- De Ongeschifte Gazet -
Au Parleur streeft naar onbetrouwbaarheid van de gegeven informatie, waarvoor ze echter niet aansprakelijk kan worden gesteld.
- Vierde editie - 7 oktober 2023 -
EDITORIAAL
Elke goede gazet heeft een plooi
‘Hey Bro, merk je ook hoe onze gazet zich stilaan in een plooi legt?’
‘Ja, je moet dat even tijd geven. Het is ook een ietwat anarchistische aanpak natuurlijk’.
‘Omdat niemand echt een lijn uitzet, bedoel je?’
‘Wel ja. We laten iedereen vrij om zijn/haar ding te doen. Dan probeer je al eens iets uit. Soms werkt dat, soms niet’.
‘Die vrijheid maakt het net zo leuk’.
‘Yep’.
Jeroen Vermeiren, Gent
Hans Lengeler, Lorgues
Vanuit het kantoor van een vakantiedorp in het zuiden
Televisie
Het meest belangrijke als je toekomt op je zuiderse bestemming blijkt niet het nuttigen van een glaasje frisse rosé op het terras van je luxueuze villa te zijn. Of een frisse duik in je zwembad gevuld met azuurblauw water. Of mijmerend genieten van de stralende zon in je mooi aangelegde grote tuin. Neen. Het blijkt de televisie te zijn.
Wanneer we huurders hebben ingecheckt: sleutels overhandigen en wat informatie meegegeven, kan je er je klok op juist zetten dat die mensen binnen het half uur terug aan het onthaal staan omdat ze de televisie niet aankrijgen. Ik geef toe, het is een ingewikkeld satellietsysteem, maar toch.
De manier waarop dit aan ons wordt meegedeeld kan echter nogal verschillen van nationaliteit tot nationaliteit.
Nu wil ik eerst even melden dat ik niet houd van veralgemenen. Ten slotte zijn we allemaal mensen, wereldburgers als je wilt, maar toch, na jaren mensen geholpen te hebben met hun televisieproblemen tijdens hun vakantie, openbaren zich toch enkele duidelijke verschillen die dikwijls een correlatie vertonen met landsgrenzen.
Zo zal de Nederlander met gezwinde tred tot aan het onthaal lopen. Dat weet ik omdat er voor het onthaal een camera hangt en ik op een schermpje zie wie naar me toe komt. En reeds aan de tred weet ik na al die jaren al iets af te leiden over het probleem waarvoor ze zich naar mij begeven maar dus ook over de nationaliteit. Een iets snellere, verende tred wijst op een geïrriteerde Nederlander. Die zal, zeker als hij geïrriteerd is, niet kloppen voor hij de deur van het onthaal opengooit. Hij zal ook geen rekening houden met de andere mensen die aan de receptie staan in te checken en naar mijn mooi praatje staan te luisteren. Neen, als een Nederlander geïrriteerd is wil hij onmiddellijk gehoord worden en smijt hij zijn ergernis voor je voeten: ‘mijn televisie doet het niet, kan daar nu iemand naar komen kijken want zo meteen begint de formule 1 finale en ik wil Max Verstappen wel van seconde 1 kunnen volgen!’.
Een Fransman of -vrouw dralen meer. Met rechte rug en opgeheven hoofd kijken ze om zich heen voor ze zich met enkele daadkrachtige kloppen op de deur, melden aan het onthaal. Ze wachten mijn ‘oui’ niet af maar duwen de deur open. Doch, als zij zien dat er andere mensen aan de balie staan, zullen zij zich netjes achter deze mensen in de rij zetten. Maar aan de strakke lippen en het gefronste voorhoofd lees ik ‘irritatie’ af. Hun ogen priemen als ik mijn riedeltje opzeg en ik voel de hete adem in mijn rug. Eénmaal dat zij aan de beurt zijn steken ze van wal. Het lijkt wel een klaagzang. Alsof ze de meest benadeelde mensen zijn en hun het grootse ongeluk ten dele is gevallen. ‘Notre télévision ne fonctionne plus. Comment c’est possible ? Nous avons payé tant d’argent, ce n’est pas normal. Qu’est-ce qu’on doit faire maintenant ? Quelle horreur !’ Hun misnoegdheid neemt steeds grotere dramatische proporties aan en alles wat ik zeg valt in het niets met hun ondraaglijke lijden.
De Vlaming mis ik dikwijls op het camerabeeld. Die komt stilletjes aangeslopen zoals een schuchter dier. Hun klopjes op de deur hoor ik pas na een aantal keren en ik moet zeker drie keer ‘binnen!’ roepen voor de deur zachtjes op een kier wordt geopend. Als de Vlaming ziet dat er iemand anders binnen staat sluit hij vliegensvlug de deur weer en wacht buiten braaf zijn beurt af. Als hij zeker is dat er niemand meer is gaat de deur weer op een kier open: ‘stoor ik niet?’ Ik: ‘nee natuurlijk niet, komt u binnen’. Lichtjes buigend en met grote glimlach zal hij eerst vertellen hoe geweldig hij het hier vindt. ‘Dit park is echt buitengewoon! Zo’n mooie villa! Dat zwembad, zo blauw! Die tuin zo groot! We vinden het echt fantastisch hier! Echt waar! Maar, en daarmee wil ik niet zeggen dat er iets mis is hoor, maar als ik één ding mag melden, dan is het dat ik de televisie blijkbaar niet aankrijg. Het zal waarschijnlijk wel aan mij liggen maar mocht u ergens eens wat tijd hebben, zou u dan willen komen kijken? Het hoeft zeker niet meteen, wanneer het u uitkomt. En als het niet te lastig is voor u uiteraard. En nogmaals: wij vinden het hier echt geweldig!’
