- De Ongeschifte Gazet -

Au Parleur streeft naar onbetrouwbaarheid van de gegeven informatie, waarvoor ze echter niet aansprakelijk kan worden gesteld.

- Negende editie - 11 november 2023 -

EDITORIAAL

Oorsnoepjes

‘Leuk, die geluidsfragmenten in VARIÉTÉ’
‘Ons Kimberley Spears bedoel je?’
‘Ja’.
‘Het heeft wat voeten in de aarde gehad om aan die opnames te geraken’.
‘Kan ik me inbeelden. Heb je moeten betalen met je lichaam?’
‘Bijna. Ik heb haar gratis publiciteit beloofd en toen mocht ik ze hebben. De opnames bedoel ik, niet ons Kimberley zelf’.
‘Oef!’.
‘Zeg dat wel. Maar wat een stem, wat een stem…’.

Jeroen Vermeiren, Gent
Hans Lengeler, Lorgues

Tjoeke tjoeke tuut, ketjing ketjing

De twaalf spoorlijnen van het Gentse Sint-Pietersstation lagen er twee dagen lang desolaat bij. Het NMBS-personeel had weer eens reden tot staken. Iets met een productiviteitsregeling die de directie wil invoeren. Schande, zeg. Je zal maar verwachten van overheidspersoneel dat het productief is. Wie haalt zoiets in zijn droeve gedachten? De NMBS-directie dus. En hopla: van machinist tot kaartjesknipper, van loketbediende tot seingever, vrijwel allemaal staken ze de middelvinger op. In de eerste plaats naar de reiziger. Die wordt wel vaker in de kont genaaid door het rapalje van de spoorwegen.

Ik kan gelukkig met de fiets naar het werk, maar toen ik onlangs bij twee gelegenheden de trein moest nemen, was dat allesbehalve een feest en al helemaal niet ‘een beetje reizen’. Vertragingen en gemiste aansluitingen waren mijn deel. Plots begreep ik de diepgewortelde frustratie van mijn zoon, die dagelijks met de trein van Gent naar zijn school in Torhout spoort en weer terug. Een paar weken ver in het schooljaar moest hij noodgedwongen overschakelen op een veel vroegere trein. Omdat het exemplaar dat hem normaalgezien ruimschoots op tijd ter bestemming moet krijgen daar meer niet dan wel in slaagde. Mijn jongen heeft de wekker nu elke dag op kwart over zes staan opdat hij tijdig de schoolbel van halfnegen zou halen. Hij stapt om 7 uur op een trein voor een traject dat hij normaal in 45 minuten kan afleggen. We moeten een marge nemen van 45 extra minuten om niet gesjareld te zijn. Blijkbaar is dat normaal. Net als die twee dagen durende staking, waardoor zoonmans dus ook twee dagen school mist.

‘Minimumbezetting!’ hoor ik een woordvoerder van de NMBS al kirren. Het nieuwe wondermiddeltje. Anders gezegd: we mogen niet klagen, want er is toch een basisaanbod? Minimumbezetting me hoela. Er was tijdens de staking niet één trein die mijn zoon op een ordentelijke manier – dat wil zeggen zonder omwegen langs gehuchten die hij anders nooit aandoet en de daarbij horende verdubbeling van zijn reistijd – tijdig in Torhout kreeg. De trein die hem weer thuis moest brengen, werd uiteindelijk alsnog afgelast. Ik voelde die bui vooraf al hangen en hield zoonmans wijselijk thuis.

Je moet weten dat mijn puber al eens wil vloeken. Vaak bedient hij zich daarbij van het erg in trek zijnde ‘kanker’, als een voorvoegsel bij een zelfstandig naamwoord. Kankermuziek. Kankerhuiswerk. Kankerregen. En ook: kanker-NMBS. Meestal probeer ik hem te temperen. We hebben in onze familie al teveel mensen begraven aan kanker. Maar in het geval van onze nationale spoormaatschappij kan ik er weinig tegenin brengen. De woekerende malaise zit overal. Daar kan ik met de beste wil van de wereld niet op afdingen.

Overigens denderden de goederentreinen tijdens de stakingsdagen wel olijk en frequent voorbij. Ik vermoed dat ze in privéhanden zijn. Of dat de bedrijven die ze inzetten waterdichte contracten hebben, waarin monsterachtige schadevergoedingen zijn opgenomen voor elk uur dat zo’n ijzeren beest stilstaat. Het is de wet van het grote geld. De wet die altijd en overal standhoudt. Tjoeke tjoeke tuut, ketjing ketjing.

JV

DE WERELD VAN JEROEN

Tjoeke tjoeke tuut, ketjing ketjing

DE WERELD

Cru Bourgeois

Tijdens een nachtelijke wandeling, zoals ik er reeds vele liep, liep ik trager dan anders. Omdat mijn adem ook anders en hoog was. Dat ik tot laat gewerkt had en kreunde van schitterende toekomstbeelden die ik projecteerde op een ingebeeld doek.

