- De Kleine Ongeschifte Verniete Gazet -

Even een woordje uitleg voor wie niet mee is: de radio is de voorloper van de podcast. Je kon radioprogramma’s beluisteren via een radiotoestel, dus een bakje waarmee je alléén maar naar de radio kan luisteren (zot he, ik weet het), of als het toestel iets geavanceerder was, toonde het ook het uur en zat er een wekker in. Dat was de zogenaamde klokradio. Later werden radio’s geïntegreerd in hifi-ketens, en dan kon je opnames maken door je radio te laten spelen en je cassettespeler op ‘record' te zetten. (Wat een cassette is, leg ik een andere keer nog wel eens uit.)

We maakten opnames omdat er nog geen internet was, en als een liedje of een programma voorbij was, dan was het voorbij, weg, verschwunden, forever lost in de ether. Zo ging dat in de jaren ’80 en ’90.

Zoals dat ook gaat met lieven waar je geen pak op krijgt, waren heel wat mensen zwaar verhangen aan dat vluchtige, ongrijpbare medium radio. Iets wat ik bij podcasts niet echt zie gebeuren. Podcasts zijn de matrassen van de school. Die hebben altijd en overal goesting en als je nog eens wil, zeggen ze: yess, van waar wil je beginnen? Da’s allemaal erg praktisch, maar het maakt de hele beleving ook erg goedkoop.

Radio was dat niet. Radio had jou onder controle. Jij moest klaarzitten voor je favoriete programma, want anders miste je alles, en je moest niet denken dat je het dan later nog eens opnieuw zou kunnen horen. Dus je kon maar zorgen dat je op tijd terug was van bij je bomma of de scouts, want radio hield geen rekening met jou. Nu ja, een beetje. Dat heette dan verzoekprogramma’s, en die werden vooral ’s avonds laat uitgezonden zodat je niet op tijd in slaap zou vallen, want jouw verzoeknummer kwam natuurlijk helemaal achteraan de rij - áls het al die week kwam, anders moest je nog een extra week wachten. Dat soort lief was radio: ze deed je wachten en smachten, en ze wist verdomd goed waar ze mee bezig was.

And the people loved it. Mensen identificeerden zich met hun favoriete radiostation: het ruige Studio Brussel, het poppy radio Donna, de gezellige huisvrouwenclub van Radio Twee. Mensen kleefden stickers van ‘hun’ radiozender op hun auto’s. Ik heb nog nooit iemand met een sticker van de volksjury of De Podcast Psycholoog zien rondrijden. Dat is het lot van de people pleaser genaamd podcast.

Niet dat het rijk van de radio bleef duren. Het narcistische hoogtepunt was waarschijnlijk die periode waarin op de radio zelf hits klonken ter verheerlijking van de radio (“Radio Gaga”, “So I Listen To The Radio”, oh, en dan was er ook die Belgische groep, hoe heette die ook weer… The Radio’s). Daarna nam het internet de boel over, en verdwenen de radiostations in de golven van de streaming. Je ziet nog wel eens een verloren bumpersticker van Radio Nostalgie, maar dat woord zegt het dus zelf al. Nee, we hebben ons losgemaakt van de controlerende greep van de radio, alsof we een toxisch lief na een decennialange relatie aan de deur hebben gezet. We hebben onze eigen identiteit teruggevonden. We zitten niet meer klaar met onze cassettes wanneer zij het wil; nu zitten we klaar voor de live streaming van Taylor Swift op Instagram. Als we ’s morgens moe zijn, is dat niet omdat we de halve nacht hebben liggen wachten tot ons verzoeknummer werd gespeeld, maar omdat we te lang hebben liggen scrollen.

Ja hoor, we zijn eindelijk helemaal vrij.


KV

Er is de onrust voor de aanstormende dood, er is de rust van een diepe sedatie, en dan toch ineens het gemak waarmee een laatste zucht wordt uitgeblazen. Zo tussen het wassen en verzorgd worden door, laat je los.

Bij aankomst in het ziekenhuis maakt de rusteloosheid even plaats voor tranen van herkenning: ‘Bertje, ik blijf bij jou he’. Je glimlacht naar je drie kleinzonen: ‘zie ze daar eens staan’ en zakt weer weg. Het grote verdriet van het afscheid, van je grootmoeder zo klein en fragile in dat grote ziekenhuisbed te zien liggen schept ook een diepe band. Voor het eerst aanschouwen onze jongens deze kant van het leven, zien ze hoe je stervenden kan bijstaan, hoe een kind plots een verzorger wordt van zijn ouder, dat tranen gedeeld kunnen worden.