En Bert wordt na zijn interventies steeds bijpassend beloond:
Nou bedankt kerel! (Stevige hand shake met bijhorende stevige schouderklop) Een pilsje?
Oh merci Monsieur, vous êtes vraiment incroyable. Est-ce que qu’on peut vous proposez un petit rosé ?
Danku danku danku Mijnheer. Sorry voor het lastigvallen, we vinden het hier echt geweldig. We hadden echt niet verwacht dat u zo snel zou reageren. Echt ongelooflijk jullie service. Hopelijk moeten we u verder niet meer lastigvallen. Bedankt he? Bedankt.
SL
DE WERELD VAN SWAANE
Televisie
De kijk van Erik
DE KIJK VAN ERIK
Tekening van de week
Cru Bourgeois
Onder mij woont een rijkswachter op z’n eentje.
Ik woon boven hem, onder het dak.
Hij rookt.
Dat ruik je op de gang.
Maar ik rook ook, wat maakt het uit.
Hij rookt en hoest, ik hoest niet.
Gisteren meende ik een duif te horen boven mij, maar dan was hij het onder mij, hij die onder mij roekoet. Met al dat vele korte hoesten op een rij zou ik gezworen hebben dat het een duif was op het dak boven mij.
Vanaf dan heb ik een duif, een duif op mijn huis, maar toch ook onder mij.
Het chocoladebruin vasttapijt heb ik van de vloer gehaald en de oude houten vloer die eronder ligt, vind ik veel mooier. Een vloer die krom loopt en kraakt als een schip op zee.
Wanneer ik dronken ben, sta ik waggelend op twee benen te kraken (of braken) en kijk naar de overkant die niet verder reikt dan de gevel van het rijhuis tegenover mij. Ik zou niet tot daar kunnen springen, het is een wijdte. Een wilde plas en ik trippeltrappel naar de wc, bots tegen de muur… maar zo gaat dat op een schip.
Wanneer ik leeggestreden van de volle dag en alles wat mijn blik benam, mijn bed intuimel vraag ik me dobberend af waar de nacht me dit maal heenvoert.
In de maanden na het ontwaken van de duif ontstaat een spel tussen hem en mij.
Telkens hij roekoet, laat ik een scheet, als het lukt. Ik oefen op de beheersing van mijn onderste chakra. Het zijn kleine lieve hoestjes in de broek. Toch ga ik door omdat ik hoofdzakelijk communicatief georiënteerd ben. Alleen zijn drijft een mens naar ongekende grenzen.
Het verhaal van de hoest en de scheet, wordt mijn eerste en uiteindelijk enige boek. Een wind.
Moraal: Zeg nooit zomaar briesje tegen een wind.
KS
CRU BOURGEOIS
De Wereld van Karlijn
Le Cafard
Oh tomaat, oh tomaat, oh tomaat,
je bent er steeds,
ook als het even minder gaat.
Er zijn van die dagen dat je planning het niet eens is met je timing. Zo moet je bijvoorbeeld in Frankrijk zelf in het oog houden wanneer het tijd is om met je wagen naar de technische controle te gaan. De eerste keer is dat nadat je auto vier jaar oud is. Je neemt dan contact op met de dienst “Contrôle Technique” en maakt een afspraak.
In mijn geval speelt het circus zich af op een ietwat afgelegen en stoffig terrein buiten het dorp. De post wordt bemand door één persoon en die schrijft je dan in zijn agenda voor een tijdstip zo ongeveer een week later.
Ik had er vertrouwen in. Mijn wagentje is goed onderhouden en had net een smeerbeurt gehad bij een officiële dealer. Terwijl de meneer van de Contrôle Technique de nodige tests uitvoerde, wachtte ik rustig af aan een tafeltje buiten in de zon. En toen kwam het verdict. ‘Je banden vooraan moeten worden vervangen’, zei hij, ‘en je rechter koplamp moet een paar millimeter beter worden afgesteld’. Ik vond dat allemaal heel aanvaardbaar. De koplampen, dat is een klassieker. En de banden, tja, dat moest er ooit wel eens van komen. ‘Er is echter wel iets ernstiger aan de hand’, sprak de man, ‘het alarmlichtje van de injectiepomp brandt. Dat moet je dringend laten nakijken’.
‘Euh’, zei ik, ‘daarnet brandde dat nog niet’. ‘Ja, maar nu wel’, antwoordde hij laconiek, ‘liefst alles zo snel mogelijk in orde brengen en dan terug bij mij komen’.
Ik reed meteen naar mijn garage en legde mijn geval uit. ‘Prima’, zegde de garagist, ‘ik bestel een set banden. Maar voor die injectiepomp moeten we wel een diagnose stellen. De man van de Contrôle Technique heeft waarschijnlijk je motor superhard opgejaagd en iets geforceerd. Maken we een afspraak? Wanneer past het voor jou?’. ‘Liefst deze week nog’, zegde ik, ‘volgende week zit ik aan mijn bureau gekluisterd voor het werk en dan zou ik naar België rijden voor een familieding en een vernissage’. ‘Dat zal niet lukken’, sprak de man, ‘deze week zitten we vol. Maandag 16 dan maar? Dan krijg je nieuwe banden en testen we de injectiepomp. Als er stukken zijn, zullen we die vervangen en dan kan je een nieuwe afspraak maken bij de Contrôle Technique. Laat ondertussen je wagen staan want je kan het enkel erger maken als je er zo mee rijdt’.
