- De Geschifte Gazet -
Au Parleur streeft naar onbetrouwbaarheid van de gegeven informatie, waarvoor ze echter niet aansprakelijk kan worden gesteld.
- Derde editie - 1 oktober 2023 -
EDITORIAAL
Great minds think alike
‘Hey Bro, ik heb er alweer iets ingesmokkeld’.
‘Aha?’
‘Je kan nu per artikel een “like” geven door op een hartje te klikken’.
‘Oei! Gevaarlijk. Willen we dat wel weten?’
‘Ik weet het niet. Jij?’
‘Ik weet het ook niet. Jij?’
‘Ik vroeg het eerst. Jij?’
‘Ik weet het niet’.
‘Dan weet ik het ook niet’.
Jeroen Vermeiren, Gent
Hans Lengeler, Lorgues
De kijk van Erik
DE KIJK VAN ERIK
Tekening van de week
U denkt misschien dat ú een rare snuiter bent, beste lezer, en dat bent u natuurlijk ook, maar daarbuiten lopen medemensen rond die rariteit tot kunstvorm verheffen. Het zijn mannen, vrouwen en genderlozen die er de vreemdste gewoontes en hobby’s op nahouden. Dat zeggen we overigens zonder enig oordeel. Genesteld in de marge van het samenleven als zij zijn, krijgen zij zelden een stem. Daar wil Au Parleur verandering in brengen met een vijfdelige reeks waarin deze eenzaten hun verhaal doen. Deze week: trainspotter Jens.
Die locomotieven staan symbool voor de zoektocht die elk van ons onderneemt
IDENTIKIT
Naam: Jens Fytsers
Leeftijd: 39
Burgerlijke staat: gay as hell, maar vrijgezel
Beroep: HR-bediende
Raar kantje: noteert maniakaal locomotiefnummers (maar dus écht maniakaal hé!)
Pal naast het Gentse Sint-Pietersstation loopt een parallelweg, die deels het Miljoenenkwartier doorkruist. In het minder mondaine deel resideren vooral alleenstaande ouders en inwijkelingen met buitenlandse roots. Er zijn ook twee rendez-voushotelletjes, doch die zijn verder van geen belang in dit verhaal. Onze aandacht gaat immers naar een bijzonder specimen van de menselijke soort: Jens Fytsers. Zijn naam ten spijt heeft hij een bloedhekel aan fietsen en neemt hij zelfs de wagen om twee straten verderop een brood te halen. Ook al moet hij zich daarvoor met een grote omweg door een kluwen van eenrichtingsstraten begeven. Het zal hem worst wezen. Of liever nog: een locomotief.
‘Kom binnen. Je moet op de eerste verdieping zijn’, klinkt het krakerig via de parlofoon. We bestijgen een versleten trap, alwaar een deur op een kier staat. ‘Hallo? Is daar iemand?’, vragen wij nederig. Je wil niet kwansuis bij mensen binnenvallen die geen weet hebben van de komst van een kwaliteitskrant. Úw kwaliteitskrant, maar dit geheel terzijde en in de marge, zoals dat heet.
‘Hierzo!’, zegt een ietwat gejaagde stem. We stappen naar binnen en banen ons vervolgens een weg door een gang gevuld met bananendozen, om uiteindelijk in een eclectische woonkamer te belanden. Posters van Andy Warhol vechten er met reproducties van Pieter Bruegel de Oude en platenhoezen van onder meer – maar niet alleen – The Doors, Boudewijn de Groot, Dire Straits, Marva en Elvis Presley. Een groot prikbord breekt die kakofonie van artiesten, maar is dan weer monotoon in wat het tentoonspreidt: concerttickets van The War on Drugs, in elke denkbare Europese stad van betekenis. Tot zover de sfeerschepping.
De 4004
‘Jens? Jens Fytsers?’ vragen wij.
‘Jazeker, integraal hemzelve! Kom toch verder!’
Aan een groot, kamerbreed raam met uitzicht op de twaalf sporen van Gent Sint-Pieters zit een niet onknappe man, een schriftje op de schoot en een balpen in de aanslag. Op de vensterbank voor hem prijkt een verrekijker.
‘Geef mij nog even’, zegt Jens. ‘Ik denk dat de 4004 nog eens voorbijkomt, zo meteen.’
‘De 4004?’, vragen wij onbegrijpend.
‘Ah ja, dat kan je niet weten, maar dat is een goederenlocomotief van Europorte. Een fraai ding hoor. De tuigen van de NMBS passeren hier om de paar minuten, maar zo’n internationale ster is wat zeldzamer.’
Even later verlaat Jens zijn uitkijkpost aan het raam, om tegenover ons neer te zijgen in een originele Eames armchair. De stoefer. Wij nemen genoegen met de tweezitsbank van een Zweedse meubelgigant pal tegenover hem.
‘Wat brengt jullie naar mijn nederige stulp?’ wil Jens weten.
‘Treinen, tiens’, is ons gevatte antwoord.
Uniek nummer
‘Juist. Treinen. Nu ja, treinen zijn banaal. De locomotieven, dát zijn de echte hoofdrolspelers van de mobiliteit!’
AU PARLEUR: Verklaar je nader, wil je?
Jens: ‘Ach, gij onwetende! Er zijn treinen en er zijn TREINEN! Die bescheiden forenserkarren interesseren mij niet. Neen, ik wil treinen die getrokken worden door een ouderwetse locomotief. Neem dat ouderwets niet letterlijk, want de trekkers van vandaag zijn pareltjes van moderne technologie en paardenkracht.’
AU PARLEUR: Wat is het dat u zo fascineert aan die locomotieven?
Jens: ‘Dat is een goede, pertinente vraag. Waarvoor dank! Locomotieven zijn een relatief recente passie van mij. Ik was een jaar of twee geleden op zoek naar een appartement met goede aansluiting op het openbaar vervoer. Ik had in die tijd niets met treinen. Of trams. Of bussen. Ik wilde gewoon een goede verbinding met mijn arbeidspost in Brussel. Maar toen gebeurde het!’
AU PARLEUR: Toen gebeurde wat?
Jens: ‘Een goede vriend van mij – om niet te zeggen mijn béste vriend! – Achiel wees mij erop dat locomotieven elk een uniek nummer hebben. ‘Houd het maar eens in de gaten’, zei hij. En zo kwam het dat ik op een avond plaatsnaam achter mijn raam met uitzicht op de sporen. Er ging een wereld voor mij open!’
Gepelde tomaten
AU PARLEUR: Een wereld. Dat lijkt ons een erg exhaustief begrip.
Jens: ‘Ik ben niet achterlijk. Ik hoor het cynisme in uw stem. Maar geloof mij: achter elke locomotief gaat een uniek verhaal schuil! Waar komt hij vandaan? Waar gaat hij heen? Wie is hij écht? Wat drijft hem?’
AU PARLEUR: We zijn geneigd te denken: hoogspanning.
Jens: ‘Toe maar. Meneer heeft gevoel voor humor. Maar meneer mist de essentie! Die locomotieven staan symbool voor de zoektocht en de reis die elk van ons onderneemt!’
AU PARLEUR: Dát moet u toch even uitleggen.
Jens: ‘Ga maar na! Wij mensen, wij zoeken allemaal ons eigen spoor. En niemand zal in onze plaats aan onze kar trekken. We moeten het zelf doen! Zo is dat ook met locomotieven. Snap je dat dan niet?!’
AU PARLEUR: Eerlijk? Niet echt.