“Niet realistisch”, zei een vriendin: “jij leeft het leven alsof het losstaande gebeurtenissen zijn. Jij doet maar wat.” Ik antwoordde: “Daar heb je gelijk in, ik rotzooi maar wat aan.” De gekende uitspraak van K. Appel meteen klaar op de tong. Floep…ik kom zeer graag in ‘Cobra’ thuis. Het was dus in het geheel niet moeilijk, nee, absolute eenvoud, zelfs voor de hand liggend dat deze woorden eruit vielen als parels van een snoer.
Mijn vriendin hikte, drie, vier, vijf keer, maar nadat ik hard op haar rug sloeg, ging het beter en namen we afscheid. Ik wilde een grapje maken, maar het maakte me allemaal te verdrietig.

In het wandelen boog ik mijn hoofd met de blik in de klei, de kop in de grond en vol goede hoop de weg deze keer eindelijk te verliezen.
Omdat niets zo leuk is als zoeken en vinden.

Zo ging ik donker langs wegeltjes, tussen beken en bossen, langs rijen knotwilgen die naar me reikten als naar Sneeuwwitje. Maar die nacht met lastig stokkend, hoge adem, halfdood van liefdesverdriet en nog even graaiend naar moois, liet ik me door de knieën zakken. Voor wie het kent: de weg tussen de watermolen en Roobaert vijver. Daar, in de holle weg ging ik zitten en snikte voor duizend gebroken harten. Ook de maan was er niet en ik zag geen hand voor ogen. Niet hier en nergens.

En dan lachte ik bij de gedachte aan al wat verloren was, mijn knieën in een kleine plas, met blote handen tastend naar de rand van de weg. Als ogen niet zien, zijn er handen om het pad te voelen. Terwijl ik als een dier verder kroop en de rand volgde, hoorde ik het water van de beek naast de weg. Wat lief dacht ik. Waterke, Waterke zoet en lief, brengt ge mij een beter lief.

Het antwoord kwam als een venijnige knauw in mijn hart. Verschrikt hield ik me stil, durfde niet te ademen - in dat moment waarop ik niets zag.

Een dikke muskusrat, dat dacht ik toch aan de luide plons in het water te horen waaraan ik het gewicht inschatte als dat van een muskusrat, kletterde luid door het water en ik was bang. Zie mij, gebogen in het donker met een rat zo groot als een hond. Ik kan beter rechtstaan, dacht ik. En liep traag verder de weg af naar huis. Het was nog wel even.

Moraal: Als ogen handen waren, zat geen mens gebogen in het donker.

KS

CRU BOURGEOIS

De wereld van Karlijn

Vanuit het kantoor van een vakantiedorp in het zuiden

Beveiliging

Gisteren onderging mijn zoon weer een ‘barricade oefening’ op school, oftewel: wat te doen als er een terroristische aanslag in jouw school plaatsvindt. Sinds de aanslagen in Parijs is Frankrijk nog steeds in de hoogste staat van paraatheid maar de moord op een leerkracht enkele weken terug, drijft de spanning weer helemaal ten top. Aan de schoolpoort worden sindsdien hun boekentassen binnenste buiten gekeerd en indien nodig worden ze gefouilleerd door de aanwezige politie of het leger. De jaarlijkse ‘barricade oefening’ waarbij de leerlingen onder hun schoolbank moeten gaan zitten of deze moeten draaien om erachter te schuilen kreeg gisteren ook een nieuw kleedje. Leerkrachten die toch inzagen dat zo’n houten lessenaartje niet veel bescherming biedt tegen een kogelregen bouwden met hun klas een beschermmuur met het voorhanden klasmeubilair en boekentassen. Daarachter moest iedereen zich dan muisstil houden terwijl er luid op de deuren en ramen werd geklopt, er geschreeuwd werd in de gang en vervolgens een vriendelijke vrouwenstem zei: ‘de oefening is gedaan, kom maar naar buiten’ om dan vast te stellen dat het ging om een list en ze faalden in de oefening. ‘Terminated’ zou er oplichten op het PlayStationscherm van mijn jongens. Mijn mond viel open en ik vraag me echt af wie zulke oefeningen bedenkt daar ergens in Parijs en wat voor gevolgen dit zal hebben voor deze generatie kinderen…

Maar angst en onveiligheid is natuurlijk van alle tijden en alle generaties. Tenslotte is ons vakantiepark ook een gated community met een hoge omheining, beveiligde poort en camerabewaking. Al doet dat hoge hekwerk niet veel meer dan everzwijnen buiten houden, de automatische poort de helft van het jaar kapot is en er op de camerabeelden vooral te zien is wie zijn vuil in de verkeerde container kiepert. Ik zou me ook dagen kunnen vergapen aan de mensen die aan het zwembad liggen, want ook daar is een camera om een mogelijke verdrinking tijdig te detecteren, maar die beelden blijken toch saaier dan men misschien op het eerste zicht zou denken.