Ik begon verschillende scenario’s te bedenken in mijn hoofd. Stel dat het niks ernstig is met de injectiepomp dan heb ik maandag 16 mijn wagen terug. Stel dat het ernstiger is, dan weet ik niet wanneer ik opnieuw mobiel ben. Nu al een nieuwe afspraak maken met de Contrôle Technique heeft geen zin tot ik weet wat er aan de hand is en die gaat waarschijnlijk pas door als mijn afspraken in België reeds achter de rug zijn. Ik stelde vast dat ik hoe dan ook voorlopig geblokkeerd zat. Mijn reisje naar België hangt eraan.
Alle alternatieven die ik kon bedenken, tgv of vliegtuig, bleken onbetaalbaar, onuitvoerbaar of te belastend voor het milieu.
Ik kreeg last van een enorme “cafard”. Het enige wat me restte, waren de heerlijk sappige tomaten die ik had gekocht op de markt. Wat een geluk dat er tomaten zijn. Die hebben me nog nooit in de steek gelaten.
HL
DE WERELD VAN HANS
Onze man in het zuiden
Daarbuiten lopen medemensen rond die rariteit tot kunstvorm verheffen. Genesteld in de marge van het samenleven als zij zijn, krijgen zij zelden een stem. Daar wilde Au Parleur verandering in brengen met een vijfdelige reeks waarin deze eenzaten hun verhaal doen. Helaas is onze voorlaatste hobbyist even plots als schielijk overleden. De vijfde getuige bleek dan weer een vetzak die ondergoed van misdienaars en koorknapen verzamelt. Au Parleur deed aangifte tegen de man. Dan maar over naar de derde en laatste rare vogel. Een vrouw. En wat voor één.
Dode talen
IDENTIKIT
Naam: Freya Peeters
Leeftijd: 24
Burgerlijke staat: voorzichtig datend
Beroep: bibliotheekmedewerkster
Raar kantje: wil zichzelf zoveel mogelijk dode talen aanleren
Freya. Wat een wijf, dames en heren. 24 door het klimaat warmer geworden winters jong. Sprekende, helblauwe ogen. Een prachtig litteken onder haar rechteroogkas – Au Parleur houdt niet van perfecte mensen – en wenkbrauwen die weggelopen lijken uit een muziekpartituur van Bach. Maar helemaal week in de benen wordt uw dienaar-reporter van Freya’s eruditie en belezenheid. Haar duizelingwekkend decolleté buiten beschouwing gelaten. Nu ja, borsten zijn ook maar borsten.
Hoe dan ook, Au Parleur mocht op audiëntie bij dit heerlijk schepsel van het universum. Uw lijfblad werd ontboden in Freya’s walhalla: de Koninklijke Bibliotheek van België in Bruxellae, voor de luttele niet-Latinisten onder ons beter gekend als Brussel. Duizenden vragen hadden wij klaar. Vergeefse moeite. Wij konden slechts in beate bewondering de woordenstroom aanhoren die weloverwogen over Freya’s lippen druppelde.
Missie
‘Het begon allemaal in het eerste middelbaar’, opent Freya haar relaas, ‘toen ik ervoor koos Latijnse te volgen. Dat was een regelrechte openbaring. De kennismaking met de Romeinse cultuur, met die beschaving die zich verspreidde over een heel continent, tot zelfs daarbuiten. Een feest, was dat! En dan die taal. Een wereldtaal, die gebruikt wordt in het onderwijs, de wetenschap en de diplomatie. Helaas ook door de Rooms-Katholieke kerk, maar die staat nu eenmaal bekend om haar opportunistische recuperatie van alles wat in haar kraam past. Breek me daarover de bek niet open.’
‘Wat ik zo heerlijk vind aan het Latijn is haar grote invloed op de de woordenschat van zoveel andere talen. De Romaanse talen, dat weet je vast, zijn rechtstreeks uit het Latijn ontstaan. Maar goed, in het eerste middelbaar is dus mijn immense liefde voor het Latijn ontsproten. Dat zij werd bestempeld als een dode taal deed mij pijn aan het hart. Daarom heb ik er mijn missie van gemaakt dode talen weer tot leven te wekken.’
Bart De Wever
‘Eerst stortte ik mij op het Gotisch, een uitgestorven Oost-Germaanse taal. Ik heb mij verdiept in de vierde-eeuwse Gotische Bijbelvertaling van bisschop Wulfila, het eerste overgeleverde literaire werk in een Germaanse taal. Het is dan ook een monument binnen de taalwetenschap. Het Gotisch kende minstens vier naamvallen, een dualis en een synthetische lijdende vorm. Zoiets vind ik om van te smullen.’
‘In 2016 vonden Russische onderzoekers een korte Gotische tekst ingekrast op brokstukken van een middeleeuwse kerk. Nu ja, Russische onderzoekers, my ass, als ik dat zo mag zeggen. Ik was er ook bij! Ik heb toen zelfs onbetaald verlof genomen om die brokstukken van nabij te onderzoeken. Bleek dat er twee tekstregels uit psalm 77 op stonden, een hulpverzoek: "Heer help uw dienaar". In het Gotisch zegt men dan “Frauja hilp skalkis einis”. Geef toe dat zoiets lekker klinkt, het religieuze aspect even uiten beschouwing gelaten. Hoe dan ook, ik spreek ondertussen behoorlijk vloeiend Gotisch en Latijn is ronduit een lachertje geworden voor mij. Ik wil Bart De Wever wel eens figuurlijk over mijn Latijnse knie leggen. Hij zal rood van schaamte afdruipen, zeg ik je.’