Jens: ‘Volgens mij leidt u een erg vlak leven. Zonder spanning, laat staan hoogspanning. De vragen die u zich stelt over uw bestaan reiken wellicht niet verder dan wat de pot schaft vanavond.’
AU PARLEUR: Dat is – als we dat mogen zeggen – geen onbelangrijke vraag.
Jens: ‘U zegt het! Maar die tonijn uit blik in uw voorraadkast, de kikkererwten, de gepelde tomaten in uw spaghetti, hoe bereiken die ons, denkt u?
AU PARLEUR: We zouden het niet weten.
Jens: ‘Per trein natuurlijk! Of zag u ooit al eens een containerschip vol gepelde tomaten? Ik dacht het niet.’
AU PARLEUR: Daar hebt u mogelijk een punt.
Jens: ‘Mogelijk? Mo-ge-lijk?! Ik heb gewoon gelijk! Maar goed, ik heb u genoeg van mijn kostbare tijd geschonken. Het raam roept, de locomotieven lonken! Ik keer terug naar de schoonste passie ter wereld!’
AU PARLEUR: En dat is?
Jens: ‘Gij dommerik! Locomotiefnummers noteren! En met mijn verrekijker af en toe eens piepen naar die knappe Spanjaard aan de andere kant van de spoorlijn. Hoe hij zijn bicepsen laat werken met ontblote bast, daar kan zelfs de geilste locomotief niet aan tippen. Bon, gij vindt de weg naar buiten zelf?’
AU PARLEUR: Meer nog, we sporen gewoon de einder tegemoet.
JV
OPZIENBARENDE HOBBY’S
Die locomotieven staan symbool voor de zoektocht die elk van ons onderneemt
Onze vliegende reporter Kenny aanschouwt Kim Jong-un in zijn pure
Mijn naam is Kenny, Kenny De Vliegere. Ik ben naast gepassioneerd reporter helaas ook een vlieg. Liever ging ik als Brad Pitt door het leven, maar een mens en al zeker een vlieg heeft het niet voor het kiezen. Dankzij Au Parleur komt mijn grote droom eindelijk tot leven. Het is dan ook een inclusieve gazet, waarvoor hulde. Ik zal de komende maanden de wereld rondtrekken. Mijn vleugels uitslaan en daar voor u verslag over uitbrengen. Het voordeel van mijn geringe gestalte is wel dat ik overal binnen geraak.
Vrienden! Het is gelukt! Ik, Kenny De Vliegere, heb de binnenkant van Kim Jung-uns trein gezien! En hoe. Laat mij u zeggen: de werkelijkheid overtrof mijn stoutste verwachtingen. Kreeft? Check! Luxueuze privé-vertrekken? Check! Wagons met gepantserde Mercedessen: check! Maar… er is meer, véél meer. Wat te denken van een spa-wagon, inclusief stoombad, jacuzzi én verwarmd zwembad? Het onzalige beeld van Kim Jong-un die in zijn pure en zwetend als een rund uit menige huidplooi – weliswaar fris geurend naar eucalyptus – uit zijn hamam komt gestapt, neem ik maar voor lief. Nog iets waar geen enkele bron melding van maakt: een compleet ingerichte kermiswagen, waarin de Opperste Leider naar hartenlust eendjes kan vissen en gillend van kinderlijk plezier van een vintage zweefmolen geniet. Er is zelfs een mini-spookhuis, met daarin een hoofdrol voor Kims voorvaderen, die als wassen poppen worden geëvoqueerd in variërende staat van ontbinding. Heerlijk! Zeker voor de volbloed vlieg in mij. Ik voelde van pure opwinding de aandrang mij te ontlasten. Kent u dat gevoel, gewaardeerde lezer? Die darmspasmen die op gang komen wanneer iets gezellig en spannend tegelijk is? Welaan, dan. Dát! Edoch, ik hield de stop op de fles, of de kurk op de poep. Kim mag dan een dictator zijn, hij blijft de Opperste Leider, en die behandel je met enige honneurs. Leeglopen in zijn privé-vertrekken geeft geen pas.
Zijne despoot wil ook al eens naar porno surfen, zo kon ik vaststellen. Wat blijkt? Hij heeft een knoert van een fetisj! De man is helemaal into cosplay. De kinky scènes van verklede hoofdrolspelers volgden elkaar in snel tempo op. Kim zelf had voor de gelegenheid een latex batmanpak aangetrokken. Dat was meteen ook het moment waarop ik voor het eerst in mijn leven een kruisteken sloeg. Jeetje en jezusmina, het was geen gezicht. Het scheen mij ook toe dat zijne tiran te weinig zuurstof kreeg, want al gauw liep hij donkerrood aan. Al kan dat ook te wijten zijn geweest aan wat er zich afspeelde ín zijn broek, maar ik moet bekennen dat ik ijlings de blik heb afgewend.
O ja, en dan was er nog die schietbaan van twee wagons lang! Ik zever niet! Dat is de schrik van elke bediende aan boord. Dat zit zo: elke avond speelt Kim een potje poker met een schare van zijn medewerkers. Degene die verliest moet zich – vermomd als schietroos – opstellen aan het einde van de schietbaan. Kim en de anderen mogen vervolgens 60 seconden lang rubberen kogels afvuren op die arme ziel. Het personeel heeft een geheim verbond gesloten zonder dat de Opperste Leider daar weet van heeft. Zij mikken bewust ver naast doel. Dat doen ze niet enkel om elkaar te sparen, maar ook omdat Kim geweldig slecht tegen zijn verlies kan. Aldus is verliezen met poker alsnog geen ál te grote calamiteit, want onder ons gezegd en gezwegen: Kim kan voor geen meter mikken. Het is waar wat ze zeggen: Aziaten hebben geen al te beste ogen*. Voor u mij te pek en te veren naar buiten wil dragen, wil ik erop wijzen dat niet ík dat zeg. Dat is gewoon wetenschappelijk bewezen. Daarom voorzie ik met plezier een gepaste voetnoot. Want zo zijn wij wel bij Au Parleur. Wij gaan voor de feiten en niets dan de feiten! Hetzij wetenschappelijk bewezen, hetzij in hoogsteigen persoon empirisch onderzocht.
Tot volgende week, vrienden! Ik weet in de verste verte nog niet wat dan het decor zal zijn van mijn wedervaren, maar ik doe mijn best u – alweer – te verrassen.
*De wetenschappelijke studie vindt je hier
JV
EXCLUSIEF
Onze vliegende reporter Kenny aanschouwt Kim Jong-un in zijn pure
Een kleine denkoefening
Het gegeven: mannen in rare lange gewaden doen rituelen waarbij zij water en wijn transformeren in bloed. Hetzelfde doen zij met brood dat zij veranderen in het lichaam van een lang geleden overledene. Zij prevelen litanieën en slaan de ogen op naar de beeltenis van een gemarteld lijk dat aan een kruis genageld is. Zij doen occasioneel aan exorcisme en het uitdrijven van geesten.
Het gegeven: excentrieke kruidenvrouwtjes bereiden papjes en zalfjes waarmee zij kwaaltjes hopen te verlichten. Ook brouwen zij drankjes die de vruchten uit de schoot van ongewenst zwangere vrouwen kunnen afdrijven.