Ooit zagen we twee mannen over de muur kruipen en ik gilde “Beeeert er zijn inbrekers!” Maar dat bleken twee undercoveragenten te zijn die, gevolgd door een ‘special task force team’ met bivakmutsen in geblindeerde wagens en een heel wapenarsenaal, een drugsbaron uit Marseille kwamen oppikken die hier op vakantie was met vrouw en kinderen. En sindsdien weet ik: ‘never judge a book by its cover’ want wij hadden geen idee.

En Bert schrok zich ooit een bult toen hij in een tuin een zwembadkraan opendraaide en de struik naast hem het op een lopen zette. Het bleek een man onder een camouflagedeken te zijn die naar mijn gevoel eerder op bezoek was voor het vrouwelijk schoon dan voor iets anders. Bert zette tevergeefs de achtervolging in maar die man spurtte sneller dan het licht het bos in om nooit meer gespot te worden. Tenzij hij nu een andere camouflagetechniek gebruikt want deze zomer was er wel een zeer tamme vos die langs de zwembaden sloop en iedereen met een uitdagende blik aankeek. Wie weet.

En je kan je nog zo zwaar beveiligen, er blijven altijd gaatjes. Dat heeft een eigenaar zelf mogen ondervinden toen wij niet aanwezig waren: tijdens een zware storm sloeg de bliksem in en viel alle stroom uit. Daar sta je dan, buiten het park, te zwaaien met je afstandsbediening om de poort te openen. En je beseft dat je de poort wel manueel kan openen maar enkel van binnenuit en dat je dus in de gietende regen over een hek van twee meter zal moeten klauteren. Spijtig genoeg was de camerabeveiliging ook uitgevallen want die beelden had ik dan weer wel graag gezien.

SL

DE WERELD VAN SWAANE

Beveiliging

Madonna

Sinds restaurant La Table de Pol een openluchtfeestje organiseerde voor mijn deur is mijn bioritme helemaal de kluts kwijt. Wat een idee ook. Op een regenachtige zaterdag de straat afsluiten, partytenten onder de platanen plaatsen en een dj uit het jaar nul engageren die alweer dezelfde afgezaagde kutmuziek uit de jaren tachtig draait.

Okee, er is zoiets als “les goûts et les couleurs”, er is wel degelijk goeie muziek gemaakt veertig jaar geleden, maar we kénnen dat inmiddels wel. Zelfs onze vierjarige kleuters van vandaag zijn Madonna strontebeu gehoord.

Ik weet het, ik zeur. Maar dat komt door onderbroken nachten en slaapgebrek.

Het feestje in de boulevard was geen succes. Het zeikte en het waaide. Enkel een paar die hard fans waren komen opdagen, warm ingesjaalde edoch goedgemutste mensen die eigenlijk liever thuis waren gebleven maar zich hadden laten verleiden door de belofte van een gratis cocktail.

De dj vond dat hij, ondanks de onophoudelijke regen, de boel in brand moest steken middels het stapsgewijs verhogen van het volume. Hij begon met het integraal draaien van de cd “Alle 40 goed”, vol I, 1980. Na vijfenveertig minuten volgde al iets luider cd twee: “Alle 40 goed”, vol II, 1981. Ik laat je raden wat nog eens vijfenveertig minuten later volgde. Jawel, cd drie: “Alle 40 goed”, vol III, 1982. Gewoon de hitparade volgen, daar doe je geen kwaad mee, niet?

De ramen van mijn slaapkamer trilden bijna uit hun kaders. Ik waagde een blik naar buiten en zag welgeteld twaalf natte pinguïns bibberend van de kou hun glas tegen hun tanden klapperen. De dj gaf zich niet gewonnen en greep naar zijn microfoon. ‘Et maintenant, chantons tous ensemble, La Ballade des Gens Heureux de Gérard Lenorman’. Dat was vijftig jaar geleden een hit, vandaag kan je er enkel nog op volksdansen. De man ging dus nog wat verder terug in de tijd. Waarom niet? ‘Azo ne maziek moaken ze ni miër héé, vandoag’.

Ik weet het, ik zeur.

