- De Kleine Ongeschifte Verniete Gazet -

Er was weer eens niets nieuws onder de zon, deze week. Er was, om te beginnen, al nauwelijks zon, een verloren donderdag daargelaten. Voorts puberde zoonmans als vanouds, vergastte de brievenbus mij eens te meer op vervaldata, kon de strijkmand mijn wasijver niet volgen en lukte het de spoelbak in de keuken niet het tempo van mijn kooklust bij te houden. Je hebt van die gekken die het in hun hoofd halen op een doordeweekse maandagavond verse Gentse waterzooi te maken, inclusief bouillon die een uur of twee moet trekken. Ik ben zo’n gek. De beloning? Het tot het laatste spatje leeggegeten bord van zoonmans. Zo klein kan geluk zijn, ondanks zoveel ouds onder de afwezige zon.

Op woensdagavond deed ik van videobellen met Bro. Alzo kletsten wij van de weeromstuit één uur en zesenveertig minuten weg. De wereld was er nadien een stuk beter aan toe, ook al wil de wereld dat niet geweten hebben, of hinkt die net als mijn strijk en afwas achterop, dat zou ook zomaar kunnen. Het was pure luxe, die lekker verder deinende babbel onder broers. De voorbije maanden schreef ik na mijn dagtaak als copywriter in een fijn Gents communicatiebureau ook de avondlijke uren weg. Vooral als ghostwriter van een boek, dat in mei zal verschijnen. Meer kan ik daar niet over zeggen. Dat is het voorrecht (of het lot?) van ghostwriters. Zij bestaan niet echt.

Nevens dat boek pleegde ik met mijn Zinnenspinnerijtje ook geregeld redactionele bijdragen voor een contentkanaal in de boekhoudkundige sfeer. Dan is het van vennootschapsbelasting hier en jaarrekening daar, en hoe de accountancysector gretig gebruik maakt van AI om met grote hoeveelheden boekhoudkundige data aan de slag te gaan (en maar goed ook, want er is een gigantische arbeidskrapte en dus een ondermaatse instroom van vers accountancybloed). Geeuw, zegt u? Dat dacht ik ook in het begin, maar het is behoorlijk boeiend allemaal. Niet dat ik er u verder mee zal vervelen. Het punt is dat ik dus maandenlang extra arbeid diende te verzetten ná de reguliere werkdag, waardoor ik bitter weinig ruimte overhield om te ademen, laat staan te herademen, laat al helemaal staan om zomaar voor de lol (en ter zalving van onze ziel) bijna twee uur weg te tateren met Bro. Terwijl wij geen bomen maar heelder bossen opzetten, dronken wij water aan de lopende liter. Not! Ik zei het al en ik zal het nog eens zeggen: water, daar hoort men zich mee te wassen en daarmee uit. Wij contenteerden ons derhalve met wijn. Denk ik. Ik weet het eigenlijk niet zo goed meer. Bossen opzetten, het is nefast voor het geheugen, zoveel is zeker.

Bro en ik kwamen tot de conclusie dat er al bij al niet zoveel conclusies te trekken vallen uit het leven, behalve dat het kort is en je dus maar beter verstandig kan omspringen met je energie. Dat impliceert soms afscheid nemen. Bijvoorbeeld van mensen die veel energie vreten en zich graag mogen wentelen in een slachtofferschap dat er eigenlijk geen is. Maar leg ze dat maar eens uit! Het is zinloos en het haalt alle fut uit je gemoed en lijf. Niet doen dus, is in deze ons advies aan elkaar en onszelf.

Bro en ik, dat is toch iets. We moeten dat zeggen gelijk het is. Ik denk dat er niemand anders rondloopt aan wie ik mij zo naakt en kwetsbaar zal tonen als aan hem, een gebeurlijke uitzondering of een accident de parcours daargelaten. In een korter gesprek enkele weken geleden, zag hij mij janken als een schipbreukeling. Tranen met tuiten en snikken en onmacht. Ik was al heel lang toe aan tranen met tuiten en snikken en onmacht, doch, het wilde maar niet komen. Tot die avond. Wat de aanleiding was voor die smeltende gletsjer, dat heet hangijzer snijd ik, wie weet, later misschien nog eens aan. Maar niet nu. Niet vandaag. Heden volstaat slechts het resolute besluit dat iedereen een Bro zou moeten hebben. Dat zulks nog steeds niet wettelijk verplicht is, geen hond die het begrijpt, en al zeker niet deze woordenkeffer.