Die laatste dagen, uren, minuten waarin alles zo’n intense en bijzondere betekenis krijgt. Met de bezoekers wordt een laatste gesprek, een laatste blik, een grapje, anekdotes uit het verleden gedeeld. Alles met een lach en een traan. Bepaalde momenten worden eindeloos opnieuw verteld, herhaald zoals een mantra. Een vinyl die op repeat staat. Zo worden ze voor eeuwig in je herinnering gegroefd. Want dat biedt troost.

De ziekenhuiskamer wordt een klein coconnetje, steeds meer gevuld met allemaal dingen die mensen meebrengen: bloemen, kaartjes, foto’s, gedichten, teksten, engeltjes en stenen. Overdag fladdert er bezoek binnen en buiten. Mooi en ontroerend om te zien dat ze zoveel vrienden heeft en zoveel mensen geraakt heeft. ‘De telefoon staat hier roodgloeiend, dat maakten we nog nooit mee’ zegt het verplegend personeel.

’s Nachts is Bert alleen met zijn moeder. Waakt en slaapt aan haar zijde. Als ze kreunt overlaadt hij haar met streeltjes. Kusjes op haar hoofd. Neuriet zacht een lied of brabbelt wat geluidjes. Al snel keert de rust dan weer. Gaat de oneindige slaap weer verder. Stapje per stapje dichter naar die grote sprong. In haar tempo, op haar ritme. Zoals haar borstkas die zachtjes op en neer deint tot deze voor altijd stilligt.

Zo hard je kon klampte je je eerst nog vast. Controle willen behouden. En dan vertrok je zo zacht. Een bijna onhoorbare zucht en daar dwarrelt een ziel richting licht en lucht en wordt opgenomen in het allesomvattende niets.

En zoals mijn vader het ooit neerschreef: het zal nooit meer hetzelfde zijn, maar dat geeft vleugels aan de herinneringen.



SL

Waarde sympathisant van de gedegen vormelijkheid,
Goede lezer van Au Parleur,

Een gezonde geest in een gezond lichaam of mens sana in corpore sano, zoals de Romeinen het stellig stelden, het is ook mijn levensdevies. Aldus zult u mij – ondanks mijn niet ongezegende leeftijd – met regelmaat aantreffen in het Brugse zwembad Jan Guilini, een overdekt 25-meterbad dat zich bevindt in een beschermd gebouw en werd genoemd naar zwemkampioen Jan Guilini. Die naam zegt u mogelijk weinig, maar ik heb de immense eer en het nog grotere genoegen gehad een dichte vriendschap te onderhouden met de familie Guilini. Het is dankzij hen dat ik een passie ontwikkelde voor het democratisch bestel in het algemeen en de honderd meter vrije slag in het bijzonder, zij het wat dat laatste betreft slechts op amateuristisch niveau. Het is ook dankzij de familie Guilini dat ik belangrijke basiswenken betreffende het publieke zwemmen incorporeerde. Doch, alvorens u te verblijden met enige inzichten terzake, wil ik u kond doen over het korte, maar roemruchte leven van Jan, die ons op al te jonge leeftijd werd ontnomen.

Jan baande zich een weg naar buiten op 29 juni 1912, in het toen nog weinig toeristische Blankenberge. In de dertiger jaren van de vorige eeuw ontpopte hij zich tot een van de beste zwemmers van België. In 1928 werd hij Belgisch kampioen bij de cadetten over de 400 meter vrije slag. In 1933 huwde hij Aline Cambier, nota bene op Valentijndsdag, met wie hij drie kinderen kreeg. Tijdens de Tweede Wereldoorlog vervoegde Jan het verzet. In volle koelbloedigheid redde hij op 11 oktober 1941 vijf Engelse vliegeniers, die voor de kust van Blankenberge waren neergestort. Den Duits kwam Jan en tien andere kompanen op het spoor, waarop hij samen met enkele broeders van concentratiekamp naar concentratiekamp werd gezeuld. Vijf van hen, onder wie ook Jan, werden op 22 mei 1944 onthoofd in de Brandenburg-Görden-gevangenis in Brandenburg an der Havel. Het is om waarlijk stil van te worden.