Ik viel tussen het gedreun in in slaap om een klein uurtje later weer wakker te worden. Klààrwakker. Ik zette mijn tv aan en keek naar een geestdodende serie in de hoop dat de verveling me in slaap zou wiegen. Helaas. Om de muziek uit de straat te overstemmen, moest ik het volume van mijn soundbar zó luid zetten dat ik zelf begon te daveren. Dan maar wat rondlopen. Eens naar buiten kijken achteraan. Een boterhammetje eten. Nog wat rondlopen. Eens naar buiten kijken vooraan. Eens in de ijskast kijken of er nog wat eetbaars was. Kaas. Okee, een stukje kaas eten dan maar. Zou ik nog een fles wijn ontkurken? Pffft, neen, dat is zonde. Nog eens naar buiten kijken achteraan om te controleren of er al iets was veranderd. Neen, nog steeds hetzelfde uitzicht: de kerktoren en de daken van de buren half verscholen achter een regenbui. Pom, pom, pom…

Het moet al vier uur in de ochtend zijn geweest toen ik eindelijk terug in slaap viel. Het feestje was voorbij, er was opnieuw rust en vrede in de straat.

Om acht uur was ik alweer wakker.

Sindsdien is heel mijn ritme verstoord. Overdag vecht ik tegen de slaap en ’s avonds ben ik klaarwakker.

Fucking Madonna ook.

HL

DE WERELD VAN HANS

Madonna

VARIÉTÉ

KIMBERLEY SPEARS ZINGT

Papa's got a brandnew bag

DE VERTAALDE KLASSIEKERS

Papa heeft een gloednieuwe tas – Jakobus Bruin

Kwartet van de week

Aankondiging

DE VIER WINDSTREKEN

Wat ‘chappen’ we?

‘Bruh, zag je die move? Wat een OG is deze guy, wajow! Spijtig dat ik straks moet leaven, maar skip da. Hey, zag je die TikTok van die ene dude? Dat was zoooo cringe!’ Aan het woord is een doorsnee puber anno 2023. In het beste geval heb je niet zo’n specimen in huis. Voor alle anderen is er deze snelcursus jongerenslang. Niet het reptiel, maar het taaltje.

We willen het wel eens vergeten, maar taal is een levend iets en dus voortdurend in verandering. In de jaren negentig van de vorige eeuw schreven we nog produktie, met een k. De nieuwe spelling, weet je wel? Ondertussen is het al lang weer productie, met een c. Nog niet zo lang geleden was er een groot verschil tussen ‘als’ en ‘wanneer’. Vandaag is die grens vager dan ooit en mag je ze meestal allebei gebruiken, ongeacht de context. Zo gaat dat met taal. Iets wat is, wordt snel iets wat was, kan alsnog terugkeren naar wat is, of nooit meer zijn wat het was. Doordenkertje.
Taal is ook vatbaar voor modetrends en hippe invloeden van buitenaf. Buitenaf zijnde: film, muziek, games, social media en what not. Díe invloeden vinden doorgaans snel hun weg naar de jongerentaal. Slang (niet het reptiel), dat was vroeger iets van de Bronx in New York. Nu is slang (niet het reptiel) overal. Ook op de tongpunt van onze Nederdietse (dat is ironie, nvdr) jeugd. Ik heb thuis een veertienjarige lopen, die zich al jaren bedient van een taaltje dat mijn wenkbrauwen menige etage de hoogte injaagt. Of injoeg, moet ik zeggen. Verleden tijd, zij het niet voltooid. Maar: het went.

De jeugd van tegenwoordig
Wanneer (of als, zie hoger, maar ik ben van de oude stempel) ik ’s avonds thuiskom van een dag godsvruchtige arbeid, is het eerste wat mijn zoonmans vraagt: ‘Wat chappen we?’ (spreek uit: tsjappen). Dat betekent zoveel als: wat schaft de pot? (Niet te verwarren met ‘wir shaffen das’.) Er zijn overigens weinig goede antwoorden op die vraag, maar skip dat. Ik bedoel: negeer dat. Skippen is – je raadt het al – jongerentaal. ‘Is er nog chap (spreek uit: tsjap)?’ wil zoonmans ook wel eens vragen, zij het zelden. In voorkomend geval wil hij een tweede portie van wat de pot geschaft heeft. Meestal heeft de pot iets geschaft dat hem weinig kan bekoren. Dat wil zeggen: geen hot dogs, geen hamburgers, geen friet, geen pita, geen milkshake en geen sol meunière of kreeft. Jawel. Die twee laatste gaan er dan weer altijd in. Het is wat, die jeugd van tegenwoordig.