Vieze, vuile katholieken
‘Wat er nog op mijn wenslijst staat? Liefste élke dode taal ter wereld, maar dat zal niet lukken in één mensenleven. Het zijn er bijna 600 moet je weten. Op dit moment verdiep ik mij met grote ernst en discipline in het Eyak. Die taal behoort tot de groep van de Athabaskisch-Eyaktalen, die op hun beurt een subfamilie zijn van de Na-Denétalen. Geografisch moet je ze situeren in Amerika. Het uitsterven van het Eyak is te wijten aan zowel het tegenwerken van indiaanse talen door de Amerikaanse overheid als aan de migratie van de Tlingit naar gebieden die traditioneel bewoond werden door de Eyak. Veel Eyak zijn in de 19de en 20ste eeuw overgestapt op het Engels. De taal had nog één moedertaalspreekster, Marie Smith uit Cordova, maar zij stierf begin 2008. Samen met haar is ook de taal uitgestorven, al heeft ze veel van haar kennis doorgegeven aan linguïst Michael Krauss, die het Eyak nu nieuw leven probeert in te blazen. Enne… je raadt nooit met wie ik volgende week op date ga. Jazeker, diezelfde Michael! Ik voel dat het een begin is van een nieuw, uitermate spannend taalavontuur. En dat Eyak heeft één groot voordeel. Die vieze, vuile, verdomde katholieken zijn er met hun tengels afgebleven!’
JV
OPZIENBARENDE HOBBY’S - SLOT
Dode talen
Grote ongerustheid over het lot van onze collega Kenny
De redactie van Au Parleur maakt zich grote zorgen over Kenny De Vliegere, onze reporter in den vreemde die zich in menig wespennest waagt, maar nu wellicht zelf in nesten zit. Wij hebben na zijn laatste verslag over het wel en wee op de trein van Kim Jong-un geen enkel teken van leven meer gekregen. Dat verontrust ons ten zeerste, gelet op de middens waarin Kenny zich begeeft. De Belgische Ambassade voor Vaderlandslievende Insecten in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoal heeft de zaak naar zich toe getrokken en probeert nu via diplomatieke weg meer te weten te komen over Kenny’s situatie. We houden u uiteraard op de hoogte over de ontwikkelingen in deze uiterst penibele kwestie.
Mogen wij u vragen niet te bidden voor Kenny. Hij noch de andere leden van de redactie zijn gelovig. God bestaat niet. Punt.
JV
EXCLUSIEF
Grote ongerustheid over het lot van onze collega Kenny
De Bijbelaar
Het eerste wat ik ’s ochtends doe, is mijn raam aan de straatkant openen. Vaak zie ik mijn overbuurvrouw uit haar raam hangen, haar mollige armen gekruist onder haar boezem, de eerste sigaret van de dag in haar mondhoek. Ze kijkt links en rechts de straat in en stelt vast dat alles eruit ziet zoals gisteren en eergisteren.
Indien ik acht eeuwen geleden uit mijn raam zou hebben gekeken, had ik naar een vestingmuur gestaard. Misschien had ik een wachtpost achter de kantelen zien voorbij wandelen. Ik zou toendertijd extra muros hebben gewoond want het toenmalige dorp werd omringd door een versterkte muur met twaalf torens en drie poorten. In het hart van het dorp bevond zich de wijk van de tempelieren en het waren zij die opdracht gaven om het dorp te verbergen achter een dikke muur.
Ik bevind me in het zuiden van Frankrijk waar elke belangrijke familie zonen naar de tempelorde stuurde. Wat je ook denkt over die bende godsdienstfanatici, ze hebben hun stempel gedrukt op Europa. Zij hadden de reputatie zeer arrogant te zijn. Maar dat heeft wellicht te maken met de interpretatie van de kroniekschrijvers die werkten voor de kroon of voor de rijke abdijen. Behalve met de cisterciënzers lagen de tempelieren gedurig overhoop met de reguliere clerus en een deel van de adel. Zo lieten zij de dorpers toe om markten te organiseren op hun gebieden zonder dat zij tienden moesten afdragen. De dorpen die behoorden tot de adel of, ik zeg zomaar iets, een dominicanerabdij, dienden belasting te betalen op hun winsten. De werkende stand uit het tempelierendorp was er blij mee maar kreeg te maken met de afgunst van de buren van een dorp verderop die deze privileges niet hadden.
De gevestigde macht had geen controle over de tempelieren en dat zal hebben gestoken. Macht en heerschappij, het is een eeuwige strijd.
Ik weet niet waarom deze gedachten door mijn hoofd malen op een doordeweekse ochtend. Aan mijn buurvrouw rechtover kan het niet liggen, dat is ongetwijfeld een braaf mens. Misschien heeft het te maken met de discussie die zich gisterenavond ontspon tussen de redacteurs van Au Parleur. Via een Whatsapp-groepje welteverstaan. We kwamen opnieuw uit bij het misbruik van de pastoors. Zelf zat ik een paar jaar op een jongenscollege en was ik één van de vele tientallen jongens die voor het minste geringste naar de kamer van de pater werden geroepen. Die man kon zijn handen niet thuishouden en zat zo snel hij kon in je broek. Ik prijs me gelukkig dat ik reeds op veertienjarige leeftijd voldoende weerstand had om me niet te laten doen. Ik buisde dat jaar voor zijn vak (wiskunde), veranderde van school en bleek daar één van de beste voor wiskunde te zijn.
