- De Kleine Ongeschifte Verniete Gazet -

Beste gele courgette,

Ik schil je.
Ik hak je in schijfjes.
Ik stoof je in olijfolie.
Ik bestrooi je met grof zeezout.
Ik verorber je.

HL

In de nasleep van mijn echtscheiding, waarin ik het gevoel had dat al onze gemeenschappelijke vrienden de kant van mijn ex hadden gekozen (wat niet waar was) en ik moederziel alleen in een vreemd land was achtergebleven (wat ook niet waar was), vatte ik het plan op om, zodra de schoolcarrière van dochterlief het toe liet, weer eens te migreren.

Ierland leek me de geschikte kandidaat: met de klimaatopwarming in volle gang is het gras daar écht groener dan in het verwoestijnende Spanje. Bovendien behoort het land nog steeds tot Europa, klinkt er in elke pub live muziek, en spreken de Ieren Engels met zo’n grappig accent - wat wil een mens nog meer.

Ik was me er wel van bewust dat mijn enthousiasme deels voortkwam uit nostalgie, want wie blijft er nu niet emotioneel een beetje hangen aan het land waar ze op Erasmus zijn geweest? Dus voordat ik met hebben, houden, hond en dochter aan het verkassen ging, leek het me een goed idee om eerst nog eens de sfeer op te snuiven aldaar. Het was immers al bijna twintig jaar geleden dat ik er nog geweest was.

Het lot leek mij goed gezind: meteen vond ik een spotgoedkope retourvlucht Valencia-Cork, en een betaalbare Airbnb tijdens een vrij weekend. Alsof het Universum baan ruimde om mij vlotjes in Ierland te krijgen. Ik zou wel erg laat aankomen, in een stad waar ik nog nooit geweest was, dus vroeg ik de mensen van de Airbnb of ze een taxi voor me wilden bestellen. Dat wilden ze best doen.

Alles ging zo vlot dat het vliegtuig zelfs vroeger landde dan gepland. Dus daar stond ik, op een donkere natte nacht in januari, in de luchthaven van Cork. Ik kon geen taxi vinden die voor mij besteld was. Ik wachtte nog wat langer. Begon nerveus te worden. Gelukkig waren er taxi’s galore, dus stapte ik in de eerste die vrij was. Dat was een fout.

Twintig minuten later zette de taxichauffeur me af in een schaarsverlichte, uitgeregende straat naast een treinspoor. Ik vond het juiste huisnummer, en terwijl de taxi wegreed, belde ik aan. Niemand deed open. Lichte paniek. Gelukkig ontdekte ik dat het rijhuis naast het pand waar ik had aangebeld hetzelfde huisnummer droeg. Er hing een parlofoon met zes verroeste bellen, zonder nummers of namen ernaast, dus duwde ik op alle zes, en dreunde voor de zekerheid ook eens flink met de deurklopper op de voordeur. Een mollige Ierse tiener met lang blond haar en een frons op het voorhoofd deed open. Ik vroeg haar welke bel de hunne was, en ze zei: allemaal. Ze zei ook dat ze net een gepikeerde taxichauffeur aan de lijn had gehad, die naar de luchthaven was gestuurd om een Belgje op te halen dat daar niet te vinden was. Ze had net vijf euro moeten betalen voor het nodeloos bestellen, maar nee, ik hoefde dat niet terug te betalen. Ik drong aan, maar dat hielp niet. Met een vrolijke golden retriever in ons kielzog beklommen we de trap naar de eerste verdieping, waar de tiener me een kleine kamer toewees - niet de kamer van de foto op de website. Ik haalde twee mandarijnen uit mijn jaszak, die ik die ochtend in de velden geplukt had, en overhandigde ze bij wijze van Wiedergutmachung voor het taxi-fiasco. Eén ervan rolde op de grond; de golden retriever schrokte hem meteen op.