Gast!
Maar jongerentaal dus. Iets dat ziek is, is niet ziek maar cool. Wat wij beschamend noemen, is voor jongeren ‘cringe’. Een vriend is een bro of bruh (kijk, dat delen we dan wel, die zoon van mij en ik), ‘skippen’ is negeren en ‘boeieuh’ wil zeggen dat iets werkelijk compleet oninteressant is. Als wij veertigers iets ‘willekeurig’ of ‘zomaar’ vinden, spreekt de jeugd van tegenwoordig (niet de Nederlandse nederwietgroep) van ‘random’.
Je zou het niet denken, maar ‘gast’ is goed bedoeld. In mijn tijd was ‘gast’ bijna een uitdaging tot een duel op leven en dood. Nu is dat patois voor ‘vriend’, ‘makker’ of ‘bestie’. Je wil niet weten hoe vaak mijn zoonmans ‘gast’ zegt tegen mij, ik die dat vanuit mijn tijdskader ervaar als een uitnodiging om op de vuist te gaan, terwijl hij dat dus liefdevol bedoelt (en ook niet beter weet dan dat). Misverstanden, ze liggen zomaar voor het oprapen. Al mogen we ‘gast’ niet verwarren met ‘Ma gast’, want in het laatste geval moeten we dat begrijpen als ‘komaan kerel’. Zoals in: komaan kerel, wat flik je mij nu?’.

Zwangere Guy
En dan zijn er nog wat platitudes als ‘OMG’ (zeg niet o my god, maar Ooo-Em-Zjie), ‘wajow’ (spreek uit: wójooooooo) waarmee je een staat van werkelijk buitensporige verbazing wil aangeven en ‘epic’ voor al wat niet zozeer episch maar wel fantastisch is. ‘Joinen’, dat doe je dan weer op Playstation, idealiter in Fortnite: je vervoegt een team dat – wat had je gedacht? – een ander team op z’n donder moet geven.
De winnaar voor mij is ‘OG’, ook al gaming parlando. Tevens een liedje van Zwangere Guy, je weet wel, die gozer uit Brussel die in zijn raps de taalfouten aaneen rijgt, maar niettemin kan rekenen op mijn diepe sympathie. (Ja, ik ben fan van Zwangere, en wie daar problemen mee heeft, kan ‘er eentje krijgen’, zoals mijn zoonmans dat zo mooi verwoordt). (‘Eentje krijgen’, dat is wat wij vroeger noemden: ‘een koek op uw bakkes’.)

Chickie
Waar zat ik? Juist: de winnaar is ‘OG’, een roepnaam voor een ervaren rot, iemand die al heel lang meedraait in het wereldje. Meestal het gaming wereldje. Het is – wat had je gedacht – een adoptiewoord uit het AFH, het Algemeen Beschaafd Hoods en is eigenlijk een banale afkorting voor wat we voluit een ‘original gangster’ noemen.
Zo. Je bent weer helemaal mee. Eén term lieten we onbesproken: een chickie. Of dat een kipbrochette, een kauwgom dan wel een ongedekte cheque is, moet je zelf maar uitzoeken.

JV

NIET HET REPTIEL

Wat ‘chappen’ we?

Koster Ni Aandoen

De klokkenluider van de Collégiale Saint-Martin

Als vierde zoon van een geitenboer uit de Provence zag de toekomst er niet meteen erg rooskleurig uit voor Alban Dupont. Hij had niet de forse fysiek van zijn grote broers, laat staan van zijn strenge vader, en zat liever bij zijn zorgzame mama op schoot dan mee te gaan ravotten in de velden. Hij vertoonde ook weinig of geen interesse in het hoeden, melken en verzorgen van de kudde dieren en van het bereiden van geitenkaas had hij ook niet echt, euh, kaas gegeten. Alban was, met andere woorden een beetje een kneusje.

Als Alban klungelde of zich misdroeg, deed zijn vader hem een halsband met een schapenbel rond de nek zodat iedereen kon zien en horen dat hij het weer eens had verprutst. Deze vernederende straf maakte dat de dorpsjongens hem al snel nariepen met een gemekkerd ‘Albàààààn’ waardoor Alban ontwijkingstechnieken ontwikkelde. Als hij eerst een eerlijke jongen was geweest die uitkwam voor zijn fouten begon hij nu te liegen en te ontkennen.

Zijn mama nam hem elke zondag mee naar de misviering in de Collégiale Saint-Martin. Op één of andere manier connecteerde Alban met de katholieke leer en kreeg hij een vertrouwensband met meneer pastoor die hem voorstelde om misdienaar te worden. Alban deed dit met veel overgave en toen zijn vader hem op zijn zestiende het huis uitsmeet “omdat er met dat joenk toch niks aan te vangen viel”, kreeg hij onderdak bij de pastoor die hem een koude kamer aanbood in de kerktoren van de Collégiale.

Was het omdat Alban als kind zo vaak had rondgelopen met een schapenbel rond zijn nek? Niemand die het met zekerheid kan zeggen, maar hij kreeg een grote liefde voor het luiden van de kerkklokken. Soms luidde hij, zomaar voor het plezier, minutenlang zonder enige reden de klokken. De buurt werd er gek van en begon te klagen. Maar Alban sloot zich op in zijn toren en kwam enkel nog ’s nachts buiten om de voorraad hosties te plunderen en zich te bezatten met miswijn. Toen de pasoor hem op een keer betrapte ontkende Alban alles en probeerde hij de schuld van zich af te schuiven. Maar de feiten waren de feiten en zijn enige verweer was ‘ik kost er niet aan doen, ze hebben mij opgestoken’. Zo kreeg hij aldra de bijnaam “Koster Ni Aandoen” in het dorp.