Maar ik zag evengoed klasgenootjes met een rode kop terug de trappen afdalen na een verplicht bezoek aan de pater.
Iemand anders van onze redacteurs had het over de verschrikkingen die haar schoonvader zaliger had moeten doorstaan. Hij, en achteraf zijn (schoon)kinderen konden er nergens mee terecht. Er kwamen ook verhalen boven van vrouwen die werden misbruikt en er niet meer mee konden leven. Mijn eigen moeder zaliger werd als jong meisje misbruikt door een vriend des huizes waarna de schuld bij haar werd gelegd.
Nogmaals, ik weet niet waarom ik vanochtend met mijn gedachten in de middeleeuwen terechtkwam. Of het moet zijn dat ik heel die bende met hoofdzetel in Rome als een starre achterhaalde organisatie beschouw die men voor het strafhof in Den Haag moet brengen wegens misdaden tegen de menselijkheid. Macht en heerschappij…
Er wordt aan mijn deur gebeld. Ik druk de hoorn van de parlofoon tegen mijn oor en zeg ‘Bonjour’. Iemand vraagt me of hij mag binnenkomen om met me over de bijbel te komen praten. ‘Oh ja, heerlijk’, antwoord ik, ‘Antropologen, historici en archeologen hebben inmiddels zo’n drieduizend goden in kaart gebracht. Zelf heb ik het nogal voor de god van de vulkaan aan wie je maagden moet offeren. Dat is altijd een leuk feestje, zeker als er al eens een glaasje mag worden gedronken. Trouwens, waar woont U? Dan kom ik bij gelegenheid eens bij u thuis langs om dan lekker een eind weg te lullen over religie en geloof. Wacht ik kom naar beneden’. Ik stormde de trappen af en rukte de voordeur open maar de bijbelaar was gaan lopen.
Als het er op aankomt wilde hij niet het risico lopen om een martelaar voor zijn geloof te worden. Het vertrouwen in zijn god was blijkbaar niet erg hoog.
‘Dapper hoor’, riep ik hem na.
HL
KELK EN LEVER
De Bijbelaar
De vertaalde klassiekers
Taalpurist Freddy Thys vertaalt voor u enkele grote klassiekers zodat u een beter inzicht krijgt in wat er nu eigenlijk wordt verteld in die mooie liedjes.
Paarse Regen
Het was nooit mijn bedoeling om je verdriet te bezorgen
Het was nooit mijn bedoeling om je pijn te doen
Ik wilde je maar één keer zien lachen
Ik wilde je alleen maar zien
Lachend in de paarse regen
Paarse regen, paarse regen
Paarse regen, paarse regen
Paarse regen, paarse regen
Ik wilde je alleen maar zien
Badend in de paarse regen
Ik heb nooit je weekendliefhebber willen zijn
Ik wilde alleen maar een soort vriend zijn
Schatje, ik zou je nooit van een ander kunnen stelen
Het is zo jammer dat onze vriendschap moest eindigen
Paarse regen, paarse regen
Paarse regen, paarse regen
Paarse regen, paarse regen
Ik wilde je alleen maar zien
Onder de paarse regen
Schat, ik weet het, ik weet het
Ik weet dat de tijden veranderen
Het wordt tijd dat we allemaal contact opnemen
Voor iets nieuws betekent dat jij ook
Je zegt dat je een leider wilt
Maar het lijkt erop dat je maar niet tot een besluit kunt komen
Ik denk dat je het beter kunt sluiten
En laat mij je begeleiden naar de paarse regen
Paarse regen, paarse regen
Paarse regen, paarse regen
Als je weet waar ik hier over zing
Kom op, steek uw hand op
Paarse regen, paarse regen
Ik wil je alleen zien
Ik wil je alleen maar zien
In de paarse regen
JV
TAALPURISME
De vertaalde klassiekers
Uit het dagboek van Kimberley Spears
BIO
Geboren te: Draguignan, Provence-Frankrijk
Leeftijd: onduidelijk, varieert volgens de geraadpleegde bron
Status: single
Studies: onbekend
Beroep: karaokezangeres
Adres: Place de l’Eglise, Lorgues
AKA: Betty Venus, Madonna Jackson, Dalida Tozzi
Hobby’s: zingen en shoppen
Sterrenbeeld: Tweeling
Liefste dagboek,
Ik had afgesproken met Titi op zijn appartement om eens te beginnen aan mijn cd. Titi vroeg mij of ik iets wou drinken en ik zei dat ik Orangina wilde. Titi zei dat hij alleen Sprite in huis had maar ik zei dat ik Orangina wilde. Titi zegde dat hij er zou gaan halen in de Petit Casino. Terwijl hij weg was kwam er een texto op zijn gsm en weet je wat? Het was om hem uit te nodigen voor een interview op Radio Maria om over zijn cd te komen praten. Een geluk dat ik het wachtwoord van zijn gsm nog kende en dat hij dat niet had veranderd. Ik tikte “kimberley1998” in en ik heb het bericht gewist. Ik ben dan rap eens door zijn gsm gegaan om te zien of hij wel eerlijk was tegen mij. Hij heeft wel nog veel foto’s van toen het nog aan was tussen ons, dat vind ik goed.
En dan had ik geluk want er lag een briefje van 50 euro onder de zetel. Ik kon onmogelijk weten van wie dat was. De eerlijke vinder mag ook eens iets hebben, dacht ik en ik heb het rap in mijn sacoche gestoken.