Ik sliep niet, die nacht. De matras voelde aan als een erfstuk dat zodanig veel lichaamsgewicht en allerlei soorten nachtelijke activiteiten had moeten verwerken dat het ding zich uit protest had voorgenomen geen enkele veer nog in te zetten om een ruggegraat te ondersteunen. En laat mijn ruggegraat er nu net eentje zijn die veel steun nodig heeft. Als je mij een nacht op memory foam legt, moet ik de volgende ochtend al mijn wervels weer op hun plaats klikken. Urenlang lag ik te draaien en te keren in die zee van hobbels en bobbels, tot ik uit pure wanhoop het donsdeken op de grond spreidde en probeerde op de vloer te slapen. Een houten vloer die afhelde. Ondanks de vermoeidheid registreerde ik dat ik in de vijftien jaar dat ik in Spanje woonde nog nooit een afhellende vloer had gezien. Laat staan geprobeerd had erop te slapen.

Dat slapen op de vloer lukte trouwens ook niet - ik bracht de nacht door met het zoeken naar een andere slaapplaats voor de komende twee nachten. De enige plek waar nog een kamer beschikbaar was en die positieve beoordelingen had, was een peperduur hotel vlakbij de luchthaven. Ik boekte meteen, verhuisde deken en kussen weer naar de weerbarstige matras, en viel rond vijf uur in de ochtend uitgeput in slaap.

De volgende dag kwam mijn vriendin Katrijn vanuit Dublin op bezoek. Gelukkig is Katrijn een van de liefste mensen ter wereld en begrijpt ze wat slaapgebrek met migrainelijders doet. We aten een Syrische kebab, praatten wat bij, en daarna ging ik een poging tot dutje doen, terwijl Katrien de stad ging bezoeken. Ik vertelde de vrouw van de Airbnb dat ik bij mijn vriendin in Dublin ging logeren, pakte mijn amper uitgepakte rugzak, en nam de bus naar het industriepark naast de luchthaven.

Daar kwam ik terecht in een droomhotel. Chesterfields, vast tapijt en een piano in de lobby. Een gigantische kamer met een dubbel bed én een enkel bed, beiden met kraakverse witte lakens en matrassen waar je honderd jaar op zou kunnen slapen. Zo stevig. En toch zo zacht. Zo alles wat je nodig hebt. Ik sliep die nacht acht uur aan een stuk - dat was maanden, zo niet jaren geleden.

Ik had me voorgenomen de volgende dag de bus te nemen naar de stad, maar ik was te moe. Onder een betrokken Ierse hemel maakte ik een wandeling door het industriepark, kocht een broodje op de luchthaven, en ’s avonds at ik soep met brood en boter in het restaurant van het hotel. Terwijl ik daar in mijn eentje aan een tafeltje zat, probeerde ik me een aura van ‘zakenvrouw op zakenreis’ aan te meten en ondertussen zo onopvallend mogelijk de Ierse babyboomers te observeren die daar met hun partners en vrienden kwamen eten. Ik besefte dat als ik migreerde, dat ik me weer zou moeten aanpassen. Aan andere mensen en andere gewoonten. Dat ik nog steeds de vreemde eend in de bijt zou zijn. Dat het vlees hier lekkerder was, maar dat ik het Spaanse zongerijpte fruit zou missen. Dat het overal altijd iets is.

Na opnieuw een heel dure, maar deugddoende nachtrust nam ik het vliegtuig weer naar Valencia. Thuisgekomen maakte ik mijn rugzak leeg, en borg mijn plannen om naar Ierland te verhuizen op.

Soms moet je er een nachtje over slapen, wanneer je een belangrijke beslissing te nemen hebt.

En soms moet je een nachtje niet slapen.


KV

Vrieeend,

Mijn Provençaalse thuisdorp, Lorgues, heeft zich in een zomerplooi gelegd. Dit vertaalt zich in meer leven op straat, meer dwaze muziek op de boulevard en meerdere marktjes per week in het centrum.

Soms is dit leuk, soms niet.

Op vrijdagvoormiddag gaat de rommelmarkt annex Marché des Producteurs Locaux door, en dat blijft zo tot ergens eind oktober. “Rommelmarkt” klinkt een beetje oneerbiedig want het gaat ‘m over antiek, vintage, zelfgemaakte ijzeren brol, tweedehandskleren, oude serviezen en vinyls. Men noemt het ook wel “Le Brocante” of “Le Foire aux Camelots, Antiquaires et Collectionneurs”. Dat klinkt al iets beter.