Het gegeven: briljante geesten doen aan onderzoek en bewijzen dat de natuur onderhevig is aan niet te ontkennen wetmatigheden. De aarde is niet plat en draait om de zon. Heel ons sterrenstelsel beweegt zich met een onvoorstelbare snelheid door de kosmos. De mens is als levend wezen geprogrammeerd om de soort in stand te houden, net zoals àlles wat leeft een gelijkaardig programma afwerkt.
Het verdict: mannen in rare lange gewaden veroordelen excentrieke kruidenvrouwtjes en briljante geesten tot de brandstapel, niet zelden na ze eerst op onmenselijke wijze te hebben mishandeld in naam van een verzonnen god.
Mannen in rare lange gewaden beroepen zich op een boek om recht te spreken. Een boek dat onder andere ook verwijst naar het principe van het vergeldingsrecht: oog om oog, tand om tand.
Stel dat wij vandaag hun eigen principes zouden toepassen op henzelve, die mannen in rare gewaden… Het zou niet eens moeilijk zijn om hen te betichten van hekserij, gezien de rituelen die zij nog dagelijks uitvoeren.
Mannen in rare lange gewaden gaan zich nog elke dag te buiten aan perversiteiten met jonge weerloze mensen en komen ermee weg omdat zij worden beschermd door een totaal corrupt en middeleeuws systeem.
Wat doen we hiermee?
We kunnen beginnen om hun spel niet meer te spelen. We kunnen ons op zijn minst laten horen, en wel via het ondertekenen van deze petitie.
Als we nu niks doen, zijn we eigenlijk passief medeplichtig.
HL
KELK EN LEVER
Een kleine denkoefening
Stayin' alive
2h57: Iedereen kent dat wel, het gevoel wanneer je diep in slaap bent en je plots gewekt wordt door een scherp geluid. Het eerste wat je brein doet is dat geluid integreren in je droom. Dan komt de schok dat het de werktelefoon is die afgaat en terwijl het nog pikkedonker is in de slaapkamer begin je met twee wild om je heen te grijpen op zoek naar dat toestel.
Tegelijk maakt je brein een optelsom: midden in de nacht + werktelefoon = iets ernstigs en ik denk meteen: ik ga eindelijk die AED (Automated External Defibrillator) die hier hangt eens kunnen gebruiken en veer recht.
Nog maar enkele weken geleden had een eigenaar van één van de huizen op het park, een dokter, me erop gewezen dat het geen slecht idee zou zijn, gezien de toch wel gezegende leeftijd van zijn mede-eigenaren en sommige huurders, als ik een EHBO-cursus zou volgen. ‘Zal ik een trainingspop meebrengen naar Frankrijk en dan gaan we samen aan de slag?’ ‘Ja’ zei ik, want je kan op zulke voorstellen moeilijk ‘neen’ antwoorden, tenslotte gaat het over het redden van mensenlevens.
Niet veel later bevind ik me in het clubhuis van het park met sommige andere aanwezige eigenaren die ook zijn aangespoord om de EHBO-cursus te volgen. Ik mag beginnen en ga op mijn knieën zitten voor de plastieken halve mens die voor me ligt. We testen eerst die AED, vervolgens een oefening mond-op-mond beademing en dan de hartmassage. ‘Je volle gewicht op de borstkast Swaane, het is normaal dat er ribben breken tijdens een interventie, gewoon blijven gaan op het ritme van ‘ah ah ah ah stayin’ alive, stayin’ alive’. Ik geef alles wat ik heb maar het blijkt verdomd zwaar te zijn om zo’n borstkas aan het toch redelijk hoog tempo van ‘stayin’ alive’ te blijven indrukken.
Als ik volledig buiten adem ben en hijg: ‘ik kan niet meer’ krijg ik zowaar een applausje van de me omringende eigenaren. ‘Wat kan jij dat goed Swaane’ en ik weet niet of ze dat tegen mij zeggen of tegen zichzelf want ik zal vanaf nu hun hartmasseur zijn in geval van nood.
Bezweet en met rood aangezicht krabbel ik weer recht en veeg wat kwijl van de mond-op-mond beademing van mijn onderkin. Iedereen blijkt al een glas rosé in zijn handen te hebben en slaat de mogelijkheid tot oefenen af om vervolgens vol enthousiasme te vertellen over hun afgelopen wintervakantie.
De eigenaar-dokter komt me nog meedelen dat ik echt wel uiterst intelligente vragen heb gesteld tijdens de oefening. Ik staar een seconde voor me uit en vraag me af of ik dit nu als een compliment of een belediging moet opvatten maar de oorworm ‘stayin’ alive’ dwingt alles naar de achtergrond.
Maar ik wijk af. 2h59: Ik neem de telefoon op, hijs me in een broek en spurt naar beneden met maar één doel voor ogen: die AED!
Het duurt even voor ik de man aan de andere kant van de lijn versta want zijn vrouw op de achtergrond is zo onbedaarlijk aan het huilen dus ik vraag hem: ‘wat zegt u nu? Wie heeft er een epileptische aanval?’
‘Mijn hond, nou dat denken we toch.’
‘Tuurlijk is dat zo!’ hoor ik de vrouw schreeuwen op de achtergrond, ‘er moet onmiddellijk een dierenarts komen.’
Een flits door mijn hoofd: werkt zo’n AED ook op honden? En bij epilepsie? Maar mijn professionaliteit neemt het over. ‘Ik hoor uw paniek en maak er onmiddellijk werk van om een dierenarts te zoeken.’
Zo gezegd, zo gedaan. Ik google ‘vétérinaire en garde’ en krijg enkele adressen van spoeddiensten voor dieren in Parijs. Maar als ik mijn zoekopdracht inkort voor de Var dan zie ik niets meer.
Wat je moet weten is dat Fransen het absoluut niet zo nauw nemen met de accuraatheid van hun onlinegegevens. Hoe dikwijls ben ik al niet naar een winkel gereden om geconfronteerd te worden met een ‘jaarlijkse vakantie’ of dat ze verhuisd zijn. Het zal dus een lange nacht van ‘trial and error’ worden. Na tientallen antwoordapparaten, onbestaande nummers en iemand die me uitscheldt omdat ‘dit niet het nummer van de dierenarts is, putain!’, word ik uiteindelijk beloond.
3h28: Geeuwend en zuchtend neemt iemand op in Aix-en-Provence. Ik doe mijn verhaal: ‘ik ben de beheerder van een park en huurders hebben mij gebeld dat hun hond een epileptisch aanval heeft’. Ik hoor hoe hij in zijn ogen wrijft: ‘een epileptische aanval bij honden gaat meestal snel voorbij, hoe is hij er nu aan toe?’ ‘Dat zal ik even moeten navragen ik bel u zo meteen terug’.
3h42: ‘Ik heb een dierenarts aan de lijn gehad maar die zei dat het waarschijnlijk vanzelf over gaat, ik moest vragen hoe het nu met uw hond gaat?’ Ik sta op speaker en hoor de vrouw zeggen: ‘hij is nu rustig maar ik wil toch iemand zien, anders slaap ik niet.’
3h46: Ik meld de dierenarts dat de hond nu rustig is maar dat die mensen erg ongerust zijn en toch graag willen dat er iemand komt. Hij antwoordt dat hij zelf niet zo ver gaat rijden maar hij hen wel wilt ontvangen bij hem thuis. Dat een nachtelijke consultatie 180 euro kost, te betalen in cash of met een cheque.
3h52: ‘Wat? 180 euro en 1 uur rijden? En een cheque? In welke tijd leven ze hier? Laat maar, ik zie morgen wel of ik iemand in de buurt kan vinden.’