Laten wij Jan recht doen in de vorm van een pleidooi voor volstrekt goede zeden in het zwembad, zéker het zwembad dat naar hem vernoemd werd! Wil daarom bij uw volgende zwempartij aandacht besteden aan het volgende:

• De basis van alles is natuurlijk een rigoureuze douchesessie voor het zwemmen. Er mogen dan wel desinfecterende middelen zoals chloor aan het zwemwater toegevoegd worden, maar een hoogstpersoonlijke wasbeurt is wel zo netjes. Door u af te spoelen, verwijdert u de eerste bacteriën van uw lichaam. U levert daarmee een belangrijke bijdrage aan de hygiëne van het zwembadwater. Het gevolg is dat er minder chemische middelen nodig zijn en dat is hoogst heilzaam voor uw huid.
• Bent u drager van een hand- of voetvol wratten, onthoudt u zich dan tijdelijk van een bezoek aan het zwembad. Wratten mogen dan goedaardig van aard zijn, het zwembad is de plek bij uitstek om ze door te geven aan anderen en hardnekkig is hun aard!
• Heeft u zich recent bij het uien hakken of anderszins gesneden en draagt u dientengevolge een wonde of wondje, wacht dan te allen tijde met zwemmen tot de wond zich gesloten heeft en u geen pleister meer behoeft. Niemand wil al zwemmend een ronddrijvende pleister naar binnen borrelen, laat staan een losgeweekt korstje!
• Net zoals op de openbare weg wordt u ook in het bad geacht uiterst rechts te houden. Zo bent u andere, snellere zwemmers niet tot last. Is schoolslag uw favoriete discipline? Blijf dan zéker uiterst rechts. Dan laat zwemmers die de borstcrawl genegen zijn u makkelijk te passeren. Zij bewegen zich immers sneller voort. En u wil niet de middenstrookplakker zijn van het zwemverkeer.
• Het zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar helaas is het dat niet: een volle blaas hoort u te ledigen in het zwembadtoilet, niet, nooit ofte nimmer in het zwemwater!
• Het is te allen tijde misplaatst te rennen rond het zwembad. U kunt er gebroken ledematen aan overhouden of medezwemmers ten val brengen, die er op hun beurt gebroken ledematen aan overhouden.
• Last but not least: bommetjes zijn niet grappig. Nooit ofte nimmer. Men werpe zich dus niet met veel poeha en geheel onverwacht in het water. Zulks is hoogst onhoffelijk, om niet te zeggen ronduit boertig. U bent de Witte van Zichem niet!

Ziezo. Tot zover mijn hulde aan Jan Guilini en mijn pleidooi voor eenieders ongestoord en aangenaam zwemmen, niet in het minst dat van mezelf.

Ik groet u, waarde sympathisant van de gedegen vormelijkheid.

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.



JV

Jezus Christ

Twee zwarte New Yorkers uit de Bronx passeren aan het kruis. Ze zien daar een man op hangen.
‘What are you doing there?’.
‘Just hanging around man’ zegt Jezus.
‘Jezus Christ man. What the hell!’.


Zoon van God

Jezus hangt al uren aan het kruis. Een paar Romeinse soldaten beschimpen hem voortdurend.
‘Als ge dan toch de Zoon van God zijt maakt U dan los!’.
Jezus concentreert zich, maakt één hand los hop en dan die andere.
‘Oh oh oh how!’ riep hij met zijn armen draaiend in de lucht en viel naar voor.


Uitgaan

De Maagd Maria werd 18 en mocht voor de eerste maal uitgaan. Maar ze moest wel om 12 uur thuis zijn. Om 5 voor 12 klopt ze op de hemelpoort en Sint Pieter doet het luikje open.
‘Het is de Maagd Maria doet open.’. Sint Pieter doet open en geeft haar een nachtzoen.
De volgende week was er weer een fuifje en ze mocht weer gaan. Om 5 voor 12 klopt ze op de hemelpoort en Sint Pieter doet het luikje open.
‘Het is de Maagd Maria doet open.’. Sint Pieter doet open en slaat zijn ogen in de lucht.
Het volgende weekend was ze weer op schok maar om 12 uur ‘s nachts geen Maagd Maria te zien. Om 3 uur komt er toch iemand aan. Sint Pieter snelt voor zo ver hij dat nog kan op zijn leeftijd naar de poort en schuift het luikje open: ‘‘t is Maria, doet open.’.

