- De Kleine Ongeschifte Verniete Gazet -

Als twintiger verhuisde ik bijna jaarlijks, en het grootste werk daarbij was steeds het inpakken, verslepen en uitpakken van de vele dozen met boeken.
Die liefde voor boeken was geen bevlieging: mijn papieren compagnons vol kennis en emoties waren the closest thing to a home in die jaren als nomade. Zoals tijdens de zomer van 2008, toen ik eind juli mijn prachtige kamer in een herenhuis aan de Edward Pynaertkaai in Gent had opgezegd en een maand lang zonder eigen woonst tussen mijn ouderlijk huis en de gastenkamers van vrienden schipperde, tot ik begin september het vliegtuig naar Valencia zou nemen om bij mijn Spaans lief te gaan wonen. Tijdens die maand las ik Cien Años De Soledad in Engelse vertaling, omdat mijn Spaans toen nog niet verder kwam dan wat korte zinnetjes en de namen van groenten en fruit. Dat boek was een baken: mijn slaapplaatsen veranderden van week tot week, maar elke avond landde ik in het Colombia van Gabriel García Márquez.

Met het verstrijken van de jaren kwamen er nog heel wat boeken bij, maar gingen er ook veel de deur uit. Heel af en toe belandde er een boek in de papiercontainer - wanneer de inhoud minder waard was dan het gerecycleerde papier dat het zou opbrengen.

Hier een liefdevolle greep uit wat ik doorheen de jaren uit mijn favoriete boeken geleerd heb:

Je kan veel meer met een boek doen dan het enkel lezen: je kan er vliegers van vouwen, collages van fruitstickers in maken, gaten in branden, schoenen van maken. (Wreck This Journal van Keri Smith)

Er zijn dieren die zoveel empathie hebben, dat ze met gemak heel wat mensen voorbij steken. Zoals die aapjes die protesteren wanneer je hen meer druiven geeft dan hun medeaapjes, of walvissen die duikers redden. Empathie is een hogere vorm van ontwikkeling, maar nog niet iedereen heeft dat in de gaten. (The Age Of Empathy van Frans de Waal)

Een boek kan op één dag je leven veranderen, bijvoorbeeld omdat het je leert wat voor een nefast effect artificieel licht kan hebben op ons circadiaans ritme, terwijl zonlicht net onze cellen synchroniseert. En zo kan je door een paar aanpassingen in je levensstijl plots veranderen van een avondmens in een ochtendmens. Daarom niet noodzakelijk een ochtendmens dat ’s morgens ook echt aanspreekbaar is, maar tenminste iemand die uit bed geraakt vóór half acht in plaats van na half tien. (Supervivir van Carlos en Ricardo Stro)

Je moet soms gewoon doen wat er gedaan moet worden. Zoals die man die in een restaurant zat te eten en door het raam zag hoe het karretje van een dakloze man kantelde, waardoor alle blikjes die hij voor het statiegeld verzamelde, over de grond rolden. De man in het restaurant stond meteen op, hielp de dakloze man alle blikjes bij elkaar te rapen, en stapte weer het restaurant in om zijn maaltijd verder te zetten. Vaak is juist leven niet meer dan dat: do what has to be done. (Awakening The Buddha Within van Lama Surya Das)

“Je kinderen zijn je kinderen niet. Ze zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.” (De Profeet van Kahlil Gibran)

Ik zou nog wel wat dingen kunnen opschrijven, maar misschien heb je nu zin gekregen om zelf een boek te gaan lezen. En ik zou de laatste willen zijn die dat in de weg staat.


KS

Zonder weten is gebleken dat wie om verlossing schreeuwt, valt. Of wie denkt aan niets, zich ophangt aan wat er niet is. Er is geen weten zonder zich iets te bedenken. Niets om te koesteren, niets om te geloven of voor te gaan - zonder een idee. Had ik maar een idee.

Vandaag splitst mijn levenslijn zich halverwege in een wirwar van lijntjes tot dubbele lijntjes en haakjes. Zou het, dat ik nog vele levens heb te gaan of breken de oevers. De leegte in mijn handen legt de plooien bloot van wat nog komt.

Op het ritme van de muziek en de weg die onder me doorsnelt, bonkt mijn hart. Het slaat de laatste tijd te snel en op een afstand van 50 km stop ik mijn auto minstens twee maal in de berm. Mijn palmen van verbeurde kansen rusten op het stuur.
Dan reik ik naar mijn slapen - voorzichtig - voor ik verder rijd – om aan te tikken dat ik beter uitkijk.

Mijn lief houdt niet meer van mij, mijn huid spant zich wanneer ik een vuist maak - als de knot in oud hout. Hij verlangt naar vrijheid en het idee ervan vertelt een verhaal zonder mij.

Al dagen merkte ik dat mijn borsten pijnlijk en gezwollen zijn. Misschien de tijd in mijn cyclus, maar wanneer die aan een nieuwe maand begon en er niets veranderde, deed ik een zwangerschapstest. Mijn lichaam draagt twee harten en op de eerste echo zie ik het kleinste van de twee pinken als een vuurvliegje.