Het zal nog wat worden, die cd, denk ik. Titi wil allemaal nummers van hemzelf en ik zou die dan moeten zingen. Maar ik heb mijn eigen préférées in mijn karaoke en ik ga daar eens naar kijken. Ik denk aan iets van Béyoncé en zeker iets van Madonna en van Cher. Misschien iets van Cloclo en van Johnny natuurlijk. Ik zal moeten kiezen en ik doe dat niet graag, kiezen.
Liefste dagboek,
Ik heb een afspraak gemaakt met Radio Maria voor een interview. Het kwam goed uit, zegden ze, want ze hadden niks meer gehoord van iemand die ze eerst hadden gevraagd. Hihi.
Amai, die zijn nogal goed geëquipeerd daar bij Radio Maria. Microfoons, machines voor opnames, toplapcomputers, alles hebben die. Ik werd geïnterviewd door een mooie man met hele lieve ogen. Ik mocht vertellen over mijn wereldtoernee en ook dat ik een cd ga maken. Op het einde mocht ik een liedje zingen. We hebben afgesproken om vanavond samen te gaan eten. Misschien kan die mens wel iets doen voor mijn carrière, want Titi wil altijd zijn eigen goesting doen. Zo’n klein kind. Pfffft.
Natuurlijk kreeg ik na een uur al telefoon van Titi. Hij was kwaad want hij had mij gehoord op Radio Maria. Titi, ge speelt met vuur, heb ik hem geantwoord. Ge weet hoe belangrijk mijn carrière is, ge moet mij geen stokken in de wielen steken of het is uit tussen ons. Titi verstond mij, zei hij en dan was het goed en of ik vanavond bij hem kwam. Maar ik heb misschien gezegd. Ah ja, want ik ga eten met die mooie man van de radio. Claude heet hij.
Kimberley en Claude. Dat past wel vind ik.
Liefste dagboek,
Eindelijk eens een man de wereld. Claude, die heeft nu eens echt verstand van alles. We zijn gaan eten in Le Moulin, buiten op het terras onder gekleurde lichtjes. Een apéroke, een fleske wijn onder ons twee, een digestiefke, … Ik was een beetje in de wind. Hihi.
Claude vroeg mij of ik geen zin had om bij hem thuis nog een beetje te babbelen en ik zei ja, waarom niet. Zo’n schoon appartement dat die heeft. Alles modern. In zijn slaapkamer staat een groot rond bed dat kan draaien en aan het plafond hangen spiegels. Precies de Vieux Port van Marseille, zegde ik en toen moesten we alle twee lachen. Ik struikelde en viel op zijn bed en Claude viel ook op zijn bed en hij heeft mij gekust. Amai, ik kreeg het warm.
Ik ben blijven slapen en ’s morgens vroeg Claude of ik een eitje wou koken voor ons ontbijt. Ik ben een zangeres, geen huismeid, heb ik gezegd, het is niet omdat ik ben blijven slapen dat ge van mij moet beginnen profiteren. Ah ja, ge moet u laten respecteren hee? Claude trok nogal een gezicht maar ons Kimberley laat zich niet doen. En toen zei Claude dat als ik een eitje kookte dat ik dan in de studio van Radio Maria wat liedjes mocht komen opnemen. Dan heb ik twee eitjes gekookt.
Claude moest gaan werken maar ik mocht op zijn appartement blijven. Ik verveelde mij en heb eens in al zijn kasten gekeken. Hij heeft veel mooie hemden maar sommige t-shirts vond ik echt belachelijk. Ik heb er een paar weggegooid. Zijn keuken is heel onpraktisch en dan heb ik die een beetje beter georganiseerd. Claude zal blij zijn denk ik. Met een vrouw in huis zou zijn leven een stuk gemakkelijker zijn.
Dan weeral een texto van Titi op mijn gsm. Waar ik was en dat hij gisterenavond op mij heeft gewacht en dat hij had gekookt. Pffft, ik heb er niet op geantwoord. Die weet soms echt niet van ophouden, Titi.
Ik zal maar eens beginnen nadenken over welke liedjes ik op mijn cd wil hebben.
Mijn carrière is nu echt gelanceerd, ik voel het.
HL
VARIÉTÉ
Uit het dagboek van Kimberley Spears
Advertentie
De rubriek van de pragmatische huisman
In deze rubriek vergast (inmiddels) Alleenstaande Vader Tony u wekelijks op enkele glasheldere en ongecomplexeerde huishoudtips, helemaal op maat van al wie na de dagelijkse arbeid aanzienlijk leutiger dingen te doen heeft dan pakweg strijken, poetsen en pubers opvoeden. Bijverdienen in het zwart, bijvoorbeeld.
