet te zeggen hoogstnoodzakelijk, u te verlichten inzake goede praktijken tijdens het solliciteren. Ik zal de eerste zijn om ruiterlijk toe te geven dat het fenomeen genaamd digitale revolutie grotendeels aan mij voorbij is gegaan. Ik stam uit de goede, oude tijd waarin een sollicitatiebrief nog met de hand geschreven werd, in meticuleus schoonschrift, daarbij gebruik makende van een vulpen van degelijke kwaliteit. Maar goed, met de jaren veranderen ook de zeden en daar is intrinsiek ook niets mis mee. Ik zal mij met betrekking tot de al dan niet digitale kandidaatstelling voor deze of gene functie dus geen grote uitspraken veroorloven, maar wil u daarentegen wel verblijden met enkele achtenswaardige inzichten die een sollicitatiegesprek onder een gunstig en van hoffelijkheid doordrongen gesternte kunnen laten verlopen.

Properheid
Laten we nooit de kracht en impact van properheid onderschatten! Een uiterlijke verzorging en gepast voorkomen zijn de bouwstenen van een goede eerste indruk. Of zoals ik als schoolhoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality vaak placht te zeggen: ‘You never get a second chance to make a first impression!’ Beitel die wijsheid in steen, want ze zal u nog vaak te pas komen. Concreet wil ik elke sollicitant de volgende wenken meegeven:

• Maak dat uw haar netjes zit en breng zo nodig voorafgaand aan uw sollicitatiegesprek nog een bezoek aan kapper en/of barbier.
• Laat niet na uw tanden uitgebreid te poetsen en schuw daarbij ook het gebruik van flosdraad niet.
• Presenteer uzelf in onberispelijke kleding, keurig gestreken en idealiter op maat gemaakt.
• Hoed u zich voor ranzige geurtjes, zoals die geproduceerd kunnen worden door okselvijvers, acute en stress gerelateerde flatulentie of het recente genot van een van look doordrongen maal.

Lichaamstaal
Misken nooit ofte nimmer de kracht van non-verbale communicatie. Die zegt minstens zoveel over uw aard en zin voor wellevendheid als de woorden die u uitspreekt! U moet er zich te allen tijde van bewust zijn dat u te gast bent bij een potentieel toekomstige werkgever. Laat dat even inzinken, want dit is een belangrijke overweging. Overigens kan uw lichaamstaal veel verraden. Gaat u met de armen over elkaar zitten, dan kan dat defensief en gesloten overkomen. Te veel handgebaren kunnen dan weer als ongepast of aanmatigend worden ervaren. Idealiter vouwt u uw handen samen of legt u ze open op tafel. Het kan overigens geen kwaad op tijd en stond een vriendelijke glimlach te tonen, maar ook hier geldt: doe het met mate. U wil immers niet als een hystericus overkomen.

Het gesprek
Hoed u zich ervoor het voortouw te nemen tijdens het sollicitatiegesprek. Laat de ander het gesprek leiden en vooral: laat hem of haar altijd uitspreken alvorens zelf het woord te nemen. Wees bijzonder voorzichtig met tutoyeren. De standaard aanspreking waarvan u zich hoort te bedienen is ‘u’, tenzij uw gesprekspartner uitdrukkelijk (!) aangeeft dat u mag overschakelen op het informele ‘je’. Neem dienaangaande evenwel nooit zelf het initiatief! Voorts is het aangewezen tijdens het gesprek voldoende oogcontact te maken. Als u zich tegenover meerdere gesprekspartners bevindt, waak er dan over dat oogcontact goed te verdelen over de aanwezigen, opdat niemand zich buitengesloten zou voelen.

Slap handje
Laat mij duidelijk zijn: een slap handje is altijd – ALTIJD! – uit den boze. Uw handdruk is veelzeggend. Slappe kost en een daarmee gepaard gaande afwijkende blik zullen het animo bij uw gesprekspartner meteen genadeloos kelderen. Hoeft het gezegd dat een kus – hoe zedig of goedbedoeld ook – compleet ONAANVAARDBAAR is? Ik mag hopen van niet.