De tijd ging voorbij, dorpspastoors kwamen en gingen en Alban verwilderde. Soms kon je hem zien hangen, bungelend aan de klokkentouwen. Soms zat hij helemaal boven op de toren en praatte hij met de duiven, zijn enige vrienden. Soms was het stil en werd dagenlang het uur niet geslagen, wat verder geen probleem was want het dorp had ook een Tour de l’Horloge die de tijd aangaf. Maar toch.

Op het moment dat men zich zorgen begon te maken en men in de straat reeds fluisterde dat Alban misschien wel was gestorven, barstte de hel los en hoorde men minutenlang enkel een daverend klokkengelui. De dorpsouderen dachten dat den Duits alweer was binnengevallen en dat de derde wereldoorlog was uitgebroken.

Wat doe je er aan? De dorpelingen vonden het danig irritant, maar “Koster Ni Aandoen is ene van ons, we moeten het maar verdragen” was de instelling in de kleine dorpsgemeenschap. Maar op een keer stopte het gelui en werd het dagen-, wekenlang stil. De brandweer beklom de toren en forceerde de deur van Albans kamertje. Maar ze was leeg. Alban was verdwenen.

Jaren later vertelde iemand dat iemand had horen zeggen dat men hem had gezien in het uniform van een soldaat van het Vreemdelingenlegioen.

Maar dat was slechts een gerucht.

HL

LOKALE GESCHIEDENISSEN

Koster Ni Aandoen

Advertentie van de week

GEMENGDE RUBRIEKEN

De rubriek van de pragmatische huisman

In deze rubriek vergast (inmiddels) Alleenstaande Vader Tony u wekelijks op enkele glasheldere en ongecomplexeerde huishoudtips, helemaal op maat van al wie na de dagelijkse arbeid aanzienlijk leutiger dingen te doen heeft dan pakweg strijken, poetsen en pubers opvoeden. Bijverdienen in het zwart, bijvoorbeeld.

De vijftiende wet van Tony: als den man zit op zijn koersvelo schreeuwt de kont ‘Ja, hallo!
Mijn koersfiets, dat is mijn lange leven, mijn steun en toeverlaat, mijn zen-leverancier, mijn weekendlief, mijn alles. ’t Is een schoon ding en niet goedkoop, al zeg ik het zelf. Een echte Eddy Merckx, model Mendrisio, bordeauxrood met gouden accenten en helemaal opgetrokken uit carbon. Kostprijs: bijna 6.000 ballen. Vroeger had ik een minder vehikel van de Decathlon. Zogezegd ontworpen door specialisten, maar daar geloofde ik na drie ritten met mijn cafévrienden van de Calypso geen reet meer van. Letterlijk. Mijn derrière hing zo goed als in flarden uiteen. Aambeien, dat ik had! Aambeien als bloemkolen. Gelukkig loopt ge als autoverkoper veel rond, want zitten was een quasi onmogelijke opgave. En zo’n ongemak, ge zijt daar niet op één, twee, drie van verlost, neem het van mij aan. ‘Ja jong, met wat rijdt gij ook rond’, zei één van mijn fietsbuddy’s, de Johan. ‘Ge moet u deftig materiaal kopen.’ Awel, toen heb ik mijn verkoopbonus voor een keer niet gespendeerd aan de garderobe van mijn voormalige halve trouwboek, maar aan een schone velo van Eddy Merckx. Zij was daar niet content mee, maar ne man mag toch eens aan zichzelf denken, of niet soms? Mannekes, wat een verschil was dat. Sinds ik met dat nieuwe paradepaardje op avontuur trek langs Vlaamse wegen, heuvels en dijken is mijn derrière heel content. Maar ik zeg het u: koop inferieur materiaal en uw kont schreeuwt ‘Ja, hallo’, wanneer ge weer eens voor moeder de vrouw op de vlucht slaat op uw koersvelo.

De zestiende wet van Tony: eentje is geentje
Oké, ik beken: mijn zestiende wet heb ik niet zelf bedacht. Ik weet niet wie de oorspronkelijke auteur is, maar waarheden als koeien verdienen grootschalige verspreiding en in zulke gevallen kan er op mij gerekend worden. Eentje is geentje ís zo’n waarheid. Zoals één koersvelo is geen koersvelo. Ge moet zorgen dat ge een reserve-exemplaar hebt. Daarom kocht ik ineens twee Mendrisio’s van Eddy Merckx, de tweede in diep donkerblauw met witte accenten. Ook een schoon ding! Weet ge wanneer eentje ook geentje is? In de Calypso tiens. Na onze zondagse rit van 127 kilometer eindigen we altijd bij de ZjoZjo. Voor een Duvel. En nog eentje. En dan nog eentje. Ah ja, want eentje is geentje, hé.