De zevende wet van Tony: jenever is de enige échte remedie tegen tandpijn
Mensenlief, ik heb me er daar een paar tureluurse dagen en nachten opzitten! Als den tandpijn is in de man, weert hij zich als een duivel in een wijwatervat. Tenminste, dat zei mijn grootvader altijd, maar we mogen zijn stelling zonder aarzeling voor waar aannemen. Sterker nog: ik heb aan den lijve ondervonden dat ze klopt als een bus. Mijn grootvader had trouwens nog een andere levenswijsheid in de gebitssfeer: jenever is de enige échte remedie tegen tandpijn. Tony zegt: hij heeft overschot van gelijk. Vijf dagen liep ik rond met schele zeer aan een kies. Vijf volle dagen en evenveel nachten! Maar plooien? Onder geen beding. Ik spoelde tweemaal per uur mijn zere mond met oude klare. Geheel in de traditie van mijn voorvader. Op dag zes liep ik dan toch maar even langs bij de tandarts. Een mens wil geen risico nemen hé, met zijn bijtfabriek. Die mens sloeg bijna achterover! Hij haalde meteen een grote spuit boven, pompte mijn bovenkaak vol verdoving en begon me daar aan een ruksessie, jongens toch! Heel die kies eruit. ‘Jezus, wat een fontein van etter!’ zei de brave man. ‘Dat is geen etter, maar jenever!’ antwoordde ik naar waarheid. Mensen die hun wereld zó slecht kennen, ik kan daar werkelijk met mijn verstand niet bij. Soit. Spuit en trektang werden ingewisseld voor het soort naald waarmee je normaal schoenzolen vastnaait. Vlamde hij dat ding in mijn tandvlees om het ontstane gat te dichten. ‘Zo’, sprak hij na de bloederige renovatie, ‘dat hebben we mooi opgelost. Nu braaf naar huis en antibiotica slikken, tien dagen lang, tweemaal daags.’ Ik heb maar geknikt van ja en maakte mij snel uit de voeten. Ik haalde nog net de slijterij voor zij de deuren zou slijten. Antibiotica, tarara! Een druppelke, ja. En daarmee gedaan.
De achtste wet van Tony: een tut in cognac gedoopt is elke baby tot troost
Ik dacht: ik maak er een themarubriek van deze week. We blijven dus even verwijlen in de geest van troost en verzachting. Wil de kleine weer niet slapen, doop zijn tut dan in cognac en hij zal rap liggen gapen! Die wijsheid kwam niet van mijn grootvader, maar van mijn grootmoeder. Het mens bracht 13 kinderen groot, dus qua proefondervindelijk onderzoek kent ze geen gelijke. Krampjes? Een boertje dat maar niet wil komen? Beginnende tandjes? Een RSV’tje onder de leden? Met de fles cognac bij de wieg is dat in een mum onder controle allemaal. Zeg dat Tony het gezegd heeft! Santé.
JV
Stel je vraag aan Tony:
VRAAG HET AAN TONY
De rubriek van de pragmatische huisman
Den Davy
Hey,
Ik ben dus den Davy van den badminton, de squash en den tennis. Ik zou toch wel ’t een en ’t ander willen rechtzetten wat betreft Julienne van den Tony. Die denkt nu dat wij een relatie hebben omdat we een keer of drie hebben liggen frotten op de sport. Laatst stond die hier aan mijn deur met haar valies. Ik ben wel ne getrouwde man hè, ik kan niet elke vrouw waarmee ik al eens een affaireke heb gehad in huis pakken hè. Die van ons is verpleegster, nog een geluk dat ze juist met de nacht stond en dat ze dat niet heeft moeten meemaken.
En maar staan bleiten en janken, en dat ze nog nooit zo nen hete vent heeft gehad en dat hare man haar niet begrijpt en zo. Luistert sjoeke, heb ik haar gezegd, ik heb dat allemaal al duzend keren gehoord. Ik heb een schoon lijf en de vrouwen kunnen van mij niet afblijven, maar dat wil nog niet zeggen dat ik daarvoor een gelukkig huwelijk ga opgeven hè. En om eerlijk te zijn, die keer in de sauna was gene vetten hè. Veel te warm in dat kot.
Als ik in ’t weekend uitga in de Calypso moet ik maar met mijn vingers knippen en ze willen met mij naar de wc’s om efkes gesmeerd te worden. Dat is nu niet om te stoefen of zo, maar ik heb keus genoeg hè. Ik heb dan wel genen diplom maar ik heb mij altijd uit de slag getrokken.
Ik heb wel nog genoeg zelfrespect om mij niet te laten chanteren door afgewezen vrouwen hè. Laat mijn gezin dus met rust of ’t er zal er serieus tegen zitten.
Ge maakt u belachelijk, ga naar huis en probeert er nog iets van te maken met uwen Tony. Maar dat ge de banden van zijne koersvelo hebt kapotgestoken, dat gaat er bij mij niet in. Moest mijn vrouw dat bij mij doen, ze kwam nooit meer binnen.
Even goeie vrienden?
Den Davy
HL
SPORT
Den Davy
Wat brengt de toekomst?
Steenbok (22/12 - 20/01)
Ach, Steenbok. Wat een kommer deze week, en vooral: wat een kwel. Er wacht u een dagenlange golf van tandpijn en er valt niet aan te ontkomen. Dat rotskeitjes kauwen is nefast voor de glazuurvreugde van uw gebit. De prijs wordt cash betaald in de vorm van veel paracetamol. Dat is dan weer niet goed voor de lever, dus matig het drinken wat.
Waterman (21/01 - 18/02)
Voor Watermannen met een auto hangen er kosten in de lucht. De sterren schatten op basis van de huidige stand van zaken in dat er zich een probleem met de injectiepomp van uw karos zal voordoen. Ze sluiten niet uit dat u ook uw banden moet vervangen. Neen, niet uw zwemband. Daar is helaas geen lievemoederen meer aan.
Vissen (19/02 – 20/03)
De vis zwemt voor een keer in rustig water deze week. Slinkse praktijken mogen dan wel sluimeren, ze steken vooralsnog enige etmalen lang de kop niet op. Tenminste, als we Jupiter mogen geloven en die wil al eens slordig omspringen met zijn acuuraatheid. Maar goed, we leven op hoop vis, dat we met enige geluk voor enkele dagen gespaard blijven van zure oprispingen ten gevolge van een zoveelste strapats.
