- De Kleine Ongeschifte Verniete Gazet -

Er zijn weinig momenten waarop je duidelijk voelt dat het idee van controle te hebben over het leven een illusie is, maar twee duidelijke voorbeelden daarvan zijn: ter wereld komen en deze weer verlaten. Twee momenten die ook onlosmakend met elkaar verbonden zijn. Want vanaf je geboren wordt, ligt ook meteen vast dat je ooit zult sterven.

En iedereen doet het op zijn eigen, unieke manier en je kan niet voorspellen hoe het verloop zal zijn.

Ik dacht ook goed voorbereid te zijn op mijn thuisbevallingen met mijn cursussen haptonomie, ademhalingsoefeningen en bevallingsyoga. ‘Dit wordt een fluitje van een cent’ zei ik tegen mezelf. Niet dus. Ik veranderde in een soort loeiend oerdier dat aan de plafondbalken en trap wilde hangen of wegkroop in een donker hoekje. En owee als Bert me liefdevol probeerde te ondersteunen, ik beet bijna zijn hand eraf. En toen bij de oudste de pijn op zijn hoogtepunt was dreigde ik ermee om uit het raam te springen omdat niemand mijn buik wilde opensnijden om dat kind eruit te halen. Dus neen, voor mij geen rustige, roze wolk bevallingen met op de achtergrond klaterende zenmuziek.

Mijn vader bereidde zijn dood tot in de puntjes voor. Hij nam tijdens de jaren van ziekzijn de tijd om van iedereen afscheid te nemen, schreef zijn eigen begrafenis uit en besliste op tijd om uit het leven te stappen. Mijn schoonvader kon niet praten over zijn nakend einde en liet alles op zich afkomen. Toen we hem naar de palliatieve afdeling brachten voelde hij zich schuldig want ‘zo ziek was hij nu toch niet?’. Maar een week later blies hij daar zijn laatste adem uit.

Bert bracht afgelopen maandag zijn moeder naar de palliatieve afdeling. Al die jaren van ziek zijn bleef ze alleen thuis en vol goede moed maakte ze van elke dag iets moois ook al werd haar wereld maar kleiner en kleiner. Maar dan is het op. De pijn die de alles verterende kanker aan het lichaam toebrengt neemt de bovenhand en kraakt een mens. Gelukkig bestaat er zoiets als pijnbestrijding en ik weet dat ik ook zou tekenen voor die ‘high’ tijdens mijn laatste dagen.

En als omstaanders leven wij nu in een wereld van ‘stand by’ zijn. We proberen om een afscheid met de kinderen te plannen maar de dood laat zich niet in een agenda wringen. Je hele leven staat ‘on hold’ en je leeft in een roes die alle dagdagelijkse beslommeringen zo onbenullig maakt.

Sterven is bevallen van het verdwijnen, van het niet-meer zijn, van het totaal onbekende. Mijn vroedvrouw zei ooit: als we geboren worden sterven we ook tegelijk. Want als je aan het ongeboren kind in de buik zou zeggen dat het ooit niet meer in het water gaat leven, dat het niet meer gevoed gaat worden via de navelstreng maar via de mond, dat het ooit lucht gaat ademen en in het zonlicht gaat rondwandelen, denkt dat kind ook dat je niet spoort. Dat ongeboren kind moet het leven in de buik ook voorgoed verlaten om een nieuwe start te kunnen maken. En sindsdien kijk ik ook zo naar de dood. Wie weet wat er ons nog allemaal te wachten staat? Ik wens Annie, mijn schoonmoeder, alvast de mooiste eeuwige jachtvelden toe waar ze met open armen ontvangen mag worden door iedereen die wij hier al moeten missen.


SL

Een man stond te zuchten voor een bord waarop wandelroutes stonden aangegeven. Omdat ikzelf ook het noorden kwijt was, ging ik naast hem staan en bestudeerden we samen de kaart. ‘Waar is die waterval nu eigenlijk?’, sprak hij meer tegen zichzelf dan tegen mij. ‘Ik ben ook verloren gelopen’, zegde ik, ‘ooit kwam ik hier zwemmen met de kinderen. Alles was open en je moest een beetje dik over dun om er te geraken. Nu loop je tussen hoge houten omheiningen op aangelegde paden en stuurt men je in kringetjes’. ‘Ja’, antwoordde hij een beetje geïrriteerd, ‘alles is gereglementeerd. De wildernis verdwijnt, je kan niet meer door de natuur zwerven zonder vroeg of laat op muren te botsen’.