JV

Stel je vraag aan Tony:

Mail naar Tony

VRAAG HET AAN TONY

De rubriek van de pragmatische huisman

MOPJES VAN NONKEL GASTON

Krokodil

Wat brengt de toekomst?

Steenbok (22/12 - 20/01)

Deze week zult u een onweerstaanbare drang voelen om de beste stoelpotenfotograaf ter wereld te worden. Hoe dat zo in u komt gevaren, weten de sterren ook niet. Al sluiten ze niet uit dat uw zwak voor mooie benen gehuld in glanzend nylon is doorgeslagen tot in het absurde. En dat voor een steenbok, dat anders zo rationeel en cerebraal wezen. De klimaatverandering maakt vele slachtoffers.

Waterman (21/01 - 18/02)

Er lijkt iets in het drinkwater te zitten, want net als de steenbok gaat u helemaal van het padje af, waterman. Een zogenaamde 'creativiteitskramp' doet u besluiten dat alledaagse voorwerpen, zoals wasknijpers, in feite kunst zijn. U wil daar zowaar zelfs een expositie aan wijden met als centraal thema ‘En nu gij’. Zat u misschien samen met steenbok aan de paddo’s?

Vissen (19/02 – 20/03)

Zou het kunnen dat u overweegt een boek te schrijven, vis? De kosmos suggereert iets in die richting. Vooralsnog is niet duidelijk of het over een heel eigen interpretatie van de Kama Sutra gaat, dan wel een lijvige handleiding over breitechnieken. Wij hopen eerlijk gezegd op het eerste. Zo niet willen we u verzoeken er snel een eind aan te breien.

Ram (21/03 – 20/04)

Deze week zal je innerlijke Ram besluiten om de wereld te veroveren door een nieuw merk te lanceren: ‘Eau de Onverschrokkenheid’, een hemels parfum met toetsen van zwarte koffie, nootmuskaat, gerijpte muskus en blauwgeaderde kaas. Felicitaties, ram, want de lancering van uw eigen eau de toilette zal inslaan als een bom. Vooral op spoedafdelingen over te lande, waar de gelukkige opsnuivers van het goedje massaal in coma zullen binnengebracht worden. Ook dat is een manier om iets aan de overbevolking te doen, waarvoor hulde.

Stier (21/04 – 21/05)

De bard in u heeft wilde plannen, stier. U broedt op een swingende nummer en wil een nieuwe hype lanceren: de Boogie Boer. De sterren wensen u daar alle succes mee. Zij hopen dat agrariërs overal te velde uw compositie kunnen smaken. Anders zou u wel eens heel snel kunnen eindigen als een côte à lòs in een grillpan, naderhand afgewerkt met een rijke verse béarnaise.

Tweelingen (22/05 – 21/06)

Volgens de sterren hebt u nood aan nieuwe uitdagingen, tweeling. Het vertalen van hondengeblaf misschien? Of wat te denken van het ritueel slachten van Vlaamse schlagers? De weg ligt open voor spannende avonturen, zoveel is zeker. De kosmos verzoekt u wel een en ander te ondernemen in de beslotenheid van uw eigen huiskamer. De wereld zit echt niet te wachten op hondengeblaf, noch op Vlaamse schlagers die een kermende doodstrijd voeren.

Kreeft (22/06 – 23/07)

Deze week zal uw kreeftenbrein een geniaal recept bedenken. De sterren krijgen beelden door van chocolade, chorizo, croissants en rodemierenurine. Doe er uw voordeel mee, kreeft. Wie weet mag u straks wel op de thee bij Devos-Lemmens, Calvé, Heinz of een andere sauzengigant, om uw unieke vondst voor grof geld te verkopen. Mocht dat ook echt zo zijn, dan verzoekt de kosmos u wel om een klein offer in de vorm van een gift aan al wie bezig is met de ontmanteling van godsdienstfanatisme.

Leeuw (24/07 – 23/08)

Opletten met die grote eetlust van u, leeuw. De kans is groot dat u één dezer een morsdode en door inwendige ontbindingsgassen vervaarlijk opgezwollen zebra zul treffen op uw pad. Op het eerste gezicht lijkt die ronde buik een aanlokkelijk hapje, dat smeekt om uw scherpe tanden. Maar bezint eer ge begint. Een explosie is in dergelijke omstandigheden gauw gebeurd. En manen die druipen van de zebra-ingewanden, daar worden leeuwinnen bepaald niet krols van. Just saying.