De mobiele telefoon
De technologische vooruitgang staat niet stil. Ik ben blij dat ik tijdens mijn lange carrière geen rekening moest houden met zulk een fenomeen als de mobiele telefoon. Het is een kleinood dat in de geest alleen al indruist tegen alle regels voor wellevendheid. Edoch, het ding bestaat en uiteraard zult u het op zak hebben tijdens een sollicitatiegesprek. Of niet, that is the question. Mijn pertinent advies is om uw draadloos telefoontoestel geheel achterwege te laten. In voorkomend geval dat u het gedrocht toch op zak wil houden, is er maar één aanvaardbare regel: zet het ding op stil. Compleet op stil. Zelfs geen trilling mag weerklinken tijdens een onderhoud met uw toekomstige baas.

Ik zou nog enige tijd kunnen doorgaan, maar me dunkt dat ik u bij deze toch de belangrijkste krijtlijnen aangaande de etiquette bij het solliciteren diets heb gemaakt. Neem deze wenken in acht en de kans is bijzonder groot dat u behoorlijk probleemloos doorstoot naar een volgende ronde. Tenzij u natuurlijk inhoudelijk van een dermate onvolkomenheid zou getuigen dat het schoentje daar al meteen gaat knellen. Waarmee ik meteen ook mijn allerlaatste suggestie wil doen: stelt u zich slechts kandidaat voor die posities die binnen uw expertise en ervaring vallen. Een zeekapitein die hengelt naar een arbeidsplaats als piloot van een passagiersvliegtuig zal slechts op hoongelach onthaald worden, al is zijn houding en gedrag nog zo in lijn met de goede zeden die gelden voor het solliciteren.

Kortom: bezint eer ge begint. En als ge begint, doe het dan letterlijk en figuurlijk in een geest van properheid op uzelve.

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.



JV

Ik peuter graag in mijn navel maar mijn oma zegt dat dat een zonde is. Is dat waar?

Bianca Dewit

Beste juffrouw Dewit,

Ja, dat is waar. Het is niet alleen een zonde, het is ook heel gevaarlijk. Zolang je dat bij jezelf doet, is het enkel een zonde maar van zodra iemand anders het bij jou doet kan dit leiden tot ongewenste zwangerschappen.

Je navelholte staat in verbinding met je spijsverteringsstelsel dat op zijn beurt in verbinding staat met de voortplantingsorganen. In de medische literatuur staat een geval beschreven van een Britse vrouw wiens navel is ontploft tijdens een vlucht van Londen naar Portugal. Ze kon er niet afblijven met alle gevolgen van dien.

De dame in kwestie zit nu een levenslange gevangenisstraf uit wegens terrorisme.

Tot genoegen,

Dokter Dupont

Ik ben van alles vies. Als ik nog maar denk dat er iemand aan mijn eten is gekomen, wil ik het niet meer opeten. Op restaurant gaan is uitgesloten. Ik voed me enkel met pieren die ik zelf uit de grond haal, daarvan ben ik tenminste zeker dat er niemand anders is aangekomen.

Staaf Vandenbrande

Geachte patiënt Vandenbrande,

Maak je geen zorgen, dat is perfect normaal. Pieren bevatten de nodige proteïnen en eiwitten, het is bijgevolg een voedzaam dieet. Je zou dit verder kunnen aanvullen met melk die je rechtstreeks uit de uier van een koe of geit in je mond spuit. Een vers eitje moet ook kunnen.

Heb je al eens een rauwe mossel overwogen? Tijdens je vakantie aan zee is dit misschien een goed alternatief.

Ik wens je een lang en gezond leven,

Dokter Dupont

Ik heb vaak last van mee eters in mijn neusvleugels. Mijn mama zegt dat ik daar moet van afblijven maar zelf wil ik die altijd uitknijpen.

Xavier Lantin

Beste Xavier,

Mee eters zijn eigenlijk wezens van een andere planeet die parasiteren op het menselijk lichaam. Op zich zijn ze vrij onschuldig maar men weet maar nooit of ze niet op een dag onze planeet zullen koloniseren. Ik zou dit melden aan de plaatselijke politie. Dat zijn professionele mensen die weten hoe ze hiermee moeten omgaan.

Hartelijke groeten,

Dokter Dupont

HL