Het mooie weer had me naar buiten gelokt en ik was naar Sillans-la-Cascade gereden, vijftien kilometer verderop. Sinds het ommuurde dorp met het kasteeltje werd ontdekt door de toeristen bleef ik er een beetje weg. Het moet al twintig jaar geleden zijn dat ik nog door het veld naar de waterval wandelde al kom ik graag naar het dorp als ik bezoek heb uit het thuisland. Je kan er een glas drinken en een prima planche met streekproducten eten. Maar tijdens de hete maanden verkoelen in de grote poel onderaan de waterval zit er niet meer in.

Toen ik de Var leerde kennen, begin de jaren tachtig, zag je hier nauwelijks buitenlandse nummerplaten. De streek was nog niet echt ontsloten, de wegen waren smal en kronkelden zich door valleien en over beboste heuvels. De toeristen uit het noorden gaven de voorkeur aan de Gard en de Camargue, op zoek naar sporen van Van Gogh en de Romeinen, of ze verbleven aan de Côte d’Azur om te zwemmen in zee. Het binnenland was niet erg toegankelijk en de bewoners waren er nogal in zichzelf gekeerd. En toen trok men de routes départementales recht en verbreedden ze tot soms vier rijstroken. Meer bezoekers vonden hun weg en zorgden voor meer welvaart en openheid onder de lokale inwoners. Tegelijk verdween er een stuk mysterie uit de streek. Je kon niet meer zomaar vrijelijk door de ruïnes van een middeleeuwse burcht of abdij lopen snuffelen of je kleren uittrekken om in een afgelegen poel onder een waterval te plonzen.

Meer mensen betekent meer druk op de natuur en niet iedereen neemt zijn afval mee naar huis. En dan moet je regeltjes invoeren. Jammer maar helaas. In de buurt van Bras, waar ik vroeger woonde, was er ook zo’n poel waar de plaatselijke jongeren gingen zwemmen. Tot het te gortig werd, er een keertje een ongeluk gebeurde waarvoor de grondeigenaar verantwoordelijk werd gesteld. Die sloot alles af en toen was het ook daar uit met de waterpret.

De wereld wordt nu eenmaal luider en drukker, de wildernis verdwijnt. Dat geldt overal.

Maar hé, ik wil niet klagen over mijn Provence Verte. Er is hier nog steeds veel ruimte, veld en natuur. Afkomstig uit een overbevolkt en vervuild noorden besef ik maar al te goed welk een rijkdom mijn nieuw land op dat punt te bieden heeft. Er zijn nog steeds afgelegen dorpen waar de bevolking tijdens de warme maanden na de middag collectief in slaap valt en pas na honderd jaar ontwaakt om dan aan de pastis te gaan terwijl ze stilaan al wat nadenken over het avondeten. Veel meer dan een petanquebal naar de cochonnet schieten, zit er meestal niet meer in tijdens die zwoele vooravonden. Maar dat is enkel zo tijdens het heetst van de zomer, tijdens de rest van het jaar moet er worden gewerkt. Ook dat geldt overal.

Maar goed, ik volgde dan maar de afgebakende paden tot aan een houten platform vanwaar ik een mooi zicht had op de waterval van Sillans-la-Cascade. Na één minuut keerde ik op mijn stappen terug, op een tiental meter gevolgd door de man van het bord met de wandelroutes. Ook hij hield het al snel voor bekeken. Op de parking naast de grote weg stond een Friterie Ambulante als symbool voor de beschaving die is doorgedrongen tot in de achterlanden van de Provence. Ik vond geen goede reden om nog langer te blijven en reed via Entrecasteaux terug naar huis. Daar maakte ik een tussenstop en bestelde me een biertje in het enige café dat open was in het verder uitgestorven dorp.

De bazin was klein en erg rond en moest op een verhoogje staan om mijn pintje te tappen. ‘Ik ben hier ongetwijfeld bij de Ronde van Frankrijk’, dacht ik bij het aanschouwen van de dame. ‘Je hoort er zoveel van, blij dat ik die eindelijk eens heb ontmoet’.

Ik zette me buiten op het terras en genoot van de zon in mijn drankje.


HL

Waarde adept van de hoffelijke omgang,
Trouwe lezer van Au Parleur,

Het moet gezegd dat mijn sanitaire wenken van laatst voor heel wat commotie hebben gezorgd, ook al meen ik te mogen stellen dat ik uiterst zorgvuldig ben omgesprongen met mijn woordkeuze. Niettemin wil ik verschoning vragen aan wie zich geschoffeerd heeft gevoeld. Zulks was uiteraard geenszins mijn intentie. Tegelijk wil ik benadrukken dat goede zeden in een toiletaire context nauwelijks onderschat kunnen worden. Ik achtte het mijn plicht enig advies te formuleren inzake deze onmiskenbare gevoelige materie. Enkel en slechts enkel – laat dat gezegd zijn! – ter wille van uw behagen en welgevoelen.