Maagd (24/08 – 23/09)

De sterren stellen een aanval van opruimwoede in het vooruitzicht en u dreigt de gekheid wel erg ver te drijven. Elk stofdeeltje tellen en individueel vangen, is onmogelijk, maagd. Het is goed dat u proper wil zijn op uzelf en uw omgeving, maar er bestaat ook zoiets als waanzin en smetvrees. U lijkt op een queeste om de overtreffende trap van die geestelijke aandoeningen te verkennen. Uw gezin zal dat niet erg tof vinden. En als u geen gezin hebt: pech. Dan bent u waarschijnlijk niet zo’n erg jofele maagd.

Weegschaal (24/09 – 23/10)

U zult een verhit debat aangaan over de beste manier om een pizza te snijden: diagonaal of recht. Alleen weegschalen kunnen met zulk een doordenker op de proppen komen. De kans dat uw oven gediend is van uw visie op snijden in het algemeen en het verdelen van pizza in het bijzonder is erg gering. Bereid u zich dus voor op een filosofische confrontatie met voornoemde oven. Weet ook dat wie zijn gat brandt, op de blaren moet zitten.

Schorpioen (24/10 – 22/11)

Deze week zult u ontdekken dat u plotseling de kracht hebt elektrische apparaten te repareren door er gewoon maar naar te staren. Uw blik is als het ware een 'techfix'. Droogkasten, vaatwassers, strijkijzers, haardrogers, vibrators, waterkokers, televisies, ja, zelfs smartphones zijn niet veilig voor uw verlammende blik die slechts één doel dient: de complete reset. Sidder en beef, apparaten allerhande!

Boogschutter (23/11 – 22/12)

Zou het kunnen dat u uw boog aan de wilgen wil hangen, boogschutter? De sterren krijgen daarover verontrustende signalen. U zou uw leven aan het werphengelen willen wijden, maar menige planeet maakt zich zorgen over uw schromelijke zelfoverschatting. Zelfs met pijl en boog, toch uw specialisme, slaagt u er maar zelden in de roos te treffen. Wat doet u denken dat u met het in de wildeweg uitwerpen van een vislijn wél resultaten zult boeken? Boogschutter, blijf bij uw leest de geest van Robin Hood.

JV

HOROSCOOP

Wat brengt de toekomst?

LEZERSBRIEVEN

Editie 9 | Au Parleur

Volg ons op

SINT-DENIJSLAAN 31A - 9000 GENT

11, BOULEVARD CLEMENCEAU - 83510 LORGUES - FRANCE

BEELDEN: EIGEN WERK & UNSPLASH

- De Ongeschifte Gazet -

Au Parleur streeft naar onbetrouwbaarheid van de gegeven informatie, waarvoor ze echter niet aansprakelijk kan worden gesteld.

EDITORIAAL

Oorsnoepjes

Tjoeke tjoeke tuut, ketjing ketjing

DE WERELD VAN JEROEN

Tjoeke tjoeke tuut, ketjing ketjing

DE WERELD

Cru Bourgeois

CRU BOURGEOIS

De wereld van Karlijn

Vanuit het kantoor van een vakantiedorp in het zuiden

Beveiliging

DE WERELD VAN SWAANE

Beveiliging

Madonna

DE WERELD VAN HANS

Madonna

VARIÉTÉ

Kimberley Spears

Kimberley Spears zingt James Brown

KIMBERLEY SPEARS ZINGT

Papa's got a brandnew bag

Papa heeft een gloednieuwe tas – Jakobus Bruin

DE VERTAALDE KLASSIEKERS

Papa heeft een gloednieuwe tas – Jakobus Bruin

Kwartet van de week

Aankondiging

DE VIER WINDSTREKEN

Wat ‘chappen’ we?

NIET HET REPTIEL

Wat ‘chappen’ we?

Koster Ni Aandoen

De klokkenluider van de Collégiale Saint-Martin

LOKALE GESCHIEDENISSEN

Koster Ni Aandoen

Eddy, Eddy, Eddy, ... tsss.

Advertentie van de week

GEMENGDE RUBRIEKEN

De rubriek van de pragmatische huisman

VRAAG HET AAN TONY

De rubriek van de pragmatische huisman

Krokodil

MOPJES VAN NONKEL GASTON

Krokodil

Wat brengt de toekomst?

Steenbok (22/12 - 20/01)

Waterman (21/01 - 18/02)

Vissen (19/02 – 20/03)

Ram (21/03 – 20/04)

Stier (21/04 – 21/05)

Tweelingen (22/05 – 21/06)

Kreeft (22/06 – 23/07)

Leeuw (24/07 – 23/08)

Maagd (24/08 – 23/09)

Weegschaal (24/09 – 23/10)

Schorpioen (24/10 – 22/11)

Boogschutter (23/11 – 22/12)

HOROSCOOP

Wat brengt de toekomst?

Lezerbrieven

LEZERSBRIEVEN