De Maagd Maria is onbevlekt ontvangen.
Het is niet helemaal duidelijk wat dat betekent. Gaat het over een rood product of over een wit? Een ding is zeker het kan kloppen want er waren toen geen zonnevlekken te zien op de zon weten we door waarnemingen uit die tijd.

Haar zoon Jezus was niet zomaar een zoon. Hij kon lopen op het water. Riep een dode op tot leven. Schopte keet in een gebedshuis tegen de Farizeeërs. Hij liet een heel volk eten van 3 vissen en wat brood. Verder vertelde hij sterke verhalen die als evangelie de ronde deden. Hij verdeelde vaak het brood onder de armen en ging heen.
Valt daar iets over te zeggen? Wel ja en we beginnen met dat water.

Nu zijn er in de buurt van de zee daar zandplekken die doordrongen zijn van olie. De olie borrelt daar dus op en vermengt zich met het slib. Je krijgt zo een laag waar je inzinkt als je blijft stilstaan. Door vloed worden sommige van die wadden of doorwaadbare plaatsen net overstroomd met een dun laagje water.
Jezus was uit op publiciteit en begreep dat beeldende reclame het beste is wat je kunt maken. Hij had gezien dat de mannen die daar olie wonnen voor nachtlampen zich snel moesten bewegen over die olieplaten om niet weg te zinken. Zo kon hij als iedereen weg was wat oefenen. Dat hij lang haar had zorgde voor een beter snelheidseffect bij het lopen. Hij nodigde wat volk uit voor een preek aan de wadden en toen de vloed goed zat en er niet te veel water was begon hij de zee in te lopen. Hij bleef op zijn ingeoefend pad. Met dat beetje water op de oliesliblaag leek het met zijn voeten half onder water en erboven alsof hij op de zee liep. Dat was impressionant en werd doorverteld. Hij zou dat stuntje ook maar één keer doen zodat het niet te doorzichtig werd.

Die dode oproepen is weer een geval apart. Dat kon nu een persoon zijn die drugs nam bijvoorbeeld ketamine. Die mensen verkeren in een zodanige toestand dat geest en lichaam schijnbaar gescheiden worden. Ze verliezen de controle over hun handen of voeten en blijven in vreemde standen staan. Als een politieman ‘Frees!’ tegen hen zegt worden ze de ideale would-be gangster.
In die bevroren stand kunnen ze intussen hallucineren. Dat kunnen bad trips zijn waarbij ze door een tunnel lopen met licht aan het eind soms gepaard gaand met veel angst. Ideaal voor Jezus.

Ook interessant zijn malariapatiënten die een soort lethargische slaap vertonen vergelijk Kuifje en de Zeven Kristallen Bollen. Je wekt hen even op en iedereen denkt dat je een dode tot leven hebt gebracht. Nu is pater Damiaan ook heilig verklaard. Hij moet dan ook een mirakel gedaan hebben. Mocht u weten welk laat het me dan weten via de reactieknop bij mijn artikel van Au Parleur.

Een volk zeg maar publiek laten eten van 3 vissen en wat brood is ook wel een opdracht.
Nu bestaan die vis en brood uit moleculen. Die moleculen zijn vet met koolstof, waterstof enz. Je kunt dus ongeveer bepalen hoeveel mol vis en brood we hebben en dat verdelen onder bijvoorbeeld 1000 man wat al veel is. We kunnen dus bepalen hoeveel x mol vis en brood er voorhanden is.
Eén mol is ongeveer 6 . 10 exp 23 moleculen. Dan kan ieder persoon x . 60 exp 20 moleculen vis en brood eten wat niet onaardig is. Moleculaire restaurants serveren zelfs minder dan dat. Als je maar wat voldoende wijn toevoegt is iedereen blij. Je ziet Jezus was wel een slim persoon...

Dat brood verdelen onder de armen viel ook nog mee. Ze bakten toen ook al volgens een stokoud recept lange broden zoals Franse baguetten. Er waren bijvoorbeeld 14 broden. Jezus verdeelde er 7 onder zijn linkerarm en 7 onder zijn rechterarm en ging heen…

Bij ons mag je over onze godsdienst grapjes maken. Lachen is een belangrijk deel van het leven. Een fijn Paasfeest gewenst.

GDB