Na de oproer van de voorbije week zie ik mij genoodzaakt heden wat minder woelig etiquettewater op te zoeken. Dat mag u, welopgevoede lezer, voorzeker letterlijk nemen, want ik wil mij samen met u buigen over de etiquette op het strand. Jawel, u leest het goed! Ook op de zandstroken langs onze kusten gelden goede omgangsregels en lovenswaardige normen. Nu de lente door de kruinen van de bomen breekt en de wijdse zee van langsom meer een groeiende meute toeristen zal lokken, vind ik het mijn gebenedijde plicht te pleiten voor hoffelijkheid en goede manieren bezijden de zeedijk. Attitudes die slechts één doel dienen: dat elkeen kan genieten van zijn of haar tijd aan zee. Aldus wil ik met aandrang pleiten voor de hierna volgende goede gewoontes in, nabij en naast het zand.

• Ten eerste: ruimt u uw afval! Laat geen negorij achter op het strand, maar dispenseert u zich van uw vuilnis in de daarvoor bestemde containers. Niet alleen houdt u zo het strand schoon, u beschermt er ook de natuur mee.
• Ten tweede: respecteert u alstublieft de privacy van anderen, in casu uw zanderige buren. Houd afstand van andere strandgangers en respecteer hun ruimte, zéker buiten het hoogseizoen. Speel geen luide muziek en voorkom dat u anderen per malheur vergast op een handvol zand of zilt water.
• Ten derde: volg de in zwang zijnde strandregels! Weet dat die aan de Costa del Sol anders kunnen zijn dan in Blankenberge of Saint-Tropez. Lees de borden met de lokaal geldende regels en volg deze nauwgezet op.
• Ten vierde: respecteer zwem- en surfgebieden, vermijd gevaarlijke zwemzones en neem waarschuwingen voor sterke stromingen of andere gevaren zéér ter harte.
• Ten vijfde: wees voornaam en respectvol. Behandel anderen zoals u zelf behandeld wil worden. Wees in het bijzonder hoffelijk jegens strandwachten en strandpersoneel. Het zijn zij die bij een gebeurlijk gevaar op verdrinking uw leven zullen redden.
• Ten zesde: draag te allen tijde geschikte kledij! Ik kan dit niet voldoende benadrukken! Te bloot of te provocerend gekleed (of ongekleed) gaan, geeft waarlijk geen pas. Respecteer ook de lokale normen en waarden. En besef vooral dat op menig strand jonge kinderen toeven. Zij dienen behoed voor al teveel losbandigheid of een overdaad aan huid.
• Ten zevende en tot slot: zwemmen in de zee mag dan wel prettig en vermakelijk lijken, hoedt u zich toch voor teveel borrels zeewater, vergeven als het is van microplastiek dat aanleiding kan geven tot menige vorm van kwaadaardig carcinoom!

Met deze vrolijke noot – uw gezondheid is mij liever dan de mijne – zend ik u de goedertieren en florisserende lente in, samen met de uwen. Geniet van zon, zee en strand, doch altijd met inachtname van de alhier met liefde en zorg gegeven wenken.

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.



JV

Een oude ornitholoog tegen een jonge.

‘Daar een sum!’.
‘Hoe zijt ge zeker dat het geen mus is?’.
‘Het is een sum zeg ik u. Dat kunt ge gemakkelijk zien. Kijk maar. Ziede? Het is een echte sum. Enkel een sum vliegt altijd achteruit.’.
(org.)



Balaba:

‘Vannacht werd ik wakker door gestommel op het dak.’.
‘Op uw dak nog wel. En zijt ge gaan kijken wat het was?’.
‘Het was een balaba.’.
‘Een balaba? Hoe ziet dat er uit?’.
‘Denkte gij da ‘k ik ‘s nachts op mijn dak kruip om te zien hoe dat een balaba eruit ziet?’.

Ik vroeg het aan Kamiel. Hij is de dakspecialist op ons antennebedrijf.
‘Zeg Kamiel gisteren vertelde iemand me dat er een balaba op zijn dak zat. Zegt dat u iets?’.
‘Ja, een balaba dat ken ik.’.
‘Hoe ziet dat eruit Kamiel?’.
Hij begon te meten met zijn handen:
‘Bah nen balaba hoe ziet dat eruit? Wel heu dat is ongeveer 20 cm op 20 cm en ongeveer 40 cm hoog. Ze kunnen wel veel lawaai maken hoor vooral ‘s nachts. Als dat op uw dak zit slaapt ge niet zeg ik u. Geloof me maar. Ah balaba’s!’.

GDB