JV

Christel (zonder dubbele “l” en “e” achteraan) uit Bras belde. ‘Wat een weer was me dat’, zegde ze, ‘Marc en ik hebben greppels gegraven rond ons huis want de regen dreigde langs onze keukendeur binnen te stromen. Was het bij jou ook zo erg?’. ‘Het goot’, antwoordde ik, ‘ik werd ’s nachts wakker van het luide gekletter van de regen op de lichtkoepel in de traphal en ik krijg mijn raam achteraan niet meer helemaal gesloten omdat de vochtigheid het hout heeft uitgezet’. ‘Ik hoorde dat het sinds 2014 niet meer zo hard heeft geregend’, ging ze door, ‘dat was nu reeds de derde storm op rij’.

‘Was het vorige maand niet je verjaardag?’, veranderde ze van onderwerp, ‘het schoot me plots te binnen en ik dacht, ik zal eens bellen naar Hans’. ‘Dat klopt’, antwoordde ik, ‘dat was de tiende, maar je weet dat ik niet zo erg bezig ben met verjaardagen’. ‘Arrête’, riep Christel (zonder dubbele “l” en “e” achteraan) uit Bras, ‘nu ben ik helemaal van slag. De tiende zeg je? De tiende februari? Weet je wel dat mijn grote jeugdliefde ook verjaarde op de tiende februari? Dat móet iets te betekenen hebben!’. ‘Zou je denken?’, antwoordde ik een beetje achterdochtig, ‘Er zijn wel meer mensen die de tiende februari verjaren, ik zou daar toch niet meteen één of andere betekenis achter zoeken’. ‘Jawel, jawel’, riep ze helemaal opgewonden, ‘Hans, we hebben mekaar nog maar twee keer in levende lijve ontmoet maar ik voelde meteen dat we een bijzondere connectie hadden. Weet je nog die keer met je zus en met je Bro op het terras achteraan jullie huis in Bras? Dat was toch speciaal? En nu dit weer’.

Ik geef toe dat we een bijzondere namiddag beleefden, straks twee jaar geleden. Het was paasvakantie en Bro, mijn zusje, mijn schoonbroer en hun dochter kwamen me een hart onder de riem steken. Het oude huis waar ik woonde werd verkocht en uit het niets verscheen een dame die zich voorstelde als Christel (zonder dubbele “l” en “e” achteraan). Ze wilde weten of het huis nog op de markt was en toen ik neen zegde bleef ze dan maar een paar uur hangen aan onze grote tafel op het terras achteraan. We kletsten aan een stuk door, alsof we mekaar al jaren kenden.

Achteraf kwam ze nog één keer op bezoek en nu bellen we af en toe met mekaar. Het is te zeggen, Christel (zonder dubbele “l” en “e” achteraan) uit Bras belt naar mij want om één of andere reden bel ik zelf nooit naar anderen. Ik moet daar in therapie eens naar kijken want dat is dus al heel mijn leven een dingetje en er zijn mensen die dat niet leuk vinden, dat Hans nooit eens belt. Ik weet het, vergeef het me. Het is niet vanuit kwaaie wil.

Maar terwijl Christel (zonder dubbele “l” en “e” achteraan) uit Bras overal tekenen meent te ontwaren en de toekomst probeert te voorspellen via het bestuderen van de pirouetten van een vlucht gierzwaluwen, wijt ik het gemak waarmee we kunnen praten aan een hoop gelijkaardige blutsen en builen die we tijdens ons leven opliepen. Het klopt dat we nogal wat gemeen hebben op dat vlak.

Het horen van de tiende februari katapulteerde haar terug naar haar jeugd en ik hoorde dat het iets teweeg bracht. Ik zweeg en luisterde naar het verhaal van haar grote liefde en hoe het fout was gelopen. ‘Hoe pijnlijk ook, het is iets universeels’, trachtte ik haar te troosten, ‘het eeuwige verhaal van de Gebroken Harten, wie heeft het niét ooit meegemaakt?’. Christel (zonder dubbele “l” en “e” achteraan) uit Bras was niet van haar stuk te brengen. Dat mijn verjaardag op die dag viel, was een teken. Het kón geen toeval zijn. Zo raar toch alweer en wat het zo ineens allemaal naar boven bracht. Ik sprak haar niet tegen, ik wilde haar dit niet afpakken. Het vermoeden van synchroniciteit, neen, de zékerheid van synchroniciteit bood haar houvast. Gedeelde smart en van die dingen…

Alles wat je kan genezen, is toegelaten. Ook het zoeken naar kosmische tekenen. Of erover praten. Daar kwam ik zelf pas heel laat achter. Maar ik bel dus niet uit eigen beweging naar de mensen, dat is een dingetje. En dan laat je het gewoon regenen tot het overgaat.