Als ik ’s morgens met kleine oogjes de trap afkom negeer ik straal mijn kwispelende hond. Eerst koffie, dan hond.
Wat later tijdens de ochtendwandeling kom ik de eigenaar en zijn hondje tegen in het bos. De man loopt gniffelend op me af. Dat hij het toch wel straf vindt hoe dat het uitkotsen van een veel te grote brok vlees leek op een epileptische aanval. Doodvermoeid maar wel professioneel grinnik ik wat mee. Maar in mijn hoofd druk ik de AED op het ritme van ‘stayin’ alive’ ergens waar hij niet gebruikt dient te worden…
SL
DE WERELD VAN SWAANE
Vanuit het kantoor van een vakantiedorp in het zuiden
Stayin' alive
Advertentie
Uit het dagboek van Kimberley Spears
BIO
Geboren te: Draguignan, Provence-Frankrijk
Leeftijd: onduidelijk, varieert volgens de geraadpleegde bron
Status: single
Studies: onbekend
Beroep: karaokezangeres
Adres: Place de l’Eglise, Lorgues
AKA: Betty Venus, Madonna Jackson, Dalida Tozzi
Hobby’s: zingen en shoppen
Sterrenbeeld: Tweeling
Liefste dagboek,
Nu versta ik er niets meer van. Op de Quai des Belges in Marseille wonen geeneens Belgen. Dat waren daar allemaal toeristen of mensen van hier. Maar het is niet erg, ons Kimberley past zich aan aan haar publiek. Zolang het in mijn karaoke zit, zing ik het.
Er staat daar zo’n groot afdak aan de Vieux Port, en dat zijn allemaal spiegels aan het plafond. Ik heb dat wel al gezien in slaapkamers maar nog nooit buiten op straat. Ik heb mij daaronder gezet en als ik dan naar boven keek, kon ik mijn eigen zien. Speciaal. Ik heb een selfieke genomen.
Het was nog redelijk warm maar ik stond daar lekker uit de zon en mijn stem resoneerde ook heel goed tegen dat plafond. Ik heb 73 euro verdiend. Dat moet echt al de beste dag van mijn wereldtoernee zijn geweest. Dat geeft echt goesting om door te doen. Morgen ga ik daar weer staan.
Liefste dagboek,
Mijn tante Suzanne stuurde mij een texto op mijn gsm. Ik kon het niet geloven. Titi heeft een cd uitgebracht. Hij had mij tenminste kunnen vragen om mee te doen. Allee, wat voor manieren zijn me dat nu? Dat is weer zo typisch voor mannen, eerst kunnen ze niet zonder u maar van zodra ze succes hebben, zien ze u niet meer staan. Hij heeft drie liedjes mogen zingen op het groot podium tijdens de “Foire de Lorgues” en tante Suzanne zegde dat hij in de gazet heeft gestaan en al een paar cd’s heeft verkocht. Ik vind dat zó grof van Titi, dat is nu eens echt een mes in mijne rug. Ik was juist het geluk aan het vinden in Marseille en nu pakt hij mij dat af.
Nu heb ik geen andere keuze dan terug naar huis te gaan om mijn carrière te redden. Maar ik weet niet goed hoe ik dat moet doen want ik ken mijn weg hier niet. Ik zal naar mijn papa moeten bellen om te vragen of hij mij wil komen halen maar ik en mijne papa, dat is wel een beetje gebrouilleerd geraakt tussen ons. Die gaat dat niet willen doen, ik ben er zeker van. Of zou ik het aan Titi durven vragen? Maar ja, die heeft geen wagen. Pfffft.
Liefste dagboek,
Nonkel Pierre-Marie zal mij komen halen, maar hij kan pas volgende maandag komen want dan sluit zijn winkel. Ik dacht, vooruit Kimberley, denk af en toe ook eens aan je eigen, je kan niet elke dag werken. Ik heb een bootje naar Château d’If genomen, ze hadden mij gezegd dat ik dat eens moest zien. Zo op het water kreeg ik plots zin in een liedje, als je geboren bent om te zingen, kan je dat niet loslaten. Maar de kapitein heeft mij gevraagd om een beetje stil te zijn want er stond veel wind op zee en hij kon zich niet goed concentreren.
Château d’If vind ik niet de moeite. Een heel klein eilandje, ik voelde mij daar precies in een gevangenis. Ik was blij dat ik terug naar Marseille kon. Ik heb dan een beetje rondgehangen aan de Vieux Port, maar ik durfde niet te ver weg want ik ken mijn weg nog niet.
Liefste dagboek,
Nonkel Pierre-Marie stuurde mij een texto op mijn gsm om te zeggen dat ik om 11 uur voor de Mairie van Marseille moest staan. Ik wist niet waar dat was en toen ik het aan iemand vroeg, zei die: draai u om en stap 20 meter verder. Hihi, ik stond er al voor en ik wist het niet. Zot he?
Nonkel Pierre-Marie was precies niet zo content om mij te zien. Maar ja, dat is een beetje een rare. Ze hebben die gevonden in een grot. Die zal daar wel iets aan overgehouden hebben. Honderdtwintig kilometer op en honderdtwintig kilometer af, zei hij, plus de péage en de naft. En dan zei hij iets wat ik niet kon verstaan, in het Latijn of zo. Maar het is wel waar wat ze soms zeggen, als je op wereldtoernee bent vervagen die afstanden allemaal een beetje. Ik wist zelf niet dat ik al zover was geraakt.
Liefste dagboek,
Ik ben Titi gaan zoeken om hem eens goed de waarheid te zeggen. Hij was niet thuis maar ik heb hem gevonden in Café La France. Enfin, hij was heel blij om mij te zien en hij heeft mij alles uitgelegd. Voor dat optreden op de Foire heeft hij moeten betalen en alleen zijn mama en zijn tante hebben een cd gekocht. Je hebt veel goed te maken, zegde ik, maar hij was bereid om alles te doen wat nodig was. Ik weet wel dat ik het had uitgemaakt maar dat wil nog niet zeggen dat hij mij moest bedriegen met zijn muziek. Hij verstond dat, zei hij. En nu is hij van plan om een nieuwe cd te maken en deze keer mag ik meedoen.
Dan was het goed, zei ik en nu denkt Titi dat het weer aan is tussen ons. Als hij daarmee gelukkig is…
HL
VARIÉTÉ
Uit het dagboek van Kimberley Spears
Het openbare leven van een geheim agent - Slot
BIO
Geboren te: onbekend
Leeftijd: onbekend
Status: single
Studies: onbekend
Beroep: Geheim Agent
Adres: onbekend
Hobby’s: onbekend
Sterrenbeeld: onbekend
Speciale kenmerken: houdt zijn kousen aan in bed
Lievelingsmuziek: de filmscore van Jack Reacher (I en II) en Mission Impossible
Claude* liet zich door een lijnbus terugvoeren naar de wijk waar hij woonde. Hij stapte twee haltes voor zijn deur uit en liep via omwegen naar huis. Soms veranderde hij bruusk van richting tot hij zeker wist dat hij niet werd achtervolgd. Zo kwam hij uit in de hoofdstraat.
Alweer viel hem de zwarte wagen op, dezelfde die hij reeds die ochtend had zien staan. Alleen stond die nu met draaiende motor voor het bankkantoor en zat er iemand achter het stuur. Het was de wulpse kassierster uit de Lidl. Op de passagiersstoel zat de jonge mama met de kinderkoets en op de achterbank zat het omaatje uit de wasserette. Om drie minuten voor het sluitingsuur trokken de jonge mama en het omaatje een bivakmuts over hun hoofd en renden gewapend het bankkantoor binnen.