We zouden een baby krijgen. Het maakte me uitzinnig van geluk en ook danig in de war. Hoe moet dit nu? Het was nog vroeg in onze relatie en echt plannen hadden we niet. Ik had geen idee van wat nu komen zou. Zo gingen we op zoek naar een plek voor ons twee en ons kindje, maar nergens een huis dat geschikt was voor mijn geliefde. Het onvindbare juiste. En toen kwam dat hij er niet klaar voor was. Ik bleef achter gestold in één grote vraag. Twee dagen bleef ik in bed en alsof het leven in mij het wist van die onvindbare thuis, liet het los. De tweede dag werd ik wakker in bloed. Dit was niet de verlossing waar ik op gehoopt had.

Vandaag, niet meer zo jong, kijk ik naar heel wat achterom. De afstand achter me reikt verder dan andersom. Ik denk aan elke liefde die opging aan willekeur of onverschilligheid. Ik verwonder me over het gebrek aan verwondering of het weinige begrip van wonderlijkheid in het hart van sommige mensen.

Vóór me loopt in de verte een hond. Ik hoef niet verder, ik ben thuis. Een geleende thuis, voor even. Ik mag hier even zijn. Heel even.

Sartre zegt: “Eens je de wereld in wordt gegooid, ben je verantwoordelijk voor al je daden.“ Had ik maar een idee.


KS

Rechtschapen democraat,
Beste weldenkende,
Intrinsiek goedmenende,

Het was met de week wel. Voor het eerst sinds lang mocht ik mijn stem uitbrengen in het vaderland, meer bepaald in mijn geliefde Brugge. Ik heb aldus de Belgische politiek met bijzondere aandacht gevolgd het voorbije jaar, en al zeker de voorbije maanden. Goede landgenoot, waarde weldenkende, ik moet eerlijk zijn: ik krijg er kop noch staart aan.

De absurditeit van de Belgische politieke soap kent waarlijk nog minder grenzen dan aan de overzijde van het Kanaal. Meer nog dan in het Britse House of Parliaments toont het Belgische halfrond zich als het ultieme politieke circus waar eerbied, respect, en geduld samenvloeien in een kakofonie van intriges en absurde situaties. Ziehier een universum waarin politici zich gedragen als sterren in hun eigen soapopera, en etiquette slechts een komische noot toevoegt aan het spektakel. Niettemin zal ik pogen enige oprechte bekommernissen met u te delen omtrent hoe het nu verder moet in mijn geliefde vaderland. (Merk op dat ik spreek van vaderland en niet van Vlaanderenland! De navelstaarderij is aan mij niet besteed!)

Hier gaan we:

Respect voor de democratische uitslag is noodzakelijk
Politieke partijen horen de verdeling der zetels te aanvaarden als betrof het een cadeau van de Sint. Ook als het cadeau een vergiftigd geschenk blijkt.

Open en eerlijke communicatie
Ik hoor dit te verdedigen, maar ben mijn illusies terzake lang verloren. Edoch, ter meerdere eer en glorie van de democratie mag ik graag oproepen tot openheid en eerlijkheid als essentiële startpunten voor een weloverwogen debat over het toekomstig bestuur van ons vaderland. (In de praktijk betekent dit helaas dat een politicus die zegt "we staan open voor dialoog" eigenlijk bedoelt eigenlijk "we hebben net besloten jullie standpunten te negeren.”

Onderhandelingen met wederzijds respect
Onderhandelingen moeten in in alle hoffelijkheid en luisterbereidheid plaatsvinden. Het mag geen theekransje zijn tussen rivaliserende clowns. Ondanks de talrijke aanwezigheid van de clowns.

Compromisbereidheid
Het compromis is de moeder van de olifant in de porseleinenwinkel. De sergeant, neen, de kolonel! Als België één zekerheid illustreert, dan wel deze: niemand krijgt wat hij wil, maar iedereen verkoopt dat als een overwinning.

Bon. Ik zou hier nog zoveel kunnen over zeggen, maar ik ben moe. Dat zal ik u niet verhullen. Ik wil besluiten met enkele weloverwogen gedachten:

• Een succesvolle coalitievorming is als het maken van een soufflé: één verkeerde beweging en het stort in, maar het is wel vermakelijk om naar te kijken.
• In de Belgische politiek is compromis de kunst van geven en nemen – waarbij meestal één partij meer neemt dan geeft.
• De echte uitdaging van een politicus is niet het winnen van verkiezingen, maar het overleven van de coalitievorming zonder gelyncht te worden door zijn eigen partij.

Met deze satirische blik op de complexe maar tevens hilarische realiteit van de regerings- en coalitievorming, zend ik u gezwind het weekend in, samen met u hopende op veel gezond verstand in de schoot van zij die ons traks door alweer een woestijn moeten leiden.

Genegen groet,
Uw Jean-Pierre

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19^de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.



JV

Nachtvormpjes

Een glimwormpje komt een ander
glimwormpje tegen en vraagt:
Waarom glim je zo?
Je deed me glimlachen.

(org.)


Zingen in een koordje

Wat doe jij als hobby?
Ik zing in een koordje.
Je bedoelt toch een koortje?
Neen een koordje.
Hoe doe je dat dan?
Je neemt een koordje en maakt er een cirkeltje mee.
Je neemt het bij twee eindjes vast met een hand en laat het voor je mond hangen.
Daar zing je dan in.
Mag ik mee doen?
Dan moet je wel eerst lit worden van het koordje...
Lid?
Neen, lit.
Pff… Absurd gewoon.

(org.)


GDB