Zo zag ik vorig jaar op de rommelmarkt een leuk bijzettafeltje waarover ik even twijfelde. Ik besloot dat ik het eigenlijk niet nodig had en liet het voor wat het was. Week na week stond het op dezelfde plek bij dezelfde verkoper en liep ik voorbij dat meubelstuk dat ik af en toe even ging bekijken maar me nooit aanschafte.

Vorige week zag ik datzelfde bijzettafeltje opnieuw uitgestald staan. Het kost nog steeds even veel als vorig seizoen en het ziet er geen dag ouder uit dan toen ik er voor het eerst mijn oog op liet vallen. Ook die sixties wandklok uit de keuken van de bomma ligt er opnieuw. En die grote houten hutkoffer is ook nog steeds in de aanbieding. Hoe aandachtiger ik kijk, hoe meer dingen ik herken uit het vorige seizoen.

Het zijn dus blijkbaar jaar na jaar dezelfde spullen die worden aangeboden op de rommelmarkt. Een mens vraagt zich af wat hier gebeurt…

Let wel, de verkopers zijn professionals die alle dorpen in de buurt aandoen. Die kramers moeten leven van wat ze aan de man brengen, moeten steeds weer gaan speuren naar leuke dingen die ze ergens voor een prikje op de kop kunnen tikken, moeten eventueel wat restaureren, de boel opblinken en meerdere keren per week ergens hun goederen vervoeren en uitstallen.

Maar toch… Soms denk ik dat die mensen hun spulletjes nog niet aan de straatstenen verkocht krijgen en enkel worden ingezet als decorum voor de naïeve vakantieganger uit het noorden. Want de toerist snoept van dit soort marktjes. “Zjo authentiek, dat marktje onder de platanen. Er gaat echt niks boven die zjuiderse gezjelligheid, ik krijg al helemaal zin in een pasjtisje, wat jij?’

Aan een kraam met tweedehandse dameskleren kwam ik mijn buurvrouw van het eerste tegen. ‘Coucou, Hans’, wenkte ze me, ‘Dit is mijn vriendin Mireille. Ik help haar bij de verkoop’. Mijn buurvrouw van het eerste beschikt over een grote voorraad vriendinnen in het dorp. Ze kent werkelijk iédereen. Ze knutselt sinds kort uit katoen gevlochten sacocchen ineen en Mireille verkoopt ze nu in den duik.

‘Mooi mooi’, zegde ik. Om discussies over complottheorieën te vermijden praat ik mijn buurvrouw van het eerste sinds een tijdje naar de mond. Ik geef haar in alles gelijk en prijs haar werk. ‘Mooi Mooi’, zegde ik nogmaals want ik had er eigenlijk geen mening over. Ik dacht koortsachtig na over iets om te zeggen maar vond niks. Er viel een ongemakkelijke stilte. ‘Mooi mooi’, herhaalde ik voor de derde keer. Het dreigde zo een wel erg zielig gesprek te worden en ik nam snel afscheid.

Een beetje verder stond een man die bergkristallen en fossiele stenen aanbood. Hij was gekleed in een kaki broek en een beige linnen hemd. Op zijn hoofd droeg hij een strooien cowboyhoed. ‘Dat is de Indiana Jones van de rommelmarkt’, dacht ik bij mezelf, ‘een mens komt wat tegen’.

Mijn eigenlijke doel van de markt was de roséverkoper, hogerop in de Boulevard de la République. Daar is het dat de Marché des Producteurs Locaux doorgaat en je vindt er geitenkaas en olijven van bij de boeren uit de buurt. Toen Bro vorig jaar op bezoek was, haalden we bij dat standje onze voorraad rosé in de vorm van een partybox van vijf liter. Leg dat te koelen in de ijskast en je hebt een prima tafelwijntje.

Neem je die echter mee naar België dan smaakt die naar niks.

Gek toch.


HL