Claude* zag het gebeuren en besefte dat zijn intuïtie hem alweer niet had bedrogen. Hij had reeds heel de dag die irritante jeuk achter zijn oor gevoeld, steeds het teken dat er hem iets stond te wachten. Onopvallend stak hij over en duwde een aardappel in de uitlaat van de wagen. Hierdoor zou zo meteen de motor beginnen haperen, ver zouden ze niet komen op hun vlucht. Gebruik makend van elke beschutting die hij vond, glipte hij ongezien door de deur van het bankkantoor. Het tafereel dat hij te zien kreeg, vervulde hem met afgrijzen.
De klanten lagen met hun gezicht naar beneden te rillen op de koude vloer, een kindje begon te wenen. Het omaatje had zich links opgesteld en hield de aanwezige klanten onder schot, de jonge mama bedreigde een bankbediende en brulde agressief dat hij de inhoud van de kluis in een vuilniszak van 50 liter moest stoppen. Claude* schatte zijn kansen in. In gedachten telde hij de seconden die hij nodig had om de situatie meester te worden. Eerst sprong hij bovenop het omaatje, ontwapende haar en draaide een kwartslag zodat zij diende als levend schild. De jonge mama schoot blindelings haar pistool leeg in zijn richting waardoor zij zes kogels in het lichaam van het omaatje joeg. Claude* gooide één van zijn werpmessen naar de jonge mama en raakte haar in de hals. Bloed spoot meters ver over de gegijzelden, een kindje begon over te geven en riep dat het in zijn broek had gedaan.
‘Bel de politie’, riep Claude* naar de verstijfde loketbediende. Alles was zo snel gegaan dat de arme man nog steeds niet besefte dat het gevaar geweken was. Claude* stormde naar buiten en gooide zich op de motorkap van de vluchtwagen. De wulpse kassierster gaf gas, maar daar had Claude* op gerekend. Dankzij de aardappel in de uitlaat haperde de motor en viel stil. Claude* rukte het portier open en sleurde de verschrikte vrouw uit de wagen. Hij deed dit met zo’n kracht dat zij midden op straat belandde. Net op dat moment kwam een bestelwagen van een bekende koerierdienst in volle snelheid aangereden. Wat gebeuren moest, gebeurde. Het mooie hoofd van de wulpse kassierster kwam onder de voorwielen terecht en werd tot moes geplet.
Claude* voelde geen enkele emotie bij het gebeuren. Hij had de bank gered en bij uitbreiding de beschaving. ‘Gerechtigheid is geschied’, dacht hij. Nu moest hij zo snel mogelijk zien te verdwijnen, zijn identiteit moest ten allen koste worden beschermd. Even dacht hij eraan om alle getuigen snel uit de weg te ruimen maar hij had zijn donkere pet op en een grote zonnebril op zijn neus. Niemand zou hem herkennen. Hij zette het op een lopen en dook een donkere steeg in. Via een brandladder klom hij tot boven op het dak en zocht zo zijn weg naar huis.
Eens terug in zijn vertrouwde appartement shakete hij zich een Coca-Cola en goot het goedje in één keer door zijn keelgat. Hij zette zich aan zijn bureau en schreef zijn rapport. Morgen zou hij dit via een dead letter box aan zijn oversten bezorgen.
Hij voelde een klein hongertje opkomen. Zijn uurwerk gaf 19:06 uur aan. Tijd voor Netflix en chile con carne.
The end
*Claude Vandenbossche is de schuilnaam van Clement Vandevelde, adres bij de redactie gekend.
HL
UIT HET LEVEN
Het openbare leven van een geheim agent - Slot
De vertaalde klassiekers
Taalpurist Freddy Thys vertaalt voor u enkele grote klassiekers zodat u een beter inzicht krijgt in wat er nu eigenlijk wordt verteld in die mooie liedjes.
De Indiaanse Zomer
Weet je, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als die ochtend
We liepen ongeveer zo over een strand
Het was herfst, een herfst waarin het prachtig weer was
Een seizoen dat alleen in Noord-Amerika bestaat
Daar noemen ze het de indianenzomer
Maar het was gewoon van ons
Met je lange jurk
Je zag eruit als een aquarel van Marie Laurencin
En ik herinner het me
Ik weet nog heel goed wat ik je die ochtend vertelde
Een jaar geleden, een eeuw geleden, een eeuwigheid geleden
Wij gaan waar jij maar wilt, wanneer je maar wilt
En we zullen nog steeds van elkaar houden, ook als de liefde dood is
Het hele leven zal hetzelfde zijn als vanmorgen
In de kleuren van de indianenzomer
Vandaag ben ik heel ver verwijderd van deze herfstochtend
Maar het is alsof ik erbij was
ik denk aan je
Waar ben je
Wat ben je aan het doen
Besta ik nog voor jou
Ik kijk naar deze golf die de maan nooit zal bereiken
Zie je, net als zij ga ik terug
Net als zij ga ik op het zand liggen en herinner ik me
Ik herinner me hoogwater
Zon en geluk passeren de zee
Een eeuwigheid geleden, een eeuw geleden, een jaar geleden
Wij gaan waar jij maar wilt, wanneer je maar wilt
En we zullen nog steeds van elkaar houden, ook als de liefde dood is
Het hele leven zal hetzelfde zijn als vanmorgen
In de kleuren van de indianenzomer
Wij gaan waar u maar wilt, wanneer u maar wilt
En we zullen nog steeds van elkaar houden, ook als de liefde dood is
Het hele leven zal hetzelfde zijn als vanmorgen
En voor onze vrienden uit de Oostkantons
Armer Joe
Die Sportwagen rasten vorbei
Er war der Schnellste von allen
Das Schicksal brachte ihn aus der Bahn
Gerade als er den Rekord brechen wollte
Armer Joe, armer Joe
Kein Glück für dich, armer Joe
Armer Joe, armer Joe
Kein Glück für dich, armer Joe
Sein Mädchen flehte ihn dann an
Ich muss das nie wieder laufen lassen
Er hat es aus Liebe zu ihr verlassen
Obwohl es furchtbar schwer für ihn war
Armer Joe, armer Joe
Kein Glück für dich, armer Joe
Armer Joe, armer Joe
Kein Glück für dich, armer Joe
Wie alle erwartet hatten
An diesem Tag fing er wieder an
Aber niemand kannte den Piloten
An diesem Tag hatte ich eine Verabredung mit dem Tod
Armer Joe, armer Joe
Kein Glück für dich, armer Joe
Auf Wiedersehen Joe, auf Wiedersehen Joe
Viel Glück für dich, armer Joe
JV
TAALPURISME
De vertaalde klassiekers
De rubriek van de pragmatische huisman
In deze rubriek vergast (inmiddels) Alleenstaande Vader Tony u wekelijks op enkele glasheldere en ongecomplexeerde huishoudtips, helemaal op maat van al wie na de dagelijkse arbeid aanzienlijk leutiger dingen te doen heeft dan pakweg strijken, poetsen en pubers opvoeden. Bijverdienen in het zwart, bijvoorbeeld.