Ram (21/03 – 20/04)
Uw geluk en goed gesternte was van korte duur, zoveel is duidelijk. Uw herrezen koppigheid zal u menige migraineaanval opleveren. Mijd fel licht en studentencafés, die laatste in het bijzonder op donderdagavond. Tenzij u in Antwerpen resideert, want daar is de zwijnerij constant. Gewoon resoluut binnenblijven is dus de boodschap voor de Ram-Sinjoor.
Stier (21/04 – 21/05)
Fijn dat u uw mond heeft gespoeld, stier. Het was dan ook acuut nodig, daar hoeft geen tekening bij. Het advies van de sterren? Verhef uzelf in doorgevreven, aanhoudende arbeid. Daarvan gaat uw tong op de grond hangen en zal zij vanzelf het wauwelen wel willen laten. Opgelet voor het rondwarend griepvirus, want uw weerstand staat onder druk, een gevolg van enkele wispelturige planeten. Drink genoeg water en eet appelsienen!
Tweelingen (22/05 – 21/06)
De sterren zien voorzichtige tekenen van vooruitgang waar het uw algehele houding aangaat, Tweeling, en in het bijzonder uw houding naar kwetsbare levens. Ze zijn ook sceptisch, laten ze weten. Voor nu geven ze u het voordeel van de twijfel. En een waarschuwing: goed kijken bij het oversteken van de weg. Een ongeluk is gauw gebeurd.
Kreeft (22/06 – 23/07)
Kreeft, groot is het leed dat u moet doorstaan in de kookpotten van Kim Jong-uns driesterrenchef. Hij is van de oude stempel en gelooft niet in een verdovende tik voorafgaand aan de onderdompeling in kokend water. De sterren leven met u mee, maar beloven u ook reïncarnatie in een hogere diersoort. Sterkte.
Leeuw (24/07 – 23/08)
Er was eens… een leeuw die teveel hooi op zijn vork nam. Klinkt vertrouwd, niet? Uw gulzigheid, daar moet echt aan gewerkt worden. En met uw empathie is het al veel langer dramatisch gesteld. Misschien moet u deze week maar eens mededogen tonen en niet alle welpen in uw nest doodbijten, omdat u de voor hen broodnodige aandacht van hun moeder niet wil delen.
Maagd (24/08 – 23/09)
U voelt zich de laatste tijd wat eenzaam maagd. Is het uw partner, die vaak uit werken moet in het buitenland? Is het de intrede van de herfst en de daarbijhorende verdorring? Dan wel de meno- of penopauze? Wie zal het zeggen? De sterren weten het ook even niet meer, maar laten u graag weten dat alles uiteindelijk wel goed komt. Ze kunnen daar evenwel geen jaartal op kleven. Met excuses.
Weegschaal (24/09 – 23/10)
De sterren raden alle weegschalen aan een time-out te nemen van horoscopen. Zij mogen zich wenden tot Madame Blanche, die na een periode van technische werkloosheid weer fris en fruitig aan het voorspellen is geslagen.
Schorpioen (24/10 – 22/11)
Of ze nu Walter Capiau, Herman Van Rompuy of Conner heten: schorpioenen herbergen onder hun fluks parler niet zelden een grote duisternis, waarin matrakken, koorknapen en haiku’s tot demonische taferelen leiden. Bent nu Walter, Herman noch Conner, doe uw soort dan een plezier en toon dat het ook anders kan. O ja, en opletten voor winterten, dat krijgen we hier ook nog door. Raar wel, want schorpioenen hebben geen tenen. Maar het pad der sterren is nu eenmaal ondoorgrondelijk.
Boogschutter (23/11 – 22/12)
De sterren zullen u via een gecodeerde boodschap de namen bezorgen van nog levende gewijdenen, al dan niet in het verborgene, die nog niet gestraft werden voor hun smeerlapperij. Zet uw BIR-calvarie verder, boogschutter. En voel u niet gehinderd er een schepje bovenop te doen, onder meer – maar niet alleen – in het geval van ene Roger V.
JV
HOROSCOOP
Wat brengt de toekomst?
Lezerbrieven
Beste,
langs deze weg zou ik graag in contact komen met Freddy Thys die al die mooie liedjes vertaalt naar het Vlaams. Ik speel in een groep en wij zouden graag een kleinkunst-repertoire willen opbouwen. We zijn hevig geïnteresseerd in goede teksten.
Gelieve mij iets te laten weten via een bericht aan de redactie.
Dank bij voorbaat.
Lolo, zanger zonder microfoon
Geachte redactie,
Er zat een vlieg in mijn soep. Ik weet niet of dit de westerse spion Kenny was maar ik heb de kok een nucleaire raket aangegespt en heb hem naar de Filistijnen gestuurd.
Hoogachtend,
Kim-Jong-un
Tony,
ik wist dat ge een alcoholist waart. Ik wist het, ik wist het. Mijn intuïtie bedriegt mij nooit, en nu komt het uit. Wacht maar.
En Davy, ge zijt ne smeerlap.
Julienne Vandersmossen, ex mevrouw Vercammen
LEZERSBRIEVEN
Volg ons op
© Au Parleur - JEROEN VERMEIREN/HANS LENGELER 2023/update 2024
SINT-DENIJSLAAN 31A - 9000 GENT
11, BOULEVARD CLEMENCEAU - 83510 LORGUES - FRANCE
BEELDEN: EIGEN WERK & UNSPLASH