Maar soms houdt de regen aan, jarenlang. Daar moest ik aan denken bij het verhaal van Christel (zonder dubbele “l” en “e” achteraan) uit Bras.

Ook al is de bui nog slechts een miezertje, helemaal droog wordt het eigenlijk nooit.


HL

Hooggeachte, doorluchtige en roemwaardige lezer,

Ik heb het meest bijzondere genoegen en de nog onmetelijker eer u alweer op sleeptouw te mogen nemen in het universum van de welgemanierde hoffelijkheid. In mij waart de geest der verbinding. U moet weten dat het mensenliefde is die mij drijft. Dat, en een rotsvast geloof in de eeuwigheidswaarde van een goede omgangshygiëne. Van hygiëne gesproken: ik heb deze week een ietwat apart – misschien zelfs wat ongemakkelijk, dare I say? – onderwerp waar ik graag met u wil induiken. Zij het niet letterlijk, want dat zou hoogst onsmakelijk zijn. Het zal u snel dagen waarom zulks hoogst onsmakelijk zou zijn. Ik wil het met u namelijk hebben over de gepaste en ordentelijke gang van zaken in het kleinste kamertje, the bathroom in het Engels, het toilet of ‘de wc’ in de volksmond.

Allen moeten wij meermaals daags verlossing zoeken, in vloeibare dan wel gebonden vorm, beter gekend als de kleine en de grote boodschap. Het treft mij telkens weer hoezeer de Britten en bij uitbreiding alle inzittenden van het Gemenebest ook in de sanitaire sfeer hun eufemistisch flegma weten te bewaren. Zij maken immers gewag van respectievelijk ‘a number one’ en ‘a number two’. De kunst om de dingen ietwat omfloerst en tegelijk glashelder te formuleren – zeker voor de goede verstaander – is des Engelsen als French fries des Belgen. Dat talent voor diplomatie en doordachtheid kan mij waarlijk ontroeren. Groot was mijn verbijstering toen ik in een Vlaamse succesreeks één der personages de weinig gevleugelde West-Vlaamse woorden ‘o je moeh kakn, moeh je kakn’ hoorde uitspreken. Ik heb van nature een sterk hart, maar het mag gezegd dat mijn tikker bij het aanschouwen van voornoemde scene meer dan menige tel oversloeg.

Maar goed, laten wij overgaan tot de orde van de dag: de kiesheid in de ondergoedstreek, ofwel de etiqette van de stoelgang. Letterlijk, dan. Het ‘ter stoel gaan’ is des mensen, daar valt niet aan te ontkomen. Het neemt niet weg dat wij het aan onszelf én aan onze broeders en zusters verplicht zijn een en ander in goede banen te leiden. Daarom zal ik u nu doorheen de belangrijkste wenken terzake loodsen, daarbij ook enige aandacht schenkend aan de geschiedenis van het gegeven. Zo was het vroeger gebruikelijk de wc-bril naar beneden te laten staan, zodat dames zich te allen tijde konden nedervlijen om zich te bevrijden van lichamelijke overtolligheden. Dezer dagen is hier in de geest van de almaar oprukkende emancipatie onduidelijkheid over ontstaan. Het heet dat zulk hoffelijk gedrag ook als betuttelend en paternalistisch zou ervaren kunnen worden. Het is een filosofische discussie waaraan ik mij niet zal wagen. Laat gezegd zijn dat het in mijn ogen wel zo netjes is de wc-bril na de mannelijke plasbeurt weer naar benden te doen. Anderzijds dienen wij wel het adagium van mijn oudtante Francine te huldigen: jongens doe de bril omhoog, meisjes zitten ook graag droog. Kortom: voorafgaand aan de waterlating brenge men de bril in verticale stand, na de vloed klappe men de bril weer naar beneden, om aldus het pad te effenen voor mogelijke feminiene hoge nood. Voorts neme men de volgende goede gewoontes in acht:

• Zijn er sporen achtergebleven na de passage van een ‘number two’, maak dan gebruik van de daartoe voorziene borstel. Spoel aansluitend nogmaals het toilet door en maak van die gelegenheid gebruik om de wc-borstel schoon te maken. Vervolgens plaatst u deze weer terug in de houder. Met een laatste keurende blik vergewist u zich ervan dat u het porselein wel degelijk smetteloos achterlaat.
• Wanneer u zich van het laatste velletje van de toiletrol bedient, plaats dan een nieuwe rol. Idealiter maakt u het papier al los én vouwt u – zoals men dat in degelijke hotels placht te doen – het uiteinde tot een driehoek.
• In voorkomend geval dat u ergens te gast bent en aldaar moet vaststellen dat er geen verse wc-rollen voorradig zijn dan is het uw plicht uw gastheer of -vrouw daarvan onverwijld maar discreet op de hoogte te stellen, zodat men het nodige kan ondernemen om aan dat euvel te verhelpen.
• Zeer belangrijk, maar niet zelden een grote uitdaging voor lieden van het mannelijke geslacht: het kleinste kamertje dient slechts één doel, namelijk dat u er uw behoefte doet. Punt. Beperk het bezet houden van het toilet dan ook tot de tijd die nodig is om uzelf te bevrijden. Kruiswoordraadsels oplossen of een krant lezen zijn uit den boze! Zelfs als het een kwaliteitskrant betreft!
• Mocht het gebeuren dat u een luchtje achterlaat, wees dan zo attent het raam open te zetten, gesteld dat het toilet over een raam beschikt. Uiteraard maakt u gebruik van een luchtverfrisser als die voorhanden is. Ga evenwel omzichtig te werk, daar u niet wil dat een volgende bezoeker als het ware naar adem moet happen of erger nog: beneveld geraakt door de giftige dampen die nu eenmaal vrijkomen bij de verspreiding van olfactieve chemische stoffen.
• Het lijkt een vanzelfsprekendheid en toch wil men het wel eens vergeten: doe de deur op slot tijdens uw toiletbezoek! Niets zo vervelend als iemand die nietsvermoedend en gezwind de deur opengooit en u aantreft met broek of rokken op de enkels. Het creëert een hoogst onwennige omstandigheid voor zowel uzelf als de ander.
• Het spreekt dat de bril en het deksel evenals de wasbak schoon achtergelaten worden.
• Hoeft het nog gezegd dat u na elk toiletbezoek, hoe klein of groot ook, uw handen hoort te wassen, uitgebreid en met zeep. Aan de gastheer of -vrouw komt het toe voldoende handdoekjes te voorzien, om aldus een verspreiding van bacterieën maximaal tegen te gaan.

Zo. Het lijkt me dat u allen met gegroeid gemak het gemak kunt opzoeken voortaan. Zolang wij ons allemaal houden aan de hier verstrekte richtlijnen voor drainage, komt het wel goed met de wereld, dunkt mij. En vergeet niet: hij die geeft, zal gegeven worden!

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.



JV

Geachte Dokter Dupont,

Een cliënt van mij moet misschien binnenkort naar de gevangenis. Hij zal daar wellicht in contact komen met mensen van vreemde origine of met een andere huidskleur. Mijn cliënt kan daar niet goed tegen. Is er iets wat ik hem kan meegeven om het leed te verzachten?

Beste meneer Rieder,

Een standaard medicijntasje zoals je meeneemt op reis moet in dit geval volstaan. Ik zou het eventueel uitbreiden met een verzachtende pommade die kan worden aangebracht na een bezoek aan de gemeenschappelijke douches.

Wat betreft de allergieën voor mensen van een andere huidskleur kan ik je cliënt niet helpen. Hij zou kunnen reizen, boeken lezen, studeren, … De wereld is best groot en verscheiden, hij zou er iets van kunnen opsteken.

Bij sommige mensen is de frontale cortex niet geheel tot ontwikkeling gekomen en dat leidt tot beperktheid in het denken. Daar bestaan jammer genoeg geen pilletjes voor.

Doorgedreven psychiatrische hulp kan heel misschien ook helpen, maar ik betwijfel het. Er zijn nu eenmaal gevallen waar geen genezing mogelijk is.

Dokter Dupont

Beste meneer de dokter,

Mijn maten hadden mij gezegd dat ik eens "commando" naar de Carré moest gaan, vorige vrijdag. Maar toen ik mijn broek dichtritste zat mijn velleke ertussen. Ik ben moeten thuisblijven want dat deed erg veel zeer. Maar ik weet niet goed hoe ik dat moet behandelen. Ik heb er een spanadrap rondgedaan maar dat komt los als het nat wordt. Heel ambetant.

Fredje

Beste Fredje,

Mijn deelneming. In elk geval goed ontsmetten en er eventueel wat "rood" aandoen. Vraag bij de apotheker naar mercurochroom, die mens zal dat wel verstaan. Verder een zwachtelke ronddoen en wachten tot het geneest.

Ik zou voorlopig sponsen onderbroekjes dragen. Losse, niet van die spannertjes en wees voorzichtig tijdens het afzjaken van uwen jos.

Dokter Dupont

HL