Vijfde wet van Tony: beter een goede schoonvader dan een labbekak van een buur
Buren, je kan daar geen staat op maken. Ze hebben alles gezien, maar zeggen niks. Afijn, ik heb het ook slechts van horen zeggen, maar kennelijk krijgt menig Vlaamse huisvrouw overdag bezoek van UMF’s (Unidentified Masculine Fuckers), terwijl haar brave echtgenoot uit werken gaat om de hypotheek voor de echtelijke woning af te betalen en de kinders van eten en merkkledij te voorzien. De héle straat weet dat, maar zwijgt als vermoord. Daarom raakt het verhaal van een goede vriend mij extra diep, om niet te zeggen tot ruim voorbij mijn prostaat! Hij werd het slachtoffer van een overspelige vrouw en de hele woonwijk wist ervan. Maar wie nam hem apart om de naakte waarheid aan het licht te brengen? Je raadt het nooit! Het was zijn schoonvader! Intussen zijn ex-schoonvader, moeten we zeggen. Kijk, dat vindt den Tony – ik dus – dan schoon: een vader die geen partij kiest voor zijn ontaarde dochter, maar een kat een kat noemt. Of een poes een poes. Als je begrijpt wat ik bedoel. Daarom de vijfde wet van Tony: beter een goede, rechtgeaarde (ex-)schoonvader dan een labbekak van een buur! Schrijf dat maar ergens op. Het zal je nog te pas komen. Geen dank.
Zesde wet van Tony: de perfecte bolognaisesaus bestaat niet
Zo is dat, vrienden! Er zijn zoveel bolognaisesausvarianten als er Italianen zijn in Italië: zo’n 60 miljoen quoi. En al die would be’s menen aanspraak te mogen maken op het enige echte originele recept. ‘Tarara’, zeg ik je! Alsook kus mijn onthaarde kl*ten! Voor onvergetelijke spaghettisaus moet je bij Tony zijn. En daarmee uit. Eén ingrediënt mag daarin niet ontbreken: bleekselder, fijngehakt in blokjes. Dát is de smaakinjectie die je zoekt, geloof mij. Het is ook nog eens goed voor de bevordering van bepaalde lichamelijke inspanningen. Met die kanttekening dat je die nobele groente maar beter met veel mate kan gebruiken, wanneer er ook een badminton- of yogaleraar aan tafel zit. Zulk volk geef je beter geen extra incentive om van bil te gaan. Ik bedoel: om die spieren te laten werken. Voor je ’t weet ben je medeverantwoordelijk voor alwéér een gesneuveld huwelijk. Maar in alle andere gevallen? Bleekselder à gogo! Men servere daar een goed glas dieprode chianti bij, een sfeermaker eersteklas!
Met een vriendelijke groet, Tony Vercammen
JV
Stel je vraag aan Tony:
VRAAG HET AAN TONY
De rubriek van de pragmatische huisman
Ons Julienne
Geachte,
Ik ben Maurice Vandersmossen, ambtenaar op rust en vader van Julienne Vandersmossen die recentelijk uit huis is gezet door Tony Vercammen.
Alvorens hier op in te gaan wil ik eerst even iets zeggen over de achterklap die over mij de ronde doet. Ja ik heb een goed pensioen en ja daar zijn bepaalde bonussen die daar bovenop komen. Maar nu zijn er kwatongen die beweren dat dat niet helemaal volgens het boekje zou zijn verlopen. Ik kan u verzekeren dat dat allemaal laster is. Ik heb er vorige week nog over gebeld met de Siegfried en die heeft mij verzekerd dat ik al dat geld mag houden en dat ik dat niet moet terugbetalen. Gegoven is gegoven. Ik hoop dat hiermee alles is uitgeklaard en dat ze er in de gemeente nu stilaan over ophouden want ne mens zou voor minder.
Het is toch waar? Al die jalouzeriederij van de mensen, leeft daar maar ne keer mee in een klein dorp. Ze hadden ook maar in de politiek moeten gaan, dan zouden ze wel geweten hebben hoe een zwaar leven dat wij hebben. Altijd moeten klaarstaan voor de mensen. Pas op, ik heb dat graag gedaan, met volle overtuiging, altijd dienstbaar geweest, ge moogt dat aan iedereen vragen. Als er weer iets mis was met een vergunning of een bouwgrond mochten de mensen altijd aan mijn deur kloppen. Ik heb er véél geholpen hè. Veel. Héél veel. En als die mensen mij dan wilden bedanken met een klein enveloppeke dan moet ge dat aannemen want anders vallen die mensen in affronten. Juist is juist.
En nu dat ik van mijn pensioen kan genieten en eindelijk eens tijd heb om naar ons appartement aan de zee te gaan, of naar ons vakantiehuisje in de Ardeenen, komen ze mij lastigvallen met iets uit het verleden. Ik heb het nog gezegd tegen die van ons, Bertrande, zei ik, ik begin godverdomme goesting te krijgen om permanent in ons villa in Benidorm te gaan wonen, daar zijn de mensen tenminste nog vriendelijk en ge kunt daar evengoed een mosselke met frieten eten als hier.
Maar bon, ons Julienne heeft mij gevraagd om eens iets te zeggen over Tony Vercammen. Ik kan daar eigenlijk niet veel over zeggen. Ne harde werker zoals ik, veel overuren geklopt in zijn leven. En nu ne man alleen hè. Begint er maar aan op die leeftijd. Met twee kinderen. Ik heb hem nog aan een plaats op het kabinet willen helpen maar hij wou niet. Nu is het te laat want ik ben zelf op pensioen.
Ons Julienne, wij hebben die teveel bedorven. Van heel den dag niks doen en dan op de sport met die leraar van den badminton gaan liggen vossen. Dat is een spijtige zaak.
Enfin, ik wens Tony veel sterkte. Jongen toch, op die leeftijd nog ne men alleen moeten worden. Verdekke toch. Hij heeft veel geluk dat hij zijn moeder nog heeft, dat is een goede vrouw.
Hoogachtend,
Maurice Vandersmossen
HL
VADERHART
Ons Julienne
Wat brengt de toekomst?
Steenbok (22/12 - 20/01)
Putain de merde, Steenbook, om het zo maar eens even in het Frans te zeggen. De sterren houden van uw eruditie en analysedrift, laat dat duidelijk zijn. Helaas krijgen ze ook stenen kloten van uw koppige, hoogdravende betweterigheid. Wat is dat toch met u? Het is makkelijk preken op uw bergflank, voor een publiek van gelijkgestemden. Ons advies? Daal neder. Plant uw poten in de klei. Uw hoeven wassen in de onschuld van gesmolten gletsjerwater, is gemakkelijk. Dat kan iedereen. Neen, dan zien we u liever eens een verschil maken. Allez, vort!
Waterman (21/01 - 18/02)
Bon. Er was u vleselijke liefde voorspeld, dat is waar. Maar serieus, Waterman! Wij hebben maar twee woorden voor u: seriële monogamie! Is dat nu zo moeilijk? Hou die dwarse fluit in haar velouren kistje. En voor de Watervrouw: verzegel die dorstige lippen. Ca suffit!
Vissen (19/02 – 20/03)
Als een gladde aal glibbert gij overal doorheen. Nihil novi sub sole, zo spraken de Romeinen reeds lang geleden. Glibberen is één ding, maar die hang van u om te zwemmen in het geld? Daar is maar één woord voor: Siegfried! Inhalige, onbetrouwbare, veelgezichterige Siegfried die ge zijt! Het recht zal oordelen. En de Partij van de Arbeid zal u gaarstoven ‘en papillote’. De sterren kunnen het die linkse gilde niet eens kwalijk nemen, gij parasiet!
Ram (21/03 – 20/04)
Ram! Op welk een elan surft gij over de dagelijkse verlokkingen?! Alweer zijn de sterren bijzonder opgezet met uw algehele attitude en specifieke inzet! Die blokkade van de Gentse kleine Ring, geheel onder uw aansturen: puik werk! Ban Koning Auto! Haal terug die huifkar! Er zijn maar weinig sterrentekens die zich dermate positief laten opmerken dezer dagen. Het universum dankt u, Ram. Een hemel vol gloryholes zal uw deel zijn! Laat u voor die tijd niet knippen!
Stier (21/04 – 21/05)
Goede Stier, u ontfermde zich volop over verwaarloosde paarden en pasgeboren kalfjes. De planeten en hun huizen genoten van dat schouwspel. U doet uw uiterste best om op het rechte pad te blijven. Edoch, edoch, edoch. Het gemak waarmee u woorden als ‘neger’, ‘Hitler’, ‘heil’, ‘allahu akbar’, ‘Sven’, ‘Pichal’ en andere ongein in de mond neemt, is ronduit onrustwekkend, om niet te zeggen stuitend. Doe zo voort en genadeloze blikseminslagen zullen uw deel zijn.
Tweelingen (22/05 – 21/06)
Na weken van onheilsvoorspellingen gloort er even, heel even, wat licht aan de Noordpoolcirkel. Zij het dat het nogal groen uitslaat. De sterren weten dat u zichzelf vaak in slaap hebt gehuild de afgelopen maand. Zij geloven ook dat uw verdriet oprecht is. Tegelijk, Tweeling, moet gezegd dat krokodillentranen één ding zijn. Consequent uw leven beteren in woord en daad, dat is nu de volgende stap. Begin er maar aan.
Kreeft (22/06 – 23/07)
Proficiat Kreeft! Door uw toedoen stierven er de afgelopen week maar twee aardlingen. Allebei hoogbejaard en omdat ze zich verslikten in uw vlees. De sterren danken u voor uw inspanningen. U hebt plichtbewust visfumés en paëlla’s gemeden. Oké, wanneer de gemoederen verhit raken, blijft u een dieprode communist. Maar goed. Zulks valt niet onder de noemer ‘onvergeeflijk’.
Leeuw (24/07 – 23/08)
Sorry Leeuw. De sterren willen alweer geen woorden aan u vuilmaken. Was u geen leeuw, u was een zwijn. En dat is niets om trots op te zijn.
Maagd (24/08 – 23/09)
Goed nieuws, Maagd! Een onverwachte carrièreswitch lonkt. U heet goed te zijn met cijfers. Wees dus niet verbaasd als u plots benaderd wordt door een laadbrug, een binaire puzzel, de belastingsinspectie of een minster van Begroting die zijn zaakjes maar niet op orde krijgt. Tel ze! En vergeet niet een commissie door te storten naar de sterren. Die moeten tenslotte ook leven.
Weegschaal (24/09 – 23/10)
Voor een weegschaal blijft u behoorlijk uit balans. Er zit maar één ding op: stoppen met zuipen en schransen. Stoppen ook, met die aandachtshoererige zelfmoordpogingen die in de verste verte niet fataal zijn. Eén joint volstaat heus niet voor een overdosis. Meer nog: aan een overdosis toeters kunt u niet eens sterven. Er zijn betere methodes, maar de sterren willen u niet op gedachten brengen. Misschien kan Madame Blanche – die zottin! – u wél terwille zijn.
Schorpioen (24/10 – 22/11)
Opgelet voor nierstenen, Schorpioen. Op-ge-let voor nierstenen! Meer hebben de sterren u niet te zeggen. Tenzij dat de soep nooit zo heet gegeten wordt als ze wordt opgediend. Laat het een schrale troost zijn.
Boogschutter (23/11 – 22/12)
De sterren bekennen, Booschutter: ze rolden schuddebuikend van het schaterlachen door het heelal met die BIR – voor de leken: Broek In Reet – waarop u menig kloosterbroeder vergastte. U heeft uw missie gevonden. Dat is schoon om te zien. Zet uw calvarietocht dus vooral verder en trakteer ook bisschoppen, gelovige koningen, de paus, kloosterzusters, pastoors en getuigen van Jehovah op een welgemikt spannerke! Go, Boogschutter! G
JV
HOROSCOOP
Wat brengt de toekomst?
Lezerbrieven
Maar papaaa,
Wat doede gij nu?
Julienne Vandersmossen, ex mevrouw Vercammen
Beste Au Parleur,
Sta me toe alweer mijn onvrede uit te drukken over de totaal misplaatste horoscoop. Ik begin te denken dat u probeert om me belachelijk te maken. Ware het niet dat mijn kristallen bol in reparatie is, ik zoude u een ander verhaal kunnen vertellen.
Ik kan dus voorlopig niet zien of u mij in de toekomst in dienst zou willen nemen (tegen een billijke vergoeding) om deze rubriek over te nemen.
Madame Blanche, waarzegster en medium
Geachte redactie,
Over Madame Blanche wil ik het volgende kwijt: ik ging haar ooit opzoeken, in de hoop dat zij mij met behulp van haar kristallen bol kon adviseren inzake een carrièrewending. Ik weet niet wat zij in dat glazen onding van haar gezien heeft, maar ze sloeg letterlijk witbleek uit en verbood mij voornoemde carrièrewending aan te gaan. Ik heb haar advies gelukkig in de wind geslagen. Ik kan u verzekeren dat ik nog een mooie duit heb verdiend, dankzij dat nieuwe professionele pad, dat ik niet alleen insloeg ter wille van mezelf, maar ook ten behoeve van de zwakkeren in de samenleving.
Ik wens u goede ontvangst van deze brief en hoop hem binnenkort terug te vinden in uw gewaardeerde blad.
Hooghartige groet
Siegfried
De stille Kempen
LEZERSBRIEVEN
Pierre-Marie Villechaize, alchemist en verkoper van maanstenen
We ontmoeten Pierre-Marie achter de toonbank van zijn winkeltje, Le Jardin des Alchimistes, 31, Rue de l’Eglise, Lorgues.
Meneer Villechaize, hoe kwam u hier terecht? Met een teletijdmachine? Of had het toch een iets meer triviale oorzaak.
‘Mijn echtgenote is een Dupont, zus van de eigenaar van Les Lubies de Lucie (boutique de cadeaux, alle dagen open behalve zondag) hier schuins tegenover. Misschien kent u hen, hun dochter is karaokezangeres. Die zijn van hier. Heel hun familie is van hier. Ik kom van elders maar vond de liefde in Lorgues en besloot om me hier te vestigen’.
Elders zoals uit een andere tijd of van een andere plaats?
‘Wie zal het zeggen? Ik ben tijdens een zonsverduistering gevonden in La Grotte aux Oeufs, in het heilige druïdenbos van Plan-d’Aups-Sainte-Baume waar men mij te vondeling had gelegd, samen met een biggetje met vogelklauwen. Ik werd opgenomen door de monniken van de congregatie der Bereidwillige Slaven van Maria die mij hebben opgevoed en mij hebben ingewijd in de waarzeggerij en de leer van de Liguurse mystiek. Vandaar was het maar kleine stap om me te bekwamen in alternatieve geneeskunde’.
U heeft dus geneeskunde gestudeerd?
‘Neeneen, dat is niet nodig. Ik stel een diagnose op basis van mijn intuïtie. Ik praat even met de klant en weet meestal meteen wat ik dien voor te schrijven. Ik ben bezijden alchemist namelijk ook waarzegger. Eerwaarde Dupont, mijn schoonbroer en pastoor van de Collégiale Saint Martin, komt bijvoorbeeld bij mij voor potentieverhogende middeltjes. Die is daar zeer mee gebaat. De misdienaartjes komen dan weer bij mij voor een verzachtende pommade of een compres. Het beroepsgeheim belet me om hierover in detail te treden, maar laat ons zeggen dat de arm van de familie Dupont vér rijkt in Lorgues. Voor jou zou ik bijvoorbeeld iets aanraden tegen een kritische geest’.
Indrukwekkend. U heeft helemaal gelijk. Maar wat verkoopt u de mensen dan? Kruiden?
‘Kruidengeneeskunde behoort wat mij betreft tot de wereld van de klassieke geneeskunde. Iedereen weet dat dat effectief kan zijn voor bepaalde lichamelijke ongemakken. Wij daarentegen richten ons op de wereld van het geloof, op ziektes die zich afspelen in het etherische. Wij werken in de spirituele wereld, iets wat de gewone mens niet kan waarnemen of er zich niet eens bewust van is’.
Van achter een gordijn komt een dame de verkoopruimte binnengestapt. Het blijkt te gaan om Suzanne Dupont, de echtgenote van de alchemist.
‘Sjoeke, vergeet niet dat je nog maanstenen moet gaan maken. Onze voorraad raakt uitgeput. En de verzachtende zalfjes vliegen ook de deur uit, daar moet je ook eens naar kijken. Madame Blanche heeft me trouwens net een telepathisch bericht gestuurd, haar kristallen bol is gecrasht en of je die kan repareren’.
Mevrouw Dupont, vergeef een onwetende, maar begeeft u zich soms niet op glad ijs? Wat u beweert te doen valt onmogelijk te controleren op zijn waarheidsgehalte.
Het heeft alles te maken met het ‘Hogere Weten’, meneer. Wij leven eigenlijk reeds in het hiernamaals zou je kunnen stellen. Het fysieke leven op aarde interesseert ons niet. Alles komt van boven, van een schepper die onze hele levensloop reeds heeft bepaald. Wij, wij doen zomaar wat, we dragen zelfs geen enkele verantwoordelijkheid voor onze daden want onze daden liggen toch reeds vast. U, u bent een onwetende en kan dat niet begrijpen. Verlichte zielen daarentegen…
Dat is heel verhelderend. Heeft u reeds vele mensen genezen?
Ik zal u een geheim vertellen meneer. We zijn onze winkel begonnen met het verkopen van heiligenbeeldjes, paternosters, wijwater uit Lourdes en gewijde kaarsen. Maar de mensen wilden dat niet meer, ze wilden iets anders. En als de klant iets anders wil, dan geven wij iets anders. En vandaag is dat dus wierook, etherische olie, bloesemwatertjes… In feite is het hetzelfde maar in een andere verpakking. Werkt dat genezend? Ik zal u iets zeggen. We hebben er onze bankrekening, die op een bepaald moment heel ziek was, mee kunnen genezen. Alleen al daarvoor danken wij de geesten. Maar als u me nu wil excuseren, ik moet nog stenen gaan rapen die mijn man via een zelfgevonden formule omzet in kosmische kristallen. Wij verkopen trouwens ook “het rode pilletje” uit de Matrix. Als u ooit De Waarheid wil weten…
Wij aanvaarden cash én credit cards.
HL
ECONOMIE
Pierre-Marie Villechaize, alchemist en verkoper van maanstenen
Vide Grenier
Eén keer per jaar organiseert de Association des Commerçes van mijn Provençaals dorp een “Vide Grenier”. In het noorden kent u zoiets ongetwijfeld beter onder de naam “rommelmarkt”.
Twee weken vóór het gebeuren kunnen de inwoners zich inschrijven en hun plek op de boulevards reserveren. Eén week vóór het gebeuren mag ook de professionele “brocanteur” zich komen aanmelden in de hoop dat er nog ergens een paar vierkante meter onbenut zijn gebleven zodat ook hij zijn spullen kan komen slijten.
Jean-Luc Dupont, Voorzitter van de Association des Commerçes, heeft er zijn handen aan vol en moet noodgewongen de dagelijkse beslommering van zijn winkel op de Place de l’Église (Les Lubies de Lucie, boutique de cadeaux, alle dagen open behalve zondag) overlaten aan zijn echtgenote.
Maar op de dag van het gebeuren valt alles mooi op zijn plaats. Vanuit de blikken luidsprekers die men in de platanen heeft gehangen klinkt metalen muziek, de opkomst is een succes, de Boulevard de la République en de Avenue de Toulon liggen vol rommel die te koop wordt aangeboden. Il fait soleil, je suis heureux, et pourtant… Vandaag houdt men een hoogmis van overbodigheid.
Ik haalde me een verse croissant in de boulangerie schuins over mijn deur. Op de trap kwam ik mijn buurvrouw van het eerste tegen. ‘Coucou Hans’, zegde ze, ‘ga je ook naar de rommelmarkt? Je moet je haasten want straks is het beste weg. Ik heb een paar cowboylaarzen gezien die me hevig interesseren. Allée, misschien tot straks’. Mijn buurvrouw van het eerste was samen met haar dochter, die voor de gelegenheid speciaal uit Marseille op bezoek was, reeds in alle vroegte gaan snuffelen in het immense aanbod speelgoed, kleren voor alle leeftijden (maar vooral voor baby’s en kleuters), afgedankte huisraad, versleten meubels, bepotelde magazines van vorig jaar, botte keukenmessen, verroeste zagen en beitels, …
Na het ontbijt waagde ik me in het gewoel. Sommige mensen worden helemaal opgewonden bij het aanschouwen van zoveel brol. Er zijn natuurlijk de zeurende kleuters die helemaal doordraaien bij het zien van een berg speelgoed dat voor de helft onder het snot zit, er zijn natuurlijk de gillende kleine meisjes die gek worden van de ettelijke collecties roze gescheurde prinsessenkleedjes uit Disneyland Parijs, maar er zijn evengoed mama’s en oma’s die bijna vechtend over straat rollen omdat zij beiden beweren dat zij dat afgeprijsde kinderwagentje éérst hadden gezien.
Een man verkocht lege wijnflessen. Had ik dàt geweten, ik deed een dag eerder nog mijn leeggoed naar de glascontainer. Maar wat me het meest verwonderde is de hoeveelheid spullen die sommige mensen verzamelen. Drie kwart ervan ligt gewoon stof te verzamelen in of bovenop uitpuilende kasten, bijzettafeltjes en commodes in een overvol huis. Hoe kan een mens nog ademhalen in zo’n omgeving?
Ik kocht niks. Ik bedacht dat ik van het weinige dat ik bezit zeker nog een derde kan missen. Volgend jaar doe ik zelf mee aan de “Vide Grenier”.
Weg met de veelheid. Leve de eenvoud.
HL
DE WERELD VAN HANS
Onze man in het zuiden
Vide Grenier
Volg ons op
© Au Parleur - JEROEN VERMEIREN/HANS LENGELER 2023/update 2024
SINT-DENIJSLAAN 31A - 9000 GENT
11, BOULEVARD CLEMENCEAU - 83510 LORGUES - FRANCE
BEELDEN: EIGEN WERK